worried.... (Everstar)

Rustig liep hij het kamp door. Zijn bestemming duidelijk. Hij moest de leider spreken. Wel moest, hij was niet verplicht omdat het niet echt een probleem was dat hij wilde vertellen. Maar hij maakte zich er zorgen over en wilde er zeker van zijn dat zijn leider deze informatie kreeg. Ergens had hij een dubbel gevoel met wat hij nu zou gaan doen. Hij wilde zijn leider zeker niet storen. Hij wilde ook niet dat het verkeerd zou worden opgenomen. Maar hij was nu eenmaal bezorgd. Bezorgd om het welzijn van zijn clan. Van zijn familie, zijn huis. Hier was hij geboren en hier zou hij sterven ook. Als deel van de clan. Als een krijger en dan opgenomen worden daar waar zijn ouders nu ook waren. Hij schudde zijn kop even en draaide nog even een rondje. Zijn gedachten ordenend. Hij zou vertellen over zijn ontmoeting met de shadowclan kat. Wel de leerling. De poes die verdwaald was geweest. Maar hij was nog altijd niet zeker of die wel de waarheid had verteld… ja ze had eerlijk geklonken en ja hij had haar terug naar haar gebied geleid. Wat had hij anders moeten doen? Haar aanvallen? Neen zo was hij niet, trouwens ze was zwakker geweest en kwetsbaar. Hij had haar zo kunnen doden. Maar daar had hij geen reden voor gehad. Toch twijfelde hij of hij de juiste keuze had gemaakt… Ja het was de juiste keuze geweest om haar terug te leiden naar haar gebied. Het gebied van de shadowclan. Maar was het een goede keuze geweest haar te vertrouwen? Was ze echt verwaalt geweest? Of was het als zijn eerste gedachte? Was ze een spion geweest en met een listige list weg gekomen? Hij zou er geen antwoord op kunnen geven. Althans nu zeker nog niet.
Hij wilde over zijn ontmoeting vertellen. Hij zou proberen uit te leggen en hij zou zijn gedachten uitspreken. Vragen of Everstar voorzichtig wilde zijn. Omdat hij ergens verwachte dat het misschien een spion was. Hij mocht de shadowclan katten niet graag. Hij wist hoe vals ze konden zijn. Hij wist dat ze dat nog zouden doen een leerling sturen omdat die er onschuldig uitzagen. Omdat de meeste krijgers niet zomaar een zwakkere zouden aanvallen. Tenminste niet als ze wat eer hadden. Het zou anders zijn geweest mocht de poes hem aangevlogen hebben. Dan zou hij haar gewoon uit het gebied gesleurd hebben en niet zonder een schram of twee. Hij schudde zijn kop weer en zuchte. Het was nog niet zo lang geleden. Maar misschien had hij het eerder moeten vertellen. Hoe dan ook hij zou het nu niet meer kunnen veranderen en zich er dus ook geen zorgen meer over maken. Zijn sterke lichaam glipte het kamp over en hij stopte voor de den van de leider. Hij ging rustig zitten en liet een zucht weer ontsnappen. ”Everstar, Zou ik u even mogen spreken als ik niet stoor?” Riep hij naar binnen. Zijn stem zat vol respect en was vriendelijk. Hij wilde de poes zeker niet storen en zou gerust een andere keer terug keren als ze geen tijd had. Zijn nagels schraapten lichtjes over de grond terwijl hij wachte op een antwoord. Hij hoopte dat ze er geen probleem van zou maken en dat ze nu tijd zou hebben. Anders zou hij langer moeten zitten met de knobbel in zijn maag. Waar hij graag van af wilde. Kon hij weer rustig verder gaan zonder een slecht gevoel. Een gevoel van wantrouwen. Een gevoel dat hij het sneller had moeten zeggen? Was hij verkeerd gegaan of deed hij goed?

