{Open} Too big for here, too small for outside

Wat onhandig probeerde Slatekit haar pootje op haar kop te leggen. Ze had jeuk! Maar haar nog onhandige en korte kittenpootjes zorgden dag ze er niet bij kon! Onhandig rolde de kitten op haar zij, op haar rug en maakte een halve koprol om de jeuk kwijt te raken, maar het werkte niet en het was gek makend! Sowieso was deze ruimte gekmakend naast de jeuk want het werd telkens kleiner voor haar gevoel, tenminste drukker. Ergens wilde ze wel naar buiten. Maar het durven was het probleem... Weer maakte de kitten een onhandige koprol en belande met een onhandige plof in het mos.

{Be welcome<3}

Snowy had ondertussen gemerkt dat Tall iets onbereikbaars was. En je had ten eerste Ace, die haar waar dan ook onrustige en bange gevoelens gaf. Maar ze had besloten dat ze het van zich af moest zetten. Piekeren hielp toch ook niet? Met een flauwe glimlach liep ze de Nursey in. Daar zag ze een kleine kitten wel heel gek doen. Ze wrong zich in alle mogelijke vormen, maakte een soort van koprol en belande uiteindelijk in het mos. Snowy onderdrukte een giechel, en liep naar de kitten toe. "Hoi, ik ben Snowy." stelde ze zichzelf vriendelijk voor. Ze had geen idee van wat de kitten al kon, misschien kende ze nog niet eens woordjes. Maar ze moest toch op de een of andere manier contact krijgen? "Heb je misschien jeuk?" vroeg ze toen. Ze begreep dat de grijze kitten waarschijnlijk zichzelf nog niet kon krabben en daarom al die gekke bewegingen had gemaakt.

-If I may :3

De kitten bevroor toen een schaduw over haar heen viel. Haar mondhoeken trokken naar beneden en haar ogen sperden zich open. Maar toen ze eenmaal de moed had gevonden om haar kop te draaien en te kijken wie de grote schaduw had gemaakt, zag ze dat 'hij' het niet was en ontspande de kitten. Met grote nieuwsgierige ogen krabbelde de kitten onhandig en nieuwsgierig overeind om de apprentice aan te kijken. "Hallo," snorde Slatekit, "Swowy, ik... ben Slate..kit!" Haar woorden kwamen er onhandig uit en met tussenposen, aangezien ze moest nadenken bij de meesten, maar ze kwamen ondertussen wel! Op de volgende vraag stootte Slatekit een klagerig gepiep uit. "Kriebel!" Miauwde de kitten zachtjes, waarna ze weer onhandig bij haar kop probeerde te komen, deze keer met haar achterpoot.

De kitten leek eerst een beetje bang, maar toen ze zich omgedraaid had keek ze Snowy met grote nieuwsgierige ogen aan. "Hallo," snorde het poesje. Ah, ze kende dus wel degelijk wat woorden. "Swowy, ik... ben Slate...kit!" hakkelde Slatekit. Snowy moest even lachen. Slate was slim, de woorden zouden binnenkort vast wel vloeiend naar buiten komen. "Aangenaam, Slatekit!" zei ze vrolijk. Toen ze over jeuk begon, klonk er wat klagerig gepiep. "Kriebel!" miauwde Slate zacht, waarop ze weer probeerde te krabben. Snowy besloot haar maar te helpen, ze zou er zelf gek van worden als ze ergens jeuk had, maar er niet bij kon. "Waar, op je kopje? Wacht, ik help je wel even." bood ze aan. Ze stak haar rechterpoot uit, en wreef er voorzichtig mee over het kopje van Slate, uiteraard met ingetrokken nagels. Jeetje, wat was Slate eigenlijk nog klein! En nu al woorden leren? Of misschien lag het er gewoon aan dat Snowy nooit op jongere kittens had gelet. "Beter zo, Slatekit?"

Plotseling kwam er een belofte tot hulp, verlossing! En er werd een sneeuwwit pootje op haar zachte koppie gezet. Eventjes keek Slatekit er verbaasd naar, haar ogen zo ver mogelijk naar boven rollend om de witte poot te bekijken. Maar toen Snowypaw begon te wrijven, begon Slatekit zachtjes te spinnen en mee te leunen met het pootje. De kitten sloot haar ogen en trapte zelfs wat vergenoegend met haar achterpootje. De jeuk verdween zelfs! Wat was dit voor een magie? Het maakte de leigrijze kitten eigenlijk niet echt veel uit, ze wist dat het heel erg prettig voelde. Maar aan alles kwam een eind en dus ook aan dit lekkere gekrab. De poes keek wat teleurgesteld op maar knikte toen Snowypaw haar vroeg of het beter was. "Beter!" Verklaarde de kitten.

