We'll see who wins...

Scourge had gezien hoe de katten binnen waren gekomen. Binnen in zijn toekomst, hun toekomst. Stuk voor stuk waren het sterke, moedige katten geweest. Sommige wat jonger dan andere, maar goed, uiteindelijk kon hij die ook gebruiken. Hij was niet dom, hij had zelfs de kits nodig om zijn nieuwe groep in leven te houden. Hij lachte even. Voortaan zou hij alles van deze katten weten, van elk gevecht, elke dood en elke geboren kit. Scourge zou de leider zijn en dit zijn onderdanen, die tot de dood voor hem zouden vechten. Hij zag steeds meer katten binnenstromen. Sommige schenen elkaar te kennen en praatten met elkaar. Ook zag hij koppels. Daar was hij eigenlijk wat minder blij mee. Hij wist dus wel dat hij kits nodig had, maar de katten zouden loyaal aan hem moeten zijn, niet aan elkaars partner. Toen hij zag dat de meeste waren teruggekomen met of zonder halsband, met of zonder wonden dacht hij dat het wel de goede tijd was om ze de regels eens uit te leggen. Scourge stond op en begon zijn speech:
‘Jullie, katten van Bloodclan. Wij leven voor bloed! Voor het bloed van onze vijanden, voor de overwinning!’
Hij stopte even om ze na te laten denken en ging toen weer verder.
‘Jullie mogen hier komen voor training en als jullie geluk hebben ook voor voedsel, maar niet zonder mijn toestemming! Voortaan komt niemand in die schuur daar zonder mijn permissie!’
Scourge wees even naar een schuurtje aan het einde van de open plek in een donkere hoek.
‘Jullie zullen voor mij vechten, of sterven! De rest van jullie leven zijn jullie loyaal aan mij! In ruil hiervoor geef ik jullie hier onderdak en een plek om op terug te keren. Misschien neem ik ooit zelfs wel een deputy!’
Scourge liet ze even onder de indruk zijn voor hij zijn verhaal vervolgde.
‘Maar, jullie haten de clans! Net als ik. Daarom zullen jullie het niet alleen bij loyaliteit en training houden, maar vooral de clans laten wensen dat ze nooit geboren waren of jullie je diepe verwondingen hadden aangedaan! We zullen ze zo dwars zitten dat ze niet eens meer in hun verzonnen ‘Starclan’ zullen geloven en hun eigen ogen uitkrabben om ons niet meer te zien, nachten kapot huilen om niet meer over ons te dromen en oude vrienden zullen doden om hen niet meer te zien lijden! Maarrr, als een van jullie vrienden of familie in een clan hebben, zullen jullie ooit tegenover ze komen te staan. Jullie moeten dan mijn kant kiezen of je zult vermoord worden. Kan je dit niet? Dan kun je nu vertrekken!’
Scourge voelde zijn hart bevriezen bij de gedachte dat een van deze katten, in deze ruimte hem weleens zou kunnen verraden. Hij zou deze kat op de meest gruwelijke wijze vermoorden. Hij wilde geen verraders in zijn elite. Hun haat tegen de clans zou sterker moeten zijn dan hun liefde voor familie en vrienden.
‘Er zijn echter wel wat regels! Regels waarmee jullie de clans hun ergste nachtmerrie kunnen waarmaken! Het is toegestaan om in de territoria van de clans te jagen, maar zorg wel dat je geur gemaskerd is met de geur van een andere clan dan van de clan op wiens territorium je jaagt! Laat dan dus de geur van de vijandige clan achter zodat ze denken dat ze op elkaars territorium jagen. Daardoor zal uiteindelijk een grote oorlog tussen de clans ontstaan waardoor ze elkaar zullen uitmoorden! Vooral als ik jullie het tweede deel van mijn plan heb verteld, maar dat doe ik later wel. Zorg er eerst maar voor dat de geuren van verschillende clans overal hangen en ze elkaar bevechten. Dan praten we wel verder!’
Scourge keek rond en begon met de seconde meer te geloven in zijn goede plan. Hij zou de clans eens wat laten zien. Hoe krachtig hij was. Hoe krachtig deze groep zou zijn. Hoe Bloodclan alle clans zou vernietigen! Scourge lachte even in zichzelf en zij zo zachtjes dat niemand het kon horen:
‘We will see who wins…..’


