Three special kits.

Foxfur lag in de Nursery, zoals gewoonlijk. Ze vond het daar niet zo geweldig, de leegte en alleen een paar moederkatten. Maar vandaag zou alles anders worden, ze zou vandaag haar kittens krijgen! Ze lag net buiten de Nursery te zonnen en keek naar al die opgewonden apprentice, ooit was zij ook zo geweest. Maar nu was ze een krijger, nou ja nu een queen. Ze bekeek de ingang van het kamp om te zien of Falconheart al terug was van zijn patrouille. Maar ze zag de langharige kater nergens, opeens voelde ze een onaangename kramp in haar buik. Eerst dacht ze dat het gewoon een beetje buikpijn was, maar de krampen bleven terug komen. "Wat moet ik doen!" Dacht Foxfur, ze keek wild om zich heen om te zien of Seastream in de buurt was. Maar ze zag de medicine cat nergens en ze kon niet helemaal naar de overkant van het kamp lopen. "Seastream! De kittens komen!" Riep Foxfur hard, ze hoopte dat ze dat gehoord had. Ze liep voorzichtig naar de Nursery en ging in haar nest liggen. De krampen werden steeds erger en ze kneep haar ogen dicht tegen de pijn. "Falconheart moet komen, zonder hem kan ik dit niet!" Dacht Foxfur, ze hoopte dat Seastream snel zou komen en de pijn weg zou halen. Ze probeerde de pijn te negeren en te luisteren naar haastige pootjes die de Nursery binnenkwamen. Maar ze hoorde niks, maar Foxfur zou wachten.

Falconheart liep trots voor op de patrouille. Vandaag zou Foxfur bevallen. Toen hij weg ging was alles nog goed, maar toch maakte hij zich zorgen. Hij kon nu niet terug want hij moest perse de patrouille leiden ook al had hij liever bij Foxfur gebleven. Falconheart was al weer op weg naar het kamp maar hij voelde zich steeds schuldiger dat hij niet bij Foxfur was gebleven ook al mocht dat niet. Falconheart trippelde met zijn patrouille over de bos grond naar het kamp. De bladeren gingen alle kanten op. ''Ben je niet ongerust?'' Werd hem gevraagd. Hij was zo in zijn gedachten dat hij niet wist wie het gevraagd had. ''Tuurlijk wel'' Zei Falconheart. Ze waren nog een eindje van het kamp af maar toch hoorde ze Foxfur's stem: "Seastream! De kittens komen!" Riep ze. ''FOXFUR!!!!'' Dacht Falconheart. Zonder iets te zeggen rende ze in een volle sprint naar het kamp. Hij had nog nooit zo hard gerend. Falconheart liep het kamp in en gou door naar de nursery. ''Foxfur ik ben er, rustig maar'' Zei Falconhaert.

Nightpaw, nog steeds gebroken, hoorde Foxfur om haar mentor roepen. Snel stond ze op uit haar nest en schudde het mos uit haar vacht. Showtime, hoewel ze zich er niet zo zeker over voelde. Ze had Willowkit immers niet kunnen redden. Wat maakte haar dan een goede medicine cat? Ze pakte wat tijm en borage uit de voorraad en snelde de medicine cat den uit. Voor ze de nursery binnen kon komen zag ze Falconheart al naar binnen schieten, luidop de naam van zijn partner roepend. Het was altijd een beangstigende gebeurtenis voor de vaders. Machtige warriors, die opeens nutteloos stonden. Ze ging naar binnen, haar mooie, dikke zilveren vacht stond dof. 'Ik ben er, Seastream zal zo wel komen' zei ze vriendelijk en kalm. Ze legde haar kruiden in een hoekje neer en ging naast Foxfur zitten. Haar zilveren poot legde ze op de buik van de queen. 'Rustig maar, het gaat goed. Kalm blijven en zachtjes persen' zei ze tegen de poes. Ze wierp Falconheart een blik toe. 'Haal wat mos en maak het nat met water. Je partner zal wel wat vocht kunnen gebruiken' beval ze hem en keerde zich daarna weer op de moederkat. Het zag er goed uit, geen problemen, althans, nog niet. Ze hoopte dat er niets mis zou gaan, dat ze niet weer zou falen. Rustig keek ze toe hoe Foxfur tegen de steken vocht en haar woorden opvolgde.

