Don't leave me with the medicine

Harespirit was een van de weinigen van ThunderClan die kon zwemmen. Misschien wel de enigste. Dat was een geheim die ze erg koesterde. Ze wist niet waarom maar altijd al had ze water fascinerend gevonden. Het vangen van de vis erin was iets wat ze nog niet onder de knie had. Nu de prooischaarste zo erg was kon ze haar bron van prooi misschien naar de rivier draaien.

Met een plons dook ze onderwater en begon ze wild achter wat vissen aan te zwemmen. Natuurlijk waren die veel sneller dan zij en al lang en breed weg toen ze weer zag waar ze was en de bubbels waren weggetrokken. Harespirit keek om zich heen en zwom toen maar weer vlug naar de oppervlakte. Toen haar poten vastere grond raakte duwde ze zich omhoog en liep ze rond de keien die in het ondiepe water lagen. Ze rook RiverClan en ThunderClan vermengd met elkaar. RiverClan geur was oud net als de ThunderClan geur dus hier was enkele uren geleden een ontmoeting geweest tussen de twee clans. Verfrist door het water sprong Harespirit op een kei en begon zich droog te likken.

Eerste post voor Glacierfall

Onrustig drentelde Glacierfall op en neer. Zijn ogen flitsten van de river, naar het Thunderclan gebied en weer terug. De wonden die over zijn buik liepen vlamden op, elke keer als zijn poten te hard neerkwamen, maar die pijn werd overstemt door zijn chaotische gedachten. De drang naar antwoorden die hem nu al nachten lang wakker hield was in strijd met zijn loyaliteit voor de clan. De kater draaide zich om en keek met een gepijnigde uitdrukking naar het terrirorium; dit was de plek waar hij had leren vechten, jagen, zwemmen. De plek waar hij ruzie met clangenoten had gemaakt en eten met ze had gedeeld. De plek waar hij was opgegroeid, waar nog steeds aan het opgroeien was. Als ze wisten wie je was zou je nooit aanvaard worden, klonk het in zijn achterhoofd, ze zouden je verachten. Wé, ik ben één van hen, verbeterde Glacierfall zichzelf en triest leidde hij zijn blik terug naar de rivier. Zou hij hier hebben gestaan? Dacht de kater rusteloos. Zou hij hier hebben verteld dat hij van haar hield, of waren die dingen bestemd voor hun territorium? Glacierfall stapte naar de waterkant, waar de rivier zijn oevers al had overstegen en hij voelde zijn poten nat worden, maar dat deerde niet. De kater keek aandachtig naar zijn weerspiegeling in het heldere water, zijn gezicht werd onderbroken door rimpels die loom het oppervlak onderbraken. Ziet hij er ook zo uit? Wanneer Glacier aan zijn vader dacht, zag hij een brede, volgroeide versie van zichzelf getekend door verwondingen uit het verleden. Maar de informatie die Strawberry hem had gegeven verstoorde dat beeld. Een luide plons doorbrak Glacierfall's mijmeringen en instinctief sprong hij recht. De krijger draaide wild met zijn kop, op zoek naar de bron van het geluid. Daar, bij de stapstenen, was een figuur het water ingedoken. Hij kon de oren van de kat nog zien voordat die ook door de rivier opgeslokt werden. Zo te zien kan deze Donderkat wél zwemmen, dacht Glacier en een aanzet tot een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij versnelde zijn pas en ging op de nieuwkomer af. Bij de staptstenen stond het water een stuk lager, wat een opluchting was. Schuivend kwam de krijger tot stilstand en hij zag hoe een lichaam zichzelf energiek uit de rivier hees. "Je zit wel heel dicht bij ons gebied, Thunderclanner", mauwde de kater niet al te overtuigend:"haal maar geen dingen in je hoofd". Hij gaf een nerveus zwiepje met zijn staart en deed een pas naar haar toe.

Harespirit voelde hoe al haar spieren meteen reageerde toen ze een nieuw geluid opving in de vorm van een stem. Ze draaide zich om naar hem en keek recht in zijn blauwe ogen. Ze opende haar mond en sloot hem toen weer met nerveuze zwiepen van haar staart. "Eh .. euh .." Stamelde ze terwijl ze zo vlug mogelijk terug naar haar eigen stukje ThunderClan stoof. Water sprong om haar heen omhoog in en in haar gauwigheid om aan de overkant te komen struikelde ze ook nog. Weer met vaste grond onder haar poten draaide ze zich weer om. "Ik wilde alleen wat vis vangen" Biechtte ze maar op om de situatie niet te verergeren. "Om mijn clan te voeden.." Voegde ze er misschien iets te zacht achteraan en ze slikte moeizaam. "Ik wilde niet op jouw land komen hoor .. er is daar toch geen prooi behalve in de rivier" Haar geelgroene ogen gingen weer naar haar pootjes maar al vlug toch weer terug naar de kater. Ze was dan wel op haar eigen landje maar ze was er nog niet.

Glacierfall tuurde met dichtgeknepen ogen naar de zandbruine poes die vlug terug naar haar eigen territorium rende. Een ontevreden uitdrukking beheerste zijn gezicht terwijl ze stamelend door het water hinkte. "Ik wilde alleen wis vangen", mauwde ze met iets van schuld in haar stem:"om mijn clan te voeden". De kater haalde diep adem, hoe minder conflict hij veroorzaakte hoe beter, nog een gevecht zou hij niet aankunnen. "Wij moeten onze clan ook voeden", kaatste hij terug:"en de rivier is van ons, niet van jullie". De poes probeerde zich nog te verdedigen, maar het enige wat ze veroorzaakte was het optrekken van Glacierfall's wenkbrauw:"Ik wilde niet op jouw land komen hoor... er is daar toch geen prooi behalve in de rivier" Terwijl de Thunderclanner weg keek, schraapte de warrior geïrriteerd zijn keel. "Dat bedoel ik juist, de rivier is waar wíj onze prooi vandaag halen. Jullie hebben een loofbos en de hoogsparren en weet ik veel wat nog allemaal maar wij kunnen niet zonder de rivier, dus blijf er alsjeblieft uit de volgende keer." Hij staarde ongemakkelijk langs haar heen, het voelde niet fijn om iemand de les te spellen, maar de clan ging voor.

Onderwerp: Re: Don't leave me with the medicine