The Rush of a Shade

Een laatste blik wierp ik vanaf een bruine tak, de bast was eraf gekrabd door mijn nagels. Het huis dat in mijn vizier kwam, was het huis van waar ik had gewoond. Maar ik zal hen achter laten, het was het einde van mijn leven als kittypet. Het zachte leven was niks voor mij. Mijn zwarte vacht stak af tegen de nacht vol met sterren erin, de maan scheen zeer fel en halfvol. Ik hoorde het miauwen van mijn broer zus en ouders, ik mistte hen zeker. Ze vertrouwden me, ik was een vol lid van de familie. Leider van mijn littermates. Ik stoeide graag met mijn broer in de tuin, eindeloos in de brandende zon. Of het schoonlikken van mijn zuster, die dezelfde zwarte vacht deelde als mij. Mijn ouders die dan met trots gesnor toekeken, maar de familie was niet compleet. Na een argument met mijn ouders, was mijn zusje Lychee verdwenen. Ik gaf veel om haar, haar prachtig gekleurde vacht waarvan niemand wist waar deze vandaan kwam. Ze was een soort mixje van alle kleuren van de wereld, een kort gesnor kwam uit mijn keel. Al snel schudde ik mijn kop lichtjes heen en weer, ik kon niet terugdeinzen nu. De straat is mijn thuis, de plek waar ik hoorde. Met een zuchtje keerde ik mijn rug naar mijn oude huis, en opende mijn mond. 'Ik ben veilig.' Miauwde ik hard genoeg zodat hen het zouden horen. Vaarwel, familie. Nog hardere miauwen resen op uit de tuin, maar ik antwoordde niet meer. Behendig sprong ik met mijn gespierde lichaam van de boom af, op naar de straat weg van het leven. Andere katten zouden zeggen dat ik gek was, dat mijn tweebenen verkeerd voer hadden gekocht. Het leven achter laten, waar elke andere kat van droomde. Een zacht bed waar ik elke nacht op kon krullen, en ik gestreeld kon worden door een hand van mijn tweebenen. De geuren van mijn familie om me heen, die als een roosje in de lente voelde in mijn neusgaten. Nee, dit was mijn leven niet meer. Mijn pootkussentjes werden opengesneden door kleine stukjes glas die over de stenen verspreid lagen. Het licht van de lantaarnpaal weerkaatste in de groene stukjes van het gebroken bierglas. De bruine vloeistof brandde, en het stonk verschrikkelijk. Ergens ver weg mistte ik gister, het rollen door het gras met mijn broer, en het in de avond kijken naar de maan vanaf het tuinhek. Deze die oprees boven het bos dat aan mijn tuin grensde, waar harde miauwen klonken en geschreeuw. Boskatten, had mijn moeder me verteld. Ze zaten midden in een gevecht, zoals het klonk. Ze waren gevaarlijker dan de straatkatten, en ik had er ook over gedacht deze clans te joinen. Maar nee, hier kon je jezelf niet naar de top vechten. Hier werden leiders gekozen door hun zogenaamde voorouders, en de leider die ervoor rechtvaardig keuzes maken. Ikzelf vond het shit, het sloeg helemaal nergens op. Sommigen hoefden er niks voor te doen, het was gewoon lage vriendjespolitiek, die al jaren door ging. Katten die geloofden in iets dat niet bestond. Ik werd verstoord uit mijn gedachten door een felle miauw, die van achter me klonk. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, de eerste ontmoeting met een straatkat. Als een schim draaide ik me razendsnel om, en haalde uit. Niet wetend dat dit Bones was, de kat die mij het trouwst zal zijn.

