Every breath would be a prayer

Rustig en met een hernieuwde kalme blik in zijn ogen volgde hij Everstar de den in. Hij hield zichzelf groot, want dat was wat de kater al een hele tijd deed na de dood van Skymask, nadat hij de kater had vermoord door zijn blinde furie. Die blinde furie was nooit weggegaan en dat wist hij zelf ook, hij haatte zichzelf ervoor, maar aan de ene kant vond hij het ook weer fascinerend dat hij zo kon zijn. Een leven zonder je zorgen te maken over wat de anderen over hem denken, dat leefde hij nu. Of misschien toch niet. Misschien was hij nog steeds de oude Lionroar, maar dan gebroken door het plotseling bijna verliezen van nog iemand. Hij is de Lionroar geworden waar hij altijd zo bang voor was, de kater die niemand meer wilde verliezen en zich aan niemand wilde hechten. De kater die geen hart meer wilde hebben en geen gevoelens meer wilde voelen. Hij liep de den van Everstar in en ging vervolgens zitten, zijn staart voor zijn poten slaand, maar in plaats van dat hij vroeg wat er aan de hand was, zweeg hij. Het was een doodse stilte, bijna een kille stilte zelfs.

& Everstar

Onder de woorden die Everstar naar hem toewierp rechte de kater zijn rug, het boeide hem weinig wat ze te zeggen had en hij zweeg de hele tijd, haar geen enkel moment in de reden vallende. Dacht ze serieus dat ze hem zo kon toespreken? Alsof zij zijn moeder was? Haar laatste zin was dan ook de enige zin waar hij echt een antwoord op gaf, voor de rest zweeg hij. "Katten veranderen nou eenmaal, Everstar." Weerklonk zijn stem door de den heen, zijn ijzige blik op haar gericht. Hij gunde Starclan geen plezier meer door katten van hem af te pakken en het enige waardoor hij niemand meer kon verliezen, volgens hem dan, was door niemand meer binnen te laten. Nooit meer.

"En kat verandert niet zomaar, Lionroar. Niet vanzelf. Wat is er gebeurd? Is het die ruzie met Icyrose?" Zijn blik verharde nog meer bij het horen van haar naam, want de eerste reactie die hij op haar naam kreeg was een brok in zijn keel, duidend op het verdriet dat hij zo tegen haar had gedaan. Ze verdiende hem niet als partner, hij bracht haar in gevaar. "Nee" Everstar beantwoorde haar eigen vraag, misschien was het wel omdat hij geen enkele aanstalten had gemaakt om haar te beantwoorden. "maar wat wel, Lionroar?" Wat veroorzaakte dit gedrag? Wie had dit gedrag veroorzaakt? Hij wist het zelf niet. Misschien was het het schuldgevoel wel dat hij had voor de moord van Skymask, of was alles in hem gewoon geknapt door het bijna verliezen van een dierbare, alweer. Zijn ijsblauwe ogen gleden weg van Everstar, waarna hij de ijzige woorden uitsprak die hij al dagen lang probeerde te ontlopen: "Ik gun Starclan geen plezier meer." Gromde hij, waarna hij zijn ogen fel op Everstar richtte. "En ik ga niemand meer verliezen." Sprak hij vervolgens verbitterd uit.

De felheid in zijn ogen verdween niet terwijl Everstar sprak. Normaal gesproken zou hij begrip voor haar tonen, haar respect geven, maar op het moment kon hij niet denken aan respect. Ze was net zoals hen, Starclan, ze wilde hem gewoon kapot hebben. De kater vernauwde zijn ogen bij haar woorden. "Oh ja? Ik weet precies wat ik doe! Iedere clan hier in dit hele woud denkt dat Windclan de zwakste is en wie denk je dat ze het eerst zullen aanvallen? De zwakste! Ik probeer ze juist te laten zien dat wij meer kunnen dan achter konijnen aanrennen, dat zou jij ook eens moeten proberen!" De poes begon na zijn zin over Icyrose en zachtjes slikte hij, haar ogen weer ontwijkende. Hij wilde er niet over praten en dat maakte hij misschien ook net iets té duidelijk. "Als ik niemand hem om kwijt te raken, dan kan ik ook niemand kwijtraken." Dat was zijn logica van de afgelopen paar weken, als hij iedereen al kwijt was, dan had hij niets te verliezen.