[Hoop dat je er iets mee kan. (Sorry kort)]

Everstar besloot zichzelf even vijf minuten rust te gunnen voor ze weer op jacht zou gaan. Vijf minuten, meer niet. Ze kon het zich niet veroorloven te gaan zitten luieren. Ze liep langs de prooistapel zonder er iets af te pakken, hoewel een klein hapje er wel in zou gaan. De stapel was nog steeds te laag en echt heel erge honger had ze nu ook weer niet. Ze plofte neer in haar den. Één groot voordeel van het leider zijn: je eigen den. Ze vond het heerlijk om gewoon ongestoord in haar eentje in haar nest te slapen. Veel katten zouden het misschien maar wat eenzaam vinden, maar voor Everstar kon het niet beter. Rust. Of nu ja, rust. Dat bleek nog tegen te vallen. Ze was net gaan liggen toen ze iemand hoorde vragen of hij haar kon spreken. Midnightfears stem, als ze zich niet vergiste. Meteen kwam ze weer omhoog tot een zittende houding. "Kom binnen", zei ze. De kat die in de ingang stond herkende ze inderdaad als de warrior Midnightfear. Ze zag dat hij lichtjes met zijn nagels over de grond kraste. Nerveus? Everstar vroeg zich af wat hij te zeggen had en met een knikje gaf ze aan dat hij kon spreken. Hopelijk bracht hij geen slecht nieuws.

Zijn nagels krasten nog altijd in en uit de aarde. Ergens was hij blij dat hij het zou gaan vertellen. Maar aan de andere kant. Hij wist dat dit voor de clan was. Maar wat als het verkeerd werd opgenomen? Neen ze hadden al eerder geuren van Shadowclan gevonden. Dit zou enkel een extra waarschuwing zijn. Hij dacht terug aan de poes. Misschien was ze geen spion geweest en echt verdwaald. Toch was het misschien beter om nog een extra oogje in het zeil te houden en hij wist dat hij zich beter zou voelen. Als zijn verhaal er eindelijk uit zou zijn. Hij zuchte zacht en wachte op een antwoord. Achter zich kwam de clan weer wat tot leven. Een paar krijgers kwamen terug van de jacht. Ze hadden niet veel mee. Maar ze waren niet terug gekeerd met lege handen en dat was het voornaamste. Zelf had hij zichzelf opgelegd nooit terug te keren naar het kamp zonder een prooi in zijn bek te hebben. Meestal jaagde hij dus door tot hij iets te pakken had. Ook al was het maar een kleine muis. Hij jaagde ook meestal ’s nachts, waar hij veel nachtdieren makkelijk kon verkrijgen. ’s Nachts was hij moeilijk te zien door zijn grijze vacht. Maar zijn prooi was ook moeilijker te vinden. Daarom gebruikte hij zijn neus en de trillingen van de grond meer dan zijn ogen. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door de bekende stem van zijn leider. ”Kom binnen" Een kleine zucht verliet zijn mond voor hij het hol binnen stapte. Hij boog zijn kop voor zijn leider en wachte tot ze een teken gaf dat hij mocht spreken. Hij zag haar knikje en ging voor haar op een beleefde afstand zitten. Heel even gleden zijn ogen over haar lichaam. Jong en krachtig zoals het hoorde te zijn.
Maar snel begon hij zijn woorden. Hij wilde zijn leider niet laten wachten. ”het spijt me als ik u heb gestoord Everstar.” zei hij. Zijn stem vriendelijk en respect vol. ”Maar een paar dagen geleden heb ik een jonge apprentice van de Shadow clan op ons territorium gevonden.” Langzaam legde hij zijn staart over zijn poten. Terwijl hij het oogcontact met zijn leider niet verbrak. In zijn ogen was het onbeleefd om geen oogcontact te maken wanneer je sprak. Dus hield hij zich zelf er ook aan om in de ogen van zijn leider te kijken wanneer hij sprak. ”Ze zei dat ze verdwaald was en omdat ze zo jong was heb ik haar niet aangevallen. Maar terug geleid tot aan de grens.” Zijn stem was kalm. Hij was niet nerveus om met zijn leider te praten en nu dat hij begonnen was. Wist hij zeker dat hij de juiste keuze had gemaakt. ”Daar heb ik gewacht tot ze terug in haar gebied was en ik heb nog een hele tijd de wacht gehouden.” Vervolgde hij zijn woorden. Een lichte zucht verliet zijn mond.
