Justice needs to be served

Alles had ze gehoord,ze was op een afstand gebleven,wachtend tot er iets zou plaatsvinden. De schildpad poes liep naar voor. 'Ik ga mee,ik laat ThunderClan niet in de steek! Dit is evengoed ook mijn gevecht.', klonk haar bittere stem toen ze zich voor Silverfang ging staan. 'Als WindClan echt zo dom is om die verrader te beschermen wil ik kost wat kost meehelpen. Het is gewoon een schande! Zowel voor de Clan's als voor StarClan zelf!', haar groene ogen glinsterde van opwinding,en van woede. Ze had de witte kater al eens op Fourtrees ontmoet en toen klonk hij al niet bepaald aardig,en het werd tijd dat er wat aangedaan werd. Haar groene ogen stonden strak en ze had de hele tijd Firestar en Silverfang aangekeken toen ze had gesproken. Ze wist dat haar woorden vast hetzelfde betekende als de rest die wilde helpen. Ze wierp even een blik op Nimblepaw toe,die arme poes.

Haar lip trilde licht en Dogdance beet erop om deze een beetje tot stilstand te manen. Haar hart klopte in haar keel. Alles was net goed gekomen en nu stond hij alweer op het punt om mogelijk haar te verlaten. Haar oren had ze achteruit gelegd en ze keek eventjes van hem weg. Maar kon ze zo egoïstisch zijn om te dwingen hier te blijven? Hij was de deputy van de clan. Hij moest de clan verdedigen en een voorbeeldfunctie geven. Ze liet dus een sidderende zucht uit haar mond ontsnappen. "Kom.. gewoon veilig terug oké..? Ik heb een naar voorgevoel.." Murmelde ze zachtjes, waarna ze haar kopje langs de zijne liet glijden. Eventjes liet ze haar hoofdje in zijn nekvacht rusten en ademde zijn zoete lucht in, nog altijd huiverig. Hierna trok ze haar kopje terug, haar blik licht ongelukkig. Toch forceerde ze een krampachtige glimlach. "Ga ze maar bewijzen wat je waard bent, machtige deputy."

Runekit

De spanning in het kamp was duidelijk voelbaar. Het hing in de lucht als een donkere wolk. Runekit was zijn moeder en broertje naar buiten gevolgd en wandelde nu op alle commotie af. De meeste grote katten ontweek hij, omdat hij niet zo goed wist hoe hij met de spanning om moest gaan. Zijn blauwe ogen vielen uiteindelijk op zijn moeder en vader, die in gesprek waren. Het was duidelijk dat zijn moeder niet erg blij was dat Silverfang weg zou gaan. Zo liet ze zich niet vaak zien, dus er moest wel iets heel belangrijks aan de gang zijn. Met een klein sprintje stond hij naast haar, zijn blauwe kijkers op de zilveren kater gericht. "Ga je WindClan een lesje leren?" vroeg hij, half opgewonden half bezorgd. Zoiets had hij opgevangen van alles dat er momenteel door het kamp heen ging.

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Hoe ze daar zo stond, met haar oren naar achter en haar lip zielig opgetrokken, wilde hij het liefst alles afblazen en bij haar blijven. Ergens kon hij niet wachten om het Whitelion betaald te zetten, maar zijn dorst naar wraak zou hij nooit boven zijn gezin zetten. Als Dogdance niet wilde dat hij ging zou hij dat zonder moeite accepteren. Maar, als deputy had hij zijn verantwoordelijkheid en ze leek dat te begrijpen. De kater drukte zich zachtjes tegen haar aan en sloot voor een kort moment zijn ogen. 'Kom.. gewoon veilig terug oké..? Ik heb een naar voorgevoel..' murmelde ze. "Dat beloof ik," antwoordde hij zachtjes om haar gerust te stellen. 'Ga ze maar bewijzen wat je waard bent, machtige deputy.' Silverfang glimlachte terug en draaide zijn kop naar Runekit toen die plots naast zijn moeder verscheen. 'Ga je WindClan een lesje leren?' piepte hij met zijn grote priemende blauwe ogen en de zilvere kater boog grijnzend voorover om zijn snuit tegen die van zijn zoontje aan te tikken. "Reken maar," zei hij, "blijf jij hier om op je broer en zus te passen?" Hij knipoogde en draaide zich toen om. Dustkit stond bij Snowdrop en terwijl hij hem passeerde, tikte hij hem even speels aan met zijn staart. "Braaf zijn he?" miauwde hij richting zijn tweede zoon, waarna hij zich bij de patrouille voegde en het teken gaf dat hij zover was. De zon was nu bijna achter de bomen gezakt, ze moesten ieder moment vertrekken. Voordat hij door de doorntunnel liep, wierp hij nog een laatste blik op Dogdance. Er stond geen angst in zijn ogen, want hij ging weer thuis komen. Hij had een gezin om naar terug te keren.

Deputy - 39 Moons - Thunderclan Camp

Loom stapte de vuurrode poes de apprentice den uit. Toen ze de vechtpatrouille zag sprintte ze er meteen op af. Enthousiast, om haar eerste patrouille te doen stormde ze onvoorzichtig op Silverfang af. Opeens struikelde ze over een steen en plofte op de grond. Ze keek onhandig omhoog waar de Deputy stond. "Sorry.. Iets te enthosiast." stamelde ze. Ze stuntelde weer overeind en boog respectvol haar kop. Toen ze weer de grote kater aankeek vroeg ze: "Mag ik mee om de Windclan een lesje te leren?" Ze keek met grote ogen van enthousiasme naar Silverfang, hopend, dat hij haar toestemming gaf om mee te gaan.

"Braaf zijn he?" Hoorde de kitten, waardoor hij verbaasd opkeek naar zijn vader. Wat betekende dat? Ging hij weg? Waarom ging hij heen? Waarom bleef hij niet gewoon én waarom mocht hij niet met zijn vader mee? Hij trok zich van Snowdrop af en liep een stukje achter zijn vader aan, maar uiteindelijk bleef hij toch maar staan. Moest hij ook komen helpen? Hij wilde meekomen helpen.

Opeens voelde ze iets pluizigs bij haar poot. Verrast keek de warrior naar beneden, haar tranen dropen van haar neus af en bevuilde even kort de grond onder haar kop. Door haar troebele blik kon ze hem wel herkennen. Ze lachte even kort naar het kleine ventje, maar ergens kon ze deze gewoon niet behouden. "Niet drietig zijn." Zei hij. Snow lachte opnieuw kort naar de jonge Dustkit. Zo lief, zo onwetend... Ze knikte even naar hem. "Je hebt gelijk," zei ze en ze keek even kort op toen een grijze staart de jonge kit raakte. "Braaf zijn he?" Silver ging vertrekken. Wel meteen sprong Dustkit achter zijn vader aan. Uiteindelijk kwam hij tot stilstand. Snowdrop keek even naar de katten voordat ze naar de kit liep en naast hem ging zitten, haar staart krulde zich rond de jonge kit. Ze keek even voor zich uit voordat ze haar kop draaide en de kit aankeek. "Is er iets?" zei ze, ze wist maar al te goed hoe nieuwsgierig hij was en Snow werd altijd een beetje vrolijker van zijn vragen. Ze hield ervan ze beantwoorden en ernaar te luisteren, dan moest ze even niet denken aan wat er morgen weer ging gebeuren...

Onderwerp: Re: Justice needs to be served