The day is still young, and we going to win again! {Terror Claws}

De kater opende zijn ogen en een gaap rolde over zijn lippen. Vage straaltjes daglicht schenen het grote dassenhol binnen en hij keek zijn schemerige kamer rond. Gravepath hees zichzelf overeind en begon met snelle halen zijn korte, rode vacht te herstellen. Over zijn hele lichaam waren de wonden van het gevecht met ShadowClan al genezen, alleen op zijn kop zat nu nog een vaag litteken wat Innerghost hem had gegeven, al zag je die bijna niet door zijn rode vacht. Hij liep de kamer uit, langs de gang waar zijn members sliepen en kuchte een keer luid om hen op te wekken. “Vandaag is de dag, opstaan, en snel!” Hij liep door naar de prooikamer en haalde er een muis uit die hij buiten op zou gaan eten. Vandaag was de dag voor hun grootse aanval op RiverClan, en deze zou beter geregeld worden dan hun gevecht met ShadowClan. Eenmaal buiten at hij met vlugge halen zijn muis op, die was redelijk taai maar dat paste wel goed bij de sfeer van die dag. Hij wierp de botjes weg en keek toen naar de eerste kat die naar buiten kwam. Eindelijk..

{Alleen voor de Terror Claw leden: Firestone, Teemo, Ordinary, Lullaby, Sushi, Cailin}

Het was nog best en tijd voor zonhoog toen een zware kuch Sushi haar kop liet optillen. Even knipperde ze voor ze haar blauwe ogen geheel opende. Et was Gravepath die hun riep. Even geeuwde de poes voor ze zich uit haar opgerold staat wikkelde en zette haar nagels in de grond om zich uit te rekken. Ze voelde haar rug een keer knakken toen ze die rekte en stond toen op om haar achterpoten uit te rekken. Hierna schudde ze even met haar halflange vacht waardoor er enkele zandkorrels uit vielen. Was dit de dag, de dag van hun volgende aanval. Ze zou het wel zin als ze zometeen voor de knappe rode kater zat. Ze wachtte niet tot de rest op stond, die kwamen ze vast achter haar aan gelopen. Even liet ze haar ogen naar de prooistapel glijden. Ze zou na zijn speech wel eten, en als ze meteen weg zouden gaan zou ze na de aanval wel eten. Dit zou weer uitrollen op een winst, dat zeker. Rustig vervolgde ze haar weg nar Gravepath's hol en knikte even begroetend naar hem. Haar achterpoot was nog niet geheel de oude en hinken deed ze nog een beetje. Maar niet zou haar in de weg staan en dat hinken ging ze echt niet laten zien. ven overheen zetten, het was enkel voor het goede.

Oh die heerlijke droom van wraak, hij kon er de hele dag van genieten... Als Gravepath hem niet had hoeven wekken. Hij gromde een beetje, en vloekte binnensmonds. Hij stond langzaam op, ze moesten maar op hem wachten, de enigste reden waarom hij hier was was voedsel en een schuilplaats, meer eigenlijk ook niet eens! Sushi was weer eens als eerste, slijmbal, maar hij deed het lekker rustig aan, hij had nog geen wonden op zijn prachtige pels, en eigenlijk zou hij er ook geen willen hebben. Hij trippelde naar de hol van hun leider en ging zitten, best wel ver van Sushi vandaan, weg van die slijmbal.

Het begon te wennen, opnieuw onderdeel zijn van een groep, al was een groep dan toch wel anders dan een clan. Een groep had één leader, en verder was je gelijk met de anderen. Natuurlijk had je oudere en jongeren, zowel in leeftijd als in tijd dat ze in de groep zaten. Ze lag opgerold in haar nest, haar staart onder haar kin, en rustig ging haar buik op en neer, tot ze een bekende stem hoorde. Haar oren prikte naar boven en meteen gingen haar ogen open. “Vandaag is de dag, opstaan, en snel!” Cailin sprong op, en waste zich zelf vlugjes, waarna ze de tunnels uit kroop. Haar ogen raakten gewend aan het zonlicht en rustig ging de poes zitten. Echt honger had ze nog niet, dus wachtte ze geduldig af tot wat Gravepath zeggen ging.

Het begon langzamer hand te wennen, het bloed in zijn neus. Door de klappen die hij had gekregen op zijn gezicht was een bloeding onstaan in zijn neus die zijn hele geur- en ademhalingssystheem in de war bracht. Hij rook amper en kon ook moeilijk ademhalen door zijn neus. Maar het zou helen, net als alle andere wonden op zijn lichaam. Zijn dikke vacht bedekte de aangerichtte schade, maar de kater voelde soms nog steeds dat de wonden niet helemaal gehecht waren. Zijn neus zou ook wel weer normaal worden, het zou alleen wat tijd kosten. “Vandaag is de dag, opstaan, en snel!” De stem van Gravepath dreunde niet echt tot met door, de kater lag in een te diepe slaap om zo gewekt te kunnen worden. Pas toen er beweging en roemer in de slaapzaal kwam werd Teemo wakker. Knipperend opende hij zijn ogen, waarna hij zich gemakkelijk uitstrekte. Kort schudde hij zijn vacht waarna de nieuwste member naar buiten volgde. De zwarte kater kende haar naam nog niet, maar dat zal wel komen. Hij was sowieso slecht in het onthouden van namen. De zon prikte kort in zijn ogen, waardoor zijn pupillen zich strak trokken. Al snel was hij gewend, waarna hij een kort knikje aan Grave schonk. Teemo pakte het grootste stuk dier van de prooienstabel af, waarna hij rustig begon te eten. Hij wist al waar Grave mee zou komen en zag geen probleem om te eten en te luisteren tegelijkertijd.