Twee jaar later, Rush is een leider zoals hij voorspelde. Hij heeft een gevolg van 7 katten waarvan drie met een mate dat maakte 10. Hij had een schuilplaats aan de voet van een groot gebied. Een aantal keren was zijn broer langs gekomen, nouja niet een aantal keren. Elke dag, een jaar lang. Pas sinds een half jaar was hij gestopt. Rush had vaak tegen zijn maten moeten zeggend at ze hem niks hoefden te doen, maar hij had nooit verteld dat dit zijn littermate was. Zijn broer die altijd voor hem was opgekomen. Rush had zijn ogen gefixeerd op de ruimte om zich heen, en stapte van zijn versleten deken af. Bones, Tizz en Shenzi waren eten aan het zoeken, twee anderen waren ook weg. Maar die overnachtten soms ergens anders, maar dat kon Rush niet schelen. Als ze hier waren, zagen ze hem als leider en waren ze trouw aan hem. Hij voelde er vandaag iets voor om door de buurt te wandelen, maar niet met een ander. Snel wenkte hij Lilly een van zijn oude mates, een prachtige tortoise-shell die hij gedwongen was te verlaten, omdat er een nieuwe poes was met een status die hij nodig had. Iedereen verwachtte van hem, dat hij direct naar haar toe zou trekken. Lilly had het begrepen en was gebleven. Hij had veel aan haar gehad, ze was een trouw lid. Zijn zwarte kop keerde zich naar de hare, en hij begroette haar door een likje over haar oor te geven. Haar blik ontmoette de zijne, en ze keek hem vragend aan. ‘Lilly, wil jij Bones vertellen dat ik weg ben?’ Ze knikte naar hem, en liep weg. Een zuchtje ontsnapte uit zijn keel, als hij over de straat liep. Niet wetend wat hij dit keer tegen zal komen.

Evileye triprlde door de bossen. Haar poten vlogen zorgvuldig over de bos grond. Haar kussesjes raakte de zachte zand bodem. Haar roode ogen glimde in de op komende zon. Haar witte vacht werd lichtjes naar achteren gestreken door de wind die met haar snor haren speelt. De boomtakken wuifde zachtjes heen en weer. Met haar roode ogen tuurde Evileye door de bossen. De laatste verschijnsel van de maan verdween geheel in de verlichte hemel. Een paar wolkjes in de lucht leken net twee katen die met elkaar speelde. Evileye rook een muisje en een vogel. Het muisje zat op de grond onder de boom maar de vogel zat er in. Evileye klom langs de ene kant van de boom omhoog. Ze sprong. Haar voor nagels kilde de vogel voor ie een kik kon geven. gelijk sprong ze door naar beneden en kilde de muis. De hallsband die ze om had omdat ze in de bloedclan zat kon ze de prooi aan hangen omdat er veel ringetjes aan zaten. Ze maakte de prooi vast en rende door. In de verte zag Evileye een zwarte vacht. Wie is dat???? Vroeg Evileye zich af. Hij trippelde naar Die kater toe. 'Hoi ik ben Evileye van de bloodclan tegen de andere clans en wie ben jij' Vroeg Evileye. Ze keek de kater aan met haar mooie glimende rooie ogen.

