I'll die now

Timepaw keek op toen zijn moeder opeens tussen hem en zijn vader ging staan. Hij snoof eventjes en keek langs haar heen naar de langharige bruine kater die het woord weer had genomen. "Misschien was ik beter gestorven in de plaats van Timesong, want iedereen weet hier dondersgoed dat je meer van hem hield dan van mij. Maar jah, je had zeker weten betere kittens gekregen van hem, als ik onze zonen zo zie," Waarna zijn vader de benen nam. Maar Timepaw was niet van plan om 't daarbij te laten. "Misschien was dat wel beter ja!" schreeuwde hij achter zijn vader aan. "Van wat mama me heeft verteld, hielt Timesong veel meer van haar dan jij ooit hebt gedaan!" Een woedende blik lag in zijn groene ogen, maar al snel had hij door wat 'ie had gedaan en draaide zich om naar zijn moeder toe. Oops. Hij keek haar verontschuldigend aan. Dit was Timepaw niet, zo zou hij nooit doen. Hij was altijd rustiger en had meer discipline dan zijn broer Tallpaw. Toch had iets die vonk in hem doen aanwakkeren. Hij had een fout gemaakt, een grote fout gemaakt.

"Je gevoelens boven de prioriteit van je Clan zetten? Laat nog maar eens zien hoe'n goede leidster jij bent." Ze legde haar oren in haar nek en bleef Wolftail aankijken. Dit was niet de Wolftail van zo geleden die tegen haar sprak, deze was gewoon.. doorgedraaid. Maar wat had hem getriggerd? "Misschien was ik beter gestorven in de plaats van Timesong, want iedereen weet hier dondersgoed dat je meer van hem hield dan van mij. Maar jah, je had zeker weten betere kittens gekregen van hem, als ik onze zonen zo zie," Met een wat gebroken blik keek ze haar partner aan. Had hij dat.. zojuist echt.. gezegd? "Jullie lijken wel op kittypets." Wolftail ontsnapte nog voordat ze iets kon zeggen. "Misschien was dat wel beter ja!" Riep Timepaws stemmetje achter haar en ze draaide zich met een ruk om. "Van wat mama me heeft verteld, hielt Timesong veel meer van haar dan jij ooit hebt gedaan!" Ze zuchtte en keek neer op haar twee zoons. "Niet zo tegen je vader schreeuwen, Timepaw." Mompelde ze zachtjes, met een licht gebroken stem. "Hij heeft zijn dag gewoon niet." Een excuusje werd van Tallpaw's kant op uitgesproken en ze gaf beide Apprentices een kopje. "Nu blijven jullie in het kamp, terwijl ik jullie vader ga halen en met hem zal spreken. Niet weggaan! Ga maar naar jullie broertje en zusje toe, maar maak ze niet al te bang. Oké, braaf zijn, hè?" Gelijk rende ze langs de twee heen, in achtervolging van Wolftail.

Nadat zijn vader weg was en hij een kopje kreeg van zijn broer, wist hij pas wat 'ie had gedaan. Zijn poten begonnen te trillen van de uitwerkende adrenaline en hij ging snel zitten om niet om te vallen. Eventjes staarde hij naar de grond toe. Wat had hij gedaan? Hád hij dat gedaan!? Het leek zo onmogelijk wat er was gebeurd. Hij had zijn vader kwaad gemaakt en misschien zelfs vals beschuldigd.
Langzaam maar zeker wist hij het trillen onder controle te krijgen en keek hij op, zijn groene ogen stonden moedeloos. Hij was duidelijk flink geschrokken van zijn eigen daden. "Nu blijven jullie in het kamp, terwijl ik jullie vader ga halen en met hem zal spreken. Niet weggaan! Ga maar naar jullie broertje en zusje toe, maar maak ze niet al te bang. Oké, braaf zijn, hè?" Timepaw deed zijn bek open om wat tegen Shrewstar te zeggen, maar ze was er al van door. "Het spijt me," mompelde hij daarom maar zachtjes achter haar aan.

Wolfpaw drukte haar oren plat tegen haar nek. Ze zou willen dat Wolftail haar niet het zwijgen op had gelegd, anders was ze bij Tall in de verdediging gaan staan. "Niet jouw fout," De poes keek Tallpaw na en stond dan op. Terwijl ze langs Timepaw liep miauwde ze; "Dat was dapper van je." Hierna verdween ze in de apprentice den.