Justice needs to be served

De zilveren deputy liet zijn groene blik even over de groep warriors, waaronder Iciclespirit ook, glijden. Toen stapte hij weg richting de nursery, waar zijn mate net haar kop naar buiten had gestoken. Icicle schudde haar kop. Haar ijsblauwe ogen wendde ze af van het liefdestafereel en ze begon te denken. Was het wel een verstandig besluit geweest? Het was natuurlijk oké, want ja, hij had twee van hun Clanleden verwond, maar moesten ze dan echt aanvallen? Ze was op zich wel blij dat ze zichzelf nu echt sterk kon bewijzen in een gevecht als dit, maar toch hingen er twijfels rond in haar grijze kop. Ze besloot de warrior naast haar aan te spreken. "Vind jij dit een goed besluit van Firestar?" vroeg ze aan de warrior. Haar staart zwaaide lichtelijk nerveus heen en weer. "Want ik snap ook wel dat we die warrior en apprentice willen wreken... Maar dan hoeven we toch niet meteen te vechten? Ik bedoel-" Ze hield haar bek. De grijze warrior wist eigenlijk ook wel dat ze alweer teveel praatte, zo gaf ze anderen helemaal geen kans om iets terug te zeggen.
(Tags: De vechtpatrol | Words: 188 | Notes: -)

Dogdance had haar oren platgelegd toen ze gehoord had wat er stond te gebeuren. Haar partner ging de oorlog in. Hij had de oorlog verklaard. Hij zou dus degene zijn op wie de mentale pijlen gericht zouden zijn. Firestar had dit allemaal moeten doen, die luie kittypet. Een beetje roepen en niks doen deed die kater hier in het kamp. Maar hij had levens over en haar partner niet! Ze verbeet zich even en gaf haar kittens één voor één een lik, ze toe murmelend dat ze moesten blijven. Hierna stapte ze Silverfang tegemoet. "Ik wil niet dat je gaat." Mompelde ze in zijn oor op dwingende toon, "Je blijft hier, hoor je me?" Haar hart klopte in haar keel en haar ogen waren waterig geworden. Het idee dat ze Silverfang kwijt zou kunnen raken vulde haar hart met angst. Zonder hem zou ze het niet overleven in deze clan. Hij was het enige wat haar nog aan de clans bond..

"Wat bedoel je met-" Silver werd onderbroken door een andere stem. "Sinds wanneer beslist de deputy daarover. Als ik zeg dat we WindClan een lesje gaan leren dan is dat zo. Denk niet dat smeken mij op andere gedachten gaat brengen. Je doet het lijken alsof ThunderClan te zwak is om zijn eigen grenzen goed te bewaken," Ze draaide haar kop naar haar leader, tranen stroomden langs haar kaken heen. Ze snapten het niet, zo konden ze niet gaan... Niet nu... Nooit niet. "Het is niet jouw schuld, Je hebt niks verkeerd gedaan. Maak je klaar voor het gevecht en wreek het op hem." ze draaide haar kop naar Jaytail en schudde haar kop. "Je snapt het niet," fluisterde ze zachtjes. Toen ze een zachte tik tegen haar voelde keek ze op en zag ze de zachte ogen van Silverfang. "Het komt goed," Opnieuw schudde ze haar kop. Maar hij was al weg. Ze draaide haar naar Firestar, haar ogen troebel van verdriet. "Het is mijn schuld," zei ze op een zachte toon. "Straf mij," Ze keek hem vastberaden, maar toch verdrietig aan. "Hij komt toch achter mij aan! Hij is hier alweer geweest, hij is hier al meerdere keren geweest om mij..." Ze viel stil en staarde hem even geschokt aan. wat moest ze verwachten van deze kat? "Hij wil mij..." Herhaalde ze opnieuw.

Zijn moeder was de den uit gegaan en dat had hij al héél snel door, want voordat iedereen in de Nursery het door had, schoot de kitten alweer de nursery uit. Zijn helderblauwe ogen gleden over het kamp heen en in het midden van het kamp was een groot spektakel aan de gang en met zijn nieuwsgierigheid kwam hij al snel in beweging en ging hij alweer richting het groepje. Een poes, die hij kende als Snowdrop - hij had haar al vaker gesproken - stond daar van alles te zeggen en hij snapte niet wat ze bedoelde. Wie wilde haar hebben? Waarom was ze zo? Zonder erbij na te denken liep hij op haar af en greep hij haar poot vast met beide voorpootjes, iets wat hij zag als 'knuffelen'. "Niet drietig zijn." Miauwde hij, geen idee hebbend waarom ze zo deed. Maar ze klonk zo verdrietig - al wist de kater weinig af van dit soort emoties, aangezien hij ook woede niet snel zag.