Een witte poes, zo wit als sneeuw met diep rode ogen kwam zijn kant uit. Albino? Rush rekte zich traag uit, en liet zijn ledematen even ontspannen. Zijn twee groen/gele kijkers lieten zich over het gelaat van de nog steeds naderende kat glijden. Een windvlaag speelde met zijn vacht, de lentes werden warmer en warmer nog een week en dan was het officieel zomer. Vraag hem niet hoe hij daar aan kwam. Zijn oren wiebelde even heen en weer, toen hij een stem opving in zijn gehoor. 'Hoi ik ben Evileye van de Bloodclan, tegen de andere Clans. En wie ben jij?' Sprak ze, alsof er niks aan de hand was. Ja, Rush had zeker van Scourge gehoord, en was ook een paar keer in aanvaring met hem gekomen. Maar hij en Bones hadden zich altijd stug verzet, en vele malen gevochten. Nog steeds lag zijn tand niet bij Scourge's verzameling, en dat was iets om trots op te zijn. Bloodclan, zo noemde Scourge zich zelf en zijn schooiers, dat snapte Rush niet. Als hij tegen de boskatten was, de Clans. Waarom voegde hij zich dan bij hen, door zich zelf ook 'clan' te noemen. Rush had Scourge nog gekend als kittypet, hij was erg klein en werd altijd gepest door zijn broer en zus, Ruby en Socks. Toen mocht Rush hem nog, hij had hem wel eens geholpen. Maar ze waren beide rivalen geworden op straat, waar het leven harder is dan in het bos en als een kittypet. 'Hoe durf je die naam in mijn bijzijn te noemen,' histte Rush stilletjes. Zijn pokerface was normaal geworden, de katten die hij een eind van zijn schuilplaats vandaan was tegengekomen waren nou niet echt zijn 'type.' Ook deze niet, haar blik werkte niet op hem in. Vooral niet als ze zich bij de schooiers van Bloodclan had gevoegd, ze was wel een pittige dame als hij het zo bekeek. Een goede aanwinst, voor.. Ja hoe heette zijn groep? Rushclan? Rush rolde onverschillig met zijn ogen, iets in hem voelde er iets voor om deze kat eens goed te vermorzelen. Haar bloed uit haar ledematen zien wegtrekken, het was al een tijdje geleden dat hij iemand had vermoord. Normaal gesproken liet hij Bones, Shenzi of Tizz zo'n klusje klaren. Maar Rush had ook wel eens zin vacht tussen zijn nagels te voelen. Hier liet hij echter niks van merken, zijn houding veranderde ook niet. Af en toe bewoog zijn staart even, het puntje, als teken van geirriteerdheid. Even op haar naam terugkomend, grinnekte Rush in zich zelf. Evileye, jeez, wat een naam. 'Zo, Évileye,' begon zijn stem spottend. 'Waarom ga je niet lekker als een hondje achter Scourge aan wandelen?' Zijn stem sneed in de ijzige stilte die zich tussen de twee katten bevond. Vragend veranderde zijn blik in iets wat in een frons leek, voor zover katten konden fronsen dan. Stilletjes likte Rush over zijn borst, om deze vervolgens fier in de lucht te steken. Hij zal duidelijk laten zien wie de baas was van hen twee, en die kat moest er maar mee leren leven. Het mormel voor hem had nog steeds niet gereageerd, iets wat Rush zwaar irriteerde, en hierdoor zwiepte zijn staart harder heen en weer. Wachtend op antwoor, zijn geduld beginnend te verliezen.

Sobek liep door het bos. Het was weer eens mooi weer. Toen kwam hij bij de straten uit en zag een ritueel recht voorzich. Een sneeuw witte poes met rode ogen, duidelijk van de Bloodclan en een onbekende zwarte roguekater. Sobek volgde het gesprek eerst even en stapte er toen op af. 'Mee eens.' gromde Sobek, als toevoeging op de woorden van de zwarte kater. 'Die Scourge denkt dat hij alle rogue's maar kan regeren! Nou mooi niet! De clans doden? HA! Hij heeft inmiddels zelf een clan opgebouwd!' bulderde Sobek vurig. Hij keek met een ijzige blik naar de witte poes. 'Je hebt je gewoon laten hersenspoelen door die gek!' miauwde hij. Toen kwam hij bij de zwarte kater. 'Excuses voor de storing, maar ik vind het gesprek op. Mijn naam is Sobek.' ging hij nu kalmpjes verder alsof hij de goedheid zelfe was. Toen ging hij trots op zijn achterwerk zitten, met zijn borst naarvoren richting de witte poes. Hij was al erg groot voor een doorsnee kat maar nu leek hij nog veel groter, iets wat veel andere katten de stuipe op het lijf zou hebben gejaagd.

