Zijn ogen op de grond gericht slenterde de donkergrijze kater door het camp. Zijn vacht was alleen maar lichter geworden de laatste tijd, net zo grijs als de wereld nu was. Silverkit.. Het was het enige woord dat hij kon denken. Hij plofte neer en staarde naar zijn poten. Een traan gleed uit zijn ooghoek, maar hij maakte geen geluid. En dan begon het te regenen. Sommige katten vluchtten de dens in om maar niet nat te worden, maar dat was nu wel het minste van zijn zorgen. Hij bleef gewoon zitten, doorweekt en met betraande ogen.