'Ik ben er, Seastream zal zo wel komen' zei de leerling van de medicijn kat. Falconhaert keek bezorgd naar Foxfur. Nightpaw wist vast wel wat ze deed. 'Haal wat mos en maak het nat met water. Je partner zal wel wat vocht kunnen gebruiken' beval Nightpaw. Falconheart knikte en sprinte weg. Na nog geen minuut kwam hij al bij de rivier aan. Ze plukte mos en maakte het vochtig en rende weer terug in totaal deed hij er twee minuten over. ''Alsje'' Zei Falconheart. Hij richte zich op Foxfur hopend dat alles goed zou blijven gaan. Hij keek naar de medicijn kat die binnen was gekomen. Falconheart keek nr hoe het met Foxfur ging. Straks werd hij vader maar nu moest eerst alles goed gaan met Foxfur dat was nu op dit moment het belangerijkst.

Falconheart was net binnen gekomen met het mos. "Alsje." Zei hij, hij keek weer naar Foxfur met bezorgde ogen. " Het komt wel goed Falconheart. Nu Nightpaw hier is zal het goed gaan. " Zei Foxfur, ze was al wat kalmer geworden. Ze kneep haar weer dicht toen er een grote pijlijke kramp kwam. Het putte Foxfur totaal uit, ze was hartstikke moe en wou gaan slapen. Maar ze wist dat ze dat niet kon doen. Ze likte haar vacht even schoon om wat afleiding te hebben van de krampen. Ze keek weer naar Falconheart en raakte hem aan met haar poot. " Het komt echt wel goed, hoor. " Zei Foxfur kalm.

Helderblauwe ogen waar eerst altijd een glans van wijsheid en kalmte in te vinden was, welke situatie dan ook, waren nu troebel. Haar stralende witte vacht had plaats gemaakt voor een doffe en eentje vol met klitten. Kortom onverzorgd. Het leek alsof ze het zo druk had met haar taak als Medicine cat dat ze geen tijd meer had om voor zichzelf te zorgen. Maar dat was niet waar. Dat wist iedereen wel, maar ondanks dat bleef ze toch dat leugentje ophangen. Stemmen echode door haar hoofd, plaagden haar… Bespotten haar, en zorgde ervoor dat ze zich nietig voelde. Waarom moest er telkens iets vreselijks gebeuren als ze het kamp uitging? Nou, het was niet dat wat laatst was gebeurd vreselijk was. Maar het kwelde haar, verscheurde haar. Met huid en haar, zonder enig medelijden. Ze voelde de kracht niet om haar oren omhoog te trekken, noch haar staart een beetje naar boven te hijsen. Waarom had ze het gedaan?... Door met hem te praten had ze de regels overtreden. Maar ze wist dat iedereen wel eens stiekem met een kat van een andere Clan praatte, gewoon… Zonder gevecht, vriendschappelijk. En dan niet op een Gathering, maar omdat ze elkaar toevallig tegen kwamen. Maar het gevoel dat ze erbij had gekregen maakte haar onrustig. Haar vochtige troebele ogen keken haar hol rond. Ze had haar kop geïnstalleerd op haar witte voorpoten. Ze ademde diep uit door haar neus, een soort van zucht. Ze trok een beetje met haar snorharen. Iedereen moest het wel hebben gemerkt. Noch de Medicine cat, noch de Medicine cat Apprentice waren zichzelf. Ze waren veranderd. Ze leken het nut van het leven niet meer in te zien, verwaarloosden zichzelf. Het begon met Nightpaw; de jonge poes was niet instaat geweest Willowkit te redden van de dood. Dat baarde haar mentor ook al zorgen; zij had er moeten zijn om haar Apprentice te helpen. Maar ze was zo koppig geweest het kamp toch uit te gaan, enkel om haar eigen behoeftes. Daarna was zijzelf nog zwakker geworden. Enkel doordat ze hem had ontmoet. Haar oren lagen plat in haar nek. Niet uit minachtig, noch haat. Maar uit frustratie, verwarring en omdat ze zichzelf haatte voor haar onacceptabele daad. Sommigen dachten dat er een of andere depressie ziekte heerste, maar dat was niet zo. Ze hadden enkel privé problemen, meer niet. En ze wist zelf ook wel heel erg goed dat de dood van Willowkit niet het enige was wat Nightpaw kwelde.

