When your dreams all fail (+Dot)

Sunset slenterde door de twolegplace, ze had even schijt aan alle katten om haar heen, en parkeerde zich tegen de stoep. Chagrijnig dat ze was, mepte ze gefrustreerd haar staart op de grond en wiebelde gefrustreerd met haar oren. Ze trok haar klauwen over het asfalt, en staarde met haar kleurloze, grijze ogen naar de monsters die voorbij denderden. Een twoleg boog zich naar haar toe, en Sunset blies in haar gezicht. Sissend haalde ze uit naar de klauwen die snel werden weggetrokken. De twoleg beende weg met een hard gedreun, en Sunset zette nog chagrijniger haar klauwen in de stenen. "Wat moet je van me!" Siste de Bloodclan poes toen ze een andere kat hoorde. Ze hoopte voor de kat dat het een Bloodclanner was, anders had ze de kat aan stukken gescheurd: Ze had nu eenmaal een rothumeur.

Dot hijgde kort, ze liep weg voor haar gedachten voor haar moorden en voor haar verdriet. Ze wist hoe Harpus dood ging een van haar stemmen, al haar stemmen vermoorde haar omdat ze haar wilde beschermen maar ook andersom. Het enige wat ze wilde ze doen was huilen en op de grond blijven liggen, ze trillde maar hield zich sterk ze had Draco en Vulture nog maar eigenlijk kon ze beter dood en zal ze Harpus zien. Ze liet een paar tranen vallen en rende door, door een paar bossen. Miles was haar mentor maar hij was het ook niet met haar eens, de enigste vriend die ze had was Harpus maar nu was het haar schaduw want Draco en Vulture waren niet zo gewelidige vrienden. Ze hield er eerder van maar kon ze niet vertrouwen, ze stopte bij een afgelegen plaats waar alleen tweebenige rond liepen. Monsters reden langs en de stank ging langs haar neus, even trok ze haar neus weg maar ze wilde weg. Dot wilden niemand bezeren of pijn doen maar ze was te gevaarlijk te gevaarlijk voor iedereen, ze keek naar de grond en liet warme tranen van haar bang aflopen. Het landde op de koude grond waar ze al haar hele leven naar staarde, ze sniffelde even en kreeg frisse lucht binnen maar ook had ze ene loop neus uiteindelijk gekregen. Ze had een leven die niemand zou willen hebben, "Wat moet je van me!" siste een poes. Dot keek haar aan en schudde nee, ze wilde niets zeggen maar ze wilde beter dood gaan dan blijven leven... Ze liep naar de weg toe waar de monsters overreden en waar zoveel katten waren dood gegaan, ze begon dichter en dichter naar de weg te lopen en keek de poes niet eens meer aan.

Sunset zag de rood-witte Bloodclanpoes op de monsters aflopen, gaat ze zelfmoord plegen?? De zwarte poes stormde op haar af en sprong bovenop de poes die ze net had weggesnauwd. "Ben je gek geworden?" Mauwde ze. Met open ogen van schrik keek ze naar de poes die zojuist bijna dood was. Dot herrinerde ze zich, ze had die naam al vaker rond horen gaan. "Dot, wat is er?" Vroeg Sunset, ze had medelijden met haar, ze haatte de tijd dat zij alleen was, dus Dot liet ze nu niet in de steek.

Dot was al de harde weg op gelopen, waar de monsters over heen reden. Ze wilde net achter over gaan liggen tot haar verbazing een poes bovenop haar sprong en haar net redde van een monster, "Waarom deed je dat?!" snauwde Dot die het liefste dood wilde zijn. Ze zwiepte met haar staart en keek deze poes kwaad aan, haar ogen gericht op de poes. Ze was bij Harpus geweest en bij haar fammillie als ze dood was, dan hoefde niemand pijn te leiden door haar. "Ben je gek geworden?" Mauwde de poes van schrik. dat was ik al.. dacht Dot onverschillig en dacht er weer aan terug toen ze daarover ruzie had en Harpus niet eens bleek te helpen. Ze zuchtte maar bleef kwaad, "Dat was ik al dus laat me uit mijn harde leven verlossen OKÉ, het is beter alsik dood ben." miauwde Dot kwaad en tegelijke tijd verdrietig. Ze draaide haar rug om, om weer is de weg op te lopen waar de monsters reden. Tot haar verbazing de poes vroeg "Dot, wat is er?" Dot keek achterom en ging zitten, ze keek naar de grond en miauwde zacht "genoeg..." haar stem verviel na elke seconde. "als jij mijn naam weet, Wat is jouw naam dan? Want ik heb je nog nooit gezien." miauwde ze bot, ze was niet in de goede stemming en had liever wilde zijn waar ze hoorde te zijn.. DOOD...

