I'm just mad, alright?!

Onderwerp: I'm just mad, alright?! ma 16 jun 2014 - 20:30

In een klein poeltje keek Petalpaw naar haar eigen spiegelbeeld. Ze zag duidelijk pijn en verdriet, maar ook woede. Met haar voorpoot stampte ze in het poeltje zodat het water vertroebelde. Ze haatte het dat ze ruzie had met haar zusje. Allemaal de schuld van die Furball van een Wolfpaw! Het laatste waar ze nu zin in had was gezelschap, dat was juist het gene waar ze normaal het meeste zin in had. Alleen deze keer echt niet, ze was flink boos. Maar toch had ze spijt over hoe ze tegen Wolfpaw en Thistlepaw tekeer was gegaan. Zo was ze helemaal niet, zo was ze niet... Petal zuchtte, er klonken pootstappen in de buurt. Wat betekende dat er een andere kat aan kwam. Geweldig, nu kon ze ook nog eens boos gaan doen tegen andere katten. De sealpoint liet haar kopje hangen. Ze was het nu echt even helemaal zat. Haar blauwe ogen werden weer zichtbaar in het poeltje. Meteen stampte ze er nog een keer in zodat het water voor de zoveelste keer vertroebelde.

{Eerste post voor Acepaw}

Weer was de kater ontsnapt van zijn lot die iedere gewonde af moest leggen. Rust. Een vervelende term voor een kater die altijd bezig was. Hij haatte rust. Normaal joeg hij dag en nacht door regen en wind. Hij was gewend zichzelf te trainen, zelfs nu hij een mentor had. En toch, toch kon hij een kleine vakantie niet aan. Daar raakte hij juist gestrest van. Nu hij ook nog de redelijk verse klauwstrepen over zijn kop had lopen was hij al helemaal een nastaardertje. Blijkbaar had hij nog een imago onder de apprentice’n gekregen. Allemaal leugens als je het hem vroeg, hij was gewoon tegen een monster aangeknald en had een Windclanner een slechte dag bezorgt. Toen hij het geluid van spetterend water hoorde keek hij op. Hmm, misschien eens een kijkje nemen. En eenmaal daar zag hij een kattin, rond zijn leeftijd in een plasje water kijken. Zelf wist hij dat hij ouder leek, maar hij was alles behalve slimmer dan zijn leeftijdsgenoten. Op een veilige afstand van het water ging hij zitten en liet zijn ietwat spottende stem klinken. ‘Ik vermoed dat er wat mis is’ lichtte hij helder toe, zijn stem diep klinkend. Natuurlijk was dit gewoon een aanleiding op uitleg of uitgescholden worden, voor hem deerde beiden niet veel.

De geur van het gene dat in de buurt was rook als Shadowclan. Een clangenoot dus, een waar ze weer een uitbarsting tegen zou kunnen krijgen. Bij deze gedachte zuchtte ze meteen, ze had echt spijt van wat er was gebeurd. Maar toch was het grotendeels ook weer helemaal niet haar schuld dat het zo liep. ‘Ik vermoed dat er wat mis is’ klonk een diepe, maar jonge stem in de buurt. Al snel spotte ze een apprentice van haar leeftijd. De bruine tabby keek haar met zijn helder groene ogen aan. Ergens kende ze hem van, wat het was kon ze zo snel niet opkomen. "Ruzie met m'n zus..." antwoordde ze nog redelijk rustig. Petalpaw keek weer in het plasje voor haar, dat langzaam weer helder begon te worden. De naam van de kater schoot haar opeens te binnen en ook waarom ze hem herkende. "Maar Acepaw, zou jij eigenlijk niet in de medicinecats den moeten zijn?" vroeg ze een tikkeltje nieuwsgierig aan de andere apprentice. Er was iets met hem gebeurd dat nog al veel commotie had veroorzaakt. Dat was het waar van ze hem herkende. Maar wat er nou precies met de apprentice was gebeurt wist ze dan ook weer niet.

Verassend genoeg kreeg hij een redelijk antwoord en geen gesnauw in zijn richting. Wat een leuke verandering in zijn leven. Zo werd hij niet vaak aangesproken. De sealpoint begon te spreken. "Ruzie met m'n zus..." Hmm, hij was geen klaaguiting hé? Als ze dat maar wist. Maar ja, hij was waarschijnlijk ook niet de beste in familie problemen, hij had natuurlijk wel een zus maar voor derest was hij wees. Daarbij was hij meer beschermend dan een ruziemaker als het om zijn laatste familie lid gaat. "Maar Acepaw, zou jij eigenlijk niet in de medicinecats den moeten zijn?" Zijn spottende grijns kwam weer op zijn gelaat. Ja, hij moest zoveel. Maar de wond was best goed genezen. ‘Zoals je ziet heb ik me daar weinig van aangetrokken’ Hij liep naar haar toe en liet zich naast haar zakken zodat ze het litteken kon zien. ‘Het is al genezen’ bevestigde hij zonder al te veel te doen of laten. Daarna kantelde hij zijn kop wat en boorde zijn groene ogen in haar blauwe. ‘Maar om te zorgen dat je het water niet meer mishandelt, waarom ruzie?’ Hij kon maar beter door het bittere vlees bijten.

De grijns die verscheen op de kater's kop liet Petalpaw een ooghoek optrekken. ‘Zoals je ziet heb ik me daar weinig van aangetrokken’ zei de kater. Ze knikte bevestigend, dat had ze al wel door. Acepaw kwam naar haar toe lopen en ging naast haar zitten, hij was duidelijk een stukje groter dan dat zij was. ‘Het is al genezen’ vertelde hij vervolgens. Petal wierp een korte blik op zijn litteken, waarna ze weer op keek. De sealpoint schrok er een beetje van dat Acepaw haar ze recht aankeek met zijn fel groene ogen. ‘Maar om te zorgen dat je het water niet meer mishandelt,' begon de kater waardoor ze een klein beetje moest lachen. 'Waarom ruzie?’ vroeg hij vervolgens. Petalpaw liet haar kop hangen, haar blik weer vast in het water. Ze zuchtte, moest ze dit eigenlijk wel aan hem vertellen. Ze kende hem amper en wist niet echt goed of ze hem wel kon vertrouwen. Ach ze zou op een gegeven moment toch bij iemand haar hart moeten luchten. En dan liever bij iemand die haar minder goed kende en haar zusje ook niet zo goed kende. "Het is vreselijk lang verhaal, weet je zeker dat je het wil weten?" vroeg ze eerst maar aan de tabby kater. Het was ook nou niet de bedoeling dat ze de oren van zijn kop zou gaan praten zonder dat hij het goed vond.

Onderwerp: Re: I'm just mad, alright?!