Edit: typfoutje

Silvercoat luisterde aandachtig. Hij voelde de adrenaline door zijn aderen stromen en voelde zich of een of andere manier krachtiger worden, sterker. 'Maar wij hebben toch helemaal geen clangeuren?' vroeg Silvercoat hardop bij zichzelf. Toen Scourge het uiteindelijk over familie had kreeg hij het toch wel killetjes: Sunpaw & Steelfang én zijn kits moesten daar weg! De enige manier dat ze overleefden was dat ze rogue werden, en zouden ze dat wel doen? Of zou hij nu moeten stoppen nu het nog kon? Maar hij had juist ook weer een enorme haat aan de Shadowclan. Uit machteloosheid miauwde hij kwaad bij zichzelf. Hij liep er even vandoor, weg van het plein. Hij moest hier nu eerst over nadenken!

Goldheart hoorde Scourge zijn oproep doen en meteen ging hij staan. De kleine zwarte kater sprak over familie in de Clans! Pfff, als je familie hebt bij Clankatten kan je beter dáár naar toe gaan. Wij hebben geen Clan liefhebbers nodig! Dacht hij boos in zichzelf, hij liet zijn haren overeind staan om aan de gedachte te denken om door Scourge vermoord te worden. Zou Scourge hem wel nodig hebben? Hij was tenslotte nog maar een kitten. Bang om eruit te worden geschopt liep hij door de massa katten heen, op zoek naar Scourge. Hij zocht het plein af naar de zwarte kater en zag hem staan. "Um... Scourge? M..Mag ik bij de Clan, ik weet dat ik maar een kitten ben, maar ik wil wraak nemen op die Clan katten!" In het begin klonk zijn stem zwak en bang, maar de gedachte van die Clan katten maakte hem moediger. Hij keek recht in de ijzige ogen en hoopte op een knik.

Al mompeld liep hij tegen Scourge op. Kwaad keek hij naar de poot waar hij tegenop was gelopen. Hij keek een stukje omhoog en keek naar het gezicht van de kater waar hij zojuist tegenop was gelopen. Even snoof hij. "Ga aan de kant, Ik wil door ja," Snauwde hij naar de kater. Hij keek opzij en zag de andere katten, Was dit een clan ofzo. Hij keek de menigte van katten in en keek daarna weer naar de kater. "Tss, Is er weer zo'n clan bij gekomen," Zei hij zo sarcastisch mogelijk. Even snoof hij in de lucht. Deze clan rook echter niet naar Clankatten maar meer naar Rogues. Was dit dan wel een clan? Hij keek in de blauwe ogen van de zwarte kater. Met een felle en strakke blik keek hij deze aan. "Ik heb een hekel aan clans, Dus .. IS DIT WEER EEN CLAN?!" Zei hij ditmaal een beetje aangebrand. Hij wist echter niet waarom hij zo deed, Hij had gewoon een hekel aan clans. Ze vochten enkel gezamelijk. Zelfs bij een kleine kitten riepen ze hun maatjes erbij. Dit was bij hem gebeurd. Hierdoor heeft hij ook een gigantisch litteken op zijn borst, Dit litteken was goed te zien. Zijn ogen keken even doordringen naar de kitten, Deze was ongeveer even oud als hem. Maar ja, Wat boeide dat nou. Hij zou gewoon vechten tegen een clan, Okal was hij nog maar een kitten. Dit was natuurlijk te zien aan zijn litteken op zijn borst.