"Je laat je clan niet sterk lijken door iedere kat te beledigen. Je laat je clan sterk lijken door je grenzen goed te beschermen, door goed voor je clan te zorgen, door een sterke clan te zijn." Ze drong zich zo aan en voor de momentele Lionroar was dat een moment dat alles in zijn lichaam erom riep om naar haar toe te springen en weer zo agressief te worden als hij was bij Skymask, zo blind van woede dat hij niet zag welke schade hij bij de ander aanbracht, maar nog belangrijker; welke schade hij bij zichzelf aanbracht. Hij had het enorm gemerkt dat hij steeds wanneer hij bij Icyrose was, de neiging kreeg om iemand aan te vallen, haar weg te houden van alle andere katten. Hij was een gevaar voor haar, want wie wist werd hij wel zo blind van woede dat hij haar pijn zou doen, en dat moest en zou hij voorkomen. "Wat een belachelijke en ongelofelijk egoïstische redenering" Miauwde de poes, maar hij zweeg als het graf en keek haar recht aan. "Dus het maakt je niet uit als katten in gevaar komen, gewond raken, doodgaan. Nee, want jij hebt ze in jouw ogen toch al niet meer, dus dan maakt het niet uit. Ben je straks van plan om iedereen maar te vermoorden zodat anderen dat niet meer kunnen doen?" De kater rechtte zijn rug, iets wat hij wel vaker deed de laatste tijd wanneer hij zich ongemakkelijk voelde. "Ik ben geen moordenaar." Miauwde hij als antwoord op haar laatste zin. "Dus het maakt, laten we zeggen, nu niet meer uit als Icyrose doodgaat, omdat jij haar toch al hebt geweerd? Is dat wat je zegt?" Het was alsof iets in hem weer knapte, maar dan op een andere manier. Op een gekwetste manier, die hem enkel nog kwader maakte. "Hou op over Icyrose! Ze heeft hier helemaal niets mee te maken! Zonder mij is ze beter af.." De laatste zin sprak hij zachter uit, waarna hij zijn blik van Everstar afwierp. Hij wilde haar niet geloven. Zonder hem zou ze blijven leven, met hem zou ze dood gaan. Hij was een gevaarte voor haar en haar kinderen, zijn kinderen.

"Volgens mij heeft Icyrose hier alles mee te maken" De kater spande zijn lichaam aan terwijl woede door hem heen schoot. Zijn gezond verstand viel met brokjes weg en het duurde niet lang meer of het was verdwenen en hij zou weer in die blinde woede zitten als die woede die hij had gevoeld bij Skymask. Maar dat was anders, toch? Skymask dreigde Icyrose te vermoorden, hem daarna te vermoorden en het aanblik van zijn kittens zonder ouders.. nee, hij kon dat niet aanzien. Had hij verkeerd gehandeld? Had hij de kater moeten laten leven en hem ervoor moeten laten betalen dat hij een moordenaar was? Dat hij de clan uit werd geschopt en eventueel weer een bedreiging kon zijn voor zijn kittens en partner? Nee, nu was hij weg. Hij was weg en hij zou nooit meer terug komen, nooit meer. "Lionroar, zie nou wat je doet. Jij bent het gevaar toch niet? Zoals je zei, jij bent geen moordenaar. Je beschermt katten niet door je bij je weg te houden, je beschermt ze door ze bij je te houden en gevaar weg te houden bij hen. Het is nie alsof jij een of andere ongeluksmagneet bent die iedereen om je heen in gevaar brengt, als dat is wat je denkt. Er zijn veel te veel katten die dat denken en ze zijn allemaal even stom. Wees verstandig, Lionroar" De woorden gingen aan de ene kant in zijn oor erin en aan de andere kant er weer uit. Het was gewoon alsof zijn hele lichaam niet naar haar wilde luisteren, alsof niets in zijn lichaam aanstalten maakte om haar woorden te ontvangen en erover na te denken. Misschien was hij wel bang voor de waarheid. Hij was een moordenaar. Hij bracht ongeluk. Hij was slecht en gevaarlijk. De kater schudde zacht met zijn hoofd, haar blik nog steeds ontwijkende. Nee, hij wilde niet naar haar luisteren. Ze begreep hem toch niet. Ze zou hem nooit begrijpen. Hij draaide zijn hoofd weer naar haar toe en nu keken zijn helderblauwe ogen haar bijna emotieloos aan, maar dat was enkel schijn. Hij voelde de brok in zijn keel weer, alsof hij op ieder moment in een emotionele queen kon veranderen. "Zeg me niet dat ik geen ongeluk breng, Everstar. Iedereen om mij heen gaat dood, iedereen waar ik ooit om hem gegeven is dood. Icyrose en mijn kittens.. ik wil niet dat hen hetzelfde gebeurd." Miauwde hij. "Ik kan ze niet altijd blijven beschermen voor het gevaar dat ik met me mee draag." Weerklonk zijn stem weer door de den. Hij mocht dan wel bijna krankzinnig lijken hoe hij zo deed tegen Everstar, alsof hij zijn leven helemaal niet meer zag zitten, maar zo was hoe hij er echt over nadacht. Hij was een gevaar voor hen. Misschien was hij wel zelf in zijn vader veranderd. Zijn verschrikkelijke vader. "Ik begin steeds meer op de kater te lijken die ik altijd verafschuwd heb," Gromde hij, terwijl hij zijn blik weer van Everstar afwende. Ze kende Tigerfang vast niet, ze was nog een kitten toen alles gebeurde, misschien zelfs nog niet eens geboren.