Sorry, I had to.

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Hij zag de angst in haar ijsblauwe ogen waterig schemeren. En toen de opstandigheid wanneer ze hem zegt dat ze niet wilt dat hij gaat. Silverfang besefte dat ze bang was dat hèm iets ging overkomen. Daar had hij nog geen rekening mee gehouden. Hij had nu een partner en kittens die in spanning op zijn terugkomst zouden wachten. Zijn hart vulde zich met warmte en terwijl hij zijn mondhoek omhoog trok, drukte hij zijn kop nog een keer tegen haar aan. "Geen zorgen, ik ben weer terug voor het echt donker is," murmelde hij in haar zachte pels, waarna hij zich weer terugtrok. "Die konijnenjagers krijgen me echt niet klein." Er verscheen een zelfverzekerde grijns op zijn gelaat, in de hoop dat hij een lach terug zou zien. Of op z'n minst een teken dat ze in hem geloofde, zodat hij met die bevestig op pad kon. Hij wilde niet dat ze zich druk maakte.

Deputy - 39 Moons - Thunderclan Camp

Alles had ze gehoord,ze was op een afstand gebleven,wachtend tot er iets zou plaatsvinden. De schildpad poes liep naar voor. 'Ik ga mee,ik laat ThunderClan niet in de steek! Dit is evengoed ook mijn gevecht.', klonk haar bittere stem toen ze zich voor Silverfang ging staan. 'Als WindClan echt zo dom is om die verrader te beschermen wil ik kost wat kost meehelpen. Het is gewoon een schande! Zowel voor de Clan's als voor StarClan zelf!', haar groene ogen glinsterde van opwinding,en van woede. Ze had de witte kater al eens op Fourtrees ontmoet en toen klonk hij al niet bepaald aardig,en het werd tijd dat er wat aangedaan werd. Haar groene ogen stonden strak en ze had de hele tijd Firestar en Silverfang aangekeken toen ze had gesproken. Ze wist dat haar woorden vast hetzelfde betekende als de rest die wilde helpen. Ze wierp even een blik op Nimblepaw toe,die arme poes.

Haar lip trilde licht en Dogdance beet erop om deze een beetje tot stilstand te manen. Haar hart klopte in haar keel. Alles was net goed gekomen en nu stond hij alweer op het punt om mogelijk haar te verlaten. Haar oren had ze achteruit gelegd en ze keek eventjes van hem weg. Maar kon ze zo egoïstisch zijn om te dwingen hier te blijven? Hij was de deputy van de clan. Hij moest de clan verdedigen en een voorbeeldfunctie geven. Ze liet dus een sidderende zucht uit haar mond ontsnappen. "Kom.. gewoon veilig terug oké..? Ik heb een naar voorgevoel.." Murmelde ze zachtjes, waarna ze haar kopje langs de zijne liet glijden. Eventjes liet ze haar hoofdje in zijn nekvacht rusten en ademde zijn zoete lucht in, nog altijd huiverig. Hierna trok ze haar kopje terug, haar blik licht ongelukkig. Toch forceerde ze een krampachtige glimlach. "Ga ze maar bewijzen wat je waard bent, machtige deputy."

Runekit

De spanning in het kamp was duidelijk voelbaar. Het hing in de lucht als een donkere wolk. Runekit was zijn moeder en broertje naar buiten gevolgd en wandelde nu op alle commotie af. De meeste grote katten ontweek hij, omdat hij niet zo goed wist hoe hij met de spanning om moest gaan. Zijn blauwe ogen vielen uiteindelijk op zijn moeder en vader, die in gesprek waren. Het was duidelijk dat zijn moeder niet erg blij was dat Silverfang weg zou gaan. Zo liet ze zich niet vaak zien, dus er moest wel iets heel belangrijks aan de gang zijn. Met een klein sprintje stond hij naast haar, zijn blauwe kijkers op de zilveren kater gericht. "Ga je WindClan een lesje leren?" vroeg hij, half opgewonden half bezorgd. Zoiets had hij opgevangen van alles dat er momenteel door het kamp heen ging.