Ordinary ||

Hij hoorde de ademhalingen van de andere in de verte terwijl hij in zijn eigen dromenland zat. Alhoewel het niet echt een dromenland was, het was eerder gewoon zwart, pikzwart overal om je heen. Hij liep daar, zonder te weten waar hij uit zou komen, niet eens wetend of er wel een einde was. Het geluid van zijn pootstappen galmde door de zwarte ruimte, en alleen de ademhaling van de andere katten van de Terror Claws was wat hij hoorde, het enige waar hij zich op kon focussen. Misschien betekende het iets, dat hij hen nodig had om zichzelf uit deze zwarte leegte te trekken, maar misschien betekende het ook wel gewoon niks en was het toeval. Hij wist het niet, maar tot die tijd zal hij op het geluid afgaan, in de donkere ruimte in zijn hoofd. “Vandaag is de dag, opstaan, en snel!” De zwarte wereld begon te draaien en weg te zakken, als een waterkolk werd alles naar beneden gezogen en langzaam werd een witte wereld zichtbaar, maar hij draaide niet mee met de zwarte wereld, nee hij bleef staan, zwevend tussen donker en licht. Toen deed hij zijn ogen open en knipperde een paar keer. Hij was weer terug in de werkelijkheid. Een gaap ontsnapte uit zijn bek terwijl hij opstond en zich uitrekte. Hij zag hoe de anderen hetzelfde deden en hoe ze één voor één wat te eten pakken voordat ze naar buiten liepen. Hij volgde het voorbeeld van zijn mede groepsgenoten en pakte wat prooi om op te sterken in de ochtend. Een kleine muis zou voldoende zijn voor nu en dus pakte hij een dier van normaal formaat uit de grote groep. Met het karkas in zijn bek liep hij naar buiten en ging hij voor Gravepath zitten. Zijn groene ogen keken om zich heen en hij liet ze over de andere katten gaan. Stuk voor stuk waren ze pezig en redelijk fit, ondanks de wonden die sommige hadden opgelopen het vorige gevecht. Hij zelf was er niet bij geweest, hij was aan de andere kant van de stad bezig met wat zaakjes afhandelen, zijn eigen pels proberen te redden. De meeste katten leken nog in het duister te tasten over het onderwerp van dit gesprek, maar de zwarte kater niet ver bij hem vandaan leek er meer van te weten, Teemo was zijn naam als hij het goed onthouden had. Misschien moest hij toch wat socialer worden met deze katten, hij was nu immers één van hen, of iets in die trad in ieder geval.

Sough begon zich naar het terrein van de Terror Claws te bewegen. Gisteren had hij besloten zich bij de Terror Claws te voegen. Niet dat hij daar over na had gedacht. Het had hem gewoon goed uitgekomen. En Gravepath was geen misse kerel. Het wit katje liep over de geurmarkering en volgde de verse nieuwere geuren. Al snel kwam er een hol in zicht. De geur was hier erg sterk. Hij bleef zitten. Rond hem wandelde al een paar katten rond. Niet veel, maar een 2 tal. Uit het hol kwamen snurkende geluidjes. “Vandaag is de dag, opstaan, en snel!” Hij was blijkbaar op tijd. Meteen kwamen er 3 katten bij. Fijn ze waren met zij zessen. Met hem erbij met zen zeven. Sough keek om zich heen en herkende de poes die Sushi noemde volgens Gravepath. Hij stapte op haar af en ging naast haar zitten.

De stem van Gravepath wekte de kattin. “Vandaag is de dag, opstaan, en snel!” Ja, vandaag was de dag. Ze gingen naar Riverclan, haar oude plek. Eindelijk kon ze haar wraak uitten, met wat geluk haar zoon terug vinden. Mocht dat zo zijn zou ze met Grave overleggen om hem in de groep te krijgen. De gedachte dat haar zoon, niets meer dan een pasgeborene bij haar vertrek, misschien niet eens mee wou kwam niet in haar op. Om deze rede was ze bij de groep gekomen, en nu begon eindelijk de aandacht op haar oud clan. De wit rossige kattin stond op, gaf wat likken over haar pels. Na zich eens uitgerekt te hebben liep ze naar de andere. Haar donkerblauwe ogen stonden hard, ze mocht vrijwel niemand hier. Of nou, ze had nog geen behoefte gezien om iedereen hier te mogen. Met de katers zou ze het nog wel kunnen vinden, met name Gravepath. Maar goed, de leider was een grote vis. Dan had je altijd Teemo nog, de rechterhand. Verder mocht ze Sushi alles behalve, hun karakter leek teveel op elkaar al zou ze het nooit luidop toegeven. Met haar soepele tred liep ze verder, waarnaar ze zichzelf liet zakken. Nu zat ze naast een andere kater, deze was later als haar gekomen. Ordinary als ze het goed had, ach het interesseerde haar niet. Waar het om draaide was dat ze nu moest luisteren. Eten zou ze toch niet doen, ze was te onrustig.