Snowy lachte zachtjes toen bleek dat Slate het heerlijk vond om op haar kopje gewreven te worden. De kitten sloot haar oogjes, spinde en leunde een beetje mee met haar poot. Uiteindelijk trok ze haar poot terug. Slate knikte en leek een beetje teleurgesteld dat het was afgelopen. "Beter!" verklaarde het poesje. "Mooizo." glimlachte Snowy. "Zal ik nog eventjes doorgaan?" vroeg ze, en stak alvast haar poot weer uit. Ze begon weer over het grijze kopje te wrijven. Ze kon zich best voorstellen dat dat fijn voelde! En bij jezelf lukte het ook niet zo goed. Zonder dat ze het door had, begon ze zelf ook zacht mee te spinnen. Wat haar betreft zou ze hier de hele dag blijven zitten. Nouja, de herrie hier was dan wat minder, maar daar moest ze het dan maar mee doen. "Weet jij misschien hoe oud je bent?" vroeg Snowy tenslotte, om het gesprek wat op gang te laten komen. Hoewel oud een beetje raar klonk voor zo'n relatief jonge kitten.

Weer probeerde Slatekit met haar achterpootje bij haar kopje te komen. Ze had dan wel geen kriebelig gevoel meer, maar het gewrijf voelde gewoon lekker... Maar helaas, haar pootjes waren in deze tijd niet mirakuleus gegroeid tot een lengte waarmee ze wel bij haar kopje kon. Snowypaw bood dan ook een redding. "Mooizo." glimlachte Snowy. "Zal ik nog eventjes doorgaan?" En de poot werd weer op haar kop gezet. Slatekit begon zachtjes te spinnen, wat steeds luider werd terwijl ze meeleunde met de poot en deze af en toe kopjes gaf. Alleen verloor ze uiteindelijk wel haar evenwicht en lag ze wat verdwaasd in het mos. De volgende vraag snapte ze alleen niet. Oud? Ze was toch jong? Dus kwam haar antwoord in een verwarde mompeling. "Fawnstep en Ashdwizzle mama en papa..." Murmelde de kitten zachtjes. Een totaal irrelevante opmerking in verband met de vraag, maar in de kitten haar hoofdje was het zeer zeker mogelijk dat dit het juiste antwoord was!

Na een tijdje verloor Slate weer haar evenwicht. Dat was redelijk logisch, kittens moesten hun evenwicht meestal nog ontwikkelen. Ze lag een beetje verdwaasd in het mos. "Fawnstep en Ashdrizzle mama en papa..." antwoordde het poesje. Snowy lachte zacht. Waarschijnlijk was Slate ook in de war geraakt door het woordje 'oud'. Maar wacht eens even, Ashdrizzle en Fawnstep? Ze dacht dat het tussen die twee een beetje moeilijk lag. Zeker was ze er ook niet van. Ze besloot er toch niks over te zeggen tegen de kitten. "Ah, ik geloof dat zij wel aardig zijn!" zei ze in plaats daarvan, vrolijk. Toen duwde ze de kitten voorzichtig weer omhoog, zodat ze niet meer zo onhandig op de grond hoefde te blijven spartelen.

Wat onhandig draaide Slatekit haar kopje zodat ze nog wel naar Snowypaw kon kijken. De poes was zeker wel nieuwsgierig ingesteld en ze zag niet vaak van zulke sneeuwwitte katten. Behalve dan die nieuwe poes die in de nursery was en misschien haar kittens maar die had Slate nog miet gezien of gesproken dus die kittens telden nog niet! "Vacht is mooi," besloot Slatekit dan ook snorrend. "Ah, ik geloof dat zij wel aardig zijn!" Miauwde Snowypaw uiteindelijk over haar ouders. Fervent knikte Slatekit als reactie. "Mama heel erg lief en papa groot en sterk!" Snorde het poesje, nu ook wat meer op gang komend qua spreken. Als ze eenmaal bezig was, hoefde ze ook minder na te denken.

"Vacht is mooi," zei Slate snorrend. Snowy werd er vrolijk van. Dat was de eerste die wat aardigs over haar zei! "Mama heel erg lief en papa groot en sterk!" zei ze toen knikkend. Snowy keek haar vrolijk aan. "Dat geloof ik graag!" spinde ze, en ging toen naast het poesje zitten. "En vertel eens, waarom is jouw mama dan zo lief?" vroeg Snowy met een speelse ondertoon. Slate leek al iets minder problemen te hebben met de woorden. Het was ook moeilijk, maar Slate was al aardig op weg. "Enne... jouw papa, is die dan ook lief?" vroeg ze toen ook plagerig. Met haar blauwe ogen keek ze de kitten aan, die eveneens grote blauwe ogen had. Waarschijnlijk zou Slate ze voor altijd houden, want hadden Ashdrizzle en Fawnstep niet ook blauwe ogen? Ze wist het niet meer zo zeker, maar in elk geval stond de kleur Slate goed.