Angelos stond daar en keek naar Scourge hij voelde een ijzige klauw om zijn hart komen. Hij moest misschien wel zijn eigen kittens vermoorden later. Vrienden had hij amper meer maar hij zou nooit Dapplekit, Fernkit, Tigerkit, Rosekit, Beetlewhisker of Leopardfur aanvallen. Hij moest een kant kiezen, meedoen aan de Apocalyps onder de katten of wijgeren en sterven. Het voelde alsof zijn hart eruit werd gerukt. Natuurlijk mocht de schaduwclan sterven, de windclan branden en de thunderclan sneuvelen alleen zijn kittens wou hij levend houden al was hij niet zo´n ideale vader geweest. Uit zijn ooghoek zag hij Silvercoat weglopen. Angelos herkende de vriendelijke kater nog toen die onderdak had geboden. Hij besloot langzaam weg te sluipen, hij stond toch ver weg genoeg om onopgemerkt te blijven. Hij besloot te blijven, als Bloodclan warrior kon hij zijn kittens beschermen tijdens een aanval in plaats van alleen te waarschuwen. Hij liep alsnog weg alleen nu om even rustig te gaan zitten ergens. Hij kon nog steeds even goed vechten, misschien wel beter dan toen hij in de rivierclan zat. Hij had namelijk ook die psychopathische zoon van hem verslagen. Dat hij zo´n lelijk creatuur kon verwekken bij zo´n prachtige poes. Angelos sloot zijn ogen, de sterrenclan was er nog wel voor hem alleen stonden ze aan de vijandelijke zijde, niet aan die van hem. Angelos bleef loyaal aan Scourge totdat het moment daar was dan zou hij weigeren. Niets kon hem doen bewegen zijn eigen kittens te vermoorden. Scytheshade was meer een vijand voor hem.

Scourge had het idee dat sommige katten het moeilijk kregen toen hij het had over verraad tegen Bloodclan en dat hun haat puur moest zijn tegen de clans en niet gedwarsboomd mocht worden door liefde voor hun familie of vrienden. Dat maakte hem boos, maar toch had hij deze katten liever niet in zijn elite. Een jonge kit liep onzeker op hem af en zei:
"Um... Scourge? M..Mag ik bij de Clan, ik weet dat ik maar een kitten ben, maar ik wil wraak nemen op die Clan katten!"
Deze zwakke houding stond Scourge totaal niet aan en hij was dan ook blij toen hij zag dat de kitten zijn haat tegen de clans sterker was dan zijn angst en dapperder uit zijn ogen keek.
“Jonge kat, je kan hier training krijgen en je zult de ware angst van alle clans worden! Bloodclan heeft ook jongere katten nodig!’’ zei hij sluw.
Daarna gaf hij met een knikje aan dat het goed was en de kit uit zijn aanwezigheid moest vertrekken. Scourge keek nog eens naar de nieuwe groep die hij gecreëerd had. Hij was trots. Deze katten zouden voor hem vechten en ondertussen zijn grootste wens in vervulling brengen, de clans uitroeien! Scourge dacht hier even over na toen een nog veel kleinere en jongere kitten tegen hem aan botste en tekeer ging. Scourge keek minachtend naar de kit. Deze kon zijn zelfbeheersing niet eens in de hand houden en had bovendien een grote bek tegen hem. Het liefst zou Scourge hem met een slag van zijn poot in tweeën slaan toen zijn aandacht naar het grote litteken op het borstje van de kit werd getrokken. Deze kitten had duidelijk een pijnlijk verleden achter zijn rug. Scourge wist dat clankatten dit hadden gedaan. Dat was de oorzaak van zijn felle gedrag tegen de clans. Misschien kon hij deze kit toch in zijn elite gebruiken! Als hij zijn grote bek tegen hem maar kon houden. Ijzig zei Scourge:
“Nee, dit is geen clan. Wij zijn een elite! Je kan hier komen voor training en onderdak, maar je moet voor mij vechten! Tegen de clans! Heb je dan niet geluisterd?! Je mag hier blijven en je zult de ergste nachtmerrie worden van de clans!”
Scourge glimlachte gemeen.
“Doe je mee of wil je sterven in eenzaamheid?”