. 'Hoe durf je die naam in mijn bijzijn te noemen,' Zei de kater. Evileye keek hem recht aan. Ze hield de kater scherp in de gaten, alert voor een aanval. 'Zo, Évileye,' begon de kater zijn stem spottend. 'Waarom ga je niet lekker als een hondje achter Scourge aan wandelen?' Ging hij veder. Evileye wou wat zeggen maar een kat onderbreekte het gesprek. 'Je hebt je gewoon laten hersenspoelen door die gek!' miauwde die kat. 'Excuses voor de storing, maar ik vind het gesprek op. Mijn naam is Sobek.' Zei een kat Sobek. 'Jullie hebben gelijk ik ben er alleen bij gegaan om de schaduwclan te vernietigen maar zonde Shadowfur hoeft het van mij niet! Jullie hebben gelijk ik ben dom geweest ik volg niemand meer punt' Zei Evileye. Ze beet haar halsband door en keek de katen aan. 'Bedankt jullie hebben me geret van een gele grote fout' Zei Evileye en trapte alle ringetnes van haar oude halsband en trapte het de grond in. Waarom was ze zo stom geweest. Die katers hadden gewoon gelijk.

Sobek grijnsde. Zijn doel om de rogue's hun ogen te laten openen begon dus bij deze poes. Hij was blij dat hij nu tenminste één kat 'bekeerd' had om weer een normale rogue te zijn. Sobek dacht weer terug aan zijn broer Silvercoat. Hij zat ook bij de Bloodclan en dat vond hij maar beter ook, de Bloodclan was namelijk ook een soort van vijand voor hem en hij wilde nog altijd wraak nemen op Silvercoat. Met zijn scherpe nagels kraste hij ongeduldig op de grond wachtend op de reactie van de Zwarte kater. 'Goed dat je je fout inziet.' beaamde Sobek kort. 'Die Scourge hersenspoelt elke vrije kat! Een kat die het licht van de vrijheid heeft gezien bekeerd hij weer tot een strikte clan. Maar Evileye, zo hoorde ik dat je genoemd werd, je zult nu tegen de Bloodclan moeten vechten, ze dulden geen verraders in hun midden, alhoewel verraders, in hun ogen dan, als het aan mij ligt heb je het juiste gedaan.' legde hij nu wat lichtjes tevreden uit. Maar nog steeds voelde hij zijn aat voor de Bloodclan groeien.

