Punishment

Zijn moeder was kwaad geweest, juist omdat ze niets zei was Tall bang. Nooit had hij de leader zo gezien, en hoe graag hij het ook altijd wilde, hoe goed hij ook had gevochten, hij had haar niet trots gemaakt. Nee, eerder het tegenovergestelde eigenlijk. Dus slikte de kater een paar keer, zwaaide nog eens met zijn staart, en liep toen met luid kloppend had de den binnen zijn moeder achterna. Daar ging hij in het midden zitten, keek met hangende oren en staart naar de grond, en trilde haast van angst. Een doodse stilte was er, die hij niet durfde te doorbreken, dat kon hij niet, dat zou zijn doodsvonnis tekenen.

Het begon, eerst zacht en toen steeds harder, hijzelf wist ook wel dat 'ie een schande was, hij kon hier niets, hij kon het niet! Toen zijn moeder echter zei dat dit ook schande was voor zijn familie keek de kater op, hij zou dit als een warrior ondergaan. Het lukte hem bij de eerstvolgende woorden, helemaal tot aan het gedeelte waar zijn moeder zei dat hij straf zou krijgen, hield de kater het vol rechtop te zitten als een warrior. Nee, zo voelde hij zich niet, nee, hij zou het ook nog lang niet worden maar misschien zou zijn moeder inzien dat hij dit nooit fout bedoelde, dat hij eigenlijk lief en kwetsbaar was, maar daar leek niemand ooit aan te denken. De volgende woorden echter deden hem met grote ogen naar zijn moeder kijken. Wat?! Waarom? Waarom zei ze het dan niet? Waarom liet ze hem dit alles dan niet weten? Waarom was dit er ineens? Woede en verdriet waren gemengd te zien in zijn ogen waar een traan in verscheen, daf had hem geraakt. Dat ging diep. Maar zijn moeder was nog niet klaar, nee, dit vond ze veel te leuk! Nooit voor hem klaarstaan, altijd druk zijn, en dan op de momenten dat hij iets fout deed was ze er als de kippen bij! Tall wilde zuchten maar durfde niet, hij wist zelf ook wel dat het niet zo was, maar het zou zo fijn zijn als iemand hem eens uit zou leggen waarom oorlog er was! Vrienden maken was dus slecht, maar oorlog toch ook? Tall snapte het niet meer, maar zijn kaken bleven op elkaar. De kater bleef stug zitten toen zijn moeder dreigend dichterbij kwam, hij was even groot als zij, en had de spieren van zijn vader, het was de toorn waar hij bang voor was, niet de kracht. Helaas, was het maar de kracht geweest, de woorden deden de kater veel meer pijn. Zijnsleer vertrouwde dus niet in hem, zonder het verhaal te horen, net als de vorige keer. Was dit om hem sterk te maken? Dat was gelukt, maar kapot ook, dit was allesbehalve goed voor de band met zijn moeder. De poes naar wie hij altijd opgekeken had was nu eindelijk gezien in haar ware gedaante, een tiran. Het werd alleen naar erger, de stroom woorden bleef komen, hij kropte alles op, keek haar niet aan, staarde woest langs haar heen naar de muur. Toen kwam de klap.
Alles explodeerde plots in hem, kortsluiting nam bezit van hem, de klap had hem opgetild en op de grond gesmeten, een kleine hoofdwond had hij eraan overgehouden en waarschijnlijk iets wat heel erg mis was met zijn schouder. Aandacht werd er echter nier aan besteed, door zijn moeder niet en door zichzelf niet. Alles had aan hem voorbij kunnen glijden, het had niets hoeven zijn. Hij had kunnen kalmeren en had de raad kunnen opvolgen, mits zijn moeder het laatste niet gezegd had. Het leek hem vleugels te geven, en sidderend van woede sprong hij op. Tranen stonden in zijn ogen en een straaltje bloed liep langs zijn gezicht toen hij naar zijn leader keek. "Was ik dat dan ooit?!" Vroeg hij, "Was ik dat dan ooit?!!" Het klonk haast hysterisch, alle woede, alles kwam er nu uit. Shrewstar had de sluizen opengezet en het zou har verzwelgen. "Nooit was je er! Altijd, altijd als ik je zag was dat alleen omdat je me straf 'moest' geven!" Zijn staart zwaaide nu hard heen en weer, "Je weet niet eens waarom ik de grenzen opzoek!" Ging hij verder, "Ik heb het hier vreselijk! Running drijft me tot waanzin, zoveel poezen die allemaal boos worden, alle problemen! Die kennen ze daar niet!" De kater hijgde zwaar, hij moest kalmeren, hij moest kalmeren, "Volgens mij weet je niet eens dat ik het niet meer zag zitten," Deze stem was anders, hij was klaar, gebroken, vol van verdriet. Al die tijd dat hij zijn moeder nodig had gehad, die tijd dat hij het zwaar had, ze was er niet geweest. Ze wist niets meer van hem. Hij had haar nodig gehad.

