Well I guess that was close? {Open!}

Ravenheart was als een aantal keren naar buiten geweest om te jagen voor de clan. Het was moeilijk geweest om prooi te vinden, maar na een paar muizen en zelfs een rat die hij had gevangen was hij maar terug gekeerd naar de prooistapel om ze daar op te leggen.
Daarna verveelde hij zich weer en het duurde ook niet lang voordat de zwarte kater buiten het kamp stond. Meer jagen had hij geen zin in, maar misschien kon hij een stukje lopen. Eerst richting Carriorplace, toen steeds meer naar het thunderpath wat zijn clan scheidde van Thunderclan en Windclan. Zou hij het durven over te steken? Hij keek snel of er geen monsters aankwamen en nam toen de gok. Toen hij er bijna was voelde hij de wind langs zijn staart gaan. Even dacht hij dat hij hem kwijt was, maar door alle adrenaline van het oversteken had hij het aankomende monster niet gehoord. Yes, het was gelukt!
Alleen was Ravenheart even vergeten dat hij nu in principe in Windclan territorium stond.

Net was de zwarte kater het kamp uit gewandeld om te gaan jagen. Het bos rook heerlijk naar alle prooi die er rondliep en hij probeerde uit de geuren op te maken wat voor dieren het waren en hun grootte. Opeens pikte hij de geur op van een groot iets. Misschien te groot om voor hem te vangen. Hij kon niet opmaken wat het was, maar wat het ook was, hij moest het vinden. Misschien was het een groot konijn wat de WindClangrens over was gestoken. Of een das, een vos! Ja, hij moest het absoluut vinden. Vol spanning sloop hij de geur tegemoet. Hij werd gek bij de gedachte aan hijzelf die zo'n beest het territorium uit zou jagen. Of als hij het op de prooistapel zou droppen. Misschien zou Shrewstar hem dan wel apprentice maken! Zijn groene ogen gleden enthousiast over de open plek waar hij was aanbeland. Maar het beest leek zich van hem vandaan te verwijderen! Verwoed racete Forestpaw erachteraan. De geuren van het bos verwarden hem af en toe, maar hij bleef op koers, zich verheugend om het wezen te zien. De geur werd sterker en sterker, en toen... Forestpaw kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. De geur die hij op het spoor was geweest was de geur van één van de warriors van het camp. Zijn naam was Ravenheart, wist Forest. Hè! Hij had zich nog wel zo verheugd op de blikken van de andere katten, die hem voor één keer met bewondering aan zouden kijken. In plaats daarvan had hij een warrior geschaduwd. De zwarte kater bij het thunderpath leek wel... Forestpaws bek viel open van verbazing. De kat stak het thunderpath over. Haastig rende de zwarte apprentice naar de weg, waar af en toe monsters voorbij kwamen. een geluid deed hem opschrikken. Er kwam een monster aan, en de warrior was nog niet aan de overkant. Snel dacht Forest na. Hij kon de kat niet achterna gaan, dan zou hij zelf doodgaan. In plaats daarvan riep hij hem na. "Ren!" schreeuwde hij. Ravenheart hoorde hem niet, maar was toch net op tijd aan de overkant. Snel stak ook Forestpaw het thunderpath over, schichtig om zich heen kijkende naar monsters. Hij trilde op zijn poten toen hij de overkant bereikte. Alsof hij de mentor van de zwarte tomcat was zei hij: "Wat denk jij dat je mee bezig bent?" Hij bedoelde niet zo tegen hem te praten, hij was alleen erg geschrokken. Meteen keek hij naar zijn poten, en hoopte dat Ravenheart het hem niet zo kwalijk zou nemen.

(Tags: Ravenheart | Words: 427 | Notes: JOIN x33)

"Wat denk jij dat je mee bezig bent?" hoorde hij opeens achter zich. Ho wat gebeurde daar? Ravenheart draaide zich om om de zwarte apprentice te zien. Oh. Het was Forestpaw. "Wat doe jij hier Forestpaw?" Maar pas nu haalde Ravenheart goed adem. Oh nee, ze waren op Windclan gebied. De geur deed zijn nekharen overeind staan. "We staan op Windclan gebied! We moeten terug."
Maar toen hij weer het thunderpath overwou zag hij pas dat er een hele hoop monster aan kwamen. "Duiken!" miauwde hij en trok de apprentice mee een stuk verder het gebied op terwijl een hele stoet monsters voorbij raasde. "Daar komt geen einde aan. Hoe komen we terug?" Hij klonk nu zelf meer als een apprentice dan een volwassen warrior. Als Innerghost of Shrewstar hier achterkwam werd hij zeker weten de clan uitgekickt.

Ravenheart draaide zich met een schok om naar hem. "Wat doe jij hier Forestpaw?" vroeg hij, voorheens diep adem te halen. Hij leek hetzelfde te zien als Forests groene ogen op hetzelfde moment hadden gespot. "We staan op WindClan gebied! We moeten terug." Verwoed knikte Forestpaw instemmend en draaide zich naar het thunderpath. De monsters raceten aan hem en de zwarte tomcat naast hem voorbij. Als de weg vrij was kwam er weer een volgende stroom, waarbij Forest dan wist dat ze de overkant niet op tijd zouden halen. Hij werd steeds onrustiger. Stel je voor dat WindClan hen zou opmerken! Dan zou hij de Clan in gevaar brengen! Niet dat het dan veel meer uitmaakt, ze worden toch uit de Clan gegooid. Een nieuwe stoet monsters sjeesde voor zijn neus langs. "Duiken!" hoorde hij Ravenheart roepen, en hij liet zich meetrekken naar achter. De warrior zei wat hij al de hele tijd aan het denken was. "Daar komt geen einde aan! Hoe komen we terug?" vroeg Ravenheart. Maar ook dat wist Forestpaw niet. Snel dacht hij na. Ze waren hier heelhuids gekomen, en moesten dus ook ongedeerd terug kunnen geraken. Maar hoe? Opeens spotte Forestpaw een boom. De boom hing over het thunderpath heen. Als ze vanaf daar naar de andere kant konden springen... "Ravenheart! We kunnen daar in die boom klimmen en dan springen!" riep hij de zwarte warrior toe. Snel sloeg Forest zijn klauwen in de boom. Hij balanceerde naar het puntje van de tak. Hij wachtte tot er geen monsters waren en sprong. Helaas had hij het monster niet gezien wat net op zijn uitgekozen landingsplaats af reed. Er was geen tijd om te vluchten. Hopende op overleven drukte Forestpaw zich plat tegen de grond. Hij hoorde het gebrom van het monster overal om hem heem en de scherpe onderkant van het ding schaafde over zijn rug. Na wat voor zijn gevoel een moon leek te duren reed het monster verder. Forest sleepte zichzelf weg van het thunderpath. Dit was toch niet de slimste route geweest. Bloed sijpelde uit de wond die het monster op zijn rug had gemaakt. Hij ging zitten en likte de wond voorzichtig schoon. "Die route zou ik niet proberen als ik jou was!" riep hij, waarschijnlijk vrij onnodig, naar Ravenheart.

(Tags: Ravenheart | Words: 379 | Notes: He's wounded now O.o kinda drama)