‘Seastream!’ Haar naam werd geroepen, maar hij klonk maar zachtjes in haar oren. Slechts een fluistering. Haar oren schoten naar voren. Nightpaw was de den al uitgesneld – vast wel met wat kruiden -. Met moeite tilde ze haar lichaam op en rekte ze zich snel uit. Ze zwaaide een keer met haar staart. Ze kon Nightpaw nu niet overlaten aan de handen van de Starclan, ze moest erbij zijn om haar te steunen. Want als er nog iets mis zou gaan; tijdens de handelingen van Nightpaw, dan zou de jonge poes wellicht mentaal breken. Kapot gaan. En dat moest ze voorkomen. Snel trippelde ze de den uit, ze liet zich leidden door de geur van haar Apprentice en kwam uit bij de Nursery. Och ja, Foxfur was drachtig, dacht ze vaagjes in haar hoofd. Ze schudde haar kop en drong de Nursery binnen. Haar ogen versmalden zich. Haar Apprentice zag er nu beter uit dan haar, haar vacht was dof, maar meer leek er niet te zien. Maar zij? Onverzorgde vacht, troebele ogen en haar lichaamstaal lieten overduidelijk blijken dat er wat was.
‘Haal wat mos en maakt het nat met water. Je partner zal wel wat vocht kunnen gebruiken,’ trok Nightpaw haar stem weer terug in de werkelijkheid. Ze keek naar Falconheart en knikte. ‘Niet alleen Foxfur moet rustig blijven… Jij ook, het komt goed. Je angstige houding werkt aanstekelijk,’ miauwde ze. Ze zwaaide met haar staart richting de uitgang van de Nursery, als teken dat ze uitgemiauwd was. Rustig trippelde ze naar Nightpaw en keek ze vanuit haar ooghoeken naar de Apprentice. Ze leek rustig. Ze gaf de poes een snelle lik over haar oor. ‘Je doet het fantastisch,’ murmelde ze zachtjes. Ze richtte zich weer tot Foxfur, met een warme blik. ‘Jij doet het ook fantastisch hoor.’ Rustig ging ze zitten, ze ging niets doen. Ze liet Nightpaw alles regelen, zou haar helpen haar zelfvertrouwen terug te winnen. Pas als er paniek begon uit te breken zou ze een poot uitsteken.

Rustig keek ze naar alles wat er rondom haar gebeurde. Falconheart gehoorzaamde; natuurlijk zou hij dat doen. Foxfur was zijn partner, en hij zou alles doen om haar te kunnen helpen. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en verdrong de pijnlijke gevoelens die in haar opkwamen. Ze keek weer naar Foxfur, ze zag er moe uit. De krampen moesten erger zijn geworden. Maar dat was goed, dat betekende dat de kits snel zouden komen. ‘De pijn is bijna voorbij,’ mauwde ze zachtjes. Ze keek eventjes vanuit haar ooghoeken naar Nightpaw, kijkend wat haar reactie zou zijn. Daarna richtte ze zicht weer op Foxfur. Ze had het gevoel dat dit allemaal vlekkeloos zou gaan, maar toch bleef ze alert. Want je weet maar nooit.

