{Open} Purr purr purr

Over de mossige rand van een nest verscheen een klein, leigrijs koppie. Slatekit's ogen knipperden nieuwsgierig terwijl ze haar blik over de andere nesten liet glijden. Dag na dag werd haar zicht duidelijker en ze kon steeds meer van de nursery zien. Maar ze boog zich te ver naar voren en tuimelde het nest uit. Met een geschrokken piep kwam de kitten in het zachte zacht terecht en bleef even zo liggen. Vervolgens krabbelde ze overeind en schudde ze wat verward haar kopje uit.

{Short post topic, wil dat Slate wat meer katjes leert kennen ;D}

Ace kon het niet laten, hij had altijd al een kitten zwak gehad en met nog meer nieuwe pluisjes in de clan moest hij toch eens gaan kijken? Misschien gewoon in de opening, een blik werden en weer weg. Ja, dat zou hij doen, dat had hij de kittens gezien en niemand hem. Zodra hij in de denopening stond zag hij het kleine grijze katje uit het nest vallen. En nu macho? Gewoon weglopen? Een moeder erbij halen en gelijk zijn imago weg laten vallen. Ja, gewoon weglopen, niks gezien. Hij zette een paar stappen terug maar kon zijn blik niet afwenden. Toen de kitten zich uitschudde stond hij al in de Nursery. For Starclans sake, sinds wanneer had een kater moeder gevoelens? ‘Hey’ zei hij zachtjes, om de kitten niet te laten schrikken. ‘Zal ik je helpen terug in het nest te komen?’ De normaal ruwe en stugge kater leek zijn normale karakter verloren te zijn en liet een lieve, zachtaardige kat achter. Wat moest je anders bij die tere hoopjes vacht?

Slatekit knipperde langzaam met haar wat grote, blauwe ogen terwijl ze haar blik over de nursery liet glijden. Ze was nog niet zo vaak haar nest uit geweest, eerder een wat bangere kitten van aard zijnde. Maar nu had haar nieuwsgierigheid het wel gewonnen. Het enige wat haar nu nog tegen kon houden was haar slaperigheid. Haar bleke, kleine kaakjes spreidden zich wijd en lieten een zachte, piepende gaap ontsnappen. Haar witte melktandjes schitterden in het zonlicht. Maar toen ze haar kaken weer sloot, stond er een apprentice voor haar, weer zo'n groter. Opnieuw knipperde Slatekit langzaam met haar ogen en hield haar kopje wat vragend scheef naar de kater. "Wie... Jij?" Vroeg de poes zachtjes, haar woordenschat nog niet al te groot.

"Wie... Jij?" vroeg de kleine kit vragend. Dat praten ging nog best goed. Naar zijn weten kreeg een kitten pas een stem na een eeuwigheid. Maar goed, wat wist de kater ook van kittens. Vriendelijk liet de kater zich door zijn poten zakken zodat zijn gezicht op haar ooghoogte was. ‘Ik ben Acepaw’ Voor de eerst in tijden zei hij zijn achtervoegsel erbij. Normaal liet hij het weg maar voor een kitten leek het zo makkelijker. ‘En wat is jouw naam?’ vroeg hij toen maar. Even liet hij zijn blik wat door de Nursery glijden. Misschien kwam straks de moeder van dit kleintje, dan wou hij het niet zo laten lijken dat hij haar uit het nest had gehaald. Maar hij kon het dingetje moeilijk oppakken en weer terug zetten, hij was gewoon een vreemde voor haar. Tevens ook voor de moeder Fawnstep, en het leek hem niet zo slim om een moeder tegen te zitten.

Zwijgend liet Slatekit zichzelf door haar achterpootjes zakken, waardoor ze al redelijk vlug in een onhandige, maar wel zittende positie kwam. Ze had alleen geen rekening gehouden met haar nog ietwat stompe staartje, waardoor deze zich ietwat pijnlijk onder haar achterwerk verboog. De poes kraaide wat verontwaardigd toen ze haar staart niet goed kreeg en liet zichzelf uit wanhoop maar omvallen in het zand. Een beetje versuft keek ze weer omhoog naar de apprentice, die haar naar haar naam vroeg. "Ace...paw" herhaalde Slatekit langzaam de naam van het katertje. Nou tot haar grote trots wist ze haar eigen naam zelfs al! "Slatekit," miauwde het poesje na enige aarzeling.

De kater had geen idee waar de kit mee bezig was maar het leek niet prettig te zijn. Toen de kitten zich ineens om liet vallen grijnsde hij even. Ja, hij was gesmolten. Zachtjes duwde hij het bolletje grijs overeind. Waarna hij even met zijn staart zwiepte. "Ace...paw" Rakend. Hij knikte lachend. De kater wachtte op de naam van de kit. "Slatekit," Vriendelijk keek hij naar de ander. ‘Mooie naam’ lachte hij zacht. ‘Maar wat wou je doen? Zo uit je nest?’ vroeg hij nieuwsgierig. Hijzelf was vaak weggelopen, opzoek naar avontuur. Jammer genoeg werd hij steeds gepakt en was zijn jeugd vroeg gestopt dankzij het verlies van zijn moeder. Maar misschien kon hij dit kleintje helpen om wat van de Nursery te zien, misschien wel zelfs erbuiten. En als ze niks wou doen dan kon hij haar altijd nog terug zetten.