Bijna onzichtbaar in de schaduwen keek een witte kater met zilveren ogen toe. Onbewegenlijk, wie niet twee maal keek, zou zo kunnen denken dat hij een standbeeld was. Maar Phantom was alles behalve, en al stond zijn lichaam bewegingsloos, zijn gedachten niet. Deze berekenden en calculeerden, terwijl hij zelf aan het observeren was, zijn zilverkleurige ogen half dichtgeknepen. Hij had de oproep van Scourge wel gehoord, maar was niet gekomen de eerste keer, nu was hij gewoon gekomen, had de andere katten gevolgd, zo min mogelijk opvallende. Het zat niet in zijn natuur om roekeloze beslissingen te nemen, dat zeker niet. Hij bekeek liever eventjes van een afstand en bedacht voor zichzelf de voordelen ervan. Hij had zowieso al een nadeel gevonden, hij moest met andere katten omgaan. Dat zou erg lastig worden mocht hij erbij komen, Phantom was niet het type om samen te werken. Daarom bekeek hij het nu eerst, hij zou zich later er wel bij voegen als het hem uiteindelijk zinde. Dan zou hij wel met Scourge gaan praten. Want 1 ding had hij wel gemeen met de bloodclan katten. Hij had een vreselijke hekel aan de clankatten. Arrogante, over het paard getilde.. Hij maakte zijn gedachte niet af, het was hem de moeite echt niet waard. Hij wierp nog een blik op de bloodclan leader. 'Bloodclan eh?..' Zijn diepe stem klonk nu zachtjes en geïnteresseerd. Een glimlach speelde op zijn lippen, maar zijn ogen stonden nog altijd kil. Daarna sprong hij op en verdween hij in een steegje.

[Phantom topic weer uit xD ]

De zwarte kat keek hem aan en sprak uit: “Nee, dit is geen clan. Wij zijn een elite! Je kan hier komen voor training en onderdak, maar je moet voor mij vechten! Tegen de clans! Heb je dan niet geluisterd?! Je mag hier blijven en je zult de ergste nachtmerrie worden van de clans!” Hij keek de kater geïnteresseert aan. “Doe je mee of wil je sterven in eenzaamheid?” Hij keek de kater geïteresseert aan. "Dat lijkt me wel wat," Even knikte hij. "Ik doe mee," Even keek hij naar de halsband van de kater, Aan deze halsband zaten hondentanden. Aandachtig keek hij ernaar. Dat waren wel een heleboel hondentanden. "Hoe kom je daaraan?" Zijn blik gleed even op alle andere katten. Even had hij het gevoel dat hij een schaduw zag bewegen. Maar deze was al te snel weg voordat hij echt kon zien wie dit was. Hierna keek hij weer naar Scourge. "Ik ben DeadlyClaw," Dit keer ging hij zitten en keek hij de zwarte kater niet meer aan. Hij keek nu naar de gehele groep katten die daar stonden. Zouden al deze katten willen vechten voor deze zwarte kater? Of zijn het misbaksels of spionen?

Ergens, bovenop een heuvel die uitzicht bood over het Bloodclankamp stond Sobek. Vol afschuw keek hij naar de groep rogue's. Hij spuugde een keer op de grond van afgrijzing. 'Bah, en dat zooitje noemt zich rogue's? Het zijn niet anders dan clankatten! Verstoten clankatten, die nu weer een clantje willen hebben. BAH! Hoe kunnen ze allemaal zo stom zijn hun vrijheid op te geven? Die Scourge is wel slim. Hij beloofd ze hun wrok tegen de clans te laten zegevieren maar ondertussen steelt hij, bewust of onbewust, de vrijheid van de rogue's!' zei hij kwaad bij zichzelf. Hij schudde zich even uit en ging toen liggen in het hoge gras op de heuveltop. Nu zag hij zijn broer Silvercoat ook zitten. Met vurige ogen keek hij naar zijn broer. Maar gunde hem vervolgens meer geen blik waardig. Vervolgens keek hij met stekende ogen naar de kleine zwarte kater.

