Get out of my sight, you.

Onderwerp: Get out of my sight, you. di 22 apr 2014 - 13:07

Een volwassen poot schudde haar wakker en fel keek ze op en recht in de ogen van een jonge, onervaren Warrior. "Oh sorry, verkeerde Apprentice." Glimlachte hij onzeker en Starlingpaw gromde luid. Sukkel. Hij verdiende zijn rang niet. Even later hoorde hij een zacht gemompel van de kater en zijn Apprentice en toen waagde hij het ook nog eens om op haar staart te gaan staan. Sissend schoot ze overeind en zag zijn staart nog verdwijnen door de uitgang van de Den. Oh nee, daar kwam hij niet mee weg! Kwaad schoot ze de Den uit, maar kon de kater niet vinden in het kamp. Haar grijze vacht stond overeind en met haar versmalde groene ogen keek ze de katten aan in het kamp. Wat?

_{Zoals altijd was de kitten weer vroeg wakker en stond hij weer buiten het kamp enthousiast te spelen. Slapen zorgde er juist voor dat hij nog vrolijker en actiever was en dat was iets waar veel katten zich misschien aan konden ergeren. De kitten had geen ochtend humeur, hij had eigenlijk amper een slecht humeur, en dat maakte hem dus iemand die altijd wel enthousiast kon zijn. Hij had de ochtendpatrouille weg zien gaan, nog maar net, en nu rende hij achter een bal sneeuw aan die hij telkens weer vooruit duwde. Hij sloeg met al zijn kracht tegen het ding aan, deze een beetje omhoog werpende en zijn helderblauwe ogen volgden het balletje. Maar wat er toen gebeurde beviel hem helemaal niet. Een grijsblauwe poes rende haar den uit, iemand die hij het liefst ontweek, en bleef juist op het punt staan waar het balletje naartoe vloog. Een zachte klap was hoorbaar en meteen bleef de seal point kater stil staan, zijn helderblauwe ogen strak op haar gericht hebbend. Ze zag er niet al te vrolijk uit, zoals altijd.

Heheheh >D}

Het was voor een moment doodstil en Starlingpaw wilde zich net weer omdraaien, toen een bal sneeuw op haar schouder viel. Haar nekharen sprongen gelijk omhoog en als haar blik vuur kon spuwen was de grond voor haar nu zwart geblakerd geweest. Direct draaide ze haar kopje om en haar ogen maakten contact met de grootste etter die hier rondliep. Maar.. ze had zeker geen zin in een vragenzee van die rotkitten. Dus deed ze iets wat ze normaal niet deed en liet het gaan. Misschien dat als ze hem zou negeren, dat hij vanzelf wegging. Starlingpaw schudde haar grijze vacht uit en nog steeds gehumeurd trippelde ze naar de prooistapel, waar ze sacherijnig een muisje uit trok. Toch keerde ze voor de zekerheid haar rug naar de kitten om en begon langzaam van haar ontbijt te eten.

_{Er werd een vurige blik op de kitten geworpen, al keek hij haar gewoon nuchter aan. Enthousiast was hij op het moment niet meer, opeens, alsof Starlingpaw die enthousiasme van hem af leek te pakken. Maar in plaats van dat ze kwaad op hem werd, draaide ze zich abrupt om en liep naar de prooistapel om daar een prooi van de stapel af te pakken en die te gaan eten. Hij voelde zich genegeerd en dat zette hem ertoe om naar haar toe te lopen. De kitten hield er niet van als iemand een hekel aan hem had. Kon hij het nog goed maken met haar? "Waarom doe je zo gemeen?" Miauwde Dustkit. "Je hebt nooit het initiatief genomen om ook maar éven aardig tegen mij te zijn. Als je het nou eens een keer zou proberen, dan zouden we misschien nog wel vrienden kunnen worden. Ik wil geen vijanden in deze clan, nog niet in ieder geval." Hij ging voor haar zitten en zijn helderblauwe ogen brandden in haar vacht. Ze moest reageren, ze mocht hem niet negeren.}

Ze hoorde het geluid van pootstapjes en voordat ze het wist stond hij weer voor haar. Een geïrriteerde zucht rolde over haar lippen, maar ze bleef stug dooreten. Hapje bij hapje, nu wat sneller, zodat ze kon vertrekken. Dank StarClan dat hij nog een kitten was. "Waarom doe je zo gemeen?" Haar groene blik hield ze op het muisje gericht, bijna op, bijna op. "Je hebt nooit het initiatief genomen om ook maar éven aardig tegen mij te zijn. Als je het nou eens een keer zou proberen, dan zouden we misschien nog wel vrienden kunnen worden. Ik wil geen vijanden in deze clan, nog niet in ieder geval." Hij bleef ook nog eens eigenwijs was op zijn plek en ze voelde gewoon dat hij haar aankeek. Waarom liet hij haar niet met rust? "Wil je aardig?" Mopperde ze en zette een overduidelijk neppe glimlach op haar gezicht. "Oh, wat heb je leuke naam." Zei ze op over blije toon en keek de kitten nepvriendelijk aan. "Nou, dat was weer leuk." En vervolgens richtte ze zich weer op haar muisje.