De stilte die veroorzaakt werd door het zwijgen van Evileye - nog een grinnik om de belachelijke naam,- en zijn afwachting op antwoord. Tot verbazing van Rush, besloot er een of andere kater het gesprek nogal ruw te verstoren. Door zijn aanwezigheid schreeuwend aan de orde te brengen. Een beetje beduusd keken zijn groen/gele ogen om zich heen en liet hij zijn staart geïrriteerd heen en weer zwiepen. Hij ving iets op, het feit dat de kater op magische wijze zijn gedachte had weten verwoorden, want Rush wist zeker dat hij ze niet hardop hat uitgesproken, de naam ‘Sobek’ en dat Evileye, - een grinnik ontsnapte erg per ongeluk uit zijn keel.- Plotseling uit Bloodclan was vervlogen. En haar standvastigheid over het enthousiasme over ‘ik wil bij Bloodclan yeeh’ dat ook verdwenen was. Een klein zuchtje ontsnapte uit zijn keel, hij werd moe van katten die niet wisten wat ze wilden, deze die als een hondje achter de rest aanwandelde. De witte poes met de fel rode ogen dacht vast dat Scourge haar gewoon zou laten gaan. And Hedgehogs can fly. Nee, hij zal haar vervolgen tot de dood, haar vermorzelen als teken van verraad, een nieuwe tand bij zijn verzameling waar hij Rush zijn aandeel al heel lang bij wilde laten liggen. De kat was tot rust gekomen na Evileye’s woorden, en stak zijn borst fier vooruit om vervolgens trots om zich heen te kijken. Onverschillig liet Rush zijn ogen in zijn kassen rollen, sommige katten dachten echt de wereld van zich zelf. Hoewel Rush vergeleken Sobek klein leek met zijn smalle, tengere maar gespierde lichaam, vreesde hij hem niet. Eerlijk, deze kater zou Rush moeten vrezen, hij wist niet waar de zwarte kat toe in staat was. Zijn gevolg van 7 katten die hem trouw bleef tot het eind, die met alle genoegen een klusje voor hem wilde klaren. De wind ruiste door zijn gitzwarte vacht, en leek een spelletje met hem te spelen. Het voelde heerlijk verkoelend aan en het was goed om de rust op deze manier terug te vinden. Om de katten wat beter in zich op te nemen, kneep hij zijn ogen tot spleetjes en tuurde er met een ijzige blik doorheen. Een klein zwak zonnetje dat tussen de wolken door probeerde te dringen, scheen op de puur witte vacht van Evileye, en de grijs/bruine vacht van Sobek had een soort vreemd glansje dat hem een kotsend gevoel gaf, dat deze kater zich heel vaak waste. 'Goed dat je je fout inziet.' beaamde Sobek met een korte stem. 'Die Scourge hersenspoelt elke vrije kat! Een kat die het licht van de vrijheid heeft gezien bekeerd hij weer tot een strikte clan. Maar Evileye, zo hoorde ik dat je genoemd werd, je zult nu tegen de Bloodclan moeten vechten, ze dulden geen verraders in hun midden, alhoewel verraders, in hun ogen dan, als het aan mij ligt heb je het juiste gedaan.’ Die vúíle rát, Rush had echt de neiging zijn kop er met een klap af te rúkken. Die gozer had hen gewoon afgeluisterd! Idioot, wie dacht hij wie hij was! Met een gezicht als ijs, en traag, liet hij zijn blik over de kater glijden. ‘Jullie moeten niet denken, dat ik een doorsnee kater ben, je moet oppassen met wat je bij me flikt.’ Blies hij naar de twee katten, zijn ogen lieten een glans van woedde zien als hij ze aankeek.

'Goed dat je je fout inziet.' beaamde Sobek kort. 'Die Scourge hersenspoelt elke vrije kat! Een kat die het licht van de vrijheid heeft gezien bekeerd hij weer tot een strikte clan. Maar Evileye, zo hoorde ik dat je genoemd werd, je zult nu tegen de Bloodclan moeten vechten, ze dulden geen verraders in hun midden, alhoewel verraders, in hun ogen dan, als het aan mij ligt heb je het juiste gedaan.' Zei Sobek. Evileye knikte. Wacht hoorde ze als Roque wrl voor deze kat respect te toonen hoorde dat hier of was dat vreemd. Shadowfur was dood en Evileye leefde nog steeds haar eigen weg. Eigenlijk had ze scourge nooit echt helemaal gevolgd. Ze had dat stome katertje er gedumt die kleine frostkit laat snakekit nu iniedergaval met rust. Ze wou de clans niet vernietegen ja oke de Schaduwclan die wou ze vernietigen. Sobek wacht die kende ze van naam dat was de broer van Silvercoat. ‘Jullie moeten niet denken, dat ik een doorsnee kater ben, je moet oppassen met wat je bij me flikt.’ Blies de zwarte kater. ' je doet maar' blies Evileye terug. Ze was net bij deze kater en had nu al een pest hekel aan hem. 'Zo Sobek je bent toch de broer van Silvercoat en de oom van Viper holystripe En die andere kits?' Vroeg Evileye. Ze vond die Silvercoat niet echt geweldig maar dat ging ze nu natuurlijk niet zeggen. Ze keek recht in de mooie ogen van Sobek.

