Draco? Long time no see (Draco)

Dot zat vlak naast Draco, ze waren samen aan het genieten van de zon's op gang. Ze staarde naar hem maar had een vreemd gevoel over Harpus, er was iets gebeurt waar zij niks van af wist. 'Ik heb toch altijd gelijk?' zei Draco, ze gaf Draco een kort duwtje en knikte met een grote lach. Ze zaten naast elkaar, fijn en warm. Ze keek Draco aan en vroeg "is er iets met Harpus gebeurt toen ik aan het slapen was? want ik voel me nogal vreemd..." zei ze met een verwarde blik. 'Het begon met vlak nadat ik jou had ontmoet en ik naar de twolegs ging, daar ontmoette ik een rogue. Die was bruin met wit en groene ogen en toen kwam ook een grijze poes, Lost, misschien ken je haar. Ze is een van mijn fans' begon Draco. Dot keek hem boos aan en zei streng "heb jij Fans?! Jij player." ze wilde hem een klap geven maar ze deed dat niet. Ze staarde met een kwaade blik hem aan maar stiekem zag je al dat ze gebroken was, 'Ik heb ook nog met wat andere katten gepraat en natuurlijk word ik nu getraind tot member.' zei Draco er vlak na. Ze keek hem verassend aan en vroeg vlug "ja, waar was je? Want je was niet op de ceremonie en wie is jouw mentor? Mijn mentor is Miles maar daar zit vast een vies luchje aan." zei ze nadenkend. Ze nam even een korte stilte om Draco zijn fandom af te maken. 'maar er zijn ook minder leuke dingen gebeurd." Zachtjes zuchtte Draco en ging door met praten. 'Ten eerste had je mijn probleempje met de halsband, en dan heb je nog die dode kat.' Dot staarde Draco geloof waardig aan maar voelde zich al gekwetst, dus hij hielt van meer dan alleen haar. 'Ik liep door de straat en toen was er een oude kat die op sterven lag en ik moest van hem wat doen.' zei Draco vlug ernaar, hij haalde diep adem en ging veder, 'Ik moest van hem een reis maken naar een onbekende plek.' Dot staarde hem vreemd aan en vroeg "waarheen?" ze nam een kort moment stilte om al dit te verwerken. 'Zou je met mij mee willen op reis?' zei Draco met een vragende blik. Wat zal ik doen? Mee gaan of niet? dacht ze moeilijk en nam even een moment rust. "Ik zal mee gaan Draco." zei Dot vanzelf sprekend. Ze gaf hem wat kopjes en spinde even, ze nam een kort moment. Even stond ze helemaal stil en zei ze niks meer, eigenlijk kon ze nu wel neer vallen en vergeten wat er was gebeurd. Ze stond ineens in een wit zwarte kamer waar je voor altijd kon in lopen, het was helemaal leeg. Harpus verscheen, ze leek wel.... Gewond?! Dot keek haar angstig aan, "Harpus wat was er gebeurt?" vroeg ze. Harpus hijgde en antwoorde "Dot, Draco jullie kunnen me allebei horen..?" zei ze met een vermoeide blik. Even werd het stil, er bleek helemaal geen geluid te horen. "Dit zijn de laaste woorden die ik tegen jullie kan zeggen dus luister goed naar me." zei ze daarna met een greep naar haar borst. Dot keek met vol schrik naar de bloedende plek, "nee Harpus je moet me nog helpen." zei ze met angstige grote ogen. "Dot, pas op en jij ook Draco..." zei Harpus al hijgend en ging veder. Harpus keek Dot aan, je kon zien dat ze de pijn van de dood had, "Je broer leeft nog Dot... Ik heb hem voor jouw beschermd... Ik heb hem gered van Alice..." zei ze moeilijk het leek of ze niet haar woorden kon uitspreken. "Dot ze zijn bezig met een plan maar eerst moeten ze Draco weg werken daarna.... aaah!" krijste Harpus die neer storte op de grond. "Harpus! Harpus! HARPUS kom op! Sta op!" riep Dot en merkte dat ze terug was in de werkelijkheid. Dot begon te snikken, "Harpus.... Harpus..." zei ze jankend. "kom terug." zei ze zachtjes en haar tranen vielen om de grond. "Ik wil je niet dood... Ik kan niet zonder je." zei Dot die daarna een krijgers kreet liet horen en storte zich neer op de grond...

