I thought a frog would cheer you up?

Running verzakte zowat van het lachen en Ace gunde het haar ook helemaal. Zelf probeerde hij in alle macht zijn vacht terug te krijgen maar het wou niet daden. Daarom keek hij maar naar Running die vollop lachte, het deed hem goed. Hij had haar in de hulst van de nacht ontmoet, verlegen en nu al had hij haar in een lachbui kunnen krijgen. Het leek hem niet mogelijk dat hij ooit zo gelukkig werd van een pluizige vacht. Toen ze eenmaal omhoog was zag hij haar lachtraantjes en veegde ze weg met het puntje van zijn opgeplofte vacht. "Werkelijk war, ik heb in een lange tijd niet meer zo erg gelachen, misschien wel nooit." Wat trots keek hij naar de ander, al begon zijn wond nu erger pijn te doen. Hij was te actief geweest en daar zou hij nu de rest van de dag voor moeten moeten. Maar ondanks dat er soms een rilling van blinde pijn door zijn lichaam schoot liet hij niks merken. ‘Dan hou ik mijn mooie vachtje al helemaal’ zei hij verklarend en opgewekt. "Ik zal de knuffelbeer wel wat helpen." Hij voelde Runnings vachtje door de zijne en zag zijn vacht krimpen. Of ja, hij viel weer in zijn normale positie. Hij grijnsde breed, niet alleen omdat zijn vacht weer normaal was. ‘Bedankt mijn beschermer, je hebt me gered van een hair-attack’ grijnzend bekeek hij het resultaat en gaf een paar wilde plukken nog een snelle lik.

‘Dan hou ik mijn mooie vachtje al helemaal’ Ah, dat was lief. "Nu maar hopen dat hij ook zo werkt als ik een keer verdrietig ben." Haar glimlach werd wat breder toen Acepaw begon te grijnzen. ‘Bedankt mijn beschermer, je hebt me gered van een hair-attack’ Ze maakte een hoffelijke buiging naar hem. "Alles voor heer Knuffelbeer." Glimlachte ze en haalde opgelucht adem toen ze zag dat haar vacht nu niet ook rechtovereind stond. "Heb jij eigenlijk de nieuwe kittens al gezien?" Haar ervaring was alleen bijna het hele nestje van Fawnstep, maar die van haar eigen Mentor waren nog onbekend.

"Nu maar hopen dat hij ook zo werkt als ik een keer verdrietig ben." Hij gaf haar weer een klein duwtje met zijn goede kant en grijnsde wat grootmoedig. ‘Met mijn fabules vacht hoef je nooit meer verdrietig te zijn.’ Nou ja, het was voor hem wel deprimerend om als een enorme bal fluf rond te lopen, maar goed, niemand durfde hem ermee te pesten. Waarschijnlijk omdat hij al meer dan de helft van de apprenticejes klein kon krijgen door er met zijn -kuch- spieren op te gaan zitten. "Alles voor heer Knuffelbeer." reageerde Running naar zijn bedankje. Bij haar hoffelijke houding hief hij zijn kop en sloeg zachtjes met zijn staart tegen haar schouder. ‘Dan kroon ik mijn machtige beschermer tot mijn stijlliste’ Grijnzend keek hij richting de Nursery. "Heb jij eigenlijk de nieuwe kittens al gezien?" Wat schuldbewust keek hij op, een lichtte grijns op zijn gezicht. ‘Ik heb er twee ontmoet, beiden mogen me niet. Of ja, hun moeder heeft al helemaal een hekel aan me’ Hij liet weer een van zijn oortjes zakken en keek wat speels. ‘Maar Slate en Rough mogen we wel’ deelde hij trots mee.

Door een staart werd ze geslagen tot: ‘Dan kroon ik mijn machtige beschermer tot mijn stijlliste’ Oh wat een eer was dat zeg! Dan moest ze echter wel de hele tijd achter hem aanrennen als zijn vacht weer eens niet zat. ‘Ik heb er twee ontmoet, beiden mogen me niet. Of ja, hun moeder heeft al helemaal een hekel aan me’ Hm? Queens waren meestal zoet en rustig, wat had Acepaw dan in StarClans naam gedaan? ‘Maar Slate en Rough mogen we wel’ Oh, dat waren twee van die kittens! "Ik kan me niet voorstellen dat jij die twee kittens zo iets ergs hebt aangedaan dat een Queen je nu haat. Weet je het wel zeker?" Glimlachte ze naar hem. "Maar waarom treuzelen we zo! We zijn nog niet eens halverwege het kamp!" Grijnsde ze.

