I thought a frog would cheer you up?

‘Eerst ontmoette ik een zwart-witte kitten, deze sprong op en stootte zijn hoofd tegen me aan.’ Dat zou de reden ervan toch niet zijn? Dat kon niet, want de kitten had het zelf deels veroorzaakt. ‘Toen begon hij te huilen en kwam boze moeder Snowy’ Een verbaasde uitdrukking verscheen op haar gezicht. Snowynight? Die Snowynight? Maar die stond daar helemaal niet om bekend.. Maar weer ging het fout bij Acepaw, want de volgende kitten leidde ook naar een kwade Queen. Runningpaw moest wat lachen. "Jij weet zelfs de zoetste Queen om te toveren naar een kwaadaardig iemand." Grinnikte ze zachtjes. "Hopelijk doe je dat niet bij mij." Plagerig stak ze haar tongetje uit naar hem.

‘Ik ben wel gewond hoor’ De zwart witte Apprentice keek achterom en zag dat de kater zijn pas nog erger had vertraagd. Men kon ook overdrijven. ‘Maar voor mevrouw wil ik wel tempo maken’ Er werd een tikje op haar kop gegeven. "Hmm, wat een heer." Ze schudde glimlachend haar kop en trippelde achter Acepaw aan.

Blijkbaar bleek zijn prestaties niet al te zwaar te vallen. Hij had dat ook niet verwacht, eigenlijk had hij niks verkeerds gedaan. Maar goed, daar kon hij nog uren over doorzeuren en dat liet hij maar over aan de nachten waarin hij niet kon slapen. "Jij weet zelfs de zoetste Queen om te toveren naar een kwaadaardig iemand." Nou, zoet. Snowynight kende hij niet persoonlijk maar zover hij had gezien was het meer een kwaadaardig dan zoet. Maar of dit alles een compliment was of niet wist hij niet, het maakte hem ook niet verschrikkelijk uit. Zo zat hij niet in elkaar. Hij was best makkelijk met zulke dingen, vooral als het een vriend was die het zei. Daarom wachtte hij op de volgende woorden "Hopelijk doe je dat niet bij mij." De kater grijnsde breed. ‘Ik kan niks beloven; come to the dark side’ zei hij even plagend terug, bij de laatste zin maakte hij zijn stem zo diep mogelijk. Jammer genoeg kwam hij daardoor in een half lach- half hoestbui. Uiteindelijk grinnikte hij, zodra hij zeker wist dat hij niet was gestikt.

"Hmm, wat een heer." Met zijn ganzen loopje waggelde hij naar de Nursery. Eenmaal daar stond hij wat bij ademend te kijken waar Runningpaw bleef. De kater maakte een onhandige buiging waardoor hij bijna omviel ‘Altijd’ Wat onschuldig keek hij de den in en liep naar binnen. Zijn oren wat nieuwsgierig naar voren gestoken. Wie zouden ze zien? Hopelijk niet moeder Snowy, dan zou Ace het warrior schap waarschijnlijk niet halen.

Open voor kittens denk ik? xD

‘Ik kan niks beloven; come to the dark side’ Vrolijk fronste Runningpaw en probeerde hem nog een por te geven, maar voor deze ene keer was zijn waggeltempo te groot. Echt alleen voor deze ene keer. ‘Altijd’ Gevolgd door een buiging, het poesje bloosde wat, niet te zien onder haar vacht, gelukkig maar. Ze probeerde het moment toch te overdekken met een wat ongemakkelijk lachje en volgde de kater naar binnen, waar de zoete moedermelk geur haar meteen trof. "Heb je een lokroep voor kittens?"

Het ongemakkelijke lachje zag hij niet, zijn groene blik was in de Nursery gericht. Echter, als hij het wel had gezien was het hem waarschijnlijk ook niet opgevallen. Een lach was een lach en daar leek hij het toch wel voor te doen. De woorden die na deze reactie volgde lieten hem wel omkijken. "Heb je een lokroep voor kittens?" Even leek de kater de ander wantrouwig aan te kijken, alsof dit een beroepsgeheim was dat je niet zomaar weg kon geven. Daarna grijnsde hij even en plofte op de grond, zijn pluizige staart klakkeloos naast hem laten vallend. De klap zorgde wederom voor een steek die zijn oor kort liet betrekken maar het viel al snel weg. ‘Nee, maar meestal komen ze vanzelf’ lachte hij. Kittens waren nieuwsgierig en zouden vast wel komen kijken wat de twee apptenticen kwamen doen, al was het maar om het feit dat ze groter waren.

