Made to be alone

De slaap was net uit haar ogen genipperd toen ze een poes eenzaam zag eten. Het kwam niet in haar op om bij deze kat te gan zitten, en snel liep ze naar de prooistapel, van plan zo snel mogenlijk een prooi te nemen, en zich te verschuilen in de schaduw. Maar dat was buiten een kat gerekend die haar zo bijna omliep, waardoor ze sissend achteruit trapte, bijna op de poes haar prooi. "Kijk uit waar je zit!" snauwde ze. Haar humeur was vreselijk laag, en ze siste nog even naar de kat die alles veroorzaakt had, waarna ze -zonder prooi- zich naar de poes richtte. "Wie ben jij, kat?" vroeg ze lastig.

Rasp zuchtte diep, en rolde met haar ogen. Dit ging toch niet zo'n gesprek worden, heh? "Whatever, nevermind!" bitste ze geërgerd, en blies nog een keer richting de kat die haar geduwd had. Toen die uit het zicht verdwenen was, draaide de poes zich lastig om naar de kat die zich als Talonmask had voorgesteld. "Je hebt het genoegen met mij." antwoorde Rasp bot, met veel sarcasme op het 'genoegen' gedeelte. Ze was niet echt van plan te vertellen wie ze was, en eigenlijk had die Talon er ook niet naar gevraagd. Snel sprong Rasp met een elegante sprong naar de prooistapel, waar ze een vogel van af wipte, die ze terug meedroeg. Ze hield nog steeds een berekende afstand tussen zichzelf en de ander poes. "Jij kan mooi fake-glimlachen, snoes." De truttige manier waarop ze de bijnaam uitsprak, bevestigde haar rothumeur.

Seriously? "Nee, eigenlijk heb ik een supergoed humeur." sneerde ze, en nam een geërgerde hap van haar prooi. Die poes irriteerde haar mateloos, maar Rasp ging echt niet wég omdat een jongerenpoes haar niet aanstond. Opnieuw een hap van haar vogel zorgde dat ze een rotreactie inslikte. Ze hief haar blik op naat Talon, en staarde haar aan, zonder haar blik af te wenden.

Even grijnsde de poes over de andere haar bevestiging. Talon staarde gewoon kil terug, en dat beviel Rasp niet. Moest ze nou .. Een hap nemen, of .. Blijven staren? Een hap nemen werd al snel buitengesloten, doordat dat als zwakte gezien zou worden. Nog steeds in de ogen van de poes starend, rekte ze zich even uit, en haalde haar tong ovr haar tanden. De plotselinge opwelling om een gewoon gesprek te gaan voeren, werd ook snel afgewezen, waarna de poes zichzelf streng -in haar gedachten- toesprak. "Don't be weak!" Ging dit nog lang duren? Uiteindelijk besloot ze toch een hap van haar prooi te nemen, ze stief zowat van de honger. "En?" vroeg ze aan Talonmask, wetende dat dit vaag was, maar dat was ook de bedoeling. De ander moest niet weten wat ze bedoelde. Als ze daarachter moest vragen, zou dat Rasp alleen maar plezier doen, omdat de ander dan 'zwak', onwetend was.

Rasp rolde even met haar ogen, en zuchtte. "En hoe gaat het?" Haar stem klonk wat neidig, maar minder kil als eerst. Ze nam een hap van haar prooi, en keek de poes weer aan. "Ik vroeg gewoon hoe het gaat." Even glimlachte ze kort, waarna ze weer lastig voor zich uit keek, en weer van haar prooi at. "Ik ben Raspberryheart, om je vraag terug te beantwoorden."