"Ik ben Sunset." mompelde ze, nog een beetje trillend van schrik keek ze naar Dot "Het spijt me dat ik je afsnauwde, ik was chagrijnig" Murmelde ze, was het haar schuld dat ze zelfmoord wilde plegen? "Wat zit je dwars?" Vroeg de zwarte poes, zwiepend met haar staart. Ze maakte zich best wel zorgen over de poes. "Maak je geen zorgen, ik verklaar je niet voor gek ofzo." lachte ze vriendelijk. Ze keek Dot vriendelijk en begripvol aan, hopelijk zou Sunset haar op andere gedachte brengen.

Dot keek de poes niet eens meer aan, ze wilde gewoon nu al weg zijn. Weg van deze wereld, weg van al haar zorgen. "Ik ben Sunset." mompelde de poes door haar gedachten heen, die poes heette ook kennerlijk Sunset. Ze keek Sunset aan, "betere naam dan mij." miauwde ze en keek naar de grond. Ik wil gewoon weg, zo Sunset laat me dood gaan?! dacht Dot woedend en kreeg tranen in haar ogen, ze had haar broer zoveel beloofd maar ook Draco en Vulture. Haar blauwen ogen staarde de poes aan, ze herinnerde dat haar broer geen zwarte vacht had maar een witte met rode ogen. Ze wilde daar niet aandenken maar nu al bij hem zijn in Starclan of ergens anders, "Het spijt me dat ik je afsnauwde, ik was chagrijnig" zei Sunset. "en wat boeit mij dat? Ik was liever dood geweest." sprak Dot afgelijd in haar gedachten. Deze Sunset boeide haar niet op dit moment boeide niks haar, ook niet haar herinneringen. Haar ogen tuurde over de poes heen, ze dacht nog dat ze haar broer beloofd had om een van haar kittens Wavern te noemen en Draco om samen met hem iets te zoeken. Ze schudde haar hoofd, nee dat wilde ze niet meer. "Wat zit je dwars?" pushde Sunset aan, "genoeg." antwoorde Dot weer. Ze keek weg maar spitste haar oren toen de poes wat zei "Maak je geen zorgen, ik verklaar je niet voor gek ofzo." Sunset lachtte nog even daarna. Dot keek haar aan en legde haar oren in haar nek, "Is al gebeurd door Lítill en Miles en een paar anderen." snauwde ze bot naar Sunset.

"Niet door mij!" Mauwde Sunset, ze sprong op. "Als je zo doet krijg je geen vrienden!" Misschien was het bot wat ze net zei, dus ging ze maar weer zitten. "Dot ik wil heel graag weten wat er is! Misschien kan ik je helpen!" Smekend keek Sunset de poes aan, ze mag echt geen zelfmoord plegen! Bezorgd wiebelde ze met haar oren, ze was dan wel een BloodClankat, maar ze was niet harteloos. "Ik verklaar je echt niet voor gek..!" Beloofde ze, hopelijk zou ze zeggen wat er was..

Flutje & beetje kort

Dot keek de zwarte poes aan die Sunset heette, die poes die ze niet kon vertrouwen. Ze keek de poes fel aan met een kwaade blik, "Niet door mij!" Mauwde Sunset fel. Voordat Dot kon reageren reageerde Sunset al: "Als je zo doet krijg je geen vrienden!" Dot draaide met haar ogen en ging met haar rug naar de poes toe zitten, "zei ik jouw naam? Nee bedoelde ik jouw met andere nee! Zo doe niet zomaar iemand beledigen als die gene je niet bedoeld!" riep Dot aangebrand. Had ze zin in een disscussie nee, waarom ging ze er toch in omdat ze niet meer wilde leven en deze poes die zich te snel beledigt voeld iets wilde leren. Dot had echt helemaal geen zin in dit meer, ze keek weer naar achter en ontmoete de ogen van Sunset. Ze draaide zich weer om, ze wilde alleen zijn en gewoon niet meer bestaan zou veel beteken. "Dot ik wil heel graag weten wat er is! Misschien kan ik je helpen!" riep Sunset met een smekende blik. Dot maakte haar ogen tot spleetjes, dat kan je niet.. dacht ze. "Als je het zo graag wilt weten kan je het ook aan Draco of Vulture vragen?!" miauwde ze. Kort keek ze Sunset aan, Harpus, iemand help me.. Ik weet niet meer wat ik moet doen alleen wil ik niet door haar geholpen worden. dacht ze en staarde naar haar poten en wist al dat Harpus al dood was. "Ik verklaar je echt niet voor gek..!" beloofde Sunset, vast. dacht Dot bot. "Kort gezegt ik heb mijn hele leven alles verkeerd gedaan," miauwde ze en zei niks meer daarna.