Ze had de stemmen al wel een tijdje gehoord, maar wilde niet opstaan, ze had het lekker warm en daar buiten kon ze dingen fout doen die haar zwak deden lijken. Maar ze bleef een kitten, en kittens waren nieuwsgierig, dus stond het kleine poesje toch maar wankel op, en liep rustig naar de rand van het nest. Daar draaide ze zich om, en liet zich er voorzichtig afglijden. Vanaf daar was de reis naar de twee katten makkelijker. Zo nu en dan prikten haar oogjes nog, maar over het algemeen kon Hailkit anderen prima zien. Dat gaf haar de info die ze nodig had om helemaal naar de twee te lopen. Daar aangekomen keek ze een beetje verbaasd omhoog naar de enorme kater, en de iets kleinere poes die ze al eerder had gezien. De naam was de kitten, door alle nieuwe dingen die ze leerde, alweer vergeten. Meteen toen ze de twee zo zag staan kwam er een vraag in haar hoofd op. Eerst even installeren, dan nadenken of ze hem wilde stellen. Zwak overkomen mocht niet. Rustig, maar nog steeds met schattige, grote ogen omhoog kijkende naar de twee, ging ze redelijk dichtbij zitten. Oke, haar nieuwsgierigheid won het weer eens van haar gezonde verstand, en de vraag werd er uit geflapt, het leek de kitten best logisch namelijk. "Zijn jij een nieuwe Queen?" Haar ogen waren groot van nieuwsgierigheid, ze kon er niets aan doen, op het moment kwam de schattige, lieve Hailkit naar boven die eigenlijk alles wilde leren en weten, maar faalangst had. Een setje kwam haar den binnen, duidelijk een nieuwe Queen toch?

- If I May?

Door de blik die even op haar werd gericht, kreeg ze het gevoel dat ze iets fout had gedaan en wat zenuwachtig liet ze haar oortjes wat zakken. Maar nee, Acepaw grijnsde al snel weer. ‘Nee, maar meestal komen ze vanzelf’ Opgelucht gaf ze haar gedachten weer de ruimte om vrij rond te zwerven en ging ze voor haar eigen gemak maar even zitten. En inderdaad, hij kreeg gelijk, een kleine grijze kitten, niet eens zo oud, kwam hun kant op. Maar wacht.. deze kitten kende ze wel. Was het niet.. argh.. Hailkit! Ja. Dat was het. "Zijn jij een nieuwe Queen?" Haar wenkbrauwen schoten omhoog en ze draaide haar kopje met een ruk om naar Acepaw. "Uh.." Ze was even sprakeloos. Wat..?

De kater maakte het zich zo comfortabel mogelijk op de harde grond. Dit bleek jammer genoeg onmogelijk te zijn. Maar gelukkig werd de aandacht van zijn achterwerk naar een kitten verplaatst. Een grijs kittentje liep op hun af. Ze had een grijs pelsje en helder blauwe ogen, zoals meerdere kittens die de Nursery bewoonde. Het kleintje was blijkbaar wat verbaast door zijn grootte, hij moest ook toegeven, hij was zeker geen gemiddelde apprentice grootte. "Zijn jij een nieuwe Queen?" klonk het ineens. Running draaide haar hoofdje met een ruk naar hem om en stamelde wat. Zelf hingen zijn oortjes wat verlegen door haar blik. Misschien ook wel door de woorden. ‘Eh- Nee, we zijn apprentice.’ Kreeg hij er toch uit. Echter had hij er niet bij stilgestaan wat anders te zeggen, en liet zijn even verbaasde blik ook naar Running gaan.

Het poesje bleef voor nu even nieuwsgierig kijken. Zo vaak praatte ze niet met katten, geen zin in, maar dit werd toch echt wel interessant. De zwart witte poes keek onzeker naar haar vriendje, en die antwoordde dat ze apprentices waren. Geen idee wat dat betekende, maar who cared? De kitten trok één wenkbrauw op en keek sceptisch naar de kater. Iets waar ze op geoefend had. "Dus?" Klonk het stellig, het poesje zag het grote probleem niet, wat mede veroorzaakt werd doordat ze gewoonweg niet wist wat 'apprentice' betekende.

Onderwerp: Re: I thought a frog would cheer you up?