Foxfur raakte zijn poot aan met de haren. " Het komt echt wel goed, hoor. " Zei Foxfur kalm. Falconheart geloofde het diep van binnen wel maar hij maakte zich echt zorgen. Stel je voor dat het verkeert ging en Foxfur of één van de kits.... Nee daar wou hij niet aan denken, nee het zou goed gaan met Foxfur en de kits. ‘De pijn is bijna voorbij,’ mauwde Seastream. Ik hoob het Fluisterde Falconheart in zichzelf maar niemand anders hoorde het. Falconheart kwam dichter bij Foxfur en gaf haar een lik. Het komt allemaal goed denk maar aan leuke dingen dan doet het minder pijn Flusterde Falconheart in het oor van Foxfur, zodat de rest het niet hoorde. Er scheen wat zon licht de nursery in. Hij keek even naar de medicijn kat. Ze zag pijn in haar ogen. Seastream dat van Willowkit was niet jou schuld iedereen wil wel eens het kamp uit het was echt niet jou schuld Falconheart was in de tijd dat het met Willowkit was gebeurt alleen maar buiten het kamp en had er dus niet veel van mee gekregen maar hij wou dat Seastream zich er niet al te schuldig over voelden dat verdient geen kat!

‘De pijn is bijna voorbij,’ Zei Seastream, ze keek naar Nightpaw en Foxfur zag pijn in haar ogen. "Seastream dat van Willowkit was niet jou schuld iedereen wil wel eens het kamp uit het was echt niet jou schuld." Zei Falconheart. Foxfur voelde nog een erge kramp en daarna voelde ze iets raars in haar buik. "Wat moet ik nu doen!" Zei Foxfur bang, ze was bang dat ze het fout zou doen en de kittens pijn zou doen. Ze keek Seastream en Nightpaw bang aan. Hoe konden zij zo rustig blijven? Vroeg Foxfur zich af ze keek daarna weer bang naar Falconheart. Sta me bij StarClan. Zei Foxfur zacht, ze keek naar het dak van de nursery en hoopte dat StarClan haar gehoord had.

"Wat moet ik nu doen!" Zei Foxfur bang. Falconheart legde haar poot op die van Foxfur. Hij wist jammer genoeg geen antwoord. Tussen de poten van de katten scheen nog het zonnetje de nursery in. Falconheart zag dat Foxfur naar het dak van de nursery keek. Falconheart keek ook naar het dak. 'Starclan sta ons bij en laat alles goed verlopen' Bidde Falconheart zacht. Hij keek weer naar Foxfur. Hij keek naar de medicijn kat en haar leerling. Hoe zoude zij reageeren?? Vroeg hij zich af. Hij wou dat hij zelf zo gerust kon blijven. Van binnen was hij niet gerust maar van buiten leek dat wel.

Ze lag in een veilige, warme plek. Het was daar stil, zo stil. Het deed geen pijn, maar het was ook niet echt aangenaam. Ze wilde eruit, en daarom begon ze ongeduldig te trappen. Ze had geen idee dat daarom de persoon die later haar moeder zou worden pijn had. Ze wist ook niet dat haar toekomstige vader zich zorgen maakte. Ze wist ook niet dat die twee katten nu ongeduldig wachtten. Zij wachtte ook, en ze had lang genoeg gewacht. Iets, ze wist niet wat, duwde op haar kleine rug. Ze gleed door de warme ruimte, naar beneden. Het iets duwde nog harder, en ze voelde dat er nog dingen daar waren. Die dingen bewogen ook. Misschien waren dat ook kittens, net als zij! Broers of zussen? Ze ging met haar kopje door een smalle doorgang, en de frisse lucht stak in haar neus. Haar schouders gingen naar buiten, gevolgd door haar romp, achterpoten en laatst haar staart. Ze landde op de zachte grond. Ze zoog haar longen vol lucht, en piepte luid. Ze leefde. Ze had nu katten gelukkig gemaakt. Een tong waste haar bebloede lijfje. Het maakte haar lekker warm en schoon. Honger. Het gevoel in haar maag werd sterker. Ze kroop richting een muur van vacht, waar dezelfde geur aan kleefde als binnenin de veilige plek. Dus dit moest wel veilig zijn. Ze kroop tegen die vacht aan en dronk gulzig van de moedermelk. Toen het gevoel weg was, krulde ze zich niet op zoals kittens normaal doen. Ze was een avontuurlijk iemand, dat zat in haar bloed. Ze hoorde verschillende stemmen roepen, snorren en fluisteren. Ze rook zoveel, zoveel verschillende dingen. Ze kroop op de eerste de beste herkenbare geur af, en botste tegen haar vader aan. Ze zag nog niets, maar ze rook dat die kater haar vader was. Ze keek omhoog en piepte vragend. Ze ging bij zijn poten liggen. Ze ademde rustiger. Ze had geen zin in slaap, dus ze kroop wankelend terug naar haar moeder. Die lag neer, dus ze was omringd door warmte. Ze dommelde in.