Slatekit snorde zachtjes toen de kater haar overeind hielp uit het zachte zand. Hij was lekker warm, net zo warm als mama was. Slatekit was erg gesteld op warmte, zeker sinds dat Tallpaw haar uit de nursery had gesleept en in het koude buiten had gezet. Nog nooit was Slatekit zo bang geweest als toen, vooral toen ook nog allemaal katten begonnen met schreeuwen. Dat wilde ze nooit meer... Ze keek op toen ze een antwoord kreeg als warme toon en ze besloot dat het een lief antwoord was, al wist ze niet helemaal wat hij betekende. Ze snorde dan ook nog harder als respons, haar ietwat bolle wangetjes nog boller door de brede glimlach die op haar lippen verscheen. "Kijken," piepte de kitten als antwoord op devraag van Acepaw, waarna ze een nieuwsgierige blik op de apprentice richtte. "Jij?" Probeerde ze met haar hoge piepjes, hopend dat de wedervraag duidelijk genoeg was. Ze kroop wat dichterbij naar de kater en leunde ietwat slaperig tegen zijn poot aan. Zoveel energie hadden jonge kittens nog niet, maar naar iemand luisteren was altijd prettig...

Ineens begon het beestje hard te spinnen en Ace kreeg een geweldige glimlach toegeworpen. Waarom waren pluisjes zo schattig? Ze broken door zijn imago heen, niet eerlijk. "Kijken,’ Duidelijk genoeg. Ook wel logisch, de kater had geen idee hoever een kitten uit haar nest kon gaan maar uiteindelijk worden ze toch wel moe? Deze was ook zo klein. "Jij?" Toen de kitten tegen zijn poot aan leunde gaf de kater met zijn staart een tikte op haar snuit, zachtjes genoeg om speels over te komen. ‘Ik kwam kijken naar jouw mama, en natuurlijk naar jou en je zusjes’ zei hij zacht. Deze zouden vast nog slapen. En de kleine Slate ook binnen een paar minuten als hij het goed begreep.

Plotseling hing er weer een staart voor haar neus en met grote ogen volgde Slatekit het aanhangsel totdat deze tegen haar neus tikte. Verrast kraaide de kitten, wat uiteindelijk weer overging in een diepe gaap, en ze probeerde de pluizige staart beet te pakken met haar glanzende melktandjes. Ze had hier echter niet zo heel erg veel succes mee, want zo goed was de coördinatie van jonge kittens nog niet. ‘Ik kwam kijken naar jouw mama, en natuurlijk naar jou en je zusjes’ vertelde de apprentice, waarna Slatekit niet begrijpend met haar ogen knipperde. Waarom? Maar dat woord zat nog niet in haar woordenschat, dus de vraag stellen kon ze niet daarentegen werd haar aandacht al snel afgeleid toen ze doorhad dat Acepaw snorharen had. Met grote ogen keek ze naar de lange, dunne haren en probeerde ertegenaan te tikken met haar voorpootje. Dit resulteerde uiteindelijk erin dat ze haar balans verloor en opnieuw zachtjes aan in het mulle zand van de vloer neerviel op haar zij. Eventjes bleef ze wat verdwaasd liggen, maar vervolgens begon ze weer zacht te snorren.

Nu Roughkit ook net haar ogen geopend had, was ze een stuk activer geworden, ze kon zien waar ze liep, dus liep minder snel ergens tegen aan. Nog steeds was haar zicht niet optimaal, zelfs redelijk slecht, vooral van veraf. Roughkit rekte haar pootjes uit en strompelde het nest van haar moeder uit, ze hoorde twee andere katten praten. Haar zusje en een unkown kat, waarschijnlijk een apprentice, want hij was ongeveer van de zelfde grootte als Tallpaw. Iets kleiner. Verder kon ze niet veel inschatten. "Wat jij... doet hier?" Piepte ze, naast haar zusje tot stilstand komend. "Allo," piepte ze tegen haar zusje. Ze vernauwde haar oogje even, zodat alles wat scherper werd voor haar.

Blijkbaar was een staart geweldig voor de kitten entertainment. De kleine Slate kraaide en probeerde de staart te pakken, zonder succes. En dat was maar goed ook, dat zou een hele hoop vacht zijn om voor een kitten in de mond te hebben. Toen hij antwoord gaf op haar vraag leek ze het niet helemaal te begrijpen, echter was Ace niet al te snel van begrip en aangezien er geen andere vraag na werd gesteld