”Maar ik kan er niet aan doen, dat ik ergens verwacht dat ze een spion was.” Heel even gleden zijn ogen de den door. Een den voor zich alleen hebben. Het leek leuk. Tenminste als je rust wilde hebben. Maar aan de andere kant verwachte hij dat het soms ook eenzaam kon worden. Hij richtte zijn groene blik weer op Everstar toen hij weer verder sprak. ”U weet net als iedereen dat de Shadow clan er niet voor terug zou deinzen om apprentices als spionnen te gebruiken.” Hij mocht de Shadowclan niet. Hij vond ze te onvriendelijk. Hij wist ook wel dat er vriendelijke katten tussen zaten. Maar dat was maar een kleine minderheid.
”Ik wilde u er gewoon van op de hoogte brengen Everstar.” Zei hij als laatste. Nu zou hij wachten tot dat zijn leider sprak. Hij wist niet wat hij kon verwachten. Voor zover hij wist was dit de eerste keer dat hij echt met zijn leider sprak. Hij had ook nooit echt een reden gehad om met haar te spreken. Maar nu was dat wel zo geweest en nu was hij blij dat het uit zijn gedachten was; dat die last dat hij had gedragen…. Eindelijk van zijn schouders af was, dat hij vrij was.

”Het spijt me als ik u heb gestoord Everstar”, begon Midnightfear. Ja, ja, vertel nu maar wat er aan de hand is, dacht Everstar, maar in haar houding en blik was niets van die gedachte terug te zien. ”Maar een paar dagen geleden heb ik een jonge apprentice van de Shadow clan op ons territorium gevonden.” Everstars ogen vernauwden iets toen ze de naam van die gehate clan hoorde. ”Daar heb ik gewacht tot ze terug in haar gebied was en ik heb nog een hele tijd de wacht gehouden," ging Midnight verder, ”maar ik kan er niet aan doen, dat ik ergens verwacht dat ze een spion was. U weet net als iedereen dat de Shadow clan er niet voor terug zou deinzen om apprentices als spionnen te gebruiken. Ik wilde u er gewoon van op de hoogte brengen Everstar.” Everstar was even stil om het nieuws op haar in te laten werken. Ja, het zou net iets voor Shrewstar zijn. Al moest zelfs die toch wel bedenken dat WindClan ook apprentices niet toe zou laten op hun territorium. Hoewel, Everstar had het idee dat niet al haar clangenoten zo strikt waren als zijzelf. Misschien waren er ook wel WindClanners die niet streng zouden willen zijn tegen een apprentice. Everstar hoopte dat dat niet zo was, maar alleen Midnightfears verhaal wees er al op dat er met leerlingen wat soepeler werd omgegaan. "Je hebt er in ieder geval goed aan gedaan haar weg te sturen en de wacht te houden. Het is inderdaad mogelijk dat je gelijk hebt. Toon de volgende keer wat minder medeleven. Verdwaald of niet, we willen hier geen ShadowClan katten hebben", antwoordde ze.

