Counting the falling raindrops || Cherrypaw

Op een drafje kwam de pointed Apprentice het Camp binnen gesneld. Haar vacht was redelijk nat, aangezien het een tijdje geleden was begonnen met regenen. Ze was bij de Little Creek geweest toen het begon, en had dus al een aardige afstand afgelegd door dit hondenweer. Gehaast liep ze naar de Apprentice Den, maar toen ze langs de Nursery kwam hoorde ze een geluidje. "Blegh!" Lachend keek Cherry opzij, waar een kleine kitten met haar kopje in de regen zat. Het was een kitten van het nieuwe nestje, dus het zusje van Slatekit. Nieuwsgierig en met een glimlach op haar snuit bleef ze staan. 'Je moet ook niet proberen maar buiten te gaan in de regen, gekkie.' Mauwde Cherry glimlachend. Ze liet naar de grijze tabby toe. 'Mag ik misschien binnen komen? Het is hier nog al nat.' Voegde ze er met een knipoog aan toe.

Lachend hield Cherry haar kopje scheef, terwijl de regendruppels nog steeds op haar kopje uiteen spatten. "Dit vies is," Even lachte Cherry helder om de woordjes van de kitten, die al best goed kon praten voor haar leeftijd. Vervolgens maakte de cyperse plaats voor haar, zodat ze naar binnen kon komen. Snel schudde ze haar vacht uit, waarna ze dankbaar naar binnen liep. Met een glimlach ging ze naast het kleine poesje zitten. "Wat jou naam?" Piepte de kitten vragend. 'Ik ben Cherrypaw, maar noem me maar Cherry,' Antwoordde ze met een glimlach. "Jij mooi!" Weer lachte Cherry. Het kwam niet vaak voor dat iemand dat over haar zij. 'Dankjewel.' Mauwde ze liefjes. 'Jij bent ook heel mooi.' Het complimentje was gemeend, en een warme glimlach stond op haar snuit. 'En hoe heet jij, kleintje?' Haar stem was rustig, net als toen ze Slatekit had aangesproken. Ze wist wel hoe ze met kittens om moest gaan.

Vriendelijk glimlachend keek Cherry naar de cyperse kitten, waarvan ze de naam nog niet wist, toen die haar borstje trots maar voren stak. "Woufkit," Mauwde de kitten, die dus Woufkit heette? Vast niet. Het was nog een klein poesje, waarschijnlijk kon ze haar naam niet helemaal goed uitspreken. Even dacht Cherry na. Toen zij zo oud was, gebruikte ze de W in plaats van de.. de.. de R! Dus dan was hey Roufkit? Nee natuurlijk niet.. Weer dacht ze even na. Ze had de namen van het nestje wel gehoord, maar kon het niet helemaal meer herinneren. Ineens schoot het haar te binnen. Roughkit! Het poesje heette Roughkit. "Doet geen pijn voor regen wanneer valt?" Weer dacht Cherry na. Hoe moest ze dit uitleggen? 'Nee hoor..' Mauwde ze kalmpjes. 'De regendruppels zijn de kittens van de wolken. Die vinden het heel leuk om te vliegen, dus dan springen ze van hun mamma af naar beneden, en dan vliegen ze. Daarna gaan ze even op de grond liggen, want ze zijn best wel moe, maar als hun mamma's weer weg gaan dan vliegen ze weer naar boven toe.' Ze verzon de uitleg ter plekke, maar hoopte dat het duidelijk was. 'Moet ik anders een verhaaltje vertellen over een regendruppel?'

Een vrolijke glimlach stond op Cherry's snuitje toen ze zag hoe enthousiast Roughkit reageerde. Ze was hier best wel goed in. Toen de cyperse poes uitriep dat ze ook een regendruppel wilde zijn, lachte Cherry even. Ietwat nieuwsgierig keek de Apprentice hoe de kitten overeind kwam. "Verhaaltje over regen?" Herhaalde Roughkit. "Leuk!" De oudere poes antwoordde met een vrolijke glimlach, en ze haalde even diep adem om te vertellen. 'Er was eens een regendruppel..' Begon ze met een zachte blik. 'En die druppel die was bang om te vliegen. Hij had hoogtevrees. Daarom bleef hij altijd veilig in de vacht van zijn mamma, ook als zijn andere broertjes en zusjes naar beneden sprongen. Dat vond de regendruppel heel stom, maar hij was bang om te springen. Toen, op een nacht, had zijn mamma een plan, want ze vond het zo zielig voor hem. Ze vroeg aan haar kinderen om in een bepaalde vorm te springen, en dat deden ze. Toen de bange regendruppel die ochtend wakker werd keek hij naar beneden, maar tot zijn verbazing zag hij geen afgrond, maar een andere wolk! Hij lachte even, waarna hij een stapje naar voren zetten en...' Even werd ze stil, om de spanning op te bouwen. '..en hij viel! Die wolk, dat waren namelijk zijn broertjes en zusjes, die een plas hadden gevormd op de grond in de vorm van een wolk. Nu denk je vast; wat zielig voor die druppel, maar dt was niet zo! Hij vond het vliegen geweldig, en lachte hard. Vanaf nu had hij nooit meer hoogtevrees, dankzij het slimme plan van zijn mamma.' Sloot ze af. Ze was niet helemaal trots op het verhaal, maar het was beter dan niets.