Hij hoorde sinds kort bij Bloodclan en droeg met trots de halsband die daarbij hoorde. Zijn zandkleurige vacht viel op tussen de vele vachten, omdat het lichter van kleur was. In zijn ogen was een soort licht te zien wat misschien het best gekenmerkt kon worden als geloof. Want hij geloofde in de zwarte kater die voor hen stond, in de zwarte kater die speechte en zoveel beloofde.. Sandstorm keek naar hem op, zijn oren gespitst, zijn gestalte bevroren. Dit was wat hij al die tijd al had willen horen. Wraak op de Clankatten die hen het leven zuur maakten, die hen niet respecteerden en hen vermoorden zoals het hen uitkwam. Sandstorm luisterde aandachtig, wilde niets van de woorden missen. Dit waren de woorden.. Loyaliteit, haat en training. Ze kregen onderdak, een nieuwe familie. En hetgeen wat hij het best vond, was dat hij zijn familie zo beter kon beschermen; Ijsel, Swan, Aube, Seashell, Moon, Ice.. zijn kits en zijn partner behoorden ook tot Bloodclan. Hij had geen banden in de Clans en zoals het er nu voorstond was hij bereid voor Bloodclan te sterven. Dit was ten slotte waar hij al die tijd op gewacht had, wat hij zo graag gewild had.. Hij haalde diep adem en was blij dat hij vooraan zat. De koele lucht vulde zijn longen, net als het nieuwe wat hij nu recht in de ogen keek. Geuren maskeren.. een kleine kit zei nog wat, maar Sandstorm besteedde er weinig aandacht aan. Bloodclan maakte een hele goede kans. Verenigd maakten ze een goede kans om van de Clans te winnen, nee, geen goede kans. Ze konden het en ze zouden het doen. 'Lang leve Bloodclan,' mompelde hij in zichzelf. Dit kon zijn nieuwe leven zijn.. een kans die hij met beide poten aangreep.

Saphira was eindelijk aangekomen, na een rusteloze nacht. Haar halsband had ze om haar nek gedaan, en op weg naar kamp had een tand van de nu al dode hond getrokken en in haar band gezet. Ze keek om zich heen. Yuriko stond gelukkig naast haar, en ze zag al veel katers en poezen verzamelen. Tussen alle katten herkende ze een paar. De zand-kleurige kater had ze voor hun vertrek zien lopen, en de kleinste grijze kit die tegen Scourge was aangelopen. Maar hee, tussen de onbekende katten zag ze de ene kit lopen! Snel keek ze of hij haar ook had gezien.
'We hebben waarschijnlijk iets gemist, aangezien al deze katten hier al zijn.'
zei ze tegen Yuriko.
'Maar he, ik zie de kit van de vorige keer, die dappere, die tegen mij tekeer ging!' zei ze nog eens, maar niet wachtend op zijn antwoord (ze had nogal haast) liep ze het erf op, naar Scourge. Ze keek even achterom om te zien of Yuriko haar had gehoord en met haar meeging, maar toen stapte ze, zelfverzekerd, op Scourge af.
'Scourge, leider van Bloodclan, ik heb een vraag voor u...' zei ze tegen hem en knikte kort naar hem, als teken van respect. Ze was het niet gewend om andere katten zo aan te spreken, maar alsnog ging ze door met haar sterke stem, en ze wist dat ze bij de clan moest en zou horen.
'Ik en Yuriko gingen gisteren op pad, op zoek naar een halsband, maar een hond in onze weg liet ons van het pad dwalen en zijn we ergens anders gebleven om te overnachten. Ik heb een halsband maar Yuriko niet, en hij verdient het, volgens mijn mening, om zijn wraak te nemen, even graag als dat ik de clans wil uitroeien.' ging ze, zonder te falen met haar stem, door:
'Ik vraag aan u of we Bloodclan, uw elite, alsnog mogen joinen en voor u te vechten tegen de clans.' ze werd steeds heter vanbinnen toen ze over de clankatten begon, maar herinnerde zich snel dat ze het tegen Scourge had, en maar een kans had om hem te imponeren en bij de clan te mogen. Geduldig wachtte ze op zijn antwoord, zonder weg te kijken.

