Rats all around the place

Met ruime pootstappen verliet de gespierde bruine kater het kamp. Boven hem heerste een nachtelijke hemel, waaraan ook een maan was geplakt. Zijn blauwe ogen stonden gevuld met zorgen en bij iedere stap die hij zette voelde hij steeds meer adrenaline door zijn lichaam vloeien. De gebeurtenis van die dag ervoor stond nog steeds als een verse wonde op zijn netvlies gebrand, en het zorgde er ook voor dat hij maar geen slaap kon vatten.
Zijn poten droegen hem naar ergens waar hij nog nooit eerder was geweest. Maar uit verhalen herkende hij de plek als het oude Skyclan territorium. Geweldig, dan kon hij er zeker van zijn dat niemand hem hier kwam opzoeken. Zeker nu het nacht was. Hij kuierde met hangende oren richting hem opgelichte meer, waarin hij de reflectie van de sterren terug kon vinden. Met een plof ging hij zitten, zijn ogen gesloten en zijn mond lichtjes geopend. "Is het nog geen tijd? Heb ik mijn leven nog niet uitgeleefd?" Miauwde hij zachtjes, waarna hij zijn blauwe ogen opende en zonder enige gelaatsuitdrukking in het water staarde.

Het was nacht. Treeleaf trippelde stil door het WindClan territory. Hij wilde even weg val alles. Niet dat het hem te veel werd, maar... Het was moeilijk om het onder woorden te brengen. Achter hem was er geschuifel. De kater stopte en snoof, maar er was geen kat in de buurt, dus nam hij aan dat het een onvoorzichtig konijntje was. Hij kwam weer in beweging en hield een fors tempo aan.
Halverwege zijn reis bedacht Treeleaf zich ineens dat hij niet wist waar hij heen wilde gaan. Waar kon hij heen? Nou ja, ik kijk wel waar mijn poten me heen brengen, dacht hij.
Er was een kat. Het was moeilijk te zien wie het was, maar Treeleaf rook een kat. Hij snoof eens diep, maar geruisloos. ShadowClan. Fijn, daar zat hij echt op te wachten. Voorzichtig liep hij dichterbij, zorgend dat hij geen geluid maakte. De wind blies zacht in zijn gezicht, wat in zijn voordeel was, omdat de kat hem zo moeilijk kon ruiken. Toen er nog maar een paar staartlenges tussen hem en de andere kat was, bleef hij staan. Na een paar seconden rust stapte hij op de ShadowClanner af. 'Goedenacht,' zei hij rustig en hij ging naast de kat zitten. Het meer voor hen was groot. En mooi. Treeleaf wilde zichzelf er in verdrinken, zo mooi was het. Hoe had dit territorium ooit zo erg kunnen lijden? Waarom bestond er zoiets moois?