Een beetje onhandig plofte Slatekit neer op haar achterwerk, maar ach, ze zat. "Dat geloof ik graag!" spinde Snowypaw. Zachtjes begon Slatekit zelf ook te snorren. Spinnen was een prettig geluid, vond ze. "En vertel eens, waarom is jouw mama dan zo lief?" vroeg Snowypaw. Wat verbaasd knipperde Slatekit met haar ogen. Waarom? "Enne... jouw papa, is die dan ook lief?" Vroeg de apprentice vervolgens. "Ja!" Kwam er meteen uit. Hoe konden ze niet lief zijn? Ze waren altijd lie- nee... Dat was niet zo. Slatekit's oortjes gingen lichtjes hangen. "Maar.. Papa schreeuwt naar mama... Mama ook schreeuwen naar papa..." Murmelde de kitten zacht terwijl haar blik naar de grond ging. "Mijn schuld..." Het was immers toen zij naar buiten was gebracht door Tallpaw dat papa en mama zo boos werden... Haar pootjes begonnen lichtjes te trillen en ze kneep haar ogen dicht.

"Ja!" antwoordde ze direct. Maar toen gingen haar oortjes een beetje hangen. Snowy wierp een bezorgde blik op haar. "Maar... papa schreeuwt naar mama... mama ook schreeuwen naar papa..." zei Slate toen een beetje sip. Snowy zuchte zachtjes. Ja dat was waar, het lag allemaal wat gevoelig bij Slates ouders. "Mijn schuld..." murmelde ze nog. Ojee, ze had die vraag niet moeten stellen. Slates voetjes begonnen een beetje te trillen en ze deed haar oogjes dicht. Beschermend sloeg Snowy haar staart om haar heen. "Welnee, het is heus jouw schuld niet hoor!" begon ze troostend. Straks kreeg het arme wezentje er nog een complex van. "Alle ouders maken af en toe ruzie, maar ze houden nog wel van elkaar! Als ze niet van elkaar hielden, dan zouden ze jou toch niet gekregen hebben?" probeerde ze uit te leggen. Eigenlijk klopte het verhaal niet helemaal. Er bestonden gevallen waarbij er helemaal geen sprake was van iets als liefde en romantiek. Bij hun gold meer zoiets als, pats, boem, klaar. En klaar was in dit geval kinderen hebben. Maar ja, dat kon Slate toch niet weten? Dat was meer iets voor later.

Zwijgend drukte Slate zich wat dichter tegen de pluizige staart van Snowypaw aan toen deze om haar heen gekruld werd. De warmte van een staart voelde troostend en vertrouwd. Fawnstep had de hare ook wel eens troostend om Slatekit heen geslagen of natuurlijk beschermend. "Welnee, het is heus jouw schuld niet hoor!" Miauwde de apprentice haar toe, maar waarom waren papa en mama dan gaan schreeuwen toen de kitten om mama had geroepen...? "Alle ouders maken af en toe ruzie, maar ze houden nog wel van elkaar! Als ze niet van elkaar hielden, dan zouden ze jou toch niet gekregen hebben?" Zachtjes knikte Slatekit, een flonkering van hoop in haar ogen. Maar nog altijd keek ze een beetje beteuterd. "Dus niet altijd boos..?" Vroeg ze zachtjes.

Slate knikte zacht, en leek al iets hoopvoller dan eerst. Deze keer onderdrukte Snowy een glimlach. "Dus niet altijd boos...?" vroeg Slate toen ook zacht. Snowy schudde haar kop. "Nee, ze zijn niet altijd boos. Ze hebben soms gewoon een meningsverschil!" maar ze keek even bedenkelijk. Kende Slate dat woord wel? Nou ja ze moest het toch leren. Maar dan moest iemand het wel uitleggen. "Ze denken gewoon allebei soms wat anders over iets, en dat botst wel eens." zei ze dus. Ze wist eigenlijk niet of de uitdrukking die erin verwerkt was, wel begrepen zou worden.

