Fall, fall, waterfall {Quietpaw}

Glacierfall trippelde tussen de slanke berken door. Er zat een slap, zilverachtig lichaam tussen zijn sterke kaken. De geur van de vis prikkelde in zijn rozige neus. Hij slalommende naar de plek die hij had gemarkeerd en begon te graven. Er ontstond een ondiepe put van nat, donker zand waarin Glacier de prooi in legde. Op zijn lippen was een flauwe glimlach te lezen. Jagen was ontspanning voor hem. De adrelaline die door zijn lichaam gierde als hij een prooi achtervolgde, de voldoening na een geslaagde jacht, het gevoel dat hij iets voor de clan deed. Het voelde fijn. Spijtig genoeg was er steeds minder prooi, de harde winter had haar tol geeist. Gelukkig hadden ze de rivier nog om hen te voeden. De krijger ontspande zijn schouders en paste zijn houding aan. Ik ga maar eens bij de waterval kijken, besloot hij. Glacierfall dekte zijn versgevangen prooi af en zette koers naar de rivier.    

Geen teken had ze meer van haar zusje vernomen en de Apprentice probeerde haar gedachten naar iets te zetten, al lukte dit niet erg goed. Jagen lukte niet meer, omdat ze bij elk geluidje afgeleid raakte, in de hoop haar zwart witte zusje ergens vandaan te zien komen. Maar nee. Meestal eindigde dit alleen maar in het wegjagen van haar prooidier. Haar kaken openden zich in een gaap en ze strompelde wat afwezig naar het randje van de afgrond richting de grote, kolkende waterval. Haar groene blik richtte ze op een punt, ver weg in het water en onmogelijk om aan te wijzen, maar toch hield het haar aandacht vast.

Het ruisende water blokkeerde de geluiden in zijn omgeving. Glacierfall tuurde naar de rivier die voorbij raasde en controleerde de bosrand op prooi. Een koude bries streek door zijn haren als de tong van een moederkat. Het mag wel eens wat warmer worden, bedacht de jongkat knorrig. Hij sloeg zijn blik op; de hemel was vaagblauw, alsof iemand hem had geschilderd met waterverf, en er dreven lange, grijze wolken in. Glacier trok een gezicht, hopelijk blijft de regen uit. De stroom leidde hem naar de waterval, die als een bruisende muur van water op rees. Er naast zat een klein figuurtje. De jonge poes was een apprentice uit zijn Clan, al kon Glacier haar niet meteen plaatsen. Ze had zo te zien iets belangrijk in het oog.      

Alsof ze uit een trance ontwaakte knipperde ze plots weer en schudde haar gekleurde kopje. Toen ze weer wilde opstaan ving ze de blik van een Warrior, zo te ruiken van haar eigen Clan, en de verlegenheid sloeg weer toe. Even aarzelde ze, maar haar pootjes wilden haar niet meer dragen. Oh nee.. Zwijgend keek ze weer naar haar witte pootjes en begon wat nerveus de grond te kneden. Een paar aardkorrels brokkelden af en begonnen aan hun toch naar beneden en landden met een grote plons in het water. Snel kapte Quietpaw met haar nerveuze gedoe en schuifelde wat naar achteren. "Eh.. hallo." Zei ze met haar zachte stemmetje en keek de Warrior voor een kort moment aan, maar verlegen keek ze snel weer weg.

Kalm wandelde Glacierfall naar de leerling toe. Ze had hem blijkbaar in het oog gekregen want haar poten kneedden op een nerveus tempo de droge grond. Hij sloeg geen acht op de stukjes aarde die de rivier in rolden en zette zich bij haar. "Eh... hallo", mauwde ze met een zacht stemmetje. Haar lentegroene ogen flitsen over Glacier's gezicht en die zette een vriendelijke glimlach op. "Hoi", zei de kater warm:"Jij bent toch..." Het duurde even voor de warrior op haar naam kon komen. Was het Queenpaw? Nee, nee, dat zou stom zijn. Quitpaw? Dat ook niet... "...Quietpaw" besloot hij uiteindelijk. De kater had wel van haar gehoord, een tijdje terug was er met Cindersmoke en Honeyspots iets geweest maar Glacier kon zich niet herinneren wat er precies was gebeurt. Hij haalde rustig zijn schouders op ging verder:"Vind jij de waterval ook niet wauw?" Langs het poesje heen tuurde ze naar het snelstromende water, daar onderaan steeg het bruisende zuurstof op.