Moonpaw had de taakstraf om voor Foxfur te zorgen op zich genomen toen Oakheart haar betrapte op zonder toestemming te jaag jagen in het holst van de nacht en ze maakte zich ook grote zorgen om haar mentor. Buiten ijsbeerde Moonpaw in het kamp en botsten zo nu en dan op een van de andere clankatten van de rivierclan. Kopschuddend liepen die dan verder of vroegen waarom ze niet ging liggen of slapen. De nachtmerrie hielde haar uit haar broodnodige slaap, maar ze bleef koppig door ijsberen tot ze een piep van het pas geboren kitten hoorden. Voorzichtig liep Moonpaw het hol binnen waar de kitten geboren werden en verzorgt tot ze als leerlingen aan een mentor gewezen werden. Haar kop stak naar binnen en Moonpaw zag hoe het jong eerst zich vol zoog en later op pad ging richting haar vader Falconheart en later weer naar haar moeder terug kroop en daar bleef liggen. Moonpaw begon te snorren en ging naast Falconheart zitten. 'Het is een mooi jong en ze heeft de kleuren van haar vader.' zei Moonpaw rustig en keek van Foxfur naar Falconheart en wachten geduldig af, maar de slaap overmanden haar en Moonpaw schudden haar kop om helder te blijven, maar een van haar oogleden zakte halfdicht wat slaap te kort aanduiden.

Er werd een kitten geboren. Het was een mooi kit die op hem leek. Het kleine poesje ging drinken. Falconheart gaf Foxfur een lik en ging weer terug zitten. Het kitten kroop naar Falconheart's poten en ging daar liggen. Falconheart likte het kitten veder schoon. Even later kroop het poesje terug naar Foxfur en viel daar in slaap. 'Het is een mooi jong en ze heeft de kleuren van haar vader.' zei Moonpaw. 'Ja' Zei Falconheart trots. Ze keek naar het kit en toen weer naar Foxfur. 'Foxfur wat vind je van de naam: Mirrorkit?' Vroeg Falconheart maar in zijn stem hoorde je wel de trots die Falconheart voelde.

Foxfur voelde de druk in haar maag, de eerste kittens zouden al snel worden geboren. Haar aller eerste nest! Ze keek naar iedereen in de Nursery, ze wou heel erg graag deze herinnering bewaren. Ze kneep even haar ogen dicht tegen een kramp en daarna voelde ze iets, iets vreemds. Na het vreemde gevoel kwam een vreemde druk. Foxfur ging sneller ademhalen en het voelde alsof haar maag zich omkeerde. Eerst wist Foxfur niet wat ze moest doen, maar haar instinct vertelde haar precies wat ze moest doen. Net alsof er een StarClan warrior naast haar stond en haar de antwoorden gaf. Al haar problemen leken in een keer opgelost te zijn. Ze werd meteen uit haar rust getrokken door een enorme kramp. De pijn leek onverdraaglijk. Opeens voelde ze een schop in haar maag. Een kitten! Het leek wel alsof de kitten er gewoon uitkroop, want daarna volgde de eerste kitten. Foxfur probeerde voorover te buigen en de kitten te likken. Gelukkig kon ze erbij en ze likte het bebloede lijfje, de ijzerachtige smaak vloeide in haar mond, maar daar trok ze ze niks vanaan. De kitten wandelde een soort naar Foxfur en begon te drinken, Foxfur voelde het kleine mondje aan haar buik. Toen de kitten klaar was met drinken ging het niet slapen maar wandelde het naar Falconheart en ging het liggen. Falconheart keek naar de kitten en likte het een paar keer. Foxfur zag dat de kittens vacht al een beetje zichtbaarder was geworden nu het bloed weg was. Ze lijkt precies op Falconheart. Dacht Foxfur, ze bleef naar het kittentje kijken. "Foxfur, wat vind je van de naam: Mirrorkit?" Zei Falconheart, Foxfur schudde haar kop en kwam meteen uit haar droom. Ze knikt zwijgzaam en duwde de kitten naar haar toe. Al snel werd de tweede kitten uit haar. Ze likte het snel zodat het geen kou zou vatten. "Ik denk dat ik deze kitten Shadowkit noem. Wat vind jij ervan, Falconheart?" Vroeg Foxfur, ze kon niet wachten op Falconhearts antwoord, want de derde kitten kwam al snel. Het donkere lijfje rilde even en Foxfur likte het om het warm te maken. De krampen verdwenen eindelijk en Foxfur kon weer rustig liggen zonder pijn te hebben. De drie kittens lagen lekker rond haar buik en het gevoel van de pluizige kittens maakte Foxfur helemaal blij. "Hoe gaan we de derde kitten noemen?" Vroeg Foxfur, ze keek naar een van de donkere kitten en daarna naar Falconheart.