Zwijgend spitste Slatekit haar zachte, grijze oortjes toen de poes met moeilijke woorden begon te komen. Verwarring vonkte op in haar blauwe oogjes. Meningsverschil...? Wat was in Starclan's naam een meningsverschil? Haar oortjes deinden lichtjes mee toen ze haar kopje scheef hield. "Melings...veschiel?" Miauwde de poes zachtjes, het woord totaal verkeerd uitsprekend. "Botsen...?" Murmelde de kitten zachtjes, een totaal berld oproepend hoe Fawnstep en Ashdrizzle met hun koppen tegen elkaar aan beukten om de 1 of andere reden. Dit vergrootte haar verwarring alleen maar. Dat deed toch zeer?

"Melings...veschiel?" zei Slate vragend. Snowy kon zichzelf wel slaan. Natuurlijk kende ze dat woord niet. "Botsen...?" dat laatste leek al helemaal niet goed te vallen. Snowy lachte een beetje in zichzelf. "Ik bedoel, dat als ze ergens allebei ergens anders over denken, dat er dan een ruzietje kan ontstaan." probeerde ze nogmaals uit te leggen. "Maar zo'n ruzietje wordt eigenlijk altijd wel weer opgelost." zei ze toen bemoedigend. Jemig, hoe legde je iemand iets uit wat voor jouzelf heel simpel leek? Ze krulde haar witte staart nog wat meer om Slate heen, toen er een redelijk koude windvlaag door de Nursey ging. Kittens konden maar beter niet ziek worden.

"Ik bedoel, dat als ze ergens allebei ergens anders over denken, dat er dan een ruzietje kan ontstaan." Legde Snowypaw uit. "Maar zo'n ruzietje wordt eigenlijk altijd wel weer opgelost." Slatekit knipperde langzaam met haar heldere blauwe ogen. Het was duidelijk dat haar jonge hersens hier erg hard over moesten tobben. "Dus niet... Boem met koppen...?" Probeerde Slatekit, haar woorden vielen zo nu en dan weer weg, het was lastig om moeilijke zinnen te maken. Het poesje hield haar koppie alleen maar schever.

Slate leek nog steeds verward door Snowy. "Dus niet... Boem met koppen...?" vroeg ze met een scheef kopje. Nu kon Snowy haar grijns niet verbergen. "Welnee, gelukkig niet!" begon ze geruststellend. "Anders zouden alle ouders de hele dag pijn in hun kop hebben." voegde ze daar zogenaamd heel ernstig aan toe. Ze zag het al voor zich, al die ouders die steeds met hun koppen tegen elkaar botsten om uit te vechten wat het beste was voor hun kinderen. Nee, dat zou vast niet goed aflopen. "Ben je al eens buiten geweest?" vroeg ze toen nieuwsgierig. Ze was niet echt van plan om haar mee te nemen naar buiten, als er dan iets mis ging kreeg ze het met Fawnstep aan de stok, en dat leek haar eigenlijk niet zo'n heel prettig idee. En Ashdrizzle kwam vast ook wel achter haar aan, en daar zat ze al helemáál niet op te wachten! Bovendien was Fawnstep wel de dochter van Innerghost...

"Welnee, gelukkig niet!" begon Snowypaw geruststellend. "Anders zouden alle ouders de hele dag pijn in hun kop hebben." Een opgeluchte zucht ontsnapte uit Slatekit's mond als reactie. Ze wilden niet dat haar ouders auw hadden. Dus resoluut schudde ze ook haar kopje. "Geen auw," miauwde de poes, haar conclusie trekkend. De poes rolde weer op haar ruggetje uit lichte verveling en strekte haar pootjes één voor één, eventjes testende of ze nog wel werkten. Want je wist maar nooit! Straks hield 1 van je pootjes er zo maar mee op en dat kon je niet hebben! "Ben je al eens buiten geweest?" Kwam de plotselinge vraag van Snowypaw. Buiten...? Daar was het toch zo eng..? Slatekit's oortjes gingen achteruit, meteen weer terugdenkend aan hoe 'hij' haar naar buiten gesleept had en hoe bang ze was geweest. Licht rillend schudde ze haar kopje. Ze zou haar toch ook niet mee naar buiten nemen...?

Slates oortjes gingen achteruit en ze leek een beetje bangig. Oh nee, nu had ze alweer iets fout gezegd! Het poesje schudde rillend haar kopje, en Snowy kreeg medelijden. "Nouja, dat komt vanzelf wel." miauwde ze dus geruststellend, in een poging om het poesje wat minder bang te laten zijn. "Ik neem aan dat jij zelf wel mag weten wanneer je naar buiten wilt." voegde ze daaraan toe. Ze had natuurlijk geen flauw idee van wat er met Slate was gebeurd, waardoor ze nu bang was voor buiten. Misschien dat ze het ooit te weten kwam, en anders niet. Het maakte niet zoveel uit. Snowy hoopte alleen dat het over zou gaan.