Yuriko had gerend tot hij het erf van de Bloodclan leader had gezien. Vanaf daar was hij gaan lopen om zijn gewonde poot zo min mogelijk te laten belasten. Saphira had ondertussen haar halsband al omgedaan en een tand van de dode hond erdoorheen gestoken. Yuriko negeerde het pijnlijke gevoel in zijn hart dat hij zo dwaas was geweest om uit blinde woede de hond te bevechten. Hij was trots op Saphira, niet jaloers. Ze waren aangekomen en zagen dat er sommige katten er al waren. Zouden ze misschien iets gemist hebben?
'We hebben waarschijnlijk iets gemist, aangezien al deze katten hier al zijn.' zei Saphira.
Yuriko was bang van wel, ja. Later zouden ze er wel achter komen wat. Hij keek nog eens in het rond. Hij herkende een paar katten en Saphira blijkbaar ook.
'Maar he, ik zie de kit van de vorige keer, die dappere, die tegen mij tekeer ging!' riep ze
'Wat je maar dapper noemt. Ik vond het meer respectloos,' mompelde Yuriko geirriteerd.
Toen liep Saphira al weg. Wat zou ze nou gaan doen? Ze stapte recht op Scourge af.
'Nee,' dacht Yuriko verschrikt, ' Ze zou toch niet echt het hele verhaal aan hem gaan vertellen?! Dat was toch helemaal niet nodig?!'
Yuriko had het gevoel dat je je niet persé moest voorstellen aan de leider. Het was gewoon erin en niet meer eruit. Hij zou waarschijnlijk wel onthouden wie je was. Toch liep hij maar met Saphira mee voor het geval dat het mis zou gaan. Hij zag nog dat ze knikte naar Scourge en toen haar verhaal vervolgde.
'Ik en Yuriko gingen gisteren op pad, op zoek naar een halsband, maar een hond in onze weg liet ons van het pad dwalen en zijn we ergens anders gebleven om te overnachten. Ik heb een halsband maar Yuriko niet, en hij verdient het, volgens mijn mening, om zijn wraak te nemen, even graag als dat ik de clans wil uitroeien. Ik vraag aan u of we Bloodclan, uw elite, alsnog mogen joinen en voor u te vechten tegen de clans.'
Yuriko kreeg een naar gevoel vanbinnen. Hij wilde niet zwak overkomen tegenover Scourge! Dit zou zijn eerste indruk zijn en die was nu dus zeker al verpest. En wie had gezegd dat hij wraak wilde nemen?! Dat had hij nooit gezegd! Niemand hoefde dat te weten! Hij wilde de clans gewoon uitroeien om de redenen die hij al vele keren had verteld. Yuriko kon al deze verwarde gevoelens echter goed verbergen. Hij kwam kalm over alsof hij leeg en kil was vanbinnen. Scourge leek dat zelf ook te zijn en Yuriko wachtte ongeduldig op een antwoord. Hij keek nog even naar Saphira. Ze leek even steeds bozer te worden en daarna opeens af te koelen. Ze keek Scourge strak aan. Tuurlijk deed ze dat om te bewijzen dat ze sterk was en niet zwak. Maar Scourge kon het ook opvatten als brutaal of rebels. Hoe zou Scourge hierop reageren?

