Happy {Fleckhound}

Het was stil, op het geruis van de waterval na dan. Haar ogen waren strak gericht op het wateroppervlak. Een zachte rimpeling trok door het water en even kon ze een zachte glinstering van schubben zien. Ze zwiepte even haar staart langs haar gras heen. Nu Newleaf terug was, voelde ze zich steeds vrolijker. En ze was eigenlijk best nog goed opgestaan vanmorgen. Ze had zelfs goedemorgen gezegd tegen Dawnstar. En ze had DawnSTAR gezegd. Oh Starclan, wat deed Newleaf toch met haar? Waarom was ze zo goed gezind. Met een sterke slag van haar poot, sloeg ze een zilveren vis uit het water. Waterdruppels sierde zijn vlucht en al snel lande het weerloze diertje op het gras. Wel meteen kwam de lilac point in actie en liet ze haar kop zaken om haar tanden in het sappige vlees te laten wegzakken. Wel meteen loste ze terug, bloed sierde haar mondhoeken. Ze likte gretig het overtollige rode van haar lippen af, een lachje sierde haar lippen. Waarom was ze zo goed gezind?

OCC:: Ganzenopdracht: 'Laat Maze ineens vrolijk en vriendelijk opstaan voor een dag >3'

De tabby gevlekte kater schudde grimmig zijn pels uit en keek gefascineerd voor zich uit. Waarnaar toe wist hij niet, hij keek gewoon. Zoals alles kon hij wel wat erin zien. Zo rekte Fleckhound zich uit en slikte een lome smaak weg. Misschien zou hij wat naar het water gaan, niet dat je in Riverclan veel andere keus had. Als een reactie keek hij even om zich heen om te zien of hij zijn zus ergens zag. Maar nee, ze zou zichzelf wel redden. Maar toch. Met vlugge passen liep de kater naar het water, het geluid van de rivier als een lied voor op de achtergrond. Fleckhound zag de ander niet, hij was nog bedolven in zijn wereld. Een die hem alleen s’nachts leek te bezoeken.

Kort D":

Ze liet haar ogen terug over het wateroppervlak gaan, haar ogen zacht en diep. Maar nu zou het nog even wachten zijn voordat de vissen zouden terug komen, ze waren bijna allemaal gevlucht door haar actie. Ze liet haar ogen langs de oever van de rivier gaan. Het was zo stil, enkel het geruis van de waterval die een eindje verderop in het wateroppervlak stortte. Ze keek er even naar, hoe schuim opsteeg uit het water en hoe miniscuul kleine waterdeeltjes de lucht troebel maakten. Ze zuchtte even en haalde even diep adem. Toen opende ze haar ogen weer. Zijn ogen ontmoette de hare en wel meteen begon ze te blozen en sloeg ze haar ogen van hem af. Wauw, die had mooi ogen. Ze maakte zichzelf klein en drukte zichzelf tegen de grond aan, haar ogen strak gericht op het oppervlak die zacht rimpelde onder een zacht en teder briesje. Nee, niet opnieuw. Dat zou ze niet toestaan.