‘Jullie moeten niet denken, dat ik een doorsnee kater ben, je moet oppassen met wat je bij me flikt.’ Blies de zwarte kater als dreiging. Natuurlijk bleef Sobek zoals gewoontjes droog naar de kater kijken. 'Oppassen voor wat? Voor jou? Schei toch uit. Of je me vreest moet je helemaal zelf weten, maar dan ontmoeten we elkaar wel op het slagveld.' antwoordde hij kil. Die kater moest eens weten wat hij allemaal doorstaan had, dan had de kater waarschijnlijk het lef helemaal niet meer om hem aan te kijken. Toen ging hij verder bij Evileye. 'Die naam, daar heb ik een vervloeking over uitgesproken, Silvercoat is mijn broer niet meer, niet na wat hij mij geflikt heeft.' vervolgde Sobek op Evileye's woorden. Toen ging Sobek rustig zitten en inspecteerde de twee katten. De zwarte kater had wel een groot ego van zichzelf, iets wat hem waarschijnlijk nog fataal zou kunnen worden.

'Oppassen voor wat? Voor jou? Schei toch uit. Of je me vreest moet je helemaal zelf weten, maar dan ontmoeten we elkaar wel op het slagveld.' antwoordde Sobek op de woorden van de zwarte kater. Evileye lachte. Hij keek naar de kater. [color=red]'Ik weet niet of je het in ziet maar je kunt beter weg gaan'[color] Zei Evileye kil. Ze was nu niet bepaalt in de stemming toen ze leerling was had ze kittens en krijgers gedood zonder één gevoel dat kon ze ook bij deze kater hoe dan ook hoefde hij niks in ze hooft te halen of het nou hij tegen haar was of hij tegen Sobek en haar of alleen tegen Sobek verliezen zal hij, net als Scourge! 'Die naam, daar heb ik een vervloeking over uitgesproken, Silvercoat is mijn broer niet meer, niet na wat hij mij geflikt heeft.' Zei Sobek. Evileye vond het onvriendelijk om het te vragen. Niet dat het haar boeide ze vroeg het gewoon. 'Wat heeft hij gedaan? Als ik dat vragen mag' Zei Evileye. Doordat de zon die op haar ogen scheen leken haar ogen net vuur die heen en weer ging en zijn eigen weg leeftde. Ze mocht Sobek nu al meer dan Silvercoat. Evileye stond hier in het wild helemaal alleen omdat Shadowfur was gestorven. Hij had iemand die hij vaak zat en geen hekel aan had bijna vermoort alleen om Shadowfur terug te zien maar n was ze dood en had Evileye er niks aan overgehouden. Hij miste de clan eigenlijk aan de ene kant wel maar aan de andere kant was ze nu vrij en had ze het hier fijn. Ze zou terug keren naar het clan terretorium en ze waarschuuwen voor Scourge. De wind speelde met haar witten vacht. Het glimde mooi in het licht van de zonnestralen.

[Oke, nu vind ik het wel even genoeg. Evileye; Kun je please van acc. wisselen, en op je ABN letten? Ook vind ik het prettig als jullie beide door hebben wat RUSH is, en dat jullie jullie niet als heldjes gaan gedragen, die alle katten doden? Komaan zeg. TOEN JE APPRENTICE WAS? Jeez?! En btw, k doe hartstikke mijn best om geweldig lange posts te maken. Maar met jullie korte posts kom ik er niet ver mee! Sorry dit moest er even uit,]

Ik post zo, want mijn Accu is nu bijna leeg en ik kijk een film. Willen jullie NIET posten tot ik deze post heb geedit.

AMEN

PS; Jullie zijn in MIJN topic, gelieve ook ff een béétje je best te doen?

[Ik wil wel even melden dat dit Sobek's algemene gedrag tegen anderen is, hij is een echte basterd, dus je kan niet van me verwachten dat hij opeens zou knielen voor Rush of bang zou zijn want dat is hij tot nu toe nog voor geen enkele kat geweest. Zo, dan snap je het even ]

Ik zal deze post editen als je de jouwe ook even in een reactie hebt gemaakt.