Scourge had de grijze kitten duidelijk weten over te halen om Bloodclan te joinen. Hij zag dat de kleine hem geïnteresseerd aankeek. Hij knikte en zei:
‘Dat lijkt me wel wat, ik doe mee,’
Scourge lachte vanbinnen even en keek de kleine kitten nog steeds ijzig aan. Hij zag dat de jonge Bloodclan kat zijn halsband aandachtig aan het bestuderen was en toen vroeg hoe hij daaraan kwam.
‘Dit, dit zijn tanden van honden en katten die ik heb vermoord. Later, wanneer jij groot bent en een halsband hebt, zal jij er ook wat dragen. Ze laten zien hoe hoog jij in rang staat. Of jij wel dapper en bloeddorstig genoeg bent om alles en iedereen die in je weg staat te vermoorden,’
Scourge dacht na. Ook deze jonge kitten zou ooit voor hem vechten en sterven. Al deze katten zouden voor hem vechten en sterven. Heel, heel even verscheen er een helse grijns op zijn kille gezicht. Deze katten zouden de clans van de aardbodem doen verdwijnen. Niets meer achterlatend dan een bebloede grond en tanden, misschien een vergeten herinnering. Hij keek weer op toen de kit zijn naam vertelde, Deadlyclaw. Een goede naam, al deed de samengestelde vorm hem aan een clankatten naam denken. Daar had de kitten vast niet aan gedacht en hij liet het gaan. De kit was diep in gedachten en keek de katten om hem heen vertwijfeld aan. Hij dacht waarschijnlijk waar hijzelf ook al vaker over na had gedacht. Wat als deze katten hem zouden verraden? Dat zouden ze niet durven, maar zowel, dan was het antwoord niet moeilijk. Hij zou ze in koele bloede vermoorden. Scourge ging recht zitten en keek nog eens rond. Een grijze poes liep naar hem toe en vertelde een heel verhaal.
'Scourge, leider van Bloodclan, ik heb een vraag voor u…’ ze knikte even, waarschijnlijk als teken van respect. Hij knikte niet terug, dat deed hij nooit. Scourge verplaatste zijn gezicht of blik niet, maar zag dat een grote, jonge witte kater met zwarte aftekeningen op hem af kwam gelopen. Ondertussen ging de poes gewoon verder:
'Ik en Yuriko gingen gisteren op pad, op zoek naar een halsband, maar een hond in onze weg liet ons van het pad dwalen en zijn we ergens anders gebleven om te overnachten. Ik heb een halsband maar Yuriko niet, en hij verdient het, volgens mijn mening, om zijn wraak te nemen, even graag als dat ik de clans wil uitroeien. Ik vraag aan u of we Bloodclan, uw elite, alsnog mogen joinen en voor u te vechten tegen de clans.'
Scourge nam aan dat de witte kater, zonder halsband en met gebroken poot, Yuriko was. Hij was groot en zag er sterk uit, maar Scourge twijfelde. Bij de meeste katten twijfelde hij, maar dat kwam omdat hij zelf altijd beter was. De witte kater keek kil en koud, maar Scourge voelde dat er iets niet in orde was. Hij liet het echter gaan. Waarschijnlijk voelde hij zich minderwaardig met zijn gebroken poot. Het was nu niet belangrijk. Veel katten moesten oefenen om hun gevoelens onder controle te houden. Voor hem was dat niet moeilijk, hij had al lang geen gevoelens meer. Scourge dacht nog even na. Hij had niet echt naar de woorden van de poes geluisterd. Scourge kende deze verhalen nu onderhand wel. Toch zou hij de Bloodclan warriors meer tijd geven om een halsband te vinden. Ze hoefde het niet gelijk al de eerste dag te hebben, maar het was goed dat ze zich daar zoveel zorgen over maakten. Dat betekende dat ze hem vreesden. Wanneer zij geen halsband hebben, zou hij ze wel eens af kunnen maken. Die gedachte verschool erachter. Hij keek beide katten nog eens aan. Ze waren jong en sterk en hij kon zien dat ze de clankatten niet mochten. De gebroken poot zou dus nog wel helen, sowieso zag de kater er nog steeds krachtig uit met zijn botbreuk, en tijd voor een halsband hadden ze nog wel, maar Scourge hoefde het ze niet zo gemakkelijk te maken alsof ze er zo bij konden en het niets was. Scourge keek beide katten diep aan met zijn ijsblauwe ogen en kille blik.
‘Jullie zijn welkom in mijn clan. Veel katten hebben nog geen halsband dus ook jullie krijgen nog even de tijd,’ zei hij kalm, ’Maar, als een Bloodclan warrior jou tegenkomt zonder halsband heeft hij toestemming je te doden,’ voegde hij er nog killer aan toe.
Scourge negeerde de gebroken poot. Dat was niet zijn last. Als de kater zou sterven door zijn obstakel zou dat zijn probleem zijn, niet dat van Scourge. Scourge stond op en keek de katten nog even aan. Daarna sloop hij naar de schaduwen waar je alleen Scourge’s contouren en ogen nog kon zien. Hij voelde zich heerlijk in de duisternis. De duisternis die spoedig de clankatten zou doen verdwijnen in hun eigen wanhoop. Scourge grijnsde.

