Last light of the day {Open}

Een zwarte vacht was zichtbaar in een hoge boom. De kater droeg een sterke geur met zich mee waaruit al snel duidelijk werd dat hij uit ShadowClan kwam. Frostlake was zijn naam, en hij keek op dit moment naar hoe de zon onderging en verdween tussen de takken van de bomen. De lucht was prachtig gekleurd, oranje, rood, geel en zelfs een beetje roze waren te zien op de plek waar de zon al voorbij was gekomen. Een paar kleine wolkjes zochten hun weg door de lucht heen en een tevreden zucht rolde over zijn lippen. Waarom konden de Clans niet allemaal zo vredig met elkaar omgaan?

Met langzame passen liep Bluemoon door het bos. Het was hier minder dichtbegroeid, en de lucht stond kleurend aan de hemel. De kleuren vormde samen de perfecte match, en op dit moment was de witte poes daadwerkelijk gelukkig. Verrast was ze, dat alleen al een kleurige avond een poes kon opvrolijken, maar ze moest wel zeggen dat dit een perfecte avond was. Het was niet echt warm, maar haar vacht hield haar wel zo. Een paar kleine wolkjes stonden eenzaam in de lucht, en een klein briesje speelde met Blue's vacht, wat de avond compleet maakte. Een zucht van geluk kwam haar longen uit, terwijl ze bijna ontroerd naar de lucht keek. Ze was niet vaak gelukkig, bijna nooit zelfs. Meestal keek ze nors voor zich uit, en snauwde ze andere katten af. Het was moeilijk voor haar om andere katten aardig te vinden, ze zouden haar toch wel pijn doen. Maar op deze avond was dat anders. Alles om haar heen maakte haar zwak, dat had ze door, maar het boeide haar niet. Ze had geen zin om haar norsheid dit gevoel weg te laten nemen. Plot zag ze iets bewegen in een boom. Heel goed zag ze de kat niet, maar als ze het goed had was het Frostlake. Bijna had ze de neiging om iets te roepen, maar ze was bang dat die kater haar avond zou verpesten. Met een nog een zucht liep ze naar de boom, en klom daar een klein stukje in. Een paar takken onder de zwarte kater bleef ze zitten. Ze moest toegeven dat dit wel dé perfecte plek moest zijn om de verdere lucht te aanschouwen, de fantastische lucht die haar voor het eerst weer geluk liet voelen.

Snel schoot Icicleshard door het met dennenboom begroeide bos heen en naaldjes van de bomen stoken in haar pootkussentjes, het hinderde haar niet want haar pootkussentjes waren in de loop van de tijd hard geworden en er kwam veel minder doorheen. Ook dat is een voordeel van een Shadowclanner zijn, vond ze. Ze stak haar kop in de lucht, ze had al een tijd niet voor de clan gejaagd en werd er nu mee geconfronteerd dat het écht weer moest. Ze rook een konijn, het rook niet heerlijk en Icicleshard wist bijna zeker dat het mager zou zijn aangezien de strenge Leafbare veel schade gebracht had aan Newleaf. Ze stoof weer vooruit, richting het konijn en toen ze rook dat ze nu dichtbij was, liep ze in haar sluiphouding. Ze zakte door haar poten en haar staart stak fier in de lucht voor een goed evenwicht, ze tijgerde vooruit en sprong met uitgestrekte nagels op het konijn af. Maar het konijn zat precies bovenop zijn konijnenhol en ging er ook direct in. Icicleshard zuchtte. Ze had een prooi weg laten glippen met zo'n magere prooistapel! Hoe moest ze dit uit gaan leggen? Teleurgesteld liep ze terug richting het kamp, tot ze een witte poes zag lopen uit haar clan. Ze kon haar naam even niet voor de geest halen en had wel zin in een praatje, dus ging ze achter haar aan. Op een gegeven moment stopte de poes en Icicleshard plofte naast haar neer. "Hallo," zei ze prompt en keek de poes aan.

