Black and White {Lockedkit}

Hij keek vanuit het nest naar de kits die voorbij kwamen dartelen. Zijn pootjes waren voor zich uit gestrekt en verborgen zijn neus. Zijn oogleden hingen wat over zijn ogen heen en hij zag er echt niet geïnteresseerd uit... En dat was ook zo. Hij zuchtte eens zachtjes waardoor de haartjes op zijn poten even aan de kanten werden geduwd. Hij had er zoveel meer van verwacht... Het was echt saai... Dit leven... Hij had er naar uitgekeken en afgewacht... Maar het was echt niks geweest. Zijn ogen gleden naar het nest waar hij even bleef naar staren. Als dit het was... dan moest het niet voor hem... Dan was dit leven echt te saai... Hij knipperde een paar keer met zijn ogen waarna hij opstond en met een korte sprong het nest uitsprong. Hij had al kleine spiertjes ontwikkeld onder zijn pels, dat had hij te danken aan zijn uithoudingsvermogen en doorzettingskracht... Hij wilde sterker worden zodat hij Wind en Ivy kon beschermen... Ja, dat wilde hij zeker. Hij liep even langs de nesten heen tot hij bij het allernieuwste nestje kwam... De kits waren nog jong. Met zijn ongeïnteresseerde uitdrukking keek hij naar het nest, waarna hij zich omdraaide en verder wandelde.

Onrustig woelde ze in het rond. De wereld was op het moment zo groot en klein tegelijk voor haar. En eng. Maar vooral heel erg donker. Verontwaardigd kroop ze weg bij haar moeder. Hoe zou ze eruit zien? Vast en zeker zoals zo'n eng monster die ze zag in haar dromen. Nou, had zij weer hoor. Een lelijk monster als moeder. Maarja, ze was wel lief voor d'r. En haar vader? Misschien had 'ie wel zes van die rare uitsteeksels waar de monsters zich op voort bewogen. Iewl. Ze rilde, en sloeg haar pluizige staartje nog eens extra goed om zich heen. Pootstappen deden haar ontwaken uit haar gedachten. Na een tijdje hielden ze op, maar toen verwijderden ze zich weer van haar. Maar godsallemachtig, nu moest hij niet weg gaan! Misschien was hij niet zo saai als haar broertjes, die lagen de hele dag stil, behalve die ene dan die haar een hersenschudding bezorgde met zijn getrap. Onhandig probeerde ze uit het nest te klimmen, maar ze kukelde naar beneden. Het deed best pijn, maar ze gaf geen kik. Je mocht niet laten zien hoe zwak je was! Anderen waren vast gaan huilen. Snel krabbelde ze verder, tot ze op iets zachts stuitte. Hoe moest je nou laten merken dat die gozer niet weg mocht gaan? Lastig! Ten einde raad beet ze zachtjes in het pluizige ding wat ze tegen was gekomen.

Toen hij een zachte plof hoorde, wiebelde hij even met zijn oortjes, waarna hij zijn kopje draaide en met zijn blauw-groene ogen naar een zwart-wit bolletje keek. Hij trok even een wenkbrauw op en staarde met diezelfde ongeïnteresseerde uitdrukking naar het jonge ding. Man, domme kit. De kit kwam al snel in beweging, in zijn richting. Wat moest die blinde van hem? Hij zuchtte even, luid genoeg om te horen. Daarna keek hij terug om. De kit zou hem toch nooit snel kunnen bereiken, dat was een feit. Ze was misschien een paar dagen oud en hij was al 2 moons oud. Dat is... 60 dagen. Dat was al best lang eigenlijk. Hij haalde even diep adem en zuchtte even. Toen hij opeens iets tegen zich aan voelde, keek hij op. Maar voor hij kon zien wie of wat het was, beet het ding en deed het hem pijn. De jonge kater sprong op en piepte even geschrokken van de plotselinge steek in zijn staart. Toen hij neer kwam, zette hij zijn haartjes overeind en begon hij woest te sissen naar de jonge kitten die hem had gebeten. Stomme pluisbal.

