Why am I still here? {+Forestpaw}

Fadingpaw trippelde door het bos. De zon zat verstopt achter de wolken en het leek alsof het elk moment zou kunnen beginnen regenen. Met zijn ogen op de grond gericht strompelde Fadingpaw verder. Zijn gedachten dwaalden af en dat deed hem niet goed. Hij dacht aan zoveel dingen tegelijk maar het waren geen goede herinneringen. Fadingpaw voelde zich slecht en eenzaam. Maar zo voelde hij zich wel vaak. Niemand vond hem leuk en niemand wou vrienden met hem zijn. Waarschijnlijk omdat iedereen hem vreemd vond. Hij was asociaal en zag er altijd slecht gezind uit. Maar het kon hem niet meer schelen of hij nu vrienden had of niet. Hij kon ook wel zonder. Of dat maakte hij zichzelf toch wijs. Fadingpaw plofte neer op de grond met zijn kopje naar de grond gericht.

Forestpaw liep richting het kamp. Uit zijn bek hing een waterrat, en tussen de pluizen van zijn borstvacht en zijn kin droeg hij een pluk mos voor in de nesten van de elders. Dat was wel nodig, had hij bedacht, met het weer wat op komst leek te zijn. De lucht hing stampvol met onweerswolken en het rook ook naar opkomende regen. Hij keek naar de wolken en probeerde er vormen in te ontdekken. In één daarvan herkende de zwarte kat een vis, in de ander een kever en in een ander weer een hazelnoot. Terwijl zijn groene blik zo omhoog was gericht keek hij niet uit waar hij heen ging en liep hij zomaar tegen iemand op. De zwarte apprentice deed verrast een stap achteruit en keek naar de zwarte kater tegenover hem. Forestpaw herkende Fadingpaw, een ShadowClan apprentice zoals hij ook was. Zijn vacht was net zo pikzwart als de zijne, het enige verschil waren de ogen. Fadingpaw droeg de kleur blauw in zijn kijkers, terwijl die van Forest juist felgroen van kleur waren.
(Tags: Fadingpaw | Words: 176)

Nog steeds zat hij daar op de grond helemaal alleen met zijn blauwe ogen naar de grond gericht. Fadingpaw wist niet hoe lang hij daar al zat maar plots hoorde hij een geluid. Misschien was het een prooi maar hij had toch geen zin om er achterna te rennen. Toen rook hij ineens dat de geur niet van een prooi was maar van een kat. De moed zakte hem in de schoenen. Fadingpaw wou nu geen kat zien en hij had ook niet echt zin om te praten. Plots voelde hij een kat tegen hem lopen. Verrast sprong de zwarte kater op en voor hem zag hij een kater met een net zo een zwarte vacht als hij zelf. Het was Forestpaw. Fadingpaw wist niet zo goed wat te zeggen. Hij begon zijn vachtje glad te strijken en wachtte tot de andere apprentice iets zou zeggen.

Tegen zijn verwachtingen in zei Fadingpaw niets. In plaats daarvan begon de zwarte tom zijn vacht glad te strijken. Hij leek te wachten op een zegje van Forestpaw. Zenuwachtig zocht de groenogige apprentice de ijsblauwe blik van Fadingpaw. "Oh, ehm... Sorry... Dat was niet m'n bedoeling..." begon hij, maar ook hij voelde zich een beetje ongemakkelijk tegenover de zwarte apprentice, welke niks had om te zeggen en wachtte tot hij maar iets zei. "Ga je mee naar het camp? Ik denk dat het zometeen gaat regenen." zei Forestpaw, al proberende om zijn mede-apprentice een beetje op te vrolijken. Zijn mondhoeken trokken iets omhoog, zodat een kleine glimlach zijn zwarte snuit sierde. "Misschien kun je me dan even helpen... Ik had wat mos en prooi verzameld." Forestpaw merkte dat hij weer een beetje te vrolijk was en hij hield zijn bek, maar zijn glimlach leek steeds groter te groeien en zijn mondhoeken trokken steeds verder omhoog. Hij stak zijn pikzwarte en glanzende staart omhoog en wenkte de jonge kater.
(Tags: Fadingpaw | Words: 168)

"Oh, ehm... Sorry... Dat was niet m'n bedoeling..." zei Forestpaw. De andere apprentice leek de stilte ook nogal ongemakkelijk te vinden. "Het is niet erg hoor." miauwde Fadingpaw snel. Hij wou niet verlegen overkomen dus probeerde hij maar wat te zeggen. Maar Fadingpaw wist niet goed wat te zeggen. Gelukkig was Forestpaw hem al voor. "Ga je mee naar het camp? Ik denk dat het zometeen gaat regenen." zei hij. Fadingpaw keek naar de lucht en zag dat het inderdaad zou kunnen gaan regenen, niet dat hij dat erg vond. Soms vond hij het zelfs best leuk om in de regen rond te lopen maar hij besloot om gewoon maar mee te gaan naar het kamp. "Ow oke." miauwde Fadingpaw. "Misschien kun je me dan even helpen... Ik had wat mos en prooi verzameld." zei Forestpaw toen. "Oke" zei Fadingpaw. De oudere apprentice wenkte hem met zijn staart en Fadingpaw volgde hem.