- wow ik moet er echt weer even inkomen 0.o

Bluemoon sloot haar ogen, en genoot van de lucht. Het bracht haar naar mooie herinneringen, die meestal verdrongen werden door de slechte. Ze werd weer even terug gebracht naar de mooie tijden, en ze zuchtte van genot. Maar plots werd haar rust ruw verstoord door een andere poes. ''Hoi'' Zei die prompt. Stug hield Blue haar ogen gesloten. Ze wist dat als ze ze open deed ze gedwongen werd voor een gesprek. ''Ga weg.'' Bromde ze geïrriteerd. Maar nu was het geluksgevoel al weer weg. Ze werd verdrietig, maar dat liet ze niet merken. Boos opende ze haar ogen weer, en ze werd overspoeld door de kleuren van de lucht. De lucht weerspiegelde in haar ogen, terwijl ze er verlangend naar keek. Het geluksgevoel kwam weer een beetje terug, en ze draaide haar hoofd opzij naar de andere poes. ''Nee, wacht, sorry, hoi.'' Zei ze, hopend dat de poes niet beledigd was. Een gesprek was nu beter dan zielig terug naar het kamp gaan, om zich daar weer groot te moeten houden, terwijl de gebeurtenissen zich herhaalde in haar hoofd.

De poes, waar Icicleshard had geprobeerd een gesprek mee aan te knopen, hield haar ogen eigenwijs dicht. 'Ga weg.'' Bromde de witte poes boos en Icicle keek haar clangenoot boos aan, ook al zou deze dat niet kunnen zien. Nu werd ook Icicle eigenwijs en ze plofte naast de poes neer op de grond. Deze opende haar ogen nu wel en Icicleshard meende een vlaag van verdriet in de ogen te zien, maar deze was al zo snel verdwenen dat de grijze tabby er niet zeker van was. De blauwe ogen van Icicle's clangenoot richtten zich op haar. ''Nee, wacht, sorry, hoi.'' Oh, nu wel? Icicleshard deed nu haar ogen dicht en tikte een aantal keer met haar staart op de grond, overwegend of ze weg zou lopen of toch een gesprek aan gaan. Ze besloot het laatste te doen. "Wat doe je hier?" Vroeg ze maar en ze knipoogde naar de poes, in de hoop dat ze niet weer haar ogen zou sluiten.

Nu sloot de andere poes haar ogen, en tikte met haar staart op de grond. Verbaasd keek Bluemoon naar de poes, wat deed die nou? Maar al snel opende die haar ogen weer. ''Wat doe je hier?'' Vroeg ze en ze knipoogde. Het was dus een grap, concludeerde Blue, en ze besloot het voort te zetten. Ze sloot haar ogen weer, en bleef even zo zitten. Maar toen vormde er een grijns om haar lippen, en keek ze de tabby poes aan. ''Genieten, van de avond.'' Antwoordde ze. Even wou er nog achteraan zeggen, en van het leven, maar eigenlijk was dat niet zo. Maar ze liet niks merken en glimlachte. ''En jij dan?'' Miauwde ze.

De poes, die Icicleshard nu eindelijk herkende als Bluemoon, grijnsde. ''Genieten, van de avond.'' Icicleshard knikte. Het wás een mooie avond. ''En jij dan?'' Icicleshard grimaste. "Jagen," ze zuchtte en rekte zich lekker uit. Ze klauwde wat met haar nagels in de grond.

Ai ai ai inspiratieloos!

Icicleshard antwoordde: ''Jagen.'' Waarna ze zuchtte en zich uitrekte. Bluemoon knikte. Eigenlijk zou ze dat ook moeten doen, maar alsof ze daar zin in had. ''Eigenlijk zou ik dat ook moeten doen nu.'' Zei ze, en ze keek weer naar de lucht. Die werd langzaam donkerblauw, naarmate de zon verder onder ging. Bluemoon zuchtte even en keek weer naar de andere poes. ''Maar ja, dat kan straks ook nog wel.'' Hoop ik, dacht ze er nog achteraan. 's nachts was het meestal wat moeilijker jagen, aangezien ze nogal een lichte vacht had. En dat de meeste dieren veilig in hun hol zaten hielp ook niet mee natuurlijk. En het was nog steeds prooischaarste en ook dat lag in haar nadeel. Er was steeds minder prooi en daar kwam de clan onder te lijden. Veel katten gingen dood van de honger en uitputting. Al die deprimerende gedachten vulde Blue's hoofd, maar snel schudde ze haar hoofd weer. Nee, het zou goed komen. De sneeuw smolt en het werd al iets warmer. Ze probeerde de goede gedachtes haar hoofd weer te laten vullen, maar het deprimerende gevoel ging niet helemaal meer weg.