Unknown~ || N evermind ||

Hij plooide netjes zijn poten onder zijn lichaam en staarde ietwat nerveus naar het niks voor zich. Zijn staart krulde hij behoedzaam rond zijn lichaam, dit was meer om de warmte een beetje bij hem te houden, want het was niet bepaald warm. Zijn maag gromde laag, hij had zo'n honger, maar hij durfde geen prooi te pakken. Hij kon het maar niet over zijn hart krijgen. Hoe Innerghost hem zo had beschuldigd en het feit dat hij een prooi zou kunnen verorberen terwijl Lone kon verhongeren, weerhield hem ervan. Hij was nog steeds erg gehecht aan zijn beste vriendin, maar hij kon niet terug gaan naar het verleden, het toen. "Haaaallloooooo!" Hij keek even schuin naar de kit die bij hem kwam. Het was Heatherkit, zijn oudste dochter. Maar dat wist zij natuurlijk niet. Hij hapte even naar lucht toen hij zag dat ze net dezelfde ogen had als Wanderkit en hem. Hij knikte even naar haar, ter begroeting en haalde een lachje boven waarna hij zijn ogen leegmaakte van alles emotie die erin schuilde. "Ik ben Heatherkit, wie ben ji.. u?" Hij lachte even openlijk naar haar, maar dat werd niet weerspiegeld in zijn blauwe ogen. "Ik ben Nevermind," zei hij vriendelijk. "Aangenaam."

Heatherkit knikte naar hem. "Nevermind... Nevermind... Nevermind..." Zei ze. Never lachte zachtjes. "Jup, ik ken uw naam nu!" Haar stem klonk vrolijk en hij vroeg zich af van wie ze die karaktereigenschap mee had. Lone was nooit echt vrolijk geweest toen ze een kit was en hij was gewoon een echt duiveltje geweest die samen met Dark de gekste toeren uithaalde. Hij lachte zachtjes naar haar, in het besef dat ze het van Lone mee moest hebben. Zij moest een zachte kant hebben. Zij had ook littekens op haar ziel die haar zo hadden gemaakt. "Meneer, u heeft mooie grijze ogen!" Nevermind fronste even naar de kleine kattin. Laatste dat hij checkte had hij nog blauwe ogen gehad. "Wist u dat al?" Zei ze vervolgens. Never ging wat door zijn voorpoten en keek recht in haar ogen. Het was nieuw voor hem om emotie in die kleur van ogen te zien. Meestal zag hij zijn blik als een rustige poel met water. "Ik heb blauwe ogen," besloot hij uiteindelijk. "Welke kleur heeft jouw pels?" Vroeg hij vervolgens waarna hij even bezorgd naar de nursery keek. Hier moest hij met Lone over praten. Heather kon waarschijnlijk geen kleuren zien, de antwoord op zijn vraag zou dat bevestigen. Toen hij opeens iets op zijn rug voelde, draaide hij zijn kop. Hij kon een paar haartjes van haar bruine pels onderscheiden met zijn blauwzwarte haren. "Nu ben ik groter dan u!" Zei ze. Nevermind grinnikte en gooide zichzelf zachtjes op de grond zodat de kit haar niet zou bezeren mocht ze haar evenwicht verliezen. "Oh nee! Doe me geen pijn! O grote Heatherstar!" Zie hij op een beverige toon. Zijn blik was speels en langzaam ebde de leegte in zijn blik weg. Er waren maar weinig katten die emotie in zijn ogen konden brengen. En er waren er dan nog minder die ze konden zien.

