Where are you?

Nog nooit wat Nimblepaw zo vroeg wakker geworden als deze dag. De zon was nog niet op, waardoor het enige licht weerkaatst werd door de maan. Nadat ze wakker was geworden en merkte dat ze niet meer in slaap kon vallen, had ze naar buiten te gaan. Het kamp was uitgestorven. Het enige geluid dat ze hoorde kwam uit de verschillende dens waar katten lagen te snurken. Maar plots liep er een nogal verwilderde kat de den uit. Nimble bleef even stil staan om te kijken wie het was. De poes leek nogal haast te hebben, want ze rende het kamp met een noodtempo uit, alsof ze met spoed ergens naartoe moest. Nimble rende haar achterna. Haar lange, vermoeide poten - ze had toch meer moeten slapen - zette vlugge stappen. Gelukkig kon ze snel rennen, anders had ze de poes nooit bij kunnen houden. Voor ze het wist was ze de poes over de grens heen gevolgd. Nimble wilde omkeren, maar toen zag ze wie het was.. Haar moeder, Honeydew, rende als een bezetene rond terwijl ze in zichzelf aan het praten was. Meteen versnelde ze haar pas en volgde haar tot ze eindelijk langzamer ging rennen. Honeydew was naar Starlake gelopen, een plaats waar Nimble nog nooit was geweest. Ze volgde de bewegingen van haar moeder nauwkeurig, terwijl ze zichzelf verstopte achter een paar struiken. Honeydew begon te schreeuwen naar Starclan en riep naar Lily. Nimble slikte. Haar moeders zus, haar tante. Een jaar geleden verloren en nooit meer terug gezien. Maar wat had haar hier gebracht? Waarom zulke plotselinge paniek? Ze zag hoe Honeydew het water in rende, op zoek naar Lily, of een teken van Lily. Uiteindelijk liep ze naar de oever, nat van het water en zwart van het as. Ze zag hoe Honeydew ging liggen, rillend van de kou, en hoorde hoe ze zachtjes begon te snikken. "Mam?" zei Nimble zachtjes.

"MAM!" riep Nimble nog een keer. Haar moeder hoorde haar niet, maar was opgestaan en begon het water weer uit te kammen. Nimble liep naar het water toe en bleef aan de oever staan. De wilde bewegingen van Honeydew lieten kleine golfjes water over haar poten stromen. Geschrokken trok ze snel haar poten terug. Dit water was ijskoud! "Mam hou op!" Ze klonk nu wanhopig. Ze moest het water uit, anders zou ze ziek worden van de kou. Maar nog steeds was Honeydew te veel bezig met haar gedachtes, op zoek naar Lily. Nimble zette zich schrap, nam een grote hap lucht en liep met op elkaar geperste kaken het ijskoude water in. Ze rende, zo vlug als ze kon, richting Honeydew. Even twijfelde of wat ze deed wel goed was, maar ze moest uit haar droom, haar trance gehaald worden. Lily was hier niet. Haar poten hadden haar binnen een mum van tijd naar haar moeder gebracht. En toen ze naast haar stond, beukte ze haar omver. Ze voelde hoe ze zelf kopje onder ging en hoe het water haar kop liet bevriezen.

Nimble voelde hoe het ijskoude water tot in de diepste lagen van haar vacht stroomde. Even was ze verlamd, niet wetend wat te doen. Maar toen ze door het water heen haar moeder haar naam hoorde zeggen, spande ze haar spieren aan en dwong zichzelf uit het water te komen. Zodra haar kop uit het water stak, nam ze een enorme hap lucht. Ze hoestte een paar keer om het water uit haar longen te krijgen en wreef met haar poot door haar ogen om het water eruit te krijgen. Haar vacht voelde zwaar door al het water. "Mam, wat in godsnaam doe je?" Nimble had zich nauwelijks hersteld van haar klap op het water toen ze zich tot haar moeder richtte.

Nimble merkte dat Honeydew trilde, en zelf had ze het ook heel koud. Ze wilde door het water naar de oever lopen, maar ze werd al bij haar nekvel vastgepakt en meegenomen. Eenmaal op het losse zand schudde Nimble zich uit. Haar lange, natte vacht ging in pieken alle kanten op staan. Honeydew vertelde over de droom waar Lily in voorkwam, en hoe ze had gedacht dat het een teken van Starclan was. Ze probeerde de haar moeder aan te kijken, maar zij keek de weg. "Je mist haar, hè?" Het was geen vraag, want Nimble wist dat dat het geval was. Ze zuchtte, en beet op haar wang terwijl ze nadacht over hoe te reageren. Maar ze wist het niet. Hoe moest je iemand geruststellen die haar hele familie was kwijtgeraakt, en nu niemand meer had? Hoe vaak had zijzelf wel geen dromen gehad waarin ze haar ouders ontmoette, en hoe verward was zij daardoor geraakt? 

Nimble bleef even stil, niet wetend wat ze moest zeggen. Honeydew miste haar zus, logisch! En ze wist precies hoe het voelde om niet te weten of je familie nog leefde, zo ja, waar ze waren, en waarom ze nooit iets van ze lieten horen. Ze wist het, maar zij was achter het verhaal van haar familie gekomen. Honeydew niet. 'Maar,' begon ze, 'je hebt nu wel nieuwe familie?' Ze zei het vragend, omdat ze wist dat zij, Nimble, haar dochter, niet het gat vulde van Lily. Maar het was iets? Voor Nimble was het veel om familie te hebben, al was het maar één familielid - Whitelion telde ze niet mee. Misschien zou het Honeydew opvrolijken; hun kleine familietje van twee katten.