Ze was kalm, dat was een vooruitgang in zekere zin. Hij schudde zijn hoofd, nee, het leek hem ook niet makkelijk, maar zo nu en dan wilde hij gewoon zijn moeder. Net als toen hij een kitten was, soms wilde hij de overbrugging leader - apprentice niet. Hij wilde zijn moeder. De woorden werden nu duidelijker, en de kater kon weer luisteren zonder weg te vallen in duisternis van woede. Het straaltje bloed liep nog steeds langs zijn gezocht maar hij stoorde zich er niet aan. Hij keek zijn moeder aan toen ze dat wilde, en barstte in snikken uit toen ze hem hem vroeg. Of hij nu nog haar zoon was of niet kon hem niets schelen, zij was zijn moeder en bij haar kon hij zijn geheim kwijt. Op het moment was hij compleet vergeten dat ze het al wist. De grote kater huilde en verborg zijn kop vol angst in zijn moeder's vacht. Zijn lichaam trilde helemaal, de nachtmerries waren nooit weggegaan. "Ik heb het gedaan mam," Snikte hij hard, zij stem gedempt door haar vacht, "Ik heb het gedaan maar het ging mis e-e-en.." Hij liep vast, begon te stotteren, werd overspoeld door de beelden die zijn fantasie van het gevecht gemaakt had. "I-i-ik kan het niet.." Na deze woorden zuchtte hij maar hield zijn hoofd in zijn moeders' vacht. Nu pas merkte hij op dat zijn neus pijn deed. Heel even verscheen een waterige glimlach, die zijn moeder nooit kon merken, die gekke Windclan poes.

Zijn moeder was er, alleen al die gedachte maakte dat Tall zo veel rustiger werd. Zijn moeder praatte tegen hem, en hij luisterde, dit waren de gesprekken die bij hem bleven hangen. De aardige gesprekken waarin zijn moeder zijn vragen beantwoordde. Tall knikte aan het einde ervan, en droogde zijn tranen. "Dat bedoelde ik niet, maar ja mam, ik zou m'n leven geven voor de clan!" Als een echte Shadowclanner zo trots keek hij haar aan. "Ik bedoelde dat.. Er was eens.. Ik was eens," Hij viel weer stil, nam een hap adem en keek zijn moeder in de ogen. "Ik heb een kat vermoord Mam," De tranen verschenen weer, van opluchting dat zijn geheim er uit was, van radeloosheid. Hij wist het niet, alles wat hij wist was dat hij alles zou doen om zijn moeder weer trots op hem te maken.

Hij wilde zuchten, maar snapte zijn moeder te goed om dat te doen. Hij was dom geweest, en zou het niet meer zijn. Bij het horen van de naam van de deputy keek hij vrolijk op, Innerghost was aardig tegen hem, meestal. Zij was er ook bij, bij hetgeen wat hij nu zou gaan vertellen. Dat deed hij dus, maar het antwoord verbaasde hem zo dat hij acuut opsprong en met grote ogen keek. "Echt waar?" Mauwde hij, toen zijn moeder zei dat Innerghost het had gezegd, en knikte nog maar eens toen zijn moeder weer begon over de grens niet overgaan. Ergens wel balen want de Windclanners waren zo leuk om te klieren. "Maar mam," mauwde hij, duidelijk al een stuk gekalmeerder, "Weet u nog de eerste keer? Toen kwam ik op vijandelijk gebied omdat de poes bijna overreden werd door een monster, is dat dan ook fout?" Subtiele manier om te zeggen dat hij de eerste keer niet fout zat.

De kater knikte toen zijn moeder antwoord gaf op zijn vraag, maar glimlachte schuldbewust toen ze over zijn straf begon. Oke, hij had het, dit alles horende, misschien inderdaad wel verdient. Hij moest echter zijn best doen niet te lachen toen hij het hoorde, het bleef een rebelse puber. "Is dat niet eerder een straf voor de warriors," Mauwde hij, met twinkelende ogen die hij van Shrew geërfd had. Deze straf was zo erg nog niet, alhoewel het zwemmen nu lastiger ging worden.