The black and blue night [Nevermind]

De sterren verlichtte het pad waarover de jonge apprentice wandelde. Hij was weer eens in zijn eentje afgedwaald, nadat hij de guard zover had gekregen dat hij 's avonds het kamp uit mocht. Nadat bekend was geworden wat Tallpaw had gedaan, leek iedereen nog cautious of hij hetzelfde zou zijn als zijn broer. Best wel irritant af en toe, maar hij kon er maar weinig aan veranderen. Ze leken nou eenmaal op elkaar, qua uiterlijk, niet qua innerlijk.
Timepaw zuchtte zachtjes en ging zitten, de nacht was nog jong en hij had geen zin om nu al weer terug te gaan naar zijn nest. Af en toe vond hij het wel prettig om alleen te zijn, eventjes geen zorgen aan zijn hoofd, toch? Zijn oortjes trokken naar achter toe toen hij een geluid hoorde en hij draaide zich om, wie was daar?

Met snelle passen beende hij terug in het richting van het kamp, waar Aurynight op hem zou wachten in de den. Het voelde goed om eindelijk naast haar te kunnen slapen en niet langer alles geheim te hoeven houden. Het was hatelijk geweest, maar ook leuk. Maar nu leefde hij pas, samen met haar wilde hij een gezin opbouwen, die sterk zou zijn en samen zou blijven. Hij lachte zachtjes en sloot even zijn ogen, maar opende ze terug zodat hij niet ging struikelen of tegen een boom zou lopen. Zijn cyaanblauwe ogen gleden over het maan belichte landschap dat in het duister zilver oplichtte. Opeens stopte hij toen hij een bekende kat zag, hij kneep zijn ogen tot spleetjes en stapte behoedzaam op de kat af. Wat deed Tallpaw hier? Opeens viel zijn poot neer op een dun, fijn takje en kraakte het onder zijn gewicht. De apprentice keek om en even ontmoette de blikken elkaar. Zijn ogen werden ijs toen hij niet de maar al bekende ambere ogen zag, maar juist een groenachtige blik kreeg. Hij knikte even, maar zijn blik was hard als ijs, bijna leeg. "Tallpaw's broer?" Grinnikte hij zachtjes en rustig ging hij hij zitten. "Je hebt zijn looks," de grijns verdween. "Maar niet zijn ogen." nee, die heb je van Shrew...

"Tallpaw's broer?" Nu pas had hij de zwarte kater door. Timepaw had enige moeite gehad met hem vinden, maar zijn stem had hem verraden. De tabby kater ging zitten, al was hij nog steeds alert. Zelfs bij zijn eigen clanmaten had hij af en toe een puntje van wantrouwen gehad, niet iedereen was immers te vertrouwen. "Dat klopt," miauwde hij kalmpjes. "Je hebt zijn looks," Goh, echt? Het was niet de eerste keer dat hij en Tallpaw door elkaar werden gehaald. Hij kon er nou eenmaal niets aan doen dat ze zo veel op elkaar leken. Alhoewel. Er was één kater waar hij nog meer op leek, een Starclan kater genaamd Timesong. Maar dat was iets wat maar weinig katten wisten, iets wat Shrewstar hem in vertrouwen had gezegd. "Maar niet zijn ogen." Timepaw haalde zijn schouders op. "Ik heb de ogen van m'n moeder, dat weet ik inmiddels wel," miauwde hij, iets scherper dan dat hij had gewild. "En jij was Nevermind, toch?" vroeg hij daarna, om het gesprek op gang te houden.

[Die Harry Potter ref moest erin, dat was een schot voor open doel xD]

De kater haalde zijn schouders op. Nevermind snoof even. "Ik heb de ogen van m'n moeder, dat weet ik inmiddels wel," Hij knipperde even achterdochtig met zijn ogen. Wauw, dat meende je toch niet jonge? Dat had hij nog niet door hoor. Man, van wie had hij de hersenen geërgerd? vVast ook van Shrew. "En jij was Nevermind, toch?" De blauwzwarte knikte even naar de kater. Het ijs begon al in zijn lege ogen te groeien, hij kon er niks aan doen, hij vertrouwde dit beestje niet en dat mocht hij gerust weten. Hij knipperde nogmaals even met zijn ogen waarna hij even zijn ogen sloot en zachtjes lachte om daarna te knikken. Daarna opende hij zijn ogen terug en keek met een ietwat legere blik dan eerst naar de tabby. "Timepaw... Toch?" Namen, waarom al die moeilijke namen? Alhoewel. Tall en Time, niet zo moeilijk... Toch?

Timepaw snoof zachtjes en keek eventjes wat onzeker om zich heen. Deze kater, hij had een vreemde sfeer om zich heen hangen. En de vage geur van zijn broer, Tallpaw moest de kater vast beter kennen dan dat hij deed. Maar ja, bijna niemand kende hem echt. "Timepaw... Toch?" kwam daarna de vraag van Nevermind's kant. De tabby kater knikte voorzichtig. "Timepaw, ja," miauwde hij daarna kalmer. Hij twijfelde tussen zijn excuses aanbieden voor zijn eerdere gedrag, of het gewoon laten over waaien. Overwaaien was waarschijnlijk beter. "Hielt ik je op?" miauwde hij daarna, lichtelijk nieuwsgierig.

De tabby knikte, wat dus betekende dat hij gelijk had. "Timepaw, ja," De toon in zijn stem was overduidelijk veranderd, maar serieus, Never gaf er echt niks om... "Hielt ik je op?" De kater schudde wel meteen zijn kop en keek toen even naar de groene ogen van de kater. Hij haatte die ogen, de ogen van Shrewstar... Lelijke dingen waren het en ze konden niks, waren lelijk en ze waren iets dat hij altijd al irritant vond. Deze arme kater zou zijn hele leven moeten rondlopen met deze lelijke ogen en dat zou hij vast niet fijn vinden. "Nee... Ik bedoel, ik kan andere dingen gaan doen, maar echt druk heb ik het niet," Hij haalde even diep adem en sloot hierbij zijn ogen zoday het oogcontact werd verbroken. Maar al snel opende hij ze weer en keek hij strak naar de tabby. "Wat doe jij hier eigenlijk?"