Het was stil in het hol terwijl hij wachte op een antwoord. Het enige echte geluid hier was de ademhaling van zowel hem als van Everstar. Ze was koel gebleven terwijl hij had gesproken. Maar ergens verwachte hij dat ze aan het koken was binnen in. Ze was een goede Leider, ja dat was ze zeker. Ze was slim, sterk, en ze kon haar hoofd koel houden in krappe situaties. Ook was ze streng maar wel terecht en ze was rechtvaardig. Tenminste dat was de indruk die hij over haar kreeg. Hoe dan ook hij had gezworen aan de Sterrenclan trouw te zijn. Trouw aan de clan. Trouw aan zijn leider. Wie dat ook mocht wezen en momenteel was dat Everstar. Voor hoe lang? Dat kon hij niet zeggen. Maar hij hoopte dat Everstar nog een lang leven zou leiden dat ze nog lang deze clan zou kunnen leiden. Maar alles was in de handen van de Sterrenclan. Het was normaal dat iedere kat een eigenmening had een eigen karakter. Mocht dat er niet zijn zou het leven er toch maar saai uitzien. Dus dat er soms een meningsverschil kwam. Was ook normaal. Heel even dacht hij na over de andere clans. Niet alleen shadowclan zat aan hun hielen maar ook Thunderclan. Waarvan werden ze beschuldigd door Thunderclan? Waarom kon er niet gewoon één keer geen ruzies zijn. Waarom konden de clans nu niet voor één keer in vrede leven? Elke clan had een eigen territorium. Een gebied waar ze dankbaar voor zouden moeten zijn. Maar waren ze dankbaar voor wat hun was geschonken? Waren ze dankbaar voor wat ze hadden gekregen? Voor wat de Sterrenclan hun had toevertrouwd? Welke weg had de sterrenclan voor hun gelegd? Wat was hun plan? Er moest iets achter zitten?
Of was het toch alleen maar de schuld van de katten hier? Van de keuzes die elke clan op zich maakte? Als dat zo was, dan waar was de leiding die de sterrenclan had beloofd? Hij wist dat prooi moeilijk te vinden was. Nog moeilijk te vinden. Maar prooi zou wel komen. Waarschijnlijk hadden andere clans het even moeilijk als zij zelf. Dus dat was waarschijnlijk ook de reden dat Shadowclan op hun gebied zat. Als je zelf niet genoeg prooi had, moest je het ergens anders gaan halen. Dus waarom dan niet op iemand anders zijn gebied? Hadden ze het niet kunnen vragen? Neen niemand zou ooit op dat idee komen… Niemand behalve hij zelf misschien. Hadden ze hun situatie niet kunnen uitleggen? Dan hadden ze misschien kunnen helpen? Neen ze hadden het zelf moeilijk genoeg. Maar misschien hadden ze dan wel een plan kunnen bedenken waardoor beide clans beter deden? Maar dat was niet hoe Shadowclan in elkaar zat. Dat was niet hoe de Windclan in elkaar zat. Dat was niet hoe het was gelopen. Nu zouden ze er niets meer aan kunnen doen. Nu zouden ze gewoon de weg moeten volgen. Maar zou het leiden tot een oorlog? Bloedverlies en sterfte?