"Vulture!!?" Sunset verstijfde, Vulture had Sunset gered. Toen Sunset zei dat ze hem heel aardig vond, was hij zomaar weg. "Die...Die..." Tranen brandden achter haar ogen, was Vulture misschien weggegaan voor haar? "Die...Rot kater!!!!" schreeuwde ze, de zwarte poes voelde tranen over haar wangen stromen. Ze staarde verdrietig naar de grond. "Waarom heb ik toch altijd ongeluk!? Hond, vos bramenstruik, boom die bijna op me valt! En natuurlijk, iedereen die laat me stikken!" Woedend sloeg ze haar klauwen uit. Een luid kabaal van de tweebenen sneed door de conversatie. Een boom viel krakend om, richting Sunset. Haar haren sprongen overeind. "Altijd ongeluk! Dat is boom twee." Snauwde ze woest. Ze staarde naar de boom die langzaam richting Sunset kwam, de zwarte poes stond daar, zodat Dot daar niet ging staan.

Dot kromp ineen van Sunset's reactie, "Vulture!!?" Miauwde ze verspijfd. Dot keek haar aan en ging naar achter, "Ja Vulture alleen haat hij me, heb ik het gevoel dan.. Steeds als ik hem zie praten we gewoon over onze gevoelens en ren ik weg... Hij mag me waarschijnlijk niet." zei Dot en zag dat Sunsets ogen traande, "Die...Die..." begon Sunset, "Die...Rot kater!!!!" Dot keek op met angstige ogen naar Sunset en dook meer ineen en kroop weer wat naar achter. Ze wiebelde met haar oor wat had Vulture gedaan om Sunset zo te kwetsen, want dat zou hij nooit doen. "Waarom heb ik toch altijd ongeluk!? Hond, vos bramenstruik, boom die bijna op me valt! En natuurlijk, iedereen die laat me stikken!" riep Sunset woedend. Dot zag de poes angstig kijken, ze liep wat meer naar Sunset toe. Dot opende haar mond om iets te zeggen maar ze keek naar de boom die Sunset al bijna liet vallen, "Altijd ongeluk! Dat is boom twee." Snauwde Sunset. Dot rende op volle snelheid op Sunset af en duwde haar net op tijd weg toen de boom omlaag viel of hoopte dat ze Sunset weggeduwt had. Zelf lag ze aan de andere kant van de omgevallen boom, "Sunset heb ik iets verkeerd gezegt? Ik doe namelijk ook alles verkeerd! Harpus waar ben je om me te helpen?!" Miauwde ze en staarde naar de lucht. "Waarom redde jij wel mijn broer toen hij bijna vermoord was door mij en hij als nog dood ging?! Vertel me?! Je hebt me nog nooit dat verteld zelfs niet toen jij dood ging?!" Riep Dot omhoog vol met tranen en daarna keek ze naar de grond. "waarom moest mijn fantasie dood gaan net zo als mijn broer..." miauwde ze zachtjes en begon te huilen, "Sunset het spijt me.." miauwde ze vlak daarna.

"Nee...Hoor..." mauwde Sunset van schrik. "Fantasie?" Vroeg de zwarte poes, Harpus? Broer? "Was Harpus je broer? Of heb ik het verkeerd." Murmelde Sunset Fantasie, Harpus, Broer, allebei dood? Ze ging diep in gedachte zitten en keek naar Dot. "Vulture..." Mompelde de poes, verdriet droop van haar kleurloze, zilveren ogen. "Hij heeft me in de steek gelaten." Ze dacht terug aan hoe de kater zijn best had gedaan haar te redden, de hond, de braamstruiken. "Ik ben altijd al bang geweest voor katers." Haar verdrietige grijze blik keek Dot recht aan. "Ik zei dat ik niet bang was voor hem." Een lege stilte en een traan van verdriet legde het woud het zwijgen op. "Toen heeft hij mij gewoon achtergelaten, met een vos." Ze sloeg haar klauwen in het gras van woede. Ze zaten in een tuin van een tweebeen. "En ik heb altijd ongeluk." Sunset zweeg, en doorboorde Dot met haar blik "Wil je uitleggen hoe het met jou zit?"

