Twinkle little star

Het was het gestalte van de jonge Dustkit die de Nursery uitsloop. Zijn helderblauwe ogen gleden over de open plek heen, die er nu akelig stil bij lag. Iedereen lag op het moment te slapen, het was dan ook erg laat in de nacht. Zachtjes liep hij door, de Nursery leek even te warm te zijn. Bijna beklemmend zelfs. Hij had even frisse lucht nodig en die snoof hij nu heerlijk in. Het was misschien wel een beetje koud hierbuiten en als hij zijn warme adem uitademde, zag hij er een soort wolkje uitkomen. De kitten kon een grinnik niet onderdrukken en vrolijk stortte hij zich neer in de sneeuw, deze verplettende onder zijn gewicht, waarna hij zich op zijn rug rolde en naar de sterren keek. De maan leek een prachtige glans te hebben en rustig bewonderde hij deze. Er waren gelukkig geen wolken op het moment, hij had een prachtige, heldere hemel boven hem. "Zijn jullie daar echt? Starclan?" Mompelde hij zachtjes. "Dust..star?" Zijn blauwe ogen gleden over de hemel een en even bleven ze haken bij een grote, blauwe ster en zachtjes glimlachte hij. Dat moest vast een van de leiders zijn, vast en zeker.

Open

Hij hield zijn ogen even gefixeerd op de ster. Zou het Duststar zijn? Wie zou Duststar zijn? Waar waren de voormalige skyclankatten die vroeger overleden waren? Had hij nog meer familie dan enkel zijn ouders en broertje en zusje? Hij zou het niet weten en misschien dat hij er ook nooit meer achter zou komen. Het gekraak van voetstappen in de sneeuw liet hem opkijken, een gestalte kwam op hem af lopen en aan de grootte en de geur te merken, was het een apprentice die ook wel bekend stond als Nimblepaw. Hij had haar ooit eens als kitten ontmoet, dat wist hij nog wel. Zachtjes draaide hij zich weer op zijn buikje en stond hij op, haar vriendelijk aankijkende. "Hallo kleine kitten." Hij knikte naar haar. "Heey Nimbleki- uuuh Paw!" Herstelde hij zichzelf. Ze was eigenlijk nog niet zo lang een apprentice, want eerder had hij haar alleen in de nursery gezien. "Hoe gaat het trainen?" Sprak hij vrolijk uit.

Dustkit is toch wel echt een kater hoor >D

Het was altijd wel fijn als iemand zijn enthousiasme beantwoorde met enthousiasme en terwijl de poes haar verhaal deed, keek Dustkit haar geïnteresseerd aan. Hij was wel degelijk een goede luisteraar, al kon hij ook weer heel goed praten, een beetje te goed misschien. "Ik ben nog niet echt goed, maar ik oefen veel. Dus het zal vast goed komen. Ik ben er wel achter gekomen dat ik heel snel kan rennen." Dustkit keek haar even uitdagend aan. "Oh ja?" Zei hij, een grote grijns op zijn gezicht toverende. "Dan wil ik zo snel mogelijk een wedstrijdje met jou doen!" Sprak hij weer enthousiast uit, zijn stem een beetje proberende te dempen om niemand wakker te maken. "Hoe is het in de nursery?" Zijn blik gleed naar de Nursery. Hoe het daar ging? Dat antwoord was wel heel makkelijk. "Zoals altijd hé, snurkende moederkatten, slapende kittens en een enorme warmte." Grijnsde hij. "De reden waarom ik even naar buiten moest, ik stik daar bijna van de hitte." Hij besloot om ook gewoon te gaan liggen, want toen hij haar had zien aankomen was hij opgestaan en nu zij zo lag, zou het er vast niet raar uit zien als de kater ook ging liggen. De sneeuw voelde koud aan, maar hij vond het ergens wel een lekker gevoel. Veel beter dan warmte. Hij liet zijn blik al snel weer op de hemel vallen. "Was jou ook opgevallen dat Firestar een beetje raar deed tijdens de ceremonie?" Miauwde hij opeens, maar hij keek haar dit keer niet aan. Hij wilde er het liefst gewoon met iemand over praten, want het zat hem dwars.