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Hoe ze daar zo stond, met haar oren naar achter en haar lip zielig opgetrokken, wilde hij het liefst alles afblazen en bij haar blijven. Ergens kon hij niet wachten om het Whitelion betaald te zetten, maar zijn dorst naar wraak zou hij nooit boven zijn gezin zetten. Als Dogdance niet wilde dat hij ging zou hij dat zonder moeite accepteren. Maar, als deputy had hij zijn verantwoordelijkheid en ze leek dat te begrijpen. De kater drukte zich zachtjes tegen haar aan en sloot voor een kort moment zijn ogen. 'Kom.. gewoon veilig terug oké..? Ik heb een naar voorgevoel..' murmelde ze. "Dat beloof ik," antwoordde hij zachtjes om haar gerust te stellen. 'Ga ze maar bewijzen wat je waard bent, machtige deputy.' Silverfang glimlachte terug en draaide zijn kop naar Runekit toen die plots naast zijn moeder verscheen. 'Ga je WindClan een lesje leren?' piepte hij met zijn grote priemende blauwe ogen en de zilvere kater boog grijnzend voorover om zijn snuit tegen die van zijn zoontje aan te tikken. "Reken maar," zei hij, "blijf jij hier om op je broer en zus te passen?" Hij knipoogde en draaide zich toen om. Dustkit stond bij Snowdrop en terwijl hij hem passeerde, tikte hij hem even speels aan met zijn staart. "Braaf zijn he?" miauwde hij richting zijn tweede zoon, waarna hij zich bij de patrouille voegde en het teken gaf dat hij zover was. De zon was nu bijna achter de bomen gezakt, ze moesten ieder moment vertrekken. Voordat hij door de doorntunnel liep, wierp hij nog een laatste blik op Dogdance. Er stond geen angst in zijn ogen, want hij ging weer thuis komen. Hij had een gezin om naar terug te keren.

Deputy - 39 Moons - Thunderclan Camp

Loom stapte de vuurrode poes de apprentice den uit. Toen ze de vechtpatrouille zag sprintte ze er meteen op af. Enthousiast, om haar eerste patrouille te doen stormde ze onvoorzichtig op Silverfang af. Opeens struikelde ze over een steen en plofte op de grond. Ze keek onhandig omhoog waar de Deputy stond. "Sorry.. Iets te enthosiast." stamelde ze. Ze stuntelde weer overeind en boog respectvol haar kop. Toen ze weer de grote kater aankeek vroeg ze: "Mag ik mee om de Windclan een lesje te leren?" Ze keek met grote ogen van enthousiasme naar Silverfang, hopend, dat hij haar toestemming gaf om mee te gaan.

"Braaf zijn he?" Hoorde de kitten, waardoor hij verbaasd opkeek naar zijn vader. Wat betekende dat? Ging hij weg? Waarom ging hij heen? Waarom bleef hij niet gewoon én waarom mocht hij niet met zijn vader mee? Hij trok zich van Snowdrop af en liep een stukje achter zijn vader aan, maar uiteindelijk bleef hij toch maar staan. Moest hij ook komen helpen? Hij wilde meekomen helpen.

Opeens voelde ze iets pluizigs bij haar poot. Verrast keek de warrior naar beneden, haar tranen dropen van haar neus af en bevuilde even kort de grond onder haar kop. Door haar troebele blik kon ze hem wel herkennen. Ze lachte even kort naar het kleine ventje, maar ergens kon ze deze gewoon niet behouden. "Niet drietig zijn." Zei hij. Snow lachte opnieuw kort naar de jonge Dustkit. Zo lief, zo onwetend... Ze knikte even naar hem. "Je hebt gelijk," zei ze en ze keek even kort op toen een grijze staart de jonge kit raakte. "Braaf zijn he?" Silver ging vertrekken. Wel meteen sprong Dustkit achter zijn vader aan. Uiteindelijk kwam hij tot stilstand. Snowdrop keek even naar de katten voordat ze naar de kit liep en naast hem ging zitten, haar staart krulde zich rond de jonge kit. Ze keek even voor zich uit voordat ze haar kop draaide en de kit aankeek. "Is er iets?" zei ze, ze wist maar al te goed hoe nieuwsgierig hij was en Snow werd altijd een beetje vrolijker van zijn vragen. Ze hield ervan ze beantwoorden en ernaar te luisteren, dan moest ze even niet denken aan wat er morgen weer ging gebeuren...

Onderwerp: Re: Justice needs to be served