Die rare knul begon zomaar tegen haar te sissen. Ze ging voor hem zitten, en trok droog een oor naar achteren. Ze dacht na over wat ze kon zeggen, maar ze kende nog niet zoveel woordjes. Eentje kon ze wel al goed uitspreken. "Wablief?" zei ze zonder veel emotie, en richtte haar oortjes wat ongeintresseerd in zijn richting. Ze kon wel merken dat hij niet zoveel zin in haar had, maar hij kon weglopen en als hij dat niet deed zat zij met hem vast. Want de weg terug vinden was nogal lasting.

De kit trok een oor naar achter en Lurk besloot zijn pels terug te laten zakken. Hij was enkel geschrokken van de beet en de snelheid waarmee deze pluisbal naar hem toe was gerold. Hij ging zitten en bekeek zijn pootjes vluchtig. Wel meteen tilde hij zijn ene pootje op en begon deze snel en vluchtig te kuisen. Door zijn sprong was zijn poot nu stoffig! Ieuw! Nee! Hij begon met snellere halen het pootje! Nee! Nee! Het werd maar niet wit! Hoe kon dat toch! Waarom hem! Vervloek zand en stof! Vervloek zijt gij! Hij gromde lichtjes geërgerd... Maar ah... gewoon rustig blijven. Hij kalmeerde zichzelf ietwat door zijn oogjes te sluiten en rustig verder te likken. "Wablief?" Hij opende zijn oogjes, kalm, maar toch ongeïnteresseerd. Een kit die amper kon lopen en niet kon zien, kon wel praten? Great. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en begon toen verder te likken. Hij vond dat het nog geen tijd was. Hij sloot zijn oogjes en genoot van het gelik.

De kater gaf geen antwoord, nou fijn was dat zeg. Plotseling schoot haar iets te binnen. Had ze niet een paar dagen geleden haar oogjes geopend? Wat zat ze dan suf te doen. Een paar donkergroene oogjes kwamen tevoorschijn en ze ontdekte dat degene voor haar ook dezelfde kleuren had als zijzelf. "Kun jij... nog niet pjaten?" zei ze een beetje hakkelend en niet volledig foutloos. Ze ging rechtop voor hem zitten, en keek hem nu gewoon in zijn ogen aan.

De kit tegenover hem opende zijn ogen. Dus niet blind, ok dan. Ze hadden dezelfde kleur van vacht en dezelfde ogen. Ze leken best op elkaar, maar alleen van uiterlijk, dat wist Lurk best wel. Niemand was zoals hij, dat had hij als jonge kit al ontdekt. Iedereen leek anders te denken dan hem en anders te reageren, dus dachten katten anders. Maar hij vond nog steeds dom dat de meeste gedachten werden beïnvloed door de emoties. Zoals zojuist nog... "Kun jij... nog niet pjaten?" Lurk knipperde met zijn oogjes en keek de kit aan. Hij kon praten, maar wilde het gewoon nog niet. Want hij wist dat hij zich dan moest verantwoorden bij anderen en dat wilde hij nog niet. Hij wist echter ook nog niet de kracht van woorden. Ze ging rechtzitten en Lurk keek haar met een ongeïnteresseerde blik aan. Wat wilde ze toch? Hij keek haar strak aan en schudde zijn kop. Hij kon al praten, maar zoals hij al eerder had vermeld, maar wilde het echt gewoon niet.

Het katertje schudde enkel zijn kop, maar ze begreep dat hij eigenlijk best wel kon praten. "Waarjom wilj je njiet pjaten?" he, wat klonk dat weer beroerd. "Waarom wil je niet... pjaten?" nog steeds niet. "...pjaten... praten!" mompelde ze in zichzelf. Na een tijdje bedacht ze zich dat dat geoefen voor anderen niet zo gezellig was, en keek ze hem weer met de gebruikelijke emotieloze blik aan. Hij was wel een beetje vreemd...