Een geamuseerd glimlachje verscheen op zijn gezicht toen Dot hem player noemde. Met een geruststellende stem antwoordde hij; 'Dot jij bent de enige voor mij.' De poes leek iets te ontspannen en de volgende vragen gingen over de ceremonie. "ja, waar was je? Want je was niet op de ceremonie en wie is jouw mentor? Mijn mentor is Miles maar daar zit vast een vies luchje aan." Wat, dat was niet eerlijk! jaloezie vulde zijn lichaam en met heel veel moeite wist hij kalm te blijven. Zij had de deputy als mentor en hij een kat die nauwelijks een muis kon vangen. 'Ik was een beetje laat maar mijn mentor is Spider,' onwillekeurig klonk er toch jaloezie door zijn stem ook al probeerde hij dat te verbergen. Even later verdween alle jaloezie door Dots antwoord, ze wou met hem mee! Draco had de sterke neiging om juichend te dansen maar hield zich toch maar in. Hij was zo al gek genoeg met Dree in zijn hoofd. 'Hé, sinds wanneer ben ik gek?' mompelde deze verontwaardigd. De witte kater nam niet de moeite om hier op te antwoordden er gebeurde namelijk iets veel interesanters. Verbaasd keek hij om zich heen en constateerde dat hij niet meer in het bos was. Naast hem stond Dot en ze leken wel in een hele lange witte kamer te zitten. Was dit zijn fantasie of gebeurde dit echt? Toen vielen zin grijs groene ogen op een vreemde kat met veren die gewond leek te zijn. Pas toen deze begon te praten herkende Draco hem. 'Harpus... miauwde hij geschrokken maar Dree siste dat hij stil moest zijn. "Dot, Draco jullie kunnen me allebei horen..?" langzaam knikte de witte kater. "Dit zijn de laatste woorden die ik tegen jullie kan zeggen dus luister goed naar me." Naast hem stond Dot geschrokken en ook hij voelde zich plotseling angstig. Snel schudde hij het gevoel van zich af, als de young-one nu angstig was zouden er misschien dingen gebeuren die hij niet kon tegenhouden. De grijs-witte kater concentreerde zich op Harpus en luisterde naar haar woorden. "Je broer leeft nog Dot... Ik heb hem voor jouw beschermd... Ik heb hem gered van Alice..." miauwde de vogel-poes moeilijk."Dot ze zijn bezig met een plan maar eerst moeten ze Draco weg werken daarna.... aaah!" Draco sprong op na deze laatste woorden en zag dat Dots verzonnen kat nu dood op de grond lag. Nog steeds kon hij niet geloven dat Alice dit had gedaan en ongelovig staarde hij naar Harpus. Plotseling was de witte kamer verdwenen en zaten ze weer in het groene bos en verbaasd knipperde de kater met zijn ogen. Troostend likte hij Dots oren niet wetend wat hij moest zeggen. Hij merkte niet eens dat Dree zijn hoofd had verlaten en verderop stilletjes voor zich uit staarde. Ook Draco voelde zich verdrietig maar hij wist dat daar nu geen tijd voor was. Toen Dot ietsje rustiger leek miauwde hij aarzelend; 'ik denk dat we een plan moeten maken'
Even haalde hij diep adem en toen ging hij door. 'Blijkbaar leeft je broer nog, wou Alice hem vermoorden en willen ze nu mij vermoorden.' Opnieuw haalde hij adem en vervolgd; 'je moet ze onder controle houden, ze zitten in jou hoofd, je hebt ze bedacht, ik kan ze niet tegenhouden.' Een zucht verliet zijn mond toen hij was uitgesproken en hij liet zich naast Dot op de grond zaken. 'Ik weet dat het moeilijk is maar samen lukt het ons wel'