_{Dustkit keek toe hoe ze haar tempo van eten versnelde en eigenlijk hoopte hij dat hij haar vriendschap ooit weer terug zou krijgen, als ze ooit bevriend waren geweest natuurlijk, want ze was altijd eigenlijk al gemeen tegen hem geweest. Waarom? Haar woorden waren snel en ze leek het niet eens te proberen om eens aardig tegen hem te zijn. "Oh, wat heb je leuke naam." Dustkit keek haar strak aan. Dat was helemaal niet vriendelijk bedoeld, dat kon hij aan haar stem horen. "Je hebt gewoon nooit genoeg liefde gevoeld.. daarom doe je nu zo." Miauwde de kitten, waarna hij de meest onverwachte beweging ooit maakte; hij stapte naar voren en duwde zich toen tegen haar aan en gaf haar weliswaar een echte knuffel.}

"Je hebt gewoon nooit genoeg liefde gevoeld.. daarom doe je nu zo." Starlingpaw fronste en keek de kater oprecht verward aan. Wat..? "Uh... ne--" Plots had de kitten zich tegen haar aan gedrukt en sperde ze haar groene kijkers om. Ze verstijfde door verrassing en verachting. "Wat denk je dat je in StarClan's naam aan het doen bent..?" Fluisterde ze woedend en tot haar ongeluk kon ze zich niet meer bewegen. Deze haarbal ging te ver! Waarom deed hij dit? Waarom wilde hij iedere kat als vriend? Waarom kon hij haar gewoon niet met rust laten?

_{Haar zachte, warme vacht voelde fijn aan, maar niet voor lang. Haar haren leken te prikken in zijn vacht, ze wou dit niet. "Uh... ne--" Had ze nog willen zeggen voordat hij haar omhelsde. Zijn ogen hield hij gesloten, bang voor wat zou komen. Maar hij was trots op zichzelf dat hij doorgezet had. Ze zou het vast waarderen, hopelijk. "Wat denk je dat je in StarClan's naam aan het doen bent..?" Zachtjes kwam hij weer terug en hij liet zijn oortjes hangen. "Nou.. euhm.. ik dacht.." Hij boog zijn hoofd een beetje en sloot zijn ogen. "Sorry" Hij gaf het op. Ze zou hem nooit aardig vinden en dat brak zijn hart in duizenden stukjes. "Ik dacht dat.. omdat je je moeder zo kort gekend hebt.. je misschien liefde tekort gekregen hebt.." Hij keek weer omhoog, zijn helderblauwe ogen zochten de ogen van Starlingpaw. "Waarom vind je me niet leuk? Desondanks dat ik het zo hard probeer om leuk gevonden te worden? Wat doe ik verkeerd?" Zijn houding was anders, meer ingezakt dan normaal en hij was een stuk rustiger. Niet de normale Dustkit dus. Hij wilde dat ze hem liefhad, hem als een vriend zou willen zien of het op zijn minst zou proberen. Hij wilde geen vijanden, nooit niet.}

"Nou.. euhm.. ik dacht.." Ze gromde zachtjes, maar het mormel liet haar weer los en het was goed dat hij spijt had van zijn actie, dan hoefde ze dat niet duidelijk te maken. "Sorry" Ze snoof. Excuses van watjes zou ze niet zomaar accepteren. "Ik dacht dat.. omdat je je moeder zo kort gekend hebt.. je misschien liefde tekort gekregen hebt.." Haar nekharen kwamen langzaam omhoog en ze trok haar lip geïrriteerd op. "Waarom vind je me niet leuk? Desondanks dat ik het zo hard probeer om leuk gevonden te worden? Wat doe ik verkeerd?" Haar staart zwiepte ze woest over de grond heen en weer. "Je bent mijn type niet, je bent veels te.. lief." Gromde ze. Hij wilde een antwoord, dan kreeg hij er ook een. "Ik hoef geen vrienden die tegen alles en iedereen lief gaan lopen doen en het feit dat je het zo probeert irriteert me. Ik heb niemand nodig en helemaal niet zo'n knuffelkit zoals jij." Zei ze tenslotte.

Onderwerp: Re: Get out of my sight, you.