Constellationmoon was al voor de zoveelste keer verdwaald, ze was stiekem het kamp uit gevlucht om even weer te denken dat ze kon zien. Haar ogen zagen nog steeds niks en ze had al een paar keer tegen een boom aan geknald, ze hoorde van alles maar niet genoeg om even op zichzelf te komen. "Mij boeit het niet wat jullie mij zeggen, als ik maar vrij ben." zei ze moeilijk en spuugde wat bloed uit. Ze draaide zich om en liep de andere kant op, gelukkig had de riverclan krijger niet haar neus geraakt en alleen haar ogen. Ze voelde zich nog al een sterke krijger van wat ze al had mee gemaakt, ze kon moeilijk praten daarom deed ze dat niet en had nu ook nog dat ze blind was. Waarom leefde ze dan, waarom was ze hier dan? Om pijn te leiden? Ze voelde een paar takken waar ze over heen struikelde, stil was ze ook niet meer. Toch rook ze een vreemde geur, helemaal van een rouger. Ze maakte een zachte grom maar moest weg, of ze wilde dood. Ze nam een paar happen adem en liep veder door, angstig maar sterk. het spijt me Comettail dat ik je niet kon helpen met je liefdes leven. dacht ze maar liep gewoon door, kom maar op jij Rouger. snauwde ze in haar kop. Toch voelde ze zich nogal depri, waarom? Ze kon toch niks en dat hoorden ze elke dag. Elke dag deze vernedering, haar ogen staarde de verte in zonder dat ze ene gevoel hadden.
OCC: doe je best xD