Dot keek angstige naar de leegte in het bos, ze trilde angstig en wilde weten of het waar was. "Harpus?" begon ze angstig, het bleef stil in haar kopje. Ze herhaalde het stilletjes en keek in het rond met grote ogen en haar klauwen in de grond gezet, ze wilde niks meer niet eens wat zeggen of vertellen. Ze ontbloten haar tanden en bleef een langzaam geluidje maken, tranen vielen op de grond en ze was nog steeds gespannen. Ze hijgde heftig als of er een deel van haar verdwenen was, laat me met rust.... dacht ze toen ze merkte dat Draco ook achter haar stond. 'ik denk dat we een plan moeten maken' zei Draco aanzelend, ze keek hem niet eens aan en zei ook niks alleen een grom geluidje ontsnapte. Draco vervolgde al gauw, 'Blijkbaar leeft je broer nog, wou Alice hem vermoorden en willen ze nu mij vermoorden.' Dot staarde roerloos naar de verte, mijn broer... dacht ze en kalmerde een beetje maar die kalmte ging al gauw weg. 'je moet ze onder controle houden, ze zitten in jou hoofd, je hebt ze bedacht, ik kan ze niet tegenhouden.' Zei Draco wanhopig of zo klonk het dan. Ze zei nog steeds niks en richte haar blik op de grond ter wel ze haar ogen dicht kneep. Dit kon ze al te weinig verwerken, het liefste zou ze zeggen 'GA UIT MIJN BEURT!' maar dat deed ze niet. Meer tranen rolde van haar gezicht en vielen neer op de grond, haar klauwen stonden al helemaal vast in de grond. Dot uitbarste van de tranen en ging op de grond liggen, "Ik heb alles verkeerd gedaan, ik had Harpus moeten helpen... Ik had haar moeten geloven..." jankten ze hevig. Heb jij geen gevoel Draco? Zo lijkt het niet! Wat denk ik nou?! dacht Dot die met zichzelf ruzie maakte maar deze keer met geen van haar stemmen, ze voelde hoe de stevige kater naast haar kwam en een moment van stilte kwam. 'Ik weet dat het moeilijk is maar samen lukt het ons wel' zei Draco stilletjes. Het enige wat ze kon doen was roerloos knikken onder ziel, ze schudde haar kop en wreef haar tranen weg met haar poot en stond op. "Je hebt gelijk, wraak voor mijn broer......." zei Dot maar wat zachter zei ze, "Wraak voor Harpus........ Harpus." Ze staarde Draco aan in zijn lichte ogen.

Aarzelend keek hij toe hoe Dot verdrietig, boos en agstig voor zich uit staarde. Een gevoel van nutteloosheid overspoelde Draco terwijl hij de poes probeerde te troosten en een plan te maken. "Je hebt gelijk... wraak voor mijn broer." Instemmend knikte de witte kater terwijl hij liefkozend zijn staart om de poes heen sloeg. "Wraak voor Harpus..... Harpus" Opnieuw knikte hij en keek de poes in haar ogen. Hij probeerde zo geruststellend mogelijk te kijken terwijl hij antwoordde; 'je hebt gelijk... Wraak moeten we nemen.' Er viel een stilte en Draco keek weg hij staarde voor zich uit naar de regen die heel toepasselijk begon te vallen. Zachte druppeltjes vielen op de katten en algauw waren ze nat. De geur van regen vulde zijn neus en had iets opluchtends maar tegelijk iets neerslachtigs. Plotseling voelde hij zich dorstig en likte een paar druppels van zijn neus. Onwillekeurig verscheen er een glimlach op zijn gezicht maar die liet hij snek verdwijnen, het was geen goed moment voor een glimlach. Zijn blik werd weer serieus toen hij naar Dot keek. 'Laten we opzoek gaan naar een droge plek.' Boven hen werd de maan langzaam verjaagd door de zon en de witte kater keek omheen. 'laten we vertrekken' Nog licht aarzelend zette hij een stap maar een vastberaden gevoel overspoelde hem. Langzaam begon hij steeds harder te lopen tot hij half rende. Hij vergat Dot en concentreerde zich alleen maar op het pad, weg van het Bloodclankamp. De young-one wou weg dus ging hij ook. Uiteindelijk hield hij stil bij een oud en vervallen schuurtje. Zijn oren spiste zich maar hij hoorde alleen het zachte getrippel van muizenpootjes. Waarschijnlijk waren die ook pas net wakker en nu bezig voedsel te zoeken. Tot zijn opluchting was Dt hem gevolg en hij keek naar haar. 'ik denk dat we het hier mee moeten doen.' Langzaam gingen zijn gedachtte weer richting de gebeurtenissen voor dat hij Dot had ontmoet. Ze zaten nu vlak bij de rivier waar het was gebeurd en hij voelde zich een beetje ongemakkelijk. Helaas was dit waarschijnlijk de beste plek voorlopig. Met die gedachte liep hij het schuurtje in en shcrok zich dood, voor zijn neus stond een reusachtige vos. Hoe had hij dit beest in heme,snaam niet kunnen ruiken?

