Show me! {Bluepaw} {Trainingstopic}

De kattin knikte en maakte zich klaar. Nevermind ging netjes klaarstaan voor haar aanval en keek haar even aan. Hij volgde goed haar beweging en dacht dat ze weer hetzelfde ging doen. Toen ze voor hem was, haalde hij uit met zijn voorpoot om haar te laten struikelen, maar miste toen ze opzij sprong en zijn poot wegkaapte waardoor hij op zijn snuit viel. Wel meteen schoot hij terug recht en wreef hij even over zijn snuit, zijn ogen ijzig kalm, maar toch tevreden. "Goed zo," zei hij, haar nog niet aankijkend. "Heel goed gedaan, Bluepaw," vervolgde hij toen en hij draaide zich naar haar. "Onthoud dit goed, het kan van pas komen de komende moons," hij twijfelde lichtjes. "En probeer voorzichtig te zijn, ok?" Hij kon er niks aan doen, maar hij was bezorgd om haar. Ze was zijn apprentice, hij kon er niks aan doen... "Nu je je wat kan verdedigen," vervolgde hij op zijn gebruikelijk kalme toon. "Toon eens je jaaghouding," Oké, hij sprong wel van de hak op de tak, maar goed, hij moest voort maken.

Bluepaw was blij toen ze merkte dat haar poot die van Nevermind weghaalde en de kater op zijn snuit viel. Ze had namelijk misschien niet helemaal verwacht dat het zou lukken, maar nu het toch gelukt was gaf het een fijn gevoel. "Goed zo," De woorden van de kater maakten haar toch wel blij, het was tenslotte de eerste keer dat er tegen haar gezegd was dat ze het goed deed. "Heel goed gedaan, Bluepaw," Zei de kater. "Onthoud dit goed, het kan van pas komen de komende moons," Ze knikte bij deze woorden, dit zou ze zeker onthouden, want dan kon ze tenminste iets proberen in een gevecht. "En probeer voorzichtig te zijn, ok?" Een beetje verbaasd keek ze de kater aan. Ze had eerlijk gezegd niet verwacht dat hij bezorgd om haar zou zijn. "Ik zal voorzichtig zijn." Zei ze met een glimlach om de kater een beetje gerust te stellen. "Nu je je wat kan verdedigen," Vervolgde de kater. "Toon eens je jaaghouding," Ze staarde even naar Nevermind, hij wilde ineens dat ze een jaaghouding liet zien? Alleen het was blijkbaar het volgende dat de kater wilde dat ze ging doen, dus zakte ze voorzichtig wat door haar poten en probeerde ze de balans te houden, wat nog lastiger was dan ze had verwacht dat het zou zijn, want ze had anderen het wel eens zien doen, alleen nu ze het zelf moest doen was het een stuk lastiger. Ze probeerde haar evenwicht te houden, maar toch kon ze het niet helpen haar staart heen en weer te slaan terwijl ze probeerde haar evenwicht te houden.

De kattin keek hem even verbaasd aan en Nevermind grijnsde even kort naar haar. "Ik zal voorzichtig zijn." De blauwzwarte kater knikte en haalde de grijns van zijn snuit. Toen hij haar om de jachthouding vroeg, staarde ze even naar hem, hij negeerde het. Hij werd bijna elke dag aangestaard en dus kon hij ook dit gestaar gaan negeren. Uiteindelijk voerde ze het uit, maar het was een erg instabiele houding en de kater kon het niet laten om even met zijn kop te schudden en zachtes te zuchten. Na enkele tellen stond hij op. "Stop, stop!" Zei hij op luide toon. Inde naam van Starclan, ze was nog erger dan Smokepaw op dit vlak… "Ik toon het wel eerst even voor," Hij liet zich door zijn poten zakken. Zijn schouders staken ietwat uit boven zijn rug terwijl zijn buik net eitjes boven de grond bevond. Zijn staart raakte de bodem net niet en wiegde kalm heen en weer toen hij met rustige, goed getimde passen naar voren trippelde. Na een tientallen passen, kwam hij terug overeind. "Eerst je evenwicht zoeken," zei hij waarna hij zijn ogen over haar liet gaan. "Maar zo subtiel mogelijk en je lichaam laag houden," Hij knikte even naar haar. "Probeer dat eens."