Hij draaide zich om en liep weer richting het kamp, hij had de trekker overgehaald. Dit was het, hij had zichzelf overgehaald. Hij had alles verloren, zijn kittens zouden hem haten omdat hij hun verlaten had. Hij heeft al veel gedaan maar nu was het gewoon tijd om zijn moed te tonen. In zichzelf zei hij "De sterrenclan is niet meer voor mij, mijn zonen en dochter haten mij. Deze apocalypse zal mijn leermeester zijn en zal de ondankbare familie leden laten boeten voor hun verraad." hij zweeg, zijn ogen gesloten. Hij ademde zachtjes. Hij ging even rustig liggen op een plekje en hoorde de stem van Scourge door zijn hoofd galmen. ´............als een van jullie vrienden of familie in een clan hebben, zullen jullie ooit tegenover ze komen te staan. Jullie moeten dan mijn kant kiezen of je zult vermoord worden. Kan je dit niet? Dan kun je nu vertrekken!’ Hij maakte een rustig geluidje in gedachten. Hij zou gaan moorden, zijn kittens met spijt als het moet. Alleen Scytheshade met genoegen mocht het gebeuren, al eens had Scytheshade mededogen gehad en het verpest.

Even hoorde Goldheart dat Scourge niet erg tevreden was met zijn eerste houding, maar daarna keek hij al een beetje trotser. Nu hoefde Goldheart alleen nog maar een halsband te zoeken en een paar tanden verdienen. Het leek allemaal makkelijk, maar dat zou het dus echt niet worden! Goldheart werd uit zijn gedachte getrokken door een knikje van Scourge, dat vast betekende dat hij moest vertrekken. Hij rende van de rots vandaan en zocht naar Yuriko en Saphira. Dat waren twee van de eerste katten die hij had ontmoet. In de verte zag hij de witte en de grijze vachten. Hij rende door de massa katten heen en ging voor hen staan. "Julli hebben mooie halsbanden!" Riep hij hijgend, zelf moest hij er nog een vinden en een tand zien te verdienen. Het leek wel of er met de minuut meerdere katten bij kwamen, allemaal nog zonder halsband. Nu zou Goldheart getraind worden en zou hij de Clankatten aan kunnen. Maar natuurlijk niet alleen, daar had hij vrienden voor.

(Kan Goldheart bij de BloodClan worden ingeschreven? Ik zie aan de naamkleur dat dat nog niet is gebeurd. En anders heb ik even pech..)

Saphira liep weg van Scourge. Ze was blij dat ze bij Bloodclan mocht horen, en Yuriko met haar! Ze was eigenlijk we trots op zichzelf, maar dat liet ze niet zien aan haar gezichtsuitdrukking. Ze keek even om en zag dat Yuriko niet zo blij was... Kwam dat door wat zij had gezecht? Over zijn poot en dat hij nog geen halsband had? Maar Scourge had hun toch ingelaten? Ze richtte haar blauwe ogen weer op de menigte voor haar en dacht na. Ze was gewoon eerlijk en Scourge leek er geen problemen mee te hebben. Ze had zelfs haar halsband aan hem willen geven, dus hij had geen reden om boos op haar te zijn.
Ze keek nog even om naar Yuriko om te kijken of hij meeging en wou net een stap naar voren zetten toen Goldheart plotseling voor haar stond.
"Julli hebben mooie halsbanden!" zei hij tegen ze, terwijl hij hijgend aankwam.
'Dankje, maar waar is jou halsband?' vroeg ze hem nieuwschierig.