Beetje kort

Dot keek Draco aan en lag tegen hem aan, ze had zo'n verdriet alleen wist ze een ding wat haar op kon vrolijke en dat waren Draco en haar broer maar misschien was hij wel in tussen tijd gestorven door iets. 'je hebt gelijk... Wraak moeten we nemen.' zei Draco met medenleven wat ze moesten doen was wraak nemen zelfs als haar broer niet meer bestond, zelfs waar hij ook was voelde zich altijd tot hem getrokken maar nu had ze Draco en Vulture. Dot knikte op wat Draco zij, langzaam viel de regen. Zachte regen die als een deken op hun viel, de zon kwam al zachtjes op en ze hadden niet eens geslapen. Een geweldige nacht ging zo voorbij maar ook, de verschikkelijkste dag ooit tot nu. 'Laten we opzoek gaan naar een droge plek.' antwoorde Draco, ze knikte even maar voelde zich nog steeds rot van het moment. Ze staarde met haar blauwe ogen naar Draco in zijn ogen, zijn prachtige fonkelende ogen die prachtig stralen in het op komende zon licht. 'laten we vertrekken' Fluisterde Draco op een lieve toon, hij had gelijk vond ze en wilde even niet meer er aan denken en wilde bij hem blijven. Ze knikte zachtjes en zei zachtjes "je hebt gelijk, jij hebt altijd gelijk." zei ze liefjes en gaf hem een kort kopje en een likje over zijn neus. Ze stond op en nam een kort moment om na te denken, "waar gaan we naar toe eigenlijk?" vroeg ze even en staarde hem aan met een vragende blik. Ze zag ook al dat Draco opgestaan had en hoe hij weg liep, 'ik denk dat we het hier mee moeten doen.' zei hij. Ze knikte en volgde hem, ze liepen langs een klein riviertje en zag hoe Draco een kleine schuur in sloop. Dot besloot te gaan zitten en te wachten op Draco wanneer hij eruit zou komen, na een tijdje vond ze het wel lang duuren en besloot om ook naar binnen te gaan. Ze zag Draco samen met een VOS, zonder na te denken sprong ze op de vos af. Ze kwam op de rug van de vos en ontblote haar klauwen en tanden waardoor ze de vos vast had en beet in de nek er van, ze merkte dat de vos haar ervan af wilde schudden. Ze hield hem stevig vast en liet met haar tanden hem los en riep "Draco help me, ik hou het niet langer!" en beet vlug weer in de vos maar het beest had haar er al van af gekregen en gooide haar tegen de grond aan waardoor hij in haar rug beet en weg wierp tegen de muur van het oude schuurtje. Dot bleef even roerloos liggen en staarde vermoeid naar de vos en Draco, ze merkte dat de vos naar haar toe kwam maar voor nu kon ze niks meer doen dan alleen leiden.