Foxfur knikte bij de naam die Falconheart voor het eerste kit had verzonnen. "Ik denk dat ik deze kitten Buzzardkit noem. Wat vind jij ervan, Falconheart?" Vroeg Foxfur. 'Buzzardkit mooie naam' Zei Falconheart. Foxfur kreeg weer kramp. Een vreugde golf ging door Falconheart heen drie levende gezonde kittens! 'Je doet het goed' Moedigde Falconheart Foxfur aan.
er kwam een derde kitten. . "Hoe gaan we de derde kitten noemen?" Vroeg Foxfur. Falconheart bekeek het kitten. 'Shadowkit?' Zei Falconheart. Falconheart keek naar Foxfur en de drie lieve kittens die aan het drinken waren. Falconheart ging spinnend naast Foxfur liggen. 'Je hebt het goed gedaan' Fluisterde Falconheart, en gaf Foxfur een lik.

Half spalend zat Moonpaw alles te volgen, maar de woorden kwamen van ver en ze zag dat drie gezonde kittens geboren waren en haar gevoel van vreugde drong zich aan haar op. Even knipperde Moonpaw met haar ogen en zag hoe Falconheart naast haar ging liggen en haar mentor begon te likken. 'Je hebt hele mooie kittens Forxfur, ze zullen ooit goede Warriors worden.' zei Moonpaw met overslaande tong en ze knikte bemoedigend naar de poes. De slaap nam toch de over hand en Moonpaw ging in een hoekje van de nursery liggen met haar kop in de richting van Foxfur en Falconheart. Haar nachtmerrie's bleven nu uit en ze droomde. De ochtend brak net aan en het leek alsof ze vloog, maar dat kon niet katten konden niet vliegen. Maar toch genoot Moonpaw van het vrije gevoel en keek zo nu en dan eens naar beneden en ontdekte jagende katten in de vier terreinen van hun eigen clans. Opeens schoven de wolken voor de zon en het vrije gevoel stief weg. Moonpaw keek rond en zag dat ze in de rivier stond om vissen te vangen. Was het dan niet meer dan een droom geweest of een waarschuwing dat zij zich binnen kort bij de sterrenclan zou gaan voegen?

Moonpaw werdt wakker en opende haar ogen. Ze had hooguit een paar uur geslapen, maar de zon was toch aardig gezakt en haar bange voorgevoelens waren weg. Vreemd keek Moonpaw even op toen ze de omgeving even niet herkende, maar de vacht van Foxfur herinnerde haar eraan dat ze in de nursery had liggen slapen. Met een luide geeuw stond Moonpaw op en rekte zich uit, waarna ze richting Foxfur en Falconheart toe liep. 'Hebben jullie honger?' vroeg Moonpaw opgewekte en haar ogen stonden weer helder, maar Moonpaw voelde zich ook weer goed in haar vel.

(Sorry als ik eerder ga , maar Buzzardkit komt niet online.)