"Stop, stop!" Kwam de luide stem van Nevermind en meteen stond ze weer rechtop uit de ongemakkelijke houding waar ze net in was geweest. "Ik toon het wel eerst even voor," Ze knikte en keek aandachtig naar hoe de kater het deed. Ze wilde het de tweede keer wel goed doen namelijk, ook al had ze er niet heel veel vertrouwen in als ze eerlijk was. "Eerst je evenwicht zoeken," Zei de kater. "Maar zo subtiel mogelijk en je lichaam laag houden," Dat klonk wel logisch, want misschien probeerde ze het de vorige keer iets te hard, waardoor ze haar balans niet kon vinden. "Probeer dat eens." Ze knikte en zakte weer door haar poten. Ze hield haar lichaam laag bij de grond en probeerde ondertussen de balans te zoeken tussen haar poten en na wat proberen dacht ze toch eindelijk dat ze een redelijke balans had gevonden, want het voelde niet meer zo ongemakkelijk als het eerst had gedaan en ze kon haar lichaam ook redelijk stil houden. Alleen nu kwam het volgende punt nog, het sluipen en ze wist nog niet echt goed hoe ze dat moest gaan doen, want ze had Nevermind het net wel zien doen, maar dan moest ze haar evenwicht weer gaan behouden terwijl ze vooruit liep. Dat zou nog lastig gaan worden.

De kattin knikte en Nevermind kon het even niet laten om kort te lachen. Ze was een ijverige en leergierige apprentice, iets dat hij zeker belangerijk vond in een leerling. Ze moesten luisteren naar wat ze werden opgedragen, dat was zijn visie van apprentices. Ondertussen was Bluepaw door haar poten gegaan en probeerde ze de nieuwe houding uit. Het puntje van zijn staart ging onwillekeurig heen en weer, alsof het rustig afwachte om toe te slaan. Na enkele tellen vond ze haar evenwicht en nam ze een goede houding aan. Never wachtte nog even af voordat hij zijn bek opende. "Ok, veel beter," Hij stond op en wandelde kalm naar haar toe. Toen hij naast haar stond was zijn gezicht terug neutraal, niet langer vriendelijk en open zoals eerst. "Zie je die steen daar," Hij wees met zijn staart naar een grote, donkergrijze rots. "Sluip daar maar naar toe," Hierna ging hij zitten en wachtte hij geduldig af.

Waarschijnlijk moest ze nu zo vooruit sluipen, aangezien ze nu wel aardig haar evenwicht had gevonden. Alleen ze wilde wachten tot Nevermind zou zeggen dat het goed was. "Ok, veel beter," Ze kon horen dat de kater dichter naar haar toeliep en ze wachtte af wat hij zou gaan zeggen. "Zie je die steen daar," Ze volgde de richting van de staart en zag een grote, donkergrijze rots. "Sluip daar maar naar toe," Ze knikte en richtte haar blik op de rots. Nu kwam alleen het volgende punt, ze zou haar evenwicht moeten behouden terwijl ze vooruit liep en ook nog zo stil mogelijk. Voorzichtig zette ze haar eerste poot vooruit en daarna volgde de andere. Het was niet echt gemakkelijk als ze eerlijk was, maar ze kwam vooruit, hoe langzaam het ook ging. Langzaam kwam de rots steeds dichterbij en ze zou blij zijn als ze weer stil kon staan, want het ging nog steeds niet echt gemakkelijk, vooral ook omdat ze op moest passen dat ze geen geluid maakte.

De kattin knikte en Never besloot om te gaan zitten. Hij liet zich door zijn achterhand zakken en keek met een kritisch oog naar Bluepaw. Ze deed het eerste heel voorzichtig, maar de kater zei niks. Meestal waren de meeste apprentices erg voorzichtig wanneer ze voor de eerste keer gingen sluipen, zij was duidelijk geen uitzondering. Hij sloeg zijn staart even rond zijn poten en volgde elke pas van haar. Toen hij zag dat ze eindelijk haar draai had gevonden, ging het sneller. De jonge kat liet haar passen sneller komen en was stil. De wind zat voor haar, plus, Never ging daar nog niet over beginnen. Straks misschien. Hij knipperde een paar keer en wachtte geduldig af tot ze de steen zou raken of erop zou springen. Dit was meestal ook een test, maar die werd vaak onderschat. Het was ook een test om te zien hoe Bluepaw was en wat voor persoon ze eigenlijk was. Hij had het vele katten zien doen en wist dus welke persoonlijkheden er achter schuil hielden.

Het begon nu toch wat gemakkelijker te worden en ze merkte dat het eigenlijk toch wel natuurlijk aan begon te voelen in plaats van het ongemakkelijke dat het net was geweest. Alleen ze had de steen nog niet bereikt en ze kon nu twee dingen doen. Doorgaan met sluipen tot ze de steen kon raken of wachten tot ze dichtbij genoeg was en erop springen. Ook al moest ze bij dat laatste wel goed de hoogte van de rots inschatten, maar dat leek haar toch wel een handige manier om de steen te raken. Ze sloop nog wat dichterbij en toen ze dacht dat ze dichtbij genoeg was stond ze even stil en verzamelde ze haar krachten in haar poten, waarna ze zich afzette tegen de grond en in de richting van de steen sprong. Ze had de afstand niet volledig goed ingeschat, dus kwam ze niet mer vier poten terecht op de rots, maar met alleen de voorste twee, waarna ze zich omhoog hees om er alsnog met alle vier de poten op te kunnen staan. Even bleef ze daar staan en keek zocht ze naar waar haar mentor was gebleven.