OCC: kort? echt totaal niet, je post is echt lang

Een paar seconden geleden was hij nog zorgeloos het oude schuurtje in gelopen, nu was dat wel veranderd. Met opgezette haren, ontblootte tanden, uitgestrekte klauwen en zijn oren in zijn nek stond hij klaar voor de aanval. De oranje vos had hem in een hoek gedreven en het zag er niet best uit voor de witte kater. Met een sprong opzij ontweek hij de vos en boorde zijn klauwen in de vos zijn poot. Draco had maar een keer gevechtstraining gehad en deze vos zou zeker winnen van hem. Toch wou hij niet dat Dot binnenkwam, dat zou te gevaarlijk zijn. Bovendien had de poes al veel te veel meegemaakt met haar ouders, broer en Harpus. Terwijl hij opnieuw de vos ontweek dacht hij na over de ingewikkelde stemmen in hun hoofden. Het zou niet echt kunnen zijn, stemmen kwamen niet tot leven. Maar waarom had hij Dree dan al een paar keer gezien sinds hij Dot had ontmoet. Waarom had Dree met Harpus gedanst als het niet echt was. En als het zijn verbeelding was, waarom verbeelde Dot zich dan hetzelfde? Misschien omdat Dot ook zijn verbeelding was, of dit was allemaal een belachelijke droom. Deze laatste gedachte verwierp hij toen de pijn van een vossenklauw door zijn poot schoot, die was hier te echt voor. Later zou hij het hier nog wel met de oranje-witte poes overhebben, nu ging de strijd voor. Dot was naar binnen gekomen en zat nu met haar tanden in de nek van de vos. Draco wist dat ze de vos nooit lang zou kunnen afleiden en kwam meteen in actie. Toen de vos zijn liefje tegen de muur had gegooid schoot hij naar voren. Het liefst was hij naar Dot gegaan maar de vos was nu even net wat belangrijker. Als hij nu niet begon met vechten zouden ze geen van beiden overleven. Plotseling keerde Dree weer terug. De kater in zijn hoofd had gerouwd om Harpus maar had blijkbaar besloten dat hij mee ging helpen in het gevecht. 'Help' miauwde Draco terwijl hij zijn twee klauwen in de staart van de vos sloeg. De vos was nu afgeleid van Dot en probeerde nu Draco te bijten. Opnieuw ontkwam de witte kater op het nippertje. 'Alsjeblieft help' riep hij naar de zwarte kat. Tot zijn grote opluchting nam Dree het van hem over door in zijn lichaam te gaan zitten stormde op de vos af. Met een grom sprong hij op de vos, ze zouden Dot en zichzelf redden!

(klopt xD lag waarschijnlijk aan mijn oma's pc)

Dot lag op de grond, het bloed stroomde haar buik uit maar toch ze was geen goede vechter maar ze wilde Draco beschermen. Ze zag hoe Draco aangevallen werd en pijn leiden, ze opende haar mond om zijn naam te schreeuwen maar dat ging niet haar stem verviel en ze kon niks zeggen. Ze was weerloos net zo als toen haar broer bijna vermoord werd, ze kneep haar ogen tot spleetjes en voelde een vreemd gevoel opkomen. 'Help' miauwde Draco en zijn klauwen zaten in de staart van dit beest dit gemene kwaardadige beest. Draco het spijd me dat ik je niet kon helpen maar nu ga ik het probeeren, please iemand help me en geef me de kracht om op te staan. Dacht ze maar een pijnschoot ging al naar haar buik dit wezen was niet te verslaan. Ze staarde naar Draco en zag hoe moeilijk hij het kreeg. Ze wilden schreeuwen ze wilden huilen maar nu wilde ze helpen om haar schat te beschermen van het weze wat vos hette, 'Alsjeblieft help' zei Draco. Het leek hem iets te ontgaan waar Dot nooit achter zou komen, ze hoorde een grom die op de vos afstormde maar wist dat het Dree was. Ze staarde naar de verte en kon wel huilen van de pijn schreeuwen maar nu moest ze helpen ze wist dat Dree het niet alleen aan kon, alleen haar stemmen wilde dat Dot dood was waardoor hun haar lichaam voor altijd konden overnemen of dat ze zo beschadigd was maar het ging niet om haar het gaat om Dree en Draco. Dot stond op met een kreun en liep in een langzaam tempo op de vos af, ze ontblote haar klauwen en sprong op de vos. "Als je gaat vechten doe ik mee." miauwde ze met pijn, ze hield de vos vast maar niet voor lang maar hoopte dat het lang genoeg was om Dree het beest te laten vermoorden..