"Lionroar, stop alsjeblieft jezelf te zien als een ongeluksbrenger. Er gaan vaak katten dood, net zo goed katten die je niet kent als die je wel kent. Doe niet alsof jij de enige bent die zijn dierbaren bij bosjes heeft zien sterven. En wie die kater is weet ik niet, maar je hebt zelf in de hand of je op hem gaat lijken of niet." Hij wilde het gewoon niet eens horen wat ze zei. Zijn helderblauwe ogen waren fel op haar gericht, ze drong maar niet tot hem door en het was misschien wel de koppigheid, of het schuldgevoel diep in hem, die hem ervan weerhield haar te begrijpen. Hij wilde haar niet begrijpen. Als hij haar zou begrijpen, dan zou het betekenen dat hij een enorme zak was, iemand die zijn partner waar hij oh zo veel van hield - of misschien nog houdt - zomaar in haar eentje had achtergelaten. De kater snoof bij haar woorden. "Het probleem is dat ik al op hem lijk en ik kan er niets aan veranderen. Het heeft geen zier met mijn manier van doen te maken, maar met wat ik al gedaan heb." Gromde hij, zijn ogen waren gefocust op een random plek, waar hij eigenlijk met een wazige blik naar keek. Hij voelde de blinde woede alweer opborrelen, de woede waar hij altijd al zo bang voor was geweest. "Heb je nog verder iets oh zo wijs te zeggen, Evergreen?" Snauwde hij vervolgens naar haar, zijn klauwen van frustratie in de grond duwende.

Misschien was het wel gewoon dat hij haar niet wilde geloven, dat hij nu zo tegen haar deed. Of was het toch echt de woede die zijn lichaam langzamerhand overnam? Dat ze dacht dat ze hem de les kon geven en hem kon dwingen om weer terug te veranderen naar de Lionroar die zij kende. De Lionroar die telkens zich zorgen maakte over zijn clan, die zijn best deed voor zijn clan, de Lionroar die zij tot haar deputy had benoemd. "Lionroar, houd op met deze onzin!" Onzin. Ja, dat was het voor haar. Totale onzin, ze begreep hem niet en ze zou hem nooit begrijpen. Het beste was misschien om gewoon op te staan en weg te lopen, want zij zo niet tot hem doordringen en hij zou niet tot haar doordringen. Beiden waren daar te koppig voor, te trots op zichzelf om ergens aan toe te geven. "Het kan me niet schelen wat je hebt gedaan, het gaat helemaal niet om wat je hebt gedaan. Het gaat erom wat je nu gaat doen. Ga je je nu wentelen in zelfbeklag, iedereen in de steek laten en echt zo worden als die kat over wie je het had, wie het ook is? Of ga je je verantwoordelijkheden serieus nemen, je clan beschermen en er zelf voor zorgen dat je niet zo wordt? Denk je nou serieus dat je ze beschermt door ze aan hun lot over te laten? Gemaakte fouten kunnen goedgemaakt worden, maar als je dat niet eens wil proberen, dan kun je het wel vergeten!" De kater klemde zijn kaken op elkaar en zonder dat hij erbij nadacht, want zijn woede hield zijn gezonde verstand tegen, sprak hij zacht maar toch duidelijk genoeg voor haar oren de volgende woorden uit: "Ik heb een kat gedood, Everstar, valt dat te veranderen?" Misschien was ze wel een beetje tot hem doorgedrongen, maar hij wist diep van binnen dat Starclan hem nooit meer zou toelaten, of zat hij daar fout bij? Kon hij die fout weer terugzetten? Was het gewoon puur zelfverdediging wat hij gedaan had? Of was het gewoon uit koele bloede dat hij Skymask gedood had?