Het misverstand tussen mij & Rush is inmiddels opgelost.
Sorry als dit spam is, maar het is toch even handig om te weten!

Met een norse blik op zijn gezicht had Bones al een tijdje aangezien hoe het eraan toeging. Vanuit de bosjes loerde hij met zijn groenbruine ogen naar zijn maat Rush en het stelletje onnozele katten dat hem bezighield. Hij leek er niet vrolijk van te worden, en de katten werkten Bones ook nog eens flink op de zenuwen. Om zich zo tegenover zíjn leider te gedragen. Bones' dikke, grijze vacht was bedekt met een laag zand, zijn geur was amper te ruiken. Zijn ogen vernauwden zich, en elke keer als die katten een rotopmerking maakten naar Rush, had Bones de neiging om uit de bosjes te springen en die beesten één voor één te verscheuren tot er niets meer over van ze was. Hij hield zich echter in, wat nog redelijk ging tot nu toe. Meestal was Bones niet degene met het meeste geduld. Hij zou eerst wel zien hoe het liep. Als het echt nodig was, zou Bones verschijnen. Misschien zou Rush zich in zijn eentje ook prima redden, en Bones gunde hem de lol om die twee af te bekken in zijn eentje. Ach ja, eigenlijk had hij ook wel zin in een gevecht. Al was het een echt gevecht of gewoon bekvechten. Hij zou wel zien. Bones volgde het gesprek tussen de drie katten nog even, maar hij raakte al snel de draad kwijt. Er vielen allemaal namen van katten die hem echt niets zeiden. Viper, Holystripe, Silvercoat. Allemaal onbekende namen voor hem, en hij hechtte er verder ook niet teveel aandacht aan. Het gesprek ging over naar het onderwerp 'Silvercoat'. Iets dat Bones niet interesseerde. Het leek alsmaar saaier en saaier te worden hier in de bosjes, en de neiging om eruit te springen, werd alsmaar groter. Op een gegeven moment trok Bones het niet meer, en sprong met een soepele beweging uit de bosjes. "Hé kittens," zei hij breed grijnzend, maar zijn blik stond nog steeds vals. Met langzame passen liep hij richting Rush, die hij een knik gaf als begroeting. "Laten we er twee tegen twee van maken." Hij keek naar de witte kat. Op één of andere manier stond de kop van dat beest hem niet aan, en dat was dan pech voor haar. De houding van het mormel stond hem ook niet aan, en dat zou hij maar al te graag laten zien...