"Grijs met zwart, zoals veel katten hier, alleen hebben de meeste nog een beetje wit erin." Hij fronste lichtjes en vroeg zich even af of Lone hier van wist. "En daarbij, wat is dat 'blauw'? U liegt toch niet hé!" Nevermind lachte zachtjes en legde een blik op de jonge kattin. "Blauw is een kleur," zei hij. "De lucht is blauw en jouw ogen zijn blauw. En zeg me eens waarom ik tegen jouw zou moeten liegen?" Zei hij op een half lachende toon. Daarna vervolgde de kit met haar spel. Ze lachte even en ging recht staan. "Dat weet ik zo net nog niet, nederige Nevermind! Eerst moet u mij vertellen wie mijn vader is." Hij slikte even, niet echt zeker of hij nu moest liegen tegenover zijn dochter of haar juist een leugen moest voorschotelen. Nevermind draaide zijn kop ietwat naar de kleine tabby, zijn ogen stonden leeg. Toch voelde hij een steek van verdriet bij het feit dat hij nooit een goede vader zou kunnen worden tegenover het nestje van Lone-one. Hij schudde zijn kop. "Dat weet... Ik niet... Sorry, Heather," murmelde hij zachtjes, zijn stem klonk bloedserieus met een lichte twjfeling op de achtergrond.

De kit sloeg even om, haar gezicht vertrok even sipjes. Het moest frusterend zijn om niet te weten wie je vader was. Hij had er zelf geen ervaring mee, maar toch wist hij hoe het moest voelen. Het gevoel van iets niet te weten en daar zo machteloos over te zijn, wetend dat je het antwoord niet zelf kon vinden. "Hm, oke dan. Als jij de waarheid spreekt, Nevermind, dan benoem ik u tot mijn deputy!" De zwarte kater glimlachte openlijk naar zijn dochter. Het was hem opgevallen dat al zijn dochters dezelfde ogen als hem en dat vond hij zoal fijn als ietwat angstaanjagend. Hij boog zijn kop naar Heatherkit, met een brede lach. "Oh, ik voel me zeer vereerd, Heatherstar!" Zei hij met een lach langs zijn lippen. Hij richtte zijn ogen teerug op de tabby kit en keek haar even aan voordat hij vervolgde. "Ik zal u met veel plezier dienen, grote Heatherstar." zei hij. Ja, hij zou er altijd voor haar zijn, een soort van schaduw die ze zou beschermen voor alles. Niemand mocht ze pijn doen, echt niemand...

"Dat verwacht ik ook van mijn grote deputy!" Nevermind grinnikte zachtjes en knikte even naar de kit. "Ik kan geen deputy hebben die mij van mijn negen levens berooft, rawr!!" Hij sperde verrast zijn ogen open en gaf een klein gilletje voordat hij meegaf met haar sprong en op de grond lag met een kit die aan zijn oor trok. Hij lachte zachtjes en begon teder in der buik te porren. "Heb medelij o grote Heatherstar!" Piepte hij op gespeelde toon, zijn mondhoeken opgekruld. Hij genoot van dit moment, het moment met zijn dochtertje, zijn eerste kitten.

Oh dat was gemeen! De kater porde haar in haar buikje waardoor ze moest lachen en het oor moest loslaten! "N-nee! H-hou op! D-ddat kie- haha -kietelt!" Miauwde ze lachend. "Heb medelij o grote Heatherstar!" Hoorde ze nog, maar Heather was al zo aan het lachen dat er een traantje uit een van haar oogjes rolde, niet dat ze moest huilen maar omdat ze zo erg moest lachen! Het leek wel of de kater niet kón stoppen!

De kit reageerde op zijn gepor en liet zijn oor los. Het gelach klonk als muziek in zijn oren, blij dat zijn dochter zo gelukkig was... Hij ging overeind zitten en keek haar met zachte, liefkozende ogen aan. Misschien was zijn nageslacht, Tallpaw en Aurynight de enigsten die deze kant van hem zagen... Maar goed hij was zo en daar moest Shadowclan rekening mee houden of hem gewoon buiten gooien. Traantjes parelden in haar ooghoek en toen besloot Never om er nog een tandje bij te zetten en extra snel te porren, toch was het nog teder en zacht zodat hij haar buikje geen pijn deed. Uiteindelijk trok hij zijn poot terug en liet hij zich langzaam door zijn poten zakken om haar aan te kijken. "Oh, sorry, o grote Heatherstar!" Hij legde zijn poten op zijn snuit. "Verban me alstublieft niet!"