Zijn naam zorgde voor huiveringen die over zijn lichaam heen liepen, alles in hem riep dat hij het niet moest toegeven. Dat hij de kater niet had vermoord maar dat het hem gewoon dwars zat dat hij een rogue had vermoord. Maar hij kon het niet. Hij wist dat Everstar hem niet zou geloven, want rogues betekenden weinig voor hem. Een rogue zou hem niet zoveel schuldgevoel kunnen geven als een clangenoot, dat zou nooit kunnen gebeuren. Voorzichtig, toen ze zijn naam zo zacht mogelijk uitsprak als bevestiging, knikte hij, maar voor de rest zweeg hij. Zijn helderblauwe ogen op de rode poes gericht. Als dit maar goed af liep, want zijn hart bonkte nu in zijn keel en de woede van de acties die Skymask had ondergaan, kwam weer omhoog. Hij, de kater die zijn partner bijna ongemerkt zou hebben vermoord, als hij er niet op tijd was geweest dan was ze geheid verdronken. Dan zou ze er nu niet meer zijn om voor hun kittens te zorgen en wat zou er over zijn van hem? Vrij weinig. Ze leefde nu nog, maar hij had haar in dat gevar gebracht. Als hij niet voor haar was opgekomen die ene dag in de warrior den, dan had hij niet zoveel haat gevoeld voor de poes. Voor hem. Dan was hij nooit tot die acties overgegaan. Als hij haar nooit had ontmoet, dan was alles nu anders geweest. Waarom? Waarom had ze zijn hart nou verovert zoals Angelpaw dat vroeger toen hij apprentice was had gedaan? Waarom had hij haar toegelaten dat te doen?

"Goed, Lionroar, ik wil dat je me precies verteld wat er is gebeurd. Van begin tot eind" Een moment lang waren zijn ijsblauwe ogen naar haar poten aan het staren, alsof hij even alles weer terug op een rijtje wilde zetten, maar het probleem was dat dat helemaal niet noodzakelijk was. Hij wist elk detail nog van die dag, alles. "Ik was op een patrouille met een aantal katten," Miauwde de kater, hun namen niet meer herinnerende. "Toen Icyrose opeens om hulp riep en zo snel als ik kon ging ik naar haar. Ze had blijkbaar al dagen niet meer gegeten en was op het ijs in elkaar gestort, maar het erge nog was dat Skymask erbij stond. En ... hij sloeg met zijn klauwen op het ijs en alles brak. Ze viel in het water en ik ben meteen achter haar aan gesprongen.." De kater slikte even en keek Everstar no recht aan. "Hij probeerde ons allebei te verdrinken, want wie zou erachter komen dat wij vermoord waren door hem, niemand zou hem verdenken." De kater keek nu weer weg. "Ik.. ik wist uit het water te komen en.. ze bewoog niet meer.." Tranen welden op in zijn ogen en de waas verscheen weer voor zijn blik, beelden van het gevecht schoten door zijn hoofd. Maar niets was duidelijk genoeg, alles was in blinde woede geweest. Tot Icyrose hem smeekte het niet te doen en hij het toch deed. Vanaf dat moment was hij haar kwijt geraakt, was hij zichzelf kwijtgeraakt. "Vanaf dat moment weet ik niet meer wat er gebeurt is.. ik.. ik viel hem aan en ben doorgegaan tot hij niet meer bewoog." Kwam er moeizaam uit.