 

"Hoi" Antwoordde de kater en meteen kreeg Quietpaw een schuldgevoel. Het was geen gevaarlijke vreemdeling, gewoon een Clangenoot en niet zo'n eentje die maar neerbuigend neerkeek op Apprentices. "Jij bent toch..." Er viel een kleine stilte, maar dat rekende ze hem niet aan. Ze liet zich ook niet zo bekendmaken in haar Clan. "...Quietpaw" Ze knikte voorzichtig. "Vind jij de waterval ook niet wauw?" Hm? Ze had nooit echt gelet op hoe de waterval eruit zag, meer naar het water dat non-stop naar beneden raasde. "Ik denk dat.. ja, ik denk 't." Zei ze toen ze naar het geheel had gekeken. "Het spijt me, maar ik denk dat ik jouw naam wel even kwijt ben." Met een schuldige glans in haar groene oogjes wierp ze een blik op de Warrior.

Het poesje was duidelijk niet op haar gemak. Glacierfall zag hoe ze verlegen rond keek en hij voelde een steek van medelijden. Vroeger was hij bevriend geweest met een poes die een soortgelijk karakter had, maar ondertussen had die de clan verlaten. Hopelijk zou er met deze kat niet hetzelfde gebeuren. Quietpaw's beverige stem doorprikte zijn kortstondige herinnering:"Ik denk dat... ja, ik denk 't". De kater knikte rustig maar zei even niets. Al snel vervolgde de leerling:"Het spijt me, maar ik denk dat ik jouw naam wel even kwijt ben". Glacier zag hoe de poes schuldig zijn kant op keek, alsof ze verwachtte dat hij haar zou straffen omdat ze zijn naam niet meer wist. "Het geeft niet hoor, mijn naam is trouwens Glacierfall", mauwde hij op geruststellende wijze:"Maar jouw naam, jonge apprentice, die ken ik al". Een plotse beweging in het water herinnerde hem aan zijn eigenlijke taak: jagen. Zijn lichtblauwe ogen versprongen van de leerling naar de rivier en hij zocht opnieuw naar de zilveren flits die hij eerder had opgemerkt. "Ben je ook hier voor de jacht", zei Glacierfall:"of enkel voor de waterval's pracht?". Hij deed een paar passen naar de oever en wenkte de ander met zijn staart.  

"Het geeft niet hoor, mijn naam is trouwens Glacierfall" Schuldig beet ze weer op haar lipje. Wat stom ook, elke Apprentice van acht Moons wist wel hoe iedereen heette en zij niet. "Maar jouw naam, jonge apprentice, die ken ik al" Ze probeerde een glimlachje te tonen, maar het lukte haar niet. Ze was ook zo stom geweest, al aan het begin van dit gesprek! "Ben je ook hier voor de jacht" Ze schudde geruisloos met haar kopje. "of enkel voor de waterval's pracht?" Voordat ze haar mond kon openen om te antwoorden, werd ze gewenkt door de Warrior. Zachtjes volgde ze hem naar de oever en voor de zekerheid hield ze haar schaduw maar uit het water. Voor het geval dat de kater haar iets wilde laten zien qua jachttechnieken.

Glacierfall zakte in jachtpositie en zwaaide ritmisch heen en weer met zijn staart. Hij liet zijn blik door het water glijden, op zoek naar de prooi. Waar zit die vis? Aan de andere oever was een vage, zilverachtige omtrek te zien die door de rivier heen schoot, maar hij zat te dicht bij Thunderclan gebied om van nut te zijn. "Nog even wachten", mauwde de kater. Hij krulde zijn lippen naar binnen en volgde het dier met zijn ogen. "Ben je trouwens bekend met visjachten?" De krijger keek even haar kant op. Hij merkte dat Quietpaw er op lette dat haar schaduw niet op het water viel. Goed zo. Plots racet de vis hun kant uit. Glacier volgde het spoor van verbredende rimpels in het water met zijn blik, boog voorover en... Ja! met een boog schepte hij de prooi uit de rivier.Het grijze dier tuimelde door de lucht, suisde naar beneden en kwam met een doffe klap neer op de over. "Ook eens proberen?", vroeg de warrior nadat hij de vis had afgemaakt met een beet in de kop:"Of ben je vandaag de jacht aan het weren?". Hij schoof het lichaam aan de kant, klaar om er nog een hele hop bij te doen.