Dancing through life

Glacierfall wandelde langs de grens. Hier smolten de geuren van Shadowclan en Riverclan samen tot een dikke, verdovende stank. De rivier kronkelde als een glanzende ader door de scheidingslijn heen en verbond beide gebieden met elkaar. De grote kater was op zijn hoede, in zijn ijsblauwe ogen was achterdocht te vinden. Hij kwam liever niet dicht bij het gebied van de Shadowclan, ze gaven hem de rillingen. Ben je nu een Warrior of een Kittypet, zei hij bij zichzelf. Er verscheen een verharde uitdrukking op Glacier's smoel en hij marcheerde verder.  

Vanuit zijn ooghoek merkte Glacierfall een figuur op. Het was een kleine tabby kater die ontspannen naast de grens zat. De apprentice had heldere, lentegroene ogen. De Warrior trok een wenkbrauw op bij het zien van zijn nonchalante uitdrukking. Soepel draaide hij zich om en beende op het jong af. "Ook op patrouille?", vroeg hij ietwat afstandelijk. Als de ander niet agressief deed had hij geen reden om dat wel ze zijn. Glacier zette zich voorzichtig neer en sloef zijn pluizige staart keurig voor zijn poten.  

Zijn ijsblauwe ogen gleden over de omgeving. Zouden hij alleen zijn? Beweging bleef uit, gelukkig maar. "Ik was op jacht, maar raakte afgeleid door bewegingen", zei de kater vaag. Dit deed Glacierfall de wenkbrauwen fronsen. Wie raakt er nu afgeleid door bewegingen? En waarom zou hij dan gewoon bij de grens gaan zitten? Er flikkerde achterdocht in Glacier op, als een kaarsvlam die bespeelt werd door de wind. "Het is een mooie dag hé", miauwde de krijger in een stuntellige poging tot een gesprek. Thuis in het Riverclancamp had Glacier een soepele tong; maar praten met katten uit een andere clan, de Shadowclan dan nog wel, nee, dat ging hem niet goed af.

Niets. Dat was zijn reactie: een drukkende, bijna pijnlijke stilte. Een minieme beweging met zijn schouders, een doordringende blik en daar stopte het. Ongemakkelijk schijfelde Glacierfall heen en weer. Zijn ogen flitsten af en toe nerveus naar de kater en zijn mond werd eigenaardig droog Doe iets!, zei hij bij zichzelf. Jij hoort je niet je niet vervelend te voelen door deze pluisbal, maar andersom, wie is hier de Warrior? "Tong verloren?", mauwde Glacierfall met een geforceerd lachje.    

Het was alsof hij tegen een muur praatte. Zijn vragen werden beantwoord met één onopvallende beweging en dat was het dan. Glacierfall moest een zucht onderdrukken terwijl hij naar een aanknopingspunt in hun "gesprek" zocht. De kater hief zijn poot op en zwaaide ermee voor het gezicht van de apprentice."Hallo-hooo", vroeg hij met een scheve glimlach. Hij gaf de ander een vriendelijk por in zijn zij. "Iemand thuis?"

Spoiler:

Voor Glacierfall er erg in had, zat zijn poot tussen die van zijn gesprekspartner geklemd. Een lichte pijn schoot door hem heen, maar vanwege de leeftijd en het gestalte van de leerling was het draaglijk. "Raak met niet aan", dreigde de Shadowclanner. Zijn ogen fonkelden giftig. De krijger trok zijn poot terug en fronste zijn wenkbrauwen. "Je kan dat ook gewoon zeggen, leerling", beet Glacier hem koel toe. Zijn staart zwiepte kordaat heen en weer, als een belerende vinger.

Hij had het opgegeven, praten met deze leerling lukte gewoon niet. Glacierfall had er moeite met het wegstoppen van zijn irritatie en zuchtend draaide hij met zijn ogen. Ik kan beter verder gaan met mijn patrouille, besloot de kater voor zichzelf. Hij was net van plan om zijn vertrek aan te kondigen toen een laag gegrom zijn aandacht trok. Glaciers nekharen ging rechtop staan en zijn staart werd dik. Instinctief draaide hij zijn kop naar de bron van het geluid. Daar, maar enkele vossen lengtes van hen verwijderd, stond een monsterlijke hond met een platte neus en natte kaken van het kwijlen. Zijn ogen waren inktzwart en rolden wild rond in hun kassen; het beest schraapte zijn klauwen door het zand. "Op drie lopen we", siste de Riverclanner vanuit een mondhoek en zijn flitsen naar de apprentice.  

Tot zijn verrassing had de jongeling zich niet verplaatst. Hij staarde voor zich uit, nog steeds op dezelfde plek maar zijn gezichts uitdrukking was anders, wilder, levender. Glacierfall keek de Shadowclanner met gefronste wenkbrauwen aan, die grijnsde enkel. "Bang?", mauwde hij met gejaagde stem. De warrior voelde hoe hij zijn grip op de situatie kwijtraakte, tientallen scenario's speelden door zijn gedachten maar geen enkele had een goede uitkomst. "Neen", kaatste hij zo kalm mogelijk terug:"enkel verstandig". Glacier deed een pas achteruit, met zijn ogen nog steeds op de hond gefixeerd. "Er moet ergens een twoleg zijn", bedacht hij luidop:"Als we die kunnen vinden zal hij dat... dat beest stoppen". Oh, waarom had de starclan hem nu met deze kat opgescheept