Een vervelend steekbeest prikte hem net achter zijn oor, geërgerd begon hij zich op de plek te krabben waar hij zo net nog geprikt was. Even keek hij wat om zich heen en vroeg zich af waar de anderen waren. Nu hij er zo over nadacht had hij de rest nog niet echt gesproken vandaag. Wel gezien en gedag gezegd natuurlijk, maar niet echt gesproken over hoe het ging en dergelijke. Dat kon ook komen doordat Never al vroeg op pad was gegaan om te kijken of hij ergens prooi kon vinden die ze zouden kunnen vangen, maar tot dusver had hij nog geen succes gehad. Een paar stemmen trokken zijn aandacht. Hij snoof de lucht even diep in zich op en luisterde naar de geluiden. Hij kon de geur van Rush vaag onderscheiden van twee andere geuren. Hij draaide even met zijn oren in een poging nog meer te horen, maar toen dit zonder succes was, begon hij richting het geluid te lopen. Voor een ogenblik stopte hij met lopen om te bepalen uit welke richting het nu kwam. Van een afstand stond hij te luisteren naar de stemmen, zonder te horen wat er daadwerkelijk gezegd werd. Hij was een van de katten die Rush volgde, trouw was aan hem en Rush en de andere 'volgelingen' zou helpen waar hij kon. Ditmaal kon hij duidelijk de stem van Rush onderscheiden van de andere stemmen en zette zijn lichaam weer in beweging. De klanken begonnen nu langzaam luider te worden. Het klonk minder vriendelijk dan daarvoor en Never besloot om toch maar even een kijkje te nemen. Hoewel hij wist dat Rush een kater was die je niet moest onderschatten, nam Never toch liever het zeker voor het onzekere. Aan de klanken van stemmen kon je al ontzettend veel horen, maar niet dingen zoals de grote van een kater, zijn spiermassa, geur en andere belangrijke factoren die speelde bij het herkennen van je bondgenoten en vijanden. Hij hielde halt bij een een brede graspol en gluurde even naar de katten. Zonder twijfel kwam Bones aangelopen, ditmaal kon Never wel horen wat er gezegd werd. Een grijns verscheen rond zijn lippen, het was écht typisch Bones. Never kon altijd wel om hem lachen en had dan ook een diep respect voor hem. Met soepele stappen liep hij op de vier katten af. Zijn kop op normale hoogte, maar zijn staart iets opgeheven, waarna hij een respectvol knikje gaf richting Rush en Bones. “Laten we er anders maar drie tegen twee van maken.” Terwijl hij dat zei hield hij de katten wantrouwend en nauwlettend in de gaten. Hij keek beide -nu nog onbekende- katten even aan. Voor een ogenblik nam hij de katten in zich op. De poes leek kleiner dan de kater, wit met een opvallende kleur ogen, namelijk rood. De kater was gestreept, cypers. Groene ogen en genoeg spiermassa. Never liep naar Rush en ging achter hem zitten. Hij respecteerde Rush om zijn doorzettingsvermogen en leiderschap, hetgeen wat Never had opgegeven en doorgegeven aan hem. Kortom, hij had zijn vertrouwen in hem gelegd en was er dan ook volledig van overtuigd dat hij het super deed. Bewijzen waren er genoeg. Never en de anderen leden geen honger en hadden beschutting wanneer dat nodig was. Rush zorgde goed voor zijn volgelingen. Of volgelingen het goede woord was betwijfelde hij. Iedereen die Rush respecteerde en hem volgde deden dat vrijwillig, als een hechte groep.

(Mag ik? Volgende post zal groter zijn! =) )

Sobek keek naar het ritueel van de aankomende katten. 'Ik wist wel dat je het niet alleen aan zou kunnen.' murmelde hij naar de zwarte kater, nog steeds met een ijzeren blik. 'En hoezo twee tegen twee of drie? Denk je dat ik deze poes ken!?' vroeg hij spottend, vervolgens ee blik werpend op Evileye. 'Nu wil ik wel eens weten: hoe kom je aan mijn familie geschiedenis?!' vroeg hij scherp aan de witte poes. Toen sprong hij even verderop een aarden heuveltje op. 'Natuurlijk, jullie kunnen mij nu met zn drieën, vieren, misschien wel vijfen, weet ik hoeveel met jullie zijn, aan gaan vallen, maar dan maak je je eigen dapperheid tot schande, dan zijn jullie niet veel meer waard als een gemiddelde kittypet.' begon hij nu bruut te grommen. Hij ijsbeerde over de aarden heuvel heen. Eene gewone kat, had waarschijnlijk nooit durven uithalen naar een groep van aggressieve rogue's, maar Sobek was anders, door alles wat hij had meegemaakt was hij door een door gehard. Alhoewel, haast niemand wist dat, Silvercoat hooguit, heel misschien Evileye ook wel, die bleek veel te weten over zijn familie, tot zijn ergernis, maar dit groepje rogue's? Nee, die zouden hem veruit onderschatten, ook al was hij groot gebouwd en had hij een aardige spiermassa, hij bleef in de minderheid, en op dat punt zouden de rogue's een onderschatting maken, die hen misschien fataal zou zijn. En als ze dan wouden vechten, dan moest hij maar de Clawhill pack katten erbij fluiten.