Nothing but pouring rain {Whitelion}

Het voelde alsof starclan haar uitlachte vandaag. De regen bleef maar naar beneden pleuren en tot ergernis toe kwam de bliksem ook nog belachelijk dichtbij. Misschien maakte de regen haar niet zoveel uit, het was maar wat water, maar ze moest toegeven toch een heilige schrik te hebben voor de lichtgevende flitsen die een kat zo van het leven konden beroven. Maar de kans dat dat gebeurde was zeldzaam, vertelde iemand haar. Come on Slender. Het is maar een beetje regen. Verveeld staarde ze vanuit haar nest naar buiten. Hier in de den lag ze nog even veilig. Maar ze wilde zo graag toch naar buiten. Op pad gaan om te jagen of indringers weg te jagen. De poes zuchtte en vleide haar kop over har poten.

Stopte het nu maar met bliksemen. Uiteindelijk was het zij die in beweging kwam. Ze was het wachten beu en zonder na te denken sprintte ze de den uit, over de open plek, op weg naar har vertrouwde plekje in het territorium. Het naaldwoud was haar favoriete plaats. Dus zo gauw als ze kon rende ze geruisloos over de vlakte heen op weg naar het bos. Maar halfverwege hield ze halt. Haar positie was bekend! Hoewel het geen kwaad kon, ze was apprentice en mocht waar en wanneer ze wou het kamp uit. Maar deze kat in de verte leek niet uit shadowclan te komen. Zonder nog een blik op het bos achter zich te werpen, terwijl ze langzaam steeds dieper het territorium introk, concentreerde ze zich ten volle op de indringer die nu een grote witte vlek op haar netvlies was geworden.

"Wie denk je dat je bent. Stuk schroot, om zomaar op shadowclan eigendom te komen. Maak dat je hier wegkomt!" De verveeldheid had zich in kwade uitbarstingen veranderd. De altijd zo vriendelijke kattin was verdwenen, hier in het zicht van de indringer. Ze grauwde ter waarschuwing waarbij haar naar staart kwaad heen en weer sloeg. Dit was vast wat Innerghost haar had willen leren. Om haar kwaad te krijgen zodat ze de indringer zou weten te verwonden. Maar die les was zelfs onnodig. Haar karakter stond het sowieso niet toe indringers op hun territorium te laten.

Nothing but pouring rain {Whitelion} V9y2R1j

Een beetje verveeld keek de witte kater om zich heen. Hij was uit verveling maar eens het Shadowclan gebied op gegaan, maar het beviel hem niet echt. De modder die aan je poten bleef plakken, de bomen die amper licht doorlieten en en de zure geur van Shadowclan. Bleh, hatelijk. "Wie denk je dat je bent. Stuk schroot, om zomaar op shadowclan eigendom te komen. Maak dat je hier wegkomt!", klonk een jonge stem. Vast ene jonge warrior of apprentice. Ietwat geïrriteerd keek hij de zwarte kat aan. "Wie ik denk dat ik ben? Nou, in ieder geval geen stuk schroot, eerder een Windclan kat. En Shadowclan eigendom? Nou, blij dat dit rottig gebied niet van Windclan is.", zei hij walgend.

De onbekende kater kwam wat in beweging. Automatisch haalde Slenderpaw naar de kat uit als hij te dichtbij haar kwam. "Dare it..." Siste ze tussen haar tanden door. De woorden die hij gebruikte leidde haar aandacht niet van hem af. Integendeel zelfs. De woorden hoorde ze amper. Maar het woord 'windclan' daarentegen hoorde ze wel duidelijk genoeg. "Heh niet zo slim van je. Windclan mormel. Nou kan ik je lekker gaan aangeven bij Shr..." Even bedacht ze zich. "Bekijk het. Jij hoort hier niet thuis. Dus ga weg!" Vervaarlijk snauwde ze naar de kater waarbij ze hem een lichte stoot tegen zijn borst gaf met haar voorhoofd. Misschien hoefde het wel helemaal niet op een gevecht uit te draaien. Want die zou ze zeker van een kater als hem verliezen. Misschien kon ze hem wel voldoende imponeren en wegjagen. Dan was de klus geklaard zonder dat er gewonden vielen.

"Heh niet zo slim van je. Windclan mormel. Nou kan ik je lekker gaan aangeven bij Shr...", antwoordde de poes, maar ze kapte zichzelf midden in haar zin af. Fronsend keek de witte kater haar aan, waarna hij nog een stapje dichterbij zette. "Bekijk het. Jij hoort hier niet thuis. Dus ga weg!" Maar integendeel, Whitelion ging niet weg. Hij glimlachte zijn scherpe, spierwitte tanden bloot en ging op zijn gemakje zitten. "Nee.", antwoordde hij droogjes met een stem die charmerend was, maar waar de kilte niet uit te ontkennen viel.

Het was misschien de kilte in zijn stem. Maar iets aan hem deed haar zeker de bibber krijgen. Slender sloeg vervaarlijk hard haar staart heen en weer. Zelfs met deze waarschuwingen kon ze de kater niet raken. Daarentegen kwam hij nog dichter bij haar staan en vulde zijn windclan geur haar neusgaten. "Bah haal die geur van je hier weg." Het was dat ze door de regen en bliksem niet zo'n goede dag had want anders had ze nooit op de kater afgesprokken en haar klauwen in zijn rug gezet. "Ben je nu nog zo stoer? Poesje" Terwijl haar klauwen zich uit zijn vel haalden sprong ze gauw weer een eindje verderop waarbij ze tot adem kwam. Waar was ze mee bezig.