Falling from heaven {Open}

De regen kletterde neer op haar onderhand aardig doorweekte pels. De blauwe ogen van de jonge kattin gleden over het landschap heen. Lang gras, de heide, wat langzaam maar zeker weer echt tot leven leek te komen. Dikke spetters modder vlogen in het rond toen de poes een beetje wegzakte in een plas, maar dat mocht niet deren. Niet vandaag. Eigenlijk had ze nooit echt veel contact meer met haar siblings, of met haar ouders, of met gewoon een andere apprentice. Pearpaw leek een beetje afwezig te zijn de laatste tijd, waarom wist ze zelf niet eens.

Het regende. Dikke druppels trokken door haar dunne, zwarte vacht. Crowpaw had haar vacht wat overeind gezet om het water af te weren, maar dat werkte eigenlijk alleen de eerste tien seconden. Daarna was ze doorweekt. Crowpaw rende op een rustig drafje door het gebied, maar toen één keer bijna uitgleed en struikelde en even later helemaal uitgleed, struikelde en met haar gezicht in de modder viel, vertraagde ze haar tempo maar wat. Daarnaast was hierdoor haar laatste restje goed humeur verdwenen. Met een chagrijnige trek om haar mond en haar blik strak voor zich gericht, liep ze verder. Ze liep niet echt ergens heen. Waar moest ze heen? Voor zover er al prooi buiten was, ging zij die niet horen door het getik van de regen heen. Ze betwijfelde niet of andere katten dat wel zouden kunnen. Natuurlijk zouden ze dat kunnen. Zij was gewoon een waardeloze jager. Omdat ze echter niet zonder een goed excuus in het kamp kon blijven zitten, was ze er toch maar op uit gegaan. Misschien kon ze naar de Vierboom gaan en daar weer een dag tevergeefs af zitten wachten of haar vader daar toevallig langs zou komen. Ze had hem nog maar twee keer ontmoet, maar ze had er spijt van dat ze de laatste keer geen afspraak had gemaakt voor een volgende ontmoeting. Sommige dagen dacht ze er bijna niet aan dat ze nog een vader had.
Ze lette niet zo op, dus merkte ze de wit-met-bruine poes pas op toen ze bijna tegen haar aan liep. Net op tijd hield ze stil. "Uh, hallo", zei ze een beetje schaapachtig. Was het Pearpaw? Ze wist het niet zeker, dus ze besloot de gok maar niet te wagen en de naam gewoon niet te noemen. Je kon prima een gesprek met iemand voeren zonder diens naam te noemen.

In de verte zag ze een kleine beweging waarvan ze dacht dat het een haas was, en dus zakte ze een beetje in elkaar. Maar net toen ze in de goede houding stond liep er plots iemand tegen zich aan, iemand wiens zwarte vacht haar toch best wel bekend voorkwam, het was Crowpaw als ze het goed had. "Uh, hallo," mauwde de poes een beetje schaapachtig en zo naïef als de jonge poes was glimlachte ze naar Crowpaw, niet boos, maar gewoon vrolijk. Haar zachte blauwe ogen twinkelden vrolijk, een beetje gezelschap kon nooit veel kwaad, niet? "Hallo, Crowpaw," mauwde ze toen en greens kort naar haar. "Ook een wandeling aan het maken op deze regenachtige dag?"

"Hallo, Crowpaw," miauwde Pearpaw - als ze dus inderdaad Pearpaw heette - met een grijns. "Ook een wandeling aan het maken op deze regenachtige dag?" Crowpaw haalde haar schouders op. "Uhm, ja, zoiets", mompelde ze. Pearpaw had blauwe ogen, zag Crowpaw, zoals een kitten. Crowpaw hield niet van blauwe ogen. Ze zagen er te onschuldig uit en onschuld bestond niet. Of tenminste, bijna niet, en dat wat wél onschuldig was, werd snel genoeg weer door de wereld ongedaan gemaakt. En daarom hield ze dus niet van blauwe ogen, al bedacht ze dit alles pas op dit moment en had ze er eerder nooit over nagedacht. Er waren veel katten met blauwe ogen. Lionroar had ook blauwe ogen. En Gentlekit had blauwe ogen gehad, maar dat was omdat ze een kitten was. Misschien waren die blauwe ogen later wel gebleven, maar Crowpaw verwachtte het niet, met de groene ogen van hun vader en de... ze wist niet meer of haar moeders ogen nu groen of geel waren geweest, maar in ieder geval niet blauw. Gentlekit was onschuldig geweest. En zij was dood.
Fijn, daar ging ze weer. Haar slechte humeur moest wel heel goed van haar gezicht af te lezen zijn. Ze kon voelen hoe zwaar haar mondhoeken waren en ze merkte dat ze fronste. Meestal deed ze tenminste nog alsof, maar dat ging haar nu niet lukken. Haar mondhoeken waren gewoon te zwaar om op te tillen.