Dot keek de poes aan en luisterde wat ze zei, "Nee...Hoor..." begon Sunset kort om haar ongelijk te geven. "Fantasie?" vroeg de zwarte poes gelijk weer, Dot staarde naar de grond. Ze wreef in de grond maar als ze naar volgels keek zag ze Harpus haar eigen bedachte vogel kat die vol was met groene veren. "Was Harpus je broer? Of heb ik het verkeerd." vroeg Sunset ineens. "Nee je hebt het verkeerd, Harpus was een van mijn stemmen mompelde Dot die daarna omhoog keek en een traan van zich liet afrollen. "Ik.. Heb nooit geluisterd naar Harpus mijn vriendin die altijd mij beschermde maar dat nooit zei, ze veraade mijn andere stemmen om mij te beschermen... Zij stierf door mij... Ze was mijn beste vriendin toen ik er achter kwam.." zei ze erna en keek de zwarte poes aan met ogen gevuld met tranen en in hoop dat ze bij Harpus zou zijn. Ze maakte zich druk en helemaal over haar broer die nu waarschijnlijk al dood was alleen had Harpus ervoor gezorgd dat hij niet dood ging door Dot zo daar was ze al dankbaar voor maar waarom deed Harpus zo en deed ze of dat ze haar vijand was ter wel ze haar hele leefde haar beschermde. Dot staarde naar Sunset die waarschijnlijk helemaal mee geluisterd had, alleen had ze een klein stukje met Sunsets verhaal mee geluisterd. Dat Vulture haar achter liet met een vos alleen zou hij dat nooit doen, ze staarde Sunset aan alleen keek ze naar de grond en wilde meer naar huis haar echte huis waar ze leefde met haar famillie alleen bestond die plek niet meer. "En ik heb altijd ongeluk." zei Sunset en daarna zweeg ze, hey bleef even stil. "Wil je uitleggen hoe het met jou zit?" vroeg Sunset, die alles had uitgelegt over Vulture en dat ze altijd ongeluk had. "Ik heb ook altijd ongeluk, ik ben geboren met een probleem met al die stemmen. Mijn ouders die nooit wat om me geven en dat ik mijn eigen broer bijna vermoorde, dat ik alleen was zonder iemand. Iedereen vond me gestoordnu nog steeds, ze negeerde me toen ik er kwam het enigste wat ik had waren mijn stemmen in mijn hoofd. Alleen deed Harpus of dat ze mijn haatte omdat dat moest van de andere en beschermde me op het moment toen ik haar nodig had, ze stierf door mij." miauwde ze met tranen uit haar ogen en draaide zich om. "Ik heb je het hele verhaal bespaart zo... Laat me met rust." zei Dot en liet een traan op de grond vallen, Harpus wilde nooit dat ze dood zou gaan dat had ze verteld toen ze bij Silverthorn was.

Verbijsterd keek Sunset naar Dot, die net het hele verhaal had verteld. "Maar jij kan er niets aan doen! Dat is oneerlijk!" Miauwde de zwarte poes geschrokken, ze ging voor Dot's neus staan. "Wil je van je stemmen af?" Vroeg ze, voorzichtig om de poes niet te kwetsen. Ze keek Dot doordringend aan met haar zilveren ogen, Sunset kon bijna alles voor elkaar krijgen door een kat diep in de ogen aan te staren. "Ik verklaar je niet voor gek, jij kan er niets aan doen dat je die stemmen hebt, dus dan ben Jij niet gek!" Vriendelijk keek ze naar Dot, normaal was Sunset niet zo aardig, maar ze kon het niet aanzien hoe Dot zich voelde.

Beetje kort..

Dot zat voor de poes die Sunset heette, ze wilde niet dat er iets zou gebeuren met katten alleen met haar zelf daarvoor moest ze dood. "Maar jij kan er niets aan doen! Dat is oneerlijk!" riep Sunset, ze schudde nee en keek in de lucht. "Nee, ik vermoorde mijn broer en hij vermoorde mijn ouders. Ik luisterde nooit naar Harpus toen ze me wilden helpen, waardoor ze stierf door mijn domme beslissingen. Ik heb een paar keer ruzie met Vulture gemaakt, Draco word gestoord doordat ik van hem hou en hij ook van mij." zei Dot en keek Sunset doordringend aan. Ze keek naar de grond en sloot haar ogen, "laat me alsjeblieft met rust... Of zorg ervoor dat je stil bent." miauwde Dot die naar de grond staarde. Ze leek nogal zielloos, ze wilde trainen met Miles maar ook durfde ze dat niet meer. "Wil je van je stemmen af?" vroeg de zwarte kattin ineens, ze keek Sunset aan met een angstige blik. "Dus nu zeg je ineens dat Harpus had moeten sterven?!" miauwde Dot kwaad en keek de grote weg weer aan, ze moest daar naar toe of ieder geval weg. Weg van de wereld, bij Harpus. Ze liet een korte traan vallen die steeds vermerderen, "Zeg op? heb jij ineens haat tegen haar omdat ze verzonnen is door mij? Ter wel je haar niet eens kent." zei Dot die haar nu niet eens meer aan keek. "Ik verklaar je niet voor gek, jij kan er niets aan doen dat je die stemmen hebt, dus dan ben Jij niet gek!" riep Sunset om een beetje door te dringen maar nu reageerde Dot niet meer en bleef stilletjes huilen.