Shadowkit lag lekker warm opgerold in zijn moeders buik. Hij had zich al de hele dag vreemd gevoeld, alsof hij ieder moment hier weg zou worden geschoten. Het begon hier trouwens ook erg krap te worden, hij kon zich nauwelijks bewegen. Hij probeerde zijn kleine poot te bewegen en duwde hem vooruit. Hij voelde iets nat en warms, hij trok meteen zijn poot terug. Het werd er steeds krapper en Shadowkit begon hier weg te glijden. Hij probeerde zich vast te houden aan het stukje huid, maar het was te glibberig. Zijn pootje gleed weg en hij botste tegen iets op. Shadowkit probeerde zich om te draaien en voelde twee andere bewegende dingen. Misschien waren dit ook kittens. De eerste kitten voelde hij opeens niet meer, er kwam heel even een akelige kou en daarna was het verdwenen. Shadowkit hoorde wat gemiauw buiten en hij was meteen benieuwd hoe het buiten was. Hij voelde even aan de tweede kitten en leunde even tegen hem. Opeens begon zijn moeder weer te bewegen en verdween de tweede kitten, weer hoorde hij gemiauw en voelde hij tegen zijn moeders buik. Opeens begon het nog krapper te worden en duwde iets hem in de richting waar de kou vandaan kwam. Daar wil ik helemaal niet naar toe! Dacht Shadowkit, hij probeerde weer iets vast tepakken, maar het lukte helaas niet. Hij werd steeds verder getrokken en het werd steeds kouder. De rillingen liepen over zijn kleine rug. Nog een laatste druk en hij was eruit getrokken.

De kou was rondom hem en hij rilde ernstig. Hij deed zijn kleine mondje open en liet een paar piepjes horen. Meteen klapten zijn longen open en hij ade,de voor het eerste zuurstof in. De eerste paar keer deed het pijn en moest hij wennen aan de lucht, maar al gauw was hij eraan gewend. Een warme tong likte hem en hij rook de geur van een poes. Zijn eigen moeder! Hij snoof nog een keer en rook een kat. Zijn vader! Maar toen liep er een heerlijke zoete geur zijn neus binnen. De zoete geur van moedermelk. Hij probeerde erop af te wandelen, maar hij viel een paar keer onderweg. Eenmaal toen hij was aangekomen zette hij zijn kleine mondje aan een tepel en begon gulzig te drinken. De heerlijke melk vulde zijn maagje en hij ging meteen slapen. De warmte van zijn moeder hield hem warm en die van zijn broertjes en zusjes. Nu was hij geboren, nu had hij de naam: Shadowkit.

{zouden Foxfur & Falconheart hun posts even kunnen veranderen want Buzzardkit is de laatste kit}

Lekker warm in de buik van haar moeder voelde Buzzardkit hoe ze tegen haar broertje en zusje aan botste en hoe er volgens opeens heel veel drukte was in de buik van haar moederen hoe haar broetje en zusje verdwenen en ze vervolgens even alleen in de buik van haar moeder was. Maar al snel voelde ook Buzzardkit dat ze geboren ging worden en ze voelde hoe ze opeens even heel weinig ruimte had maar daarna had ze een zee van ruimte en het was er koud. Even krioelde Buzzardkit gewoon wat rond en botste ze tegen de poot van Moonpaw aan maar al snel voelde ze hoe haar moeder zich tegen haar aan trok en dicht tegen haar moeder aan begon ze te drinken bij haar moeder en daarna rolde ze zich op en viel ze langzaam in slaap.......

(Al gedaan! Zal het zeggen tegen Falconheart)

De drie kittens lagen nu warm tegen haar aan. Het gevoel om drie kleine kittens te verzorgen was fantastisch! De kleine mondjes dronken gulzig aan haar buik en al snel vielen ze in een diepe slaap. Zelfs de avontuurlijke Mirrorkit kon haar slaap niet missen. Foxfur gaf ze alle drie een lik en keek toen naar alle katten in de Nursery. "Dank jullie allemaal, vooral jij Nightpaw, je hebt het erg goed gedaan. En Moonpaw, het is erg leuk dat je kwam kijken, ik hoop dat we snel weer kunnen gaan trainen." Zei Foxfur trots, maar er was een ding dat ze niet zo leuk vond. Namelijk dat ze vanaf nu verantwoordelijk moest zijn. Wat nou als er een kitten dood gaat of ziek wordt? Ze keek bezorgd naar Falconheart en slikte even. Ze zou tot haar kittens apprentices worden in de Nursery noeten blijven. Ze legde haar kop op het zachte mos en sloot haar ogen. De slaap nam het al gouw over.

