{Icyrose} Are we all to blame?

We've gone too far
From pride to shame..
Tell me now,
What have we done?
We don't know...

Voor een moment aarzelde Tinderpaw toen ze haar moeder zag lopen. Ze had het gesprek tussne haar ouders wel deels gehoord. Maar het was nog steeds haar moeder... Ze kon niet zonder haar moeder. En ze kon het dan ook niet laten om de mooie calico poes te benaderen. Met bijna geruisloze pootstappen liep de kleine poes naar Icyrose toe. Haar stem klonk zachtjes. "Mama..?" Na de ruzie die ze had aanschouwd, voelde het zowel bij haar moeder als bij haar vader niet helemaal veilig meer. Het was peilen en aftasten welk terrein veilig was en welke niet... Maar haar moeder was altijd een pilaar van veiligheid geweest in haar leven, net zoals dat haar vader een pilaar van trots was...

"Mama..?" Ze hoefde zich niet eens om te draaien, ze wist al wie het was. Het kleine evenbeeld aan die zak die ze net achter had gelaten, diegene waaraan ze ooit haar hart had gegeven. Hmpf, hoe dom had ze kunnen zijn. Ze beet even op haar lip en voelde hoe haar scherpe tand door het vlees heen ging en er bloed opwelde. Ze draaide haar zo dat één blauw oog naar Tinderpaw kon kijken. "Wat?" Ze kon het niet, de snauw zat vast in haar stem. Zelfs tegenover haar kittens kon ze niet vriendelijk en lief zijn, niet meer. Ze wilde het niet meer, ze wilde gewoon weer leven zoals ze voorheen had gedaan. Met als enige zorg haar vader, als die terug zou komen tenminste.

Voor nog een paar momenten hield ze nog hoop vast. Hoop dat haar moeder zich om zou draaien en het zo zou laten. De snauw die ze kreeg kwam des te harder aan door diezelfde hoop waar ze zich aan vast klampte. Alsof ze door een wesp gestoken was, trok Tinderpaw zich iets terug. Haar oren drukten zich weer plat in haar nek. Nooit had haar moeder zo'n toon tegen haar aangeslagen... Niet dat ze zich kon herinneren dan... "I-ik.." stamelde de poes, van haar stuk gebracht. Ja, wat wilde ze nou? Haar moeder smeken weer partners te worden met haar vader? Haar smeken dat alles weer goed zou komen? Dwaas.. Zeer dwaas.

Ze had haar dochter pijn gedaan, met één enkel woord had ze haar moeder vertrouwen verslonden. Was dit wat ze had verdiend? Blijkbaar wel, anders was dit nooit gebeurd. "I-ik.." De woorden waren moeizaam en bij dat ene woord bleef 't. Icyrose zuchtte geïrriteerd en draaide zich weer om, om weer voor zich uit te kijken, Tinderpaw geen blik mee gunnend. "Probeer het maar niet, het komt toch niet goed," miauwde ze harsh naar haar dochter toe. Ze wist wat er ging gebeuren, het gesmeek, de uitleg, ze wilde het nu niet hebben. Later zou ze het wel vertellen, maar niet nu. Nu was alles nog te vers, te pijnlijk. Want ja, pijn deed 't.

Ook haar moeder keek weg van haar en ze voelde haar hart ineenkrimpen. Ze tilde haar voorpoot eventjes op alsof ze haar poot tegen haar moeder aan wilde zetten, om haar te dwingen haar aan te kijken. Maar ze drukte haar voorpoot weer tegen de grond aan toen ze haar moeder's harde woorden hoorde. "Probeer het maar niet, het komt toch niet goed," Ze beet even op haar lip, haar ogen dichtknijpend. "Waarom." Miauwde ze, het was niet eens op een vragende toon gesteld. Waarom was dit gebeurd. Waarom haatten haar ouders elkaar ineens. Waarom deed haar moeder zo tegen haar. Waarom, waarom, waarom.

"Waarom" Daar was het woord wat het teken gaf dat ze de strijd had verloren. Nu kon ze er niet onderuit om het aan Tinderpaw te gaan uitleggen en daarbij toe te geven dat haar leven was veranderd in een puinhoop. Zachtjes zuchtte Icyrose, maar ze bleef met haar rug naar haar dochter toe zitten. "Er zijn dingen gebeurd in het verleden, waar papa en ik een meningsverschil over hadden," miauwde ze ijzig kalm, weigerend de naam van Lionroar uit te spreken. De bastard, hij was het niet waard om vader te zijn van háár kittens.

Niet dat ze het bijster koud had, maar Tinderpaw voelde nog steeds een huivering door haar kleine lichaam gaan toen ze de woorden hoorde die haar moeder uitsprak. "Er zijn dingen gebeurd in het verleden, waar papa en ik een meningsverschil over hadden," Het was duidelijk dat haar moeder niet wilde uitleggen over die dingen, Tinderpaw ging het niet eens proberen om ernaar te vragen. Maar... Naar de rug staren van haar moeder werd wel al vlug oud. Voorzichtig zette Tinderpaw een paar pasjes naar voren, proberend de blik van haar moeder te vangen. "En nu..?" Vroeg de poes zachtjes, haar stem trilde licht.

Haar blauwe ogen volgde de jonge poes, die het perfecte evenbeeld was van de kater dei ze nu allerliefst de nek om wilde draaien, terwijl ze voor haar ging zitten en hun even blauwe ogen elkaar kruiste. "En nu..? werd er aan haar gevraagd en Icyrose snoof eventjes. Tja, en nu? Ze wist het zelf niet meer, maar ze zou het dan wel moeten zeggen. "Nu zullen papa en ik voorlopig niet meer bij elkaar zijn," miauwde ze daarom stug, zich bedenkend dat het beter was om de harde waarheid te spreken dan tegen haar kittens te liegen. "Is er verder nog iets wat je wilt weten? Anders ga ik jagen," miauwde ze daarna, met een iets wat strenge toon in haar stem, terwijl haar poten jeukte om weg te wezen hier.

De stugge toon die ze kreeg van haar moeder liet haar even op haar lip bijten, lichtjes, maar ze liet de blik van haar moeder niet los totdat deze gesproken had. "Nu zullen papa en ik voorlopig niet meer bij elkaar zijn," Miauwde haar moeder. Een vermoeid besef overspoelde Tinderpaw. Dit kwam niet meer goed... Zeker niet de eerst komende tijd. Langzaam liet haar blik haar moeder los en ging deze naar de grond toe. Hoe kon, terwijl alles zo goed ging, alles ineens zo afdalen naar.. naar dit? "Is er verder nog iets wat je wilt weten? Anders ga ik jagen," miauwde haar moeder op strenge toon. "Nee.. niks mama," murmelde Tinderpaw als reactie, niet opkijkend. Liet haar moeder maar gaan.. Net zoals papa had mama moeite gehad om haar aan te kijken. Alles zou vanaf nu anders zijn en ze hield niet van verandering...