Hopelijk waren de leuke kittens wakker. Of nou, hopelijk sliep Snowynight. Het leek hem geen goed plan om gewond naar een agressieve moeder te gaan. Moeder was misschien een groot woord, heks klonk beter. "Ik kan me niet voorstellen dat jij die twee kittens zo iets ergs hebt aangedaan dat een Queen je nu haat. Weet je het wel zeker?" De kater grijnsde wat flauw. ‘Eerst ontmoette ik een zwart-witte kitten, deze sprong op en stootte zijn hoofd tegen me aan.’ Hij lachte wat schuldig. ‘Toen begon hij te huilen en kwam boze moeder Snowy’ Weer een klein lachje dat liet merken dat hij de rest niet prijsgaf. ‘Daarna kwam ik nog eens kijken en zag ik een tabby kitten vallen. Ik zette haar terug in haar nest maar Snowy werd weer boos’ De kater haalde zijn schouders op. It was just the way it is. "Maar waarom treuzelen we zo! We zijn nog niet eens halverwege het kamp!" Hij lachtte breed en maakte zijn pas nog slomer. ‘Ik ben wel gewond hoor’ uitte hij nep-klagend met een enorme diva flip van zijn staart. ‘Maar voor mevrouw wil ik wel tempo maken’ Grijnzend tikte hij met zijn poot zachtjes op haar hoofd en begon met een snellere pas. Echter was deze meer waggelend dan lopend om zijn wond niet te belasten. Dus nu stak hij het kamp over zoals een eend. Maar wel een heel stijlvolle.

‘Eerst ontmoette ik een zwart-witte kitten, deze sprong op en stootte zijn hoofd tegen me aan.’ Dat zou de reden ervan toch niet zijn? Dat kon niet, want de kitten had het zelf deels veroorzaakt. ‘Toen begon hij te huilen en kwam boze moeder Snowy’ Een verbaasde uitdrukking verscheen op haar gezicht. Snowynight? Die Snowynight? Maar die stond daar helemaal niet om bekend.. Maar weer ging het fout bij Acepaw, want de volgende kitten leidde ook naar een kwade Queen. Runningpaw moest wat lachen. "Jij weet zelfs de zoetste Queen om te toveren naar een kwaadaardig iemand." Grinnikte ze zachtjes. "Hopelijk doe je dat niet bij mij." Plagerig stak ze haar tongetje uit naar hem.

‘Ik ben wel gewond hoor’ De zwart witte Apprentice keek achterom en zag dat de kater zijn pas nog erger had vertraagd. Men kon ook overdrijven. ‘Maar voor mevrouw wil ik wel tempo maken’ Er werd een tikje op haar kop gegeven. "Hmm, wat een heer." Ze schudde glimlachend haar kop en trippelde achter Acepaw aan.

Blijkbaar bleek zijn prestaties niet al te zwaar te vallen. Hij had dat ook niet verwacht, eigenlijk had hij niks verkeerds gedaan. Maar goed, daar kon hij nog uren over doorzeuren en dat liet hij maar over aan de nachten waarin hij niet kon slapen. "Jij weet zelfs de zoetste Queen om te toveren naar een kwaadaardig iemand." Nou, zoet. Snowynight kende hij niet persoonlijk maar zover hij had gezien was het meer een kwaadaardig dan zoet. Maar of dit alles een compliment was of niet wist hij niet, het maakte hem ook niet verschrikkelijk uit. Zo zat hij niet in elkaar. Hij was best makkelijk met zulke dingen, vooral als het een vriend was die het zei. Daarom wachtte hij op de volgende woorden "Hopelijk doe je dat niet bij mij." De kater grijnsde breed. ‘Ik kan niks beloven; come to the dark side’ zei hij even plagend terug, bij de laatste zin maakte hij zijn stem zo diep mogelijk. Jammer genoeg kwam hij daardoor in een half lach- half hoestbui. Uiteindelijk grinnikte hij, zodra hij zeker wist dat hij niet was gestikt.

"Hmm, wat een heer." Met zijn ganzen loopje waggelde hij naar de Nursery. Eenmaal daar stond hij wat bij ademend te kijken waar Runningpaw bleef. De kater maakte een onhandige buiging waardoor hij bijna omviel ‘Altijd’ Wat onschuldig keek hij de den in en liep naar binnen. Zijn oren wat nieuwsgierig naar voren gestoken. Wie zouden ze zien? Hopelijk niet moeder Snowy, dan zou Ace het warrior schap waarschijnlijk niet halen.

Open voor kittens denk ik? xD

‘Ik kan niks beloven; come to the dark side’ Vrolijk fronste Runningpaw en probeerde hem nog een por te geven, maar voor deze ene keer was zijn waggeltempo te groot. Echt alleen voor deze ene keer. ‘Altijd’ Gevolgd door een buiging, het poesje bloosde wat, niet te zien onder haar vacht, gelukkig maar. Ze probeerde het moment toch te overdekken met een wat ongemakkelijk lachje en volgde de kater naar binnen, waar de zoete moedermelk geur haar meteen trof. "Heb je een lokroep voor kittens?"