"Waarjom wilj je njiet pjaten?" Hij knipperde een paar keer met zijn ogen. Omdat hij niet... Wou? Duh? Was dat dan niet duidelijk genoeg? Als je iets niet wilde, deed je het niet en dat deed hij toch. Niet? Wacht nee, hij dat deed dat niet omdat hij dat eigenlijk niet wou doen omdat hij dat dan wel kon doen om het niet te doen... Ok, uhm... Ja, dat. "Waarom wil je niet... pjaten?" Waarom herhaalde ze dat nou? Omdat hij niet wilde. Kit please, koop telepathie ofzo, misschien had oma er nog liggen van de Starclan. Dat kon je dan overkopen met muizen. Of leer het gewoon aan je zelf, maar blijf niet erover doorgaan. "...pjaten... praten!" Hij keek haar even aan en ontmoette haar emotieloze blik. Beide staarden ze emotieloos in elkaars ogen, voor even. Waarna hij zijn schouders ophaalde en even zuchtte. Zijn oogleden nog steeds over zijn augurkgroene ogen heen.

"Laat maar..." zei ze uiteindelijk. Het katertje haalde alleen maar zijn schouders op. Die was nou ook niet bepaald spraakzaam... Eigenlijk was ze dat zelf ook niet, maar ze wilde later fatsoenlijk kunnen praten dus moest ze oefenen. Hij zuchtte, en ze volgde nieuwsgierig al zijn bewegingen. Zijn ogen hadden best een leuke kleur, maar dan moest hij ze niet dicht doen! Ze kon geen hoogte van hem krijgen, waarom zou je in hemelsnaam niks zeggen? Nouja, hij zag er wel grappig uit, en soms had je gewoon geen woorden nodig. Punt.

"Laat maar..." Goed zo, zwijgen was goed. Hij liet zijn oogleden verder zakken en sloot zijn ogen , maar opende ze wel meteen weer om ze weer ontspannen halverwege te laten hangen. Dat deed hij vaak, het was leuk om te doen en ergens was hij het gewoon gewend geworden. Hij had soms van die gewoontes, daar kon hij niks aan doen. Hij volgde ze, deed ze en herhaalde ze, steeds opnieuw. Hij keek even naar de kit. Als ze rustig afwachtte... Zou ze misschien iets van zijn stem horen. Hij had zelf nog niks gedaan met zijn stem, maar het zag er simpel uit en hij wist best wel dat hij het kon als hij het probeerde. Hij tilde zijn andere poot op -die die hij nog niet had gewassen- en begon deze te likken. Hij was niet proper... En het moest netjes zijn! Alles moest echt netjes zijn! Dat was ook één van zijn gewoontes.

Het bleef weer stil. Ze volgde al zijn bewegingen, gewoon omdat ze niks anders te doen had. Hij zat zich de hele tijd te wassen. Hup, dit pootje, dat pootje, dit plekje, dat plekje. Ze werd er duizelig van. Uiteindelijk begon ze van egernis ook maar haar eigen pootje te likken. Stilte was wel fijn, maar het mocht niet te lang duren. Anders verzonk ze weer in een van haar angstaanjagende dagdromen, en dat was nou ook niet veel soeps. Af en toe wierp ze een blik op het katertje, maar hij was nog steeds druk bezig met wassen.

Hij opende even kort zijn ene oogje en zag hoe zij ook na enige tijd haar pootje begon te wassen. Al snel sloot hij zijn ogen terug en begon hij zeer traag zijn tong langs zijn tenen gaan. Hij deed dit even, zo zou al die stof wel weg zijn. Hij haalde even zijn tong terug en keek even naar de kit voor hem, maar deed niks. Zijn poot bungelde nog steeds in de lucht en zijn oogleden waren ietwat over zijn ogen getrokken, zoals altijd. Na enige tellen begon hij terug te likken en deze keer de bovenkant van zijn pootje. Al snel was deze nat genoeg. Hij sloot zijn ogen en begon met zijn pootje langs zijn kopje te gaan. Hij deed dit een paar keer waarna hij zijn poot terug voor zich hield en deze zorgvuldig waste om hetzelfde dan opnieuw te doen achter zijn oortje. Toen hij klaar was met dat, likte hij nog even het deeltje dat hij had gebruikt, waarna hij deze op de grond plaatste en achterdochtig naar de kit bleef staren. Zijn blik neutraal en zijn ogen waren nog steeds hetzelfde als eerst. Met die oogleden die er ietwat over hingen.