Dustkit wende zijn blik weer van de rossige poes af en staarde weer naar de prachtige sterren boven hen. De maan gaf een zwak licht af, wat ergens wel een mooi zicht was. Hoe zou het Skyclan gebied eruit zien, zo midden in de nacht? Hij wilde het weten, hij wilde weten hoe het er vroeger uitzag en hoe het er nu uitzag. "Firestar, raar," Als bevestiging knikte hij, maar de poes leek het even niet te begrijpen. Was hij dan de enige die het zo goed gemerkt had dat hij de vorige keer zo niet deed? Of was het gewoon dat hij de vorige keer veel vrolijker was dan nu? Deed hij gewoonlijk zo stom tegen zijn clanleden dan? Er gleed een rilling over zijn rug heen. Hopelijk was hij in een goede bui als hij zelf apprentice werd, hij wilde niet zo'n ceremonie hebben als Nimblepaw gehad had. "Ik heb Firestar eigenlijk nog nooit ontmoet," Dustkit keek haar even vragend aan. "Nooit? Echt niet? In al die zes manen ben je hem nog nooit tegengekomen?" Hij kende Firestar ook niet zo goed, maar hij had hem nu wel al een paar keer gezien. "Dus ik heb geen idee hoe hij normaal gesproken doet." Hij haalde zijn schouders even een beetje op. Misschien was het wel compleet normaal dat Firestar zo deed, al vond de kater het niet echt fijn. "Viel jou iets op dan?" Duidelijk knikte hij, waarna hij zijn blik weer van haar afwende en weer op de sterren richtte. Meteen hierna begon hij met praten, fluisterend om precies te zijn. "Ik vind.. dat hij heel raar deed ja. Hij zag er kwaad en chagrijnig uit en de ceremonie daarvoor was hij nog niet zo. Hij maakte een beledigende opmerking over zeurende kittens die apprentice wilden worden. Ik weet het niet hoor.." Dustkit keek even weer naar Nimblepaw. "Misschien heb ik wel ongelijk, misschien is hij altijd al zo geweest." Hij zou het echt niet weten, hij was dan ook nog maar jong. Veel te jong om Firestar goed te kennen.

"Nee. Ik loop behoorlijk vaak rond in het kamp en daarbuiten, maar nog nooit heb ik hem ontmoet." Het verbaasde hem best wel dat Nimblepaw hem nog nooit was tegengekomen. Zat hij dan altijd in zijn den, wat te verstoffen? Dat was wel echt raar, hij had nu wel heel veel katten al ontmoet, maar om eerlijk te zijn was Firestar daar geen van. Hij had hem nog nooit vragen kunnen stellen en wie wist hoe lang dat nog ging duren voordat hij daar de kans toe kreeg? Hij vond het maar raar hoor, een clanleider moest je toch kunnen aanspreken wanneer je dat maar wilde? "Klinkt inderdaad niet zo heel gezellig," Dustkit knikte. Gelukkig vond ze dat ook. "Misschien zit hij ergens mee? Ik bedoel, dat hij een leider is, betekent niet dat hij altijd vrolijk kan zijn." Hij haalde zijn schouders een beetje op."Nou.. ik vind niet dat je je dan zo op je clanleden mag afreageren, maar dat is mijn mening. Niets tegen Firestar, ik weet wel in ieder geval dat als ik ooit de kans krijg om een leider te worden, ik nooit zo zal doen." Nee, Dustkit zou veel anders doen als hij ooit Duststar wordt. Dan zou hij de beste clanleider ooit worden en dan zou Silverfang trots op hem zijn!

Hij haalde een beetje zijn schouders op bij wat Nimblepaw zei. Zelf wist hij niet zeker hoe Firestar altijd was. Hij had de kater maar twee keer gezien, bij de ceremonies. Een keer was hij niet zo en de laatste keer weer wel. Het was raar, heel raar. Hij wist zelf niet wat hij ervan moest denken, misschien moest hij wachten met zijn oordeel tot de volgende ceremonie? Dat was misschien wel beter. "Ik denk dat ik gewoon moet wachten tot de volgende ceremonie, dan pas zie ik hem vast weer en dan.. dan kijken hoe hij dan doet. Misschien was het wel eenmalig, wie weet is hij altijd al zo geweest." Miauwde hij, zijn schouders nog een beetje ophalende. Er verscheen weer een enthousiaste blik in zijn ogen, nu hij het onderwerp totaal had afgesloten. "Heb je al getraind?" Vroeg hij vrolijk.