Foxfur droomde over de rivier, ze rende er naartoe en snoof de heerlijke geuren op. Ze hoorde de bosjes ritselen en dook in de sluip houding. Voorzichtig sloop ze naar de struiken en gluurde er doorheen, er was niks! Voor de zekerheid keek ze nog een keer en zag een pluisige staart tussen de planten verdwijnen. "Wacht!" Schreeuwde Foxfur, ze sprong door de struiken en voelde doorns prikken in haar vacht. Ze kneep haar ogen dicht tegen de pijn en zette het op een lopen. Ze snoof de geur op van de kat, op de een of andere manier herkende ze het vaag. Wild keek ze om zich heen en zag een donker katetje op een open plek zitten. Meteen herkende ze het katje en liep er op af. "Shadowkit?" Vroeg ze, ze porde in zijn zij. Ze hoorde een gegrom en Shadowkit draaide zich om. Hij had een duivelse glans in zijn ogen en hij sloeg zijn klauwen uit. Foxfur sprong achteruit en keek toe hoe Shadowkit op haar af liep. Hij sloeg haar met zijn klauwen en het bloed droop uit haar schouder. "Wat ben je aan het doen! Ik ben je moeder." Zei Foxfur, ze zag dat Shadowkit stopte met de aanval en hij ging zitten. "Ik ben trouw aan niemand!" Zei het katertje, hij ontblootte zijn tanden en richtte voor Foxfurs nek. "Nee!" Gilde ze, het werd zwart voor haar ogen.

Foxfur schrok wakker in de Nursery, ze keek naar haar kittens. Iedereen sliep nog, behalve Shadowkit. Ze bekeek hem goed en zag dat zijn kopje haar recht aankeek. Het was maar een nachtmerrie. Dacht Foxfur, ze gaf Shadowkit een lik en toen dacht ze aan iets. Het zal wel niks zijn. Zei een stemmetje in haar hoofd, maar iets wist ze niet. Waarom had ze hem 'Shadowkit' genoemd?

De drie kittens dronken nu en daarna vielen ze in slaap. "Dank jullie allemaal, vooral jij Nightpaw, je hebt het erg goed gedaan. En Moonpaw, het is erg leuk dat je kwam kijken, ik hoop dat we snel weer kunnen gaan trainen." Zei Foxfur trots. Foxfur keek bezorgd naar Falconheart. Falconheart ging aan de andere kant van Foxfur liggen en drukte zijn vacht tegen die van haar. 'Het komt wel goed je zal een goeie moeder zijn' Fluisterde Falconheart. Foxfur viel in slaap. Falconheart likte Foxfur terwijl ze in dromen land was. Falconheart lag lekker naast Foxfur en viel ook in slaap. "Nee!" Gilde Foxfur. Ze schrokken allebei wakker. 'Hey, Foxfur wat is er?' Vroeg Falconheart. 'Wat is er met Shadowkit?' Vroeg Falconheart.

Foxfur bedankte iedereen die was gekomen en ze vond het leuk dat Moonpaw ook was komen kijken. Moonpaw liep naar buiten en ging meteen naar de hoop verse prooi en pakte daar twee grote vissen bij hun staarten en sleepte die terug naar de kraamkamer. Eenmaal binnen was Foxfur wakker geschrokken ergens voor en Falconheart vroeg haar iets, niet dat Moonpaw het wilde horen en ze legde de twee vissen voor Foxfur en Falconheart neer. Daarna leip ze weer naar buiten en pakte voor zichzelf ook een lekkere dikke vis en ging bijnaast de opening van de kraamkamer liggen. Met grote happen begon ze van de prooi te eten en het vlees van de vis smaakte heerlijk. Nadat ze klaar was ging Moonpaw naar de leerlingenden en krulde zich daar op voor ze in slaap viel.