Het ongemakkelijke lachje zag hij niet, zijn groene blik was in de Nursery gericht. Echter, als hij het wel had gezien was het hem waarschijnlijk ook niet opgevallen. Een lach was een lach en daar leek hij het toch wel voor te doen. De woorden die na deze reactie volgde lieten hem wel omkijken. "Heb je een lokroep voor kittens?" Even leek de kater de ander wantrouwig aan te kijken, alsof dit een beroepsgeheim was dat je niet zomaar weg kon geven. Daarna grijnsde hij even en plofte op de grond, zijn pluizige staart klakkeloos naast hem laten vallend. De klap zorgde wederom voor een steek die zijn oor kort liet betrekken maar het viel al snel weg. ‘Nee, maar meestal komen ze vanzelf’ lachte hij. Kittens waren nieuwsgierig en zouden vast wel komen kijken wat de twee apptenticen kwamen doen, al was het maar om het feit dat ze groter waren.

Ze had de stemmen al wel een tijdje gehoord, maar wilde niet opstaan, ze had het lekker warm en daar buiten kon ze dingen fout doen die haar zwak deden lijken. Maar ze bleef een kitten, en kittens waren nieuwsgierig, dus stond het kleine poesje toch maar wankel op, en liep rustig naar de rand van het nest. Daar draaide ze zich om, en liet zich er voorzichtig afglijden. Vanaf daar was de reis naar de twee katten makkelijker. Zo nu en dan prikten haar oogjes nog, maar over het algemeen kon Hailkit anderen prima zien. Dat gaf haar de info die ze nodig had om helemaal naar de twee te lopen. Daar aangekomen keek ze een beetje verbaasd omhoog naar de enorme kater, en de iets kleinere poes die ze al eerder had gezien. De naam was de kitten, door alle nieuwe dingen die ze leerde, alweer vergeten. Meteen toen ze de twee zo zag staan kwam er een vraag in haar hoofd op. Eerst even installeren, dan nadenken of ze hem wilde stellen. Zwak overkomen mocht niet. Rustig, maar nog steeds met schattige, grote ogen omhoog kijkende naar de twee, ging ze redelijk dichtbij zitten. Oke, haar nieuwsgierigheid won het weer eens van haar gezonde verstand, en de vraag werd er uit geflapt, het leek de kitten best logisch namelijk. "Zijn jij een nieuwe Queen?" Haar ogen waren groot van nieuwsgierigheid, ze kon er niets aan doen, op het moment kwam de schattige, lieve Hailkit naar boven die eigenlijk alles wilde leren en weten, maar faalangst had. Een setje kwam haar den binnen, duidelijk een nieuwe Queen toch?

- If I May?

Door de blik die even op haar werd gericht, kreeg ze het gevoel dat ze iets fout had gedaan en wat zenuwachtig liet ze haar oortjes wat zakken. Maar nee, Acepaw grijnsde al snel weer. ‘Nee, maar meestal komen ze vanzelf’ Opgelucht gaf ze haar gedachten weer de ruimte om vrij rond te zwerven en ging ze voor haar eigen gemak maar even zitten. En inderdaad, hij kreeg gelijk, een kleine grijze kitten, niet eens zo oud, kwam hun kant op. Maar wacht.. deze kitten kende ze wel. Was het niet.. argh.. Hailkit! Ja. Dat was het. "Zijn jij een nieuwe Queen?" Haar wenkbrauwen schoten omhoog en ze draaide haar kopje met een ruk om naar Acepaw. "Uh.." Ze was even sprakeloos. Wat..?

De kater maakte het zich zo comfortabel mogelijk op de harde grond. Dit bleek jammer genoeg onmogelijk te zijn. Maar gelukkig werd de aandacht van zijn achterwerk naar een kitten verplaatst. Een grijs kittentje liep op hun af. Ze had een grijs pelsje en helder blauwe ogen, zoals meerdere kittens die de Nursery bewoonde. Het kleintje was blijkbaar wat verbaast door zijn grootte, hij moest ook toegeven, hij was zeker geen gemiddelde apprentice grootte. "Zijn jij een nieuwe Queen?" klonk het ineens. Running draaide haar hoofdje met een ruk naar hem om en stamelde wat. Zelf hingen zijn oortjes wat verlegen door haar blik. Misschien ook wel door de woorden. ‘Eh- Nee, we zijn apprentice.’ Kreeg hij er toch uit. Echter had hij er niet bij stilgestaan wat anders te zeggen, en liet zijn even verbaasde blik ook naar Running gaan.

Het poesje bleef voor nu even nieuwsgierig kijken. Zo vaak praatte ze niet met katten, geen zin in, maar dit werd toch echt wel interessant. De zwart witte poes keek onzeker naar haar vriendje, en die antwoordde dat ze apprentices waren. Geen idee wat dat betekende, maar who cared? De kitten trok één wenkbrauw op en keek sceptisch naar de kater. Iets waar ze op geoefend had. "Dus?" Klonk het stellig, het poesje zag het grote probleem niet, wat mede veroorzaakt werd doordat ze gewoonweg niet wist wat 'apprentice' betekende.

Onderwerp: Re: I thought a frog would cheer you up?