Zijn ogen waren zo groot en aandachtig gefocust op de rood gekleurde apprentice voor hem dat hij niet eens merkte dat er een ander bij kwam. Hij luisterde naar haar woorden, naar haar uitleg op zijn vragen. "Ja! Ik heb al een beetje getraind. Snowdrop, mijn mentor, is nog herstellende van een paar nare wonden. Maar tot nu toe hebben een paar andere warriors de trainingen overgenomen. Mijn moeder, Honeydew, leert me jagen en hier en daar zijn er wat warriors die me leren boomklimmen of vechten." Het was alsof iets in hem opwekte, iets waardoor hij rechter op ging zitten en actiever werd dan eerder. Niet meer slaapdronken omdat hij net uit zijn nest was. Maar actief genoeg om over de velden van Windclan te rennen, iedere boom te beklimmen en van tak naar tak te springen. Zoveel energie dat hij zich zelf zo sterk voelde dat hij iedereen op de hele wereld aankon. "Ik kan niet wachten tot ik ook kan leren!" Piepte hij opgewonden uit. Hij wilde ook al apprentice worden! "Konden jullie ook niet slapen?" Een poes mengde zich plotseling in het gesprek en dat vond Dustkit niet erg. Hij keerde zijn hoofd naar haar en schudde uitbundig met zijn hoofd als teken van een nee. Hij kon niet meer slapen. "Hallo Softvoice!" Begroette hij haar vervolgens vrolijk.

De enthousiasme werd groter toen hij de woorden van Nimblepaw hoorde. Wow, hij wilde ook trainen! "Het is ook echt heel leuk!" reageerde ze. "Ik geniet echt van iedere training, ook al is de andere leerling van Snowdrop een beetje.. tsja.. humeurig." Verbaasd keek hij op en hij kon zijn maar één poes bedenken die humeurig was. Althans, hij kende er nog maar één. "Wie? Is het Starlingpaw? Zij is altijd gemeen tegen mij, maar ik wil haar vriend worden en ze slaat mijn aanbod de hele tijd af, maar ik snap het ook wel! Ze is gewoon héél eenzaam en ze sluit zich af van anderen omdat haar moeder zo vroeg gestorven is, snap je? Ik snap het." Miauwde hij vol enthousiasme, het maakte hem niet meer uit waar hij was of hoe laat het was, of hij alle katten in het kamp wekte door zijn luide stem. Hij had niet eens door dat hij niet meer fluisterde, in fluisteren was hij dan ook niet de beste. "Maar ja, dit hitte is nu echt erg. Maar dat is beter dan die snijdende kou van afgelopen winter. Ik ben blij dat het weer wat opwarmt." Dustkit fronste even. Snijdende kou? Bedoelde ze de sneeuw? "Ik vond het wel lekker weer.. Maar maar, wie steelt nou iedere avond de zon? Want nu de sneeuw weg is dacht ik.. dat de zon nu zou blijven maar hij gaat de hele tijd weer weg. Loopt hij weg? Pakt Starclan het van ons af?" Hij wilde het zo graag weten, het fenomeen van de verdwenen zon was nog steeds iets waar hij zich zo af en toe mee bezig kon houden.

Zijn aandacht werd nu op de Warrior gericht, die nu begon met spreken en zijn vragen leek te beantwoorde. Hij hoopte op een heel cool antwoord, zoals hij altijd deed - ook al vond hij alle antwoorden meestal wel fantastisch - en met grote kitten oogjes keek hij haar aan. "Nee, Starclan pakt hem niet van ons af." Hij wiebelde even met zijn oren. "Hoe weet je dat de zon een hem is? Kun je dat zien?" Miauwde hij, zijn blik nu op de ronde bol die de kat de maan noemde richtende. "Maar de zon wordt 's nachts vervangen door de maan. Zie je hem? Kijk maar, die hele grote witte bol." Hij knikte. "Ja, ik zie de maan." Miauwde hij duidelijk. "Is dat ook een hij?" Hij keek weer naar de poes. "Is dat niet heel gemeen tegenover de poezen dat de maan én de zon allebei mannelijk zijn? Is Starclan dan vrouwelijk?" Hij fronste en weer dacht hij over iets wat helemaal niets uitmaakte. De zon en de maan hadden namelijk helemaal geen geslacht, maar de kater vroeg het zich toch af. "Want als het licht is kunnen katten natuurlijk minder goed slapen, dus eigenlijk is het alleen maar voordelig." Waarom was dat zo? Zouden katten ook kunnen slapen als het licht er nog was? Waarom kon hij dat dan wel en sommigen niet? "Dat.. is best raar." Miauwde hij, duidelijk fronsend. Het was duidelijk dat hij diep aan het nadenken was. "En wat als het niet zo was? Zouden we dan allemaal moe zijn? Word je moe wanneer je slaapt als het dag is en wakker blijft als het nacht is? Wat als ik lekkerder slaap als het dag is? Ben ik dan raar?" Miauwde hij, zijn blik weer op Softvoice werpende.