"Je hebt er in ieder geval goed aan gedaan haar weg te sturen en de wacht te houden. Het is inderdaad mogelijk dat je gelijk hebt. Toon de volgende keer wat minder medeleven. Verdwaald of niet, we willen hier geen Shadowclan katten hebben" De woorden van zijn leider haalde hem uit zijn gedachten. Maar ze staken. Hij was blij dat ze rustig klonk. Maar ergens was hij niet akkoord met haar woorden. Medelijden? Had hij medelijden gehad met de poes? Als het nodig was geweest had hij er niet over getwijfeld om haar aan stukken te scheuren. Om haar van hun territorium te sleuren en weg te smijten als een stuk vuil. Terug bij de rest van de bedorven katten die ze waren. Terug in dat moeras waar ze leefden. Terug waar ze thuis hoorde. Was het medeleven geweest? Of was het gewoon een principe geweest? Hij keek zijn leider terug aan en boog even zijn hoofd. Hij zou nu weg kunnen gaan. Maar dan zou hij weer met een knobbel in zijn maag zitten. ”Ik kan u verzekeren Everstar dat het geen medelijden was die me tegenhield om de poes aan stukken te scheuren.” Zijn stem was kalm en beheerst. Er zat nog altijd een ondertoon van respect in. Hij bleef zijn leider recht aankijken. Hij hoefde niet te vrezen voor zijn eigen leider. Ook al werd ze boos… Ze mocht boos zijn, dat zou overwaaien. Maar hij wilde wel iets duidelijk maken en hij wilde ook een antwoord van haar. ”Maar zou u een apprentice zomaar aanvallen? Wetend dat de apprentice zwakker is dan u zelf?” Vervolgde hij rustig zijn woorden. Hij had geen idee hoe ze er op zou reageren. Maar hij had zo’n gevoel dat ze zelf rustig zou blijven. ”Dat zou geen eerlijk gevecht zijn…”

”Ik kan u verzekeren Everstar dat het geen medelijden was die me tegenhield om de poes aan stukken te scheuren,” miauwde Midnightfear, ”maar zou u een apprentice zomaar aanvallen? Wetend dat de apprentice zwakker is dan u zelf? Dat zou geen eerlijk gevecht zijn.” Everstar keek hem aan. "Ik zou iedere indringer op mijn territorium aanvallen, apprentice of niet. Zo'n kat had ook gewoon aan zijn eigen kant van de grens kunnen blijven, het was zijn eigen beslissing, zijn eigen risico. Als een apprentice denkt dat hij zomaar de grens over kan steken, omdat hij nog een apprentice is, dan ben ik best bereid die gedachte uit zijn kop te slaan. Ik zou hem niet vermoorden, als dat is wat je denkt, maar ik zou hem met een flinke waarschuwing terug naar huis sturen." Anders zouden ze het blijven doen. Everstar stond volledig achter haar woorden. Je had het recht een apprentice aan te vallen wanneer die de grens overstak. Het sloeg nergens op om lief te zijn tegen een indringer, alleen omdat die jonger was dan jij. Van een apprentice mocht je toch verwachten dat hij de regels en de grenzen kende en als hij dan onverstandig genoeg was zich daar niets van aan te trekken, zou hij zelf de gevolgen moeten dragen. Ze keek Midnightfear recht aan en hoopte dat hij haar woorden zou onthouden, zodat hij de volgende keer wat minder lief zou zijn tegen een vijandige apprentice.

Hij bleef zijn leider recht aan kijken. Wachtend op haar woorden. Wachtend op wat ze zou gaan zeggen. Hij snapte Everstar. Ja de clan en hun gebied moest beschermd worden voor indringers koste wat het koste. Als je daarvoor de indringen moest weg sleuren. Dan moest je dat doen. Als daar een gevecht door uitdraaide dan was dat wat je moest doen. Niet terug trekken. Dit was hun gebied en daar zouden ze voor vechten. Maar hij zou niet vechten, wanneer er daar geen reden voor was. Hij zou niet zomaar een gevecht beginnen met een apprentice. Wetend dat hij zou winnen. Wetend dat als hij de apprentice gewoon weg kon steuren dat de beste oplossing was. Maar zomaar aanvallen neen dat niet. Hij wist niet waarom, maar het voelde fout. Dat was nu eenmaal wie hij was. Maar dat betekende niet, dat hij niet trouw was. Hij zou er alles voor over hebben om zijn clan te beschermen! Hij zou zijn leven geven, met gemak. Hij had niemand te verliezen. Hij zou zijn leven geven, wetend dat met zijn leven. Hij misschien wel andere levens kon redden. Dat zou hij doen en ergens wist hij dat hoe ver hij het ook zou drijven, de sterrenclan altijd aan zijn zijde zou staan. Wakend over hem. Over elke kat. De clans zeiden vaak dat er niets was die hun verbond. Maar er was dat ene ‘ding’ die ze over het hoofd zagen. Er was de Sterrenclan. Waakte die niet over elke clan hier in de leefgebieden van de katten? Was het daar niet dat katten van elke clan samen leefden? Misschien kon er hier geen vrede heersen. Maar hij wist dat daar, aan de andere kant. Daar waar iedere kat een nieuw leven begon na deze. Dat in de Sterrenclan wel vrede heerste. Hij zou zijn clan beschermen, met al wat hij had. Wachtend op de tijd dat hij zelf in vrede kon heersen daar waar zijn voorouders waren.