Woedend en half overgenomen door Dree sprong hij op de vos. Zijn klauwen boordde zich in de rug van het beest terwijl zijn tanden een oor vastgrepen. 'Dat zal je leren' siste hij en trok aan het oor van de vos. Dit werd er half afgescheurd wat er nogal onsmakelijk uitzag. Ook Dot was weer in de strijd en voor dat Draco har kon tegenhouden sprong ze op de vos. Het oranje dier beet in zijn poot en met een grom sprong hij naar achter, om meteen weer naar voren te schieten. De witte kater schoot van links naar rechts terwijl hij de vos aanviel. Met een laatste krachtige beet terwijl Dot haar nagels gebruikte lieten ze de vos vluchtten. Hijgend bleef Draco staan, pas nu het gevecht over was voelde hij de pijn. Vooral zijn linkerpoot deed pijn en de wond bij zijn schouder bloedde hevig. Het liefst wou hij zijn verzorgen maar inplaats daarvan liep hij naar de oranje poes. Zachtjes en liefkozend likte hij haar vacht schoon. 'Je was heel dapper liefje' miauwde hij met een geruststellende stem. Pas toen hij zeker wist dat het goed ging met Dot begon hij zichzelf te verzorgen. De wond op zijn schouder prikte toen hij er over heen ging met zijn tong maar was inmiddels gestopt met bloeden. Zijn poot zag er niet al te best uit maar zou vanzelf wel genezen. Zijn grijs-groene ogen gingen weer richting Dot. 'Dat ging beter dan ik had verwacht' miauwde de young-one en een grijns verscheen op zijn gezicht.

Dot zag hoe Draco vocht maar hij vocht meer als Dree, hij had de vos bij zijn oor gepakt. Dot zat op de vos en krapte de rug van het beest open, toen haar verbazing dat de vos uiteindelijk weg liep en verjaagt was door haar en Draco samen. Ze hijgde kort en zag dat Draco op haar af kwam, ze keek hem aan en gaf hem een kort likje over zijn gezicht. 'Je was heel dapper liefje' miauwde Draco geruststellend. "Jij hebt hem verjaagt en jij bent de dapperste hier." zei ze en likte zijn wonden af net zo wat Draco bij haar deed. Ze merkte dat Draco dat ook bij zichzelf deed, ze voelde een steek in haar zij en staarde hem aan met een glimlach. Ze had de laaste tijd veel dingen van haar broer in haar hoofd en ook de hele tijd het woord Wavern hoe ze een van haar kinderen wilden noemen. Ze keek naar het dak van het huisje waar ze in lagen, haar broers stem die ze nog kon herinneren die ooit deze hele wereld wilden verkennen. 'Dat ging beter dan ik had verwacht' glimlachtte Draco die haar uit haar gedachte haalde. Dot keek hem aan met een glimlach en knikte, "Draco als wij ooit een nestje hebben wil ik een kitten die Wavern heet en jij?" vroeg ze aan de wit achtige kater. Ze probeerde goed op vier poten te blijven staan en liep naar hem toe en ging tegen hem aan leunen, ze voelde zijn warme vacht en ontmoette zijn fijne ogen die straalde. "Draco ik had ooit mijn broer beloofd om een van mijn kittens Wavern te noemen, ik hou van je Draco en ik hoop dat je dat weet.. Mijn broer zei altijd dat de naam voor kracht stond en bescherming.." zei ze en legde haar staart om Draco heen en haar poot op zijn poot.

"Jij hebt hem verjaagt en jij bent de dapperste hier." Al liet hij het niet merken, stiekem waren de woorden heel belangrijk voor hem. Nee, hij was zeker niet de dapperste maar dat Dot dat zei liet hem bijna denken dat hij het echt was. 'Pff, ik ben de dapperste' en ja hoor daar was Dree weer. Samen met de stem in zijn hoofd kwamen ook alle andere gedachtes weer. Harpus was dood, net toen hij hierover wou beginnen begon Dot te praatten. Even verstrakte zijn glimlach maar toen verdween hij weer, op Dot kon niemand boos zijn. "Draco als wij ooit een nestje hebben wil ik een kitten die Wavern heet en jij?" Dus ze dacht aan kittens, de glimlach op zijn gezicht werd nog iets groter. "Draco ik had ooit mijn broer beloofd om een van mijn kittens Wavern te noemen, ik hou van je Draco en ik hoop dat je dat weet.. Mijn broer zei altijd dat de naam voor kracht stond en bescherming.." Hij voelde hoe Dot's lichaam de zijne raakte en likte even aan haar schouder toen antwoordde hij. 'Wavern is een prachtige naam, al vind ik Moony ook mooi.' Meer woorden waren niet nodig, inplaats daarvan legde hij zijn staart op haar prachtige rug. 'Ik denk dat we maar moeten gaan, het is al bijna dag' en inderdaad viel er wat zonlicht door de deur en het gat in het schuurtje. Jep, Draco was gelukkig.