Die vreemde kater bleef maar wassen, jemig wat had die? Ze likte goed haar pootjes schoon, want ze waren niet mooi wit meer. Maar na een tijdje schitterden ze als nooit tevoren, en had ze niks meer te doen. Verveeld tikte ze met haar staart op de grond, en tekende rondjes en vierkantjes in het zand. Toen ze weer op keek, was hij nog steeds aan het wassen. Oh, haar zenuwen! Ze stond echt op ontploffen, hoewel ze er nog uiterst rustig uitzag van buiten. Het voordeel van haar karakter was dat er ook geen ontploffing zou komen, niemand merkte het. Maar deze kat dreef haar wel tot het uiterste...

-Locked praat namens mij, oh mijn zenuwen x'D

De kit begon figuurtjes te tekenen op de grond en Lurk volgde haar poot en staarde ernaar. Ze tekende vierkanten, cirkels, bollen... Hij keek hoe ze het deed. Ze kon het best goed. Hij keek niet op toen ze terug opkeek, maar bleef naar de figuurtjes kijken. Hij knipperde een paar keer met zijn oogjes en strekte toen zijn poot op. Hij trok een lijn van een cirkel naar een ander. Hij begon toen met zijn poot de onderste bol uit te wissen door erover te wrijven en het zand wat open te wrijven. Toen bewoog hij zijn poot naar boven en begon hij bollen rond de bovenste bol te teken. Nadat hij helemaal rond was geweest trok hij even zijn poot op en hield zijn kopje schuin. Er miste nog iets... maar wat. Hij plaatse zijn poot naast de tekening en opeens besefte hij het. Hij bracht opnieuw zijn poot op en tekende een soort van ovaal aan de linkerkant van de streep, ergens in het midden. Daarna keek hij op. Zijn ogen stonden nog steeds zo ongeïnteresseerd. Hij had een bloempje getekend.

Eindelijk deed het katertje wat anders dan zichzelf wassen. Geintrigeerd door zijn bewegingen staarde ze naar hetgeen wat hij op de grond tekende. Allemaal rondjes en ovalen, ze snapte er niet veel van. Maar wacht eens... Het begon haar nu wel te dagen. Was dat niet een bloem? Ja! Het was best mooi gedaan. Snel veegde ze haar rare figuurtjes uit. Zonder er echt bij na te denken, begon ze een katje in het zand te tekenen. Bij de snorharen gebruikte ze alleen maar een nageltje, want anders werd het te dik. Ze besloot een soort gemixte versie van haarzelf en het katertje te maken, en het leek best goed. Het resultaat was niet heel slecht, besloot ze.

Hij keek even kort op toen de kattin zijn bloem en de rest begon uit te vegen. Man, had die nog nooit gedacht aan hoe vuil dat zand wel niet was. Dat zou hij echt nooit doen. Hij zou gewoon wachten tot het weg was of ergens anders tekenen, maar deze maakte gewoon haar hele poot vuil... Whatever zolang ze maar niet hem vuil maakte, dan zou hij echt wel pissig worden. Ondertussen was de onbekende kit begonnen met ook iets te tekenen. Ze begon met een cirkel en wat dingen en krullen hier en daar. Het eindige uiteindelijk met het gebruik van haar nageltjes. Lurking had ondertussen zijn poot opgetild, de poot waarmee hij had getekend, en begon deze te ontdoen aan het stof. Toen ze klaar was keek hij op. Zijn ogen keken even van haar naar het katje dat ze gekeken en terug. Hij haalde even diep adem en zuchtte zachtjes. Nu wat? Hij had eigenlijk nog steeds geen zin om te gaan praten. Nope dus!

Hoe fijn de stilte ook was, het schoot nu echt niet op en het begon haar te irriteren. Ze was niet zo ondernemend, maar ze wilde wel iets doen in plaats van niks. Wanneer ging hij praten? Ze begon alweer bijna te denken dat hij echt niet kon praten. Hup, daar ging hij weer zijn pootje schoon wassen. Zijn tong raspte regelmatig over zijn pootje, en hij bleef stil. Zijzelf wilde rennen, springen, vliegen, gewoon iets randoms doen omdat ze zich nu dood verveelde. Maar ze zat opgesloten in haar lichaam dat stil moest blijven zitten. Het katertje keek naar haar, toen naar het katje in het zand en toen weer terug naar haar. Bewegingloos keek ze terug, met ook wel iets afwachtends in haar blik. En nu?!