"Ik zou iedere indringer op mijn territorium aanvallen, apprentice of niet. Zo'n kat had ook gewoon aan zijn eigen kant van de grens kunnen blijven, het was zijn eigen beslissing, zijn eigen risico. Als een apprentice denkt dat hij zomaar de grens over kan steken, omdat hij nog een apprentice is, dan ben ik best bereid die gedachte uit zijn kop te slaan. Ik zou hem niet vermoorden, als dat is wat je denkt, maar ik zou hem met een flinke waarschuwing terug naar huis sturen." De woorden van zijn leider klonken hard. Het was duidelijk dat ze elk woord meende en hij boog zijn kop even. Denkend aan haar woorden. Ze had gelijk, toch voor een deel maar dat was zijn mening. Maar hij begreep zijn leider wel. Hij had veel respect voor Everstar. Maar soms vroeg hij zich toch af of ze niet wat te strikt was. Soms leek het alsof ze haar hart niet meer open zette. Toch zou hij daar niets over zeggen. Ze was een goede en sterke leider. Strikt maar rechtvaardig. Toch vroeg hij zich ergens af of die striktheid haar op een dag niet in de problemen zou brengen. Hij wist dat hij haar niet op andere gedachten zou kunnen brengen. Dat was hij ook niet van plan. Hij had het gewoon willen weten en nu begreep hij het. ”Ik begrijp uw woorden Everstar.” Zei hij kalm en hij rechtte zijn kop weer. ”Ik wilde uw woorden niet in twijfel trekken en u heeft gelijk. Maar hoe waren we zelf toen we nog apprentice waren? Wilde u nooit weten hoe het was aan de andere kant van de grens?” Hij wilde Everstar zeker niet beledigen.
”Maar ja, de oversteek was dan wel een eigen beslissing. Een risico eentje die sommigen zonder er bij stil te staan nemen. U heeft gelijk als ze de risico’s nemen. Dan moeten ze de gevolgen er ook bij dragen.” Vervolgde hij zijn woorden, met een rustige stem. ”De volgende keer zal ik aan uw woorden denken…” Een lichte zucht verliet zijn mond. Net als de meesten wilde hij dat dit snel voor bij was. Dat ze alles achter zich konden laten. ”Toch hoop ik dat er geen volgende keer komt.”

”Ik begrijp uw woorden Everstar", miauwde Midnightfear. "Ik wilde uw woorden niet in twijfel trekken en u heeft gelijk. Maar hoe waren we zelf toen we nog apprentice waren? Wilde u nooit weten hoe het was aan de andere kant van de grens?” "Ik was me als apprentice al bewust van de regels. Ja, natuurlijk wilde ik het weten, maar ik wist ook wat de risico's waren", antwoordde Everstar. Apprentices waren geen kittens meer. Ze hoorden te weten wat ze deden en ze waren zelf aansprakelijk voor hun daden. ”Maar ja, de oversteek was dan wel een eigen beslissing. Een risico eentje die sommigen zonder er bij stil te staan nemen. U heeft gelijk als ze de risico’s nemen. Dan moeten ze de gevolgen er ook bij dragen. De volgende keer zal ik aan uw woorden denken…” miauwde de grijze kat. Everstar knikte. ”Toch hoop ik dat er geen volgende keer komt”, voegde Midnight er nog met een lichte zucht aan toe. "Goed", zei Everstar. Dat was dan ook weer afgehandeld. "Is er nog iets?"