"Zo bedoel ik het niet!" Sunset sprong op "Ik bedoelde of je er last van hebt." Ze keek sprakeloos naar de huilende Dot, en legde troostend haar staart om de poes heen. "En ik zou niet willen dat Harpus dood zou gaan!" Ze staarde Dot hoopvol aan. "Misschien kun je met je stemmen afspreken wat je wilt en wat je niet wilt, zoals..." Sprak Sunset, "Dat je niet wilt dat ze zomaar door je heen praten?" Misschien zal dat helpen. De zwarte poes stond op en sprong lachend de lucht in. "Bekijk de wereld positief, je hebt altijd vrienden bij je!" Vriendelijk staarde de poes Dot aan, en wenkte met haar staart dat ze mee moet komen. "Kun je jagen?" Vroeg Sunset Vast wel, anders leer ik haar wat. "Kom!" Riep ze overtuigend, om haar een beetje op te vrolijken.

Dot staarde Sunset niet eens meer aan, ze zat omgedraaid naar de poes. Ze hoefde haar niet te zien of haar gezicht te ontmoeten, Sunset had haar beledigt op welke manier dan ook. "Zo bedoel ik het niet!" zei Sunset en sprong op, "Ik bedoelde of je er last van hebt." Dot sloot haar ogen, "Natuurlijk heb ik er last van helemaal nadat Harpus weg is! En je bedoelde het wel zo anders had je het zo niet gezegt." miauwde ze standvast. Ze wreef met haar poot over haar hoofd heen, ze zwiepte uit woede met haar staart en draaide zich om. "En ik zou niet willen dat Harpus dood zou gaan!" zei Sunset en staarde haar hoopvol aan, "Misschien kun je met je stemmen afspreken wat je wilt en wat je niet wilt, zoals..." ging Sunset veder. "Dat je niet wilt dat ze zomaar door je heen praten?" Dot maakte haar ogen tot spleetjes en siste kwaad naar Sunset, "Had me laten sterven, dat willen mijn andere stemmen ook! Ze willen dat ik er niet meer ben, ik kan dus niet met hun spreken dan zullen ze dat alleen maar voor stellen." riep Dot naar de poes op een sisende toon. Ze zag dat Sunset een glimlach kreeg en naar Dot staarde, "Bekijk de wereld positief, je hebt altijd vrienden bij je!" zei de zwarte She-Cat. Dot zwiepte aangebrand met haar staart en keek weg, "nee... Met iedereen wie ik vrienden maak hebben ze het lak aan.. Ik... Ik kan niet bij hun zijn anders worden ze aangevallen dus ik wil ook geen vrienden met jouw zijn." siste Dot. "Kun je jagen?" Vroeg Sunset ineens aan haar, "Kom!" Riep de zwarte kattin overtuigend. Dot schudde nee, "Ik kan jagen, maar ik wil niet jagen.. Of ik breng je in gevaar." zei Dot en draaide zich weer om met tranen. De staart van Sunset had ze al gevoeld maar of dat hielp dat ging niet, haar leven was anders heel anders geworden de laaste tijd.

Sip draaide Sunset zich om, het heeft toch geen zin om alleen maar in de put te zitten? "Probeer positief te zijn, even ergens anders aan denken!" "nee... Met iedereen wie ik vrienden maak hebben ze het lak aan.. Ik... Ik kan niet bij hun zijn anders worden ze aangevallen dus ik wil ook geen vrienden met jouw zijn." Siste Dot, Sunset werd even stil. "Dan hebben zij lak aan mij, jij niet toch? Ik negeer ze gewoon!" Sprak Sunset, ze wilde Dot helpen! Maar dat lukte niet helemaal.. "Kom op Dot, mij kun je niet in gevaar brengen!" Riep ze, stuiterend om de rosse poes heen. "In dit gesprek zijn ze toch geen een keer binnengevallen? Misschien mogen ze mij wel?" Grijnsde de zwarte poes, Kom op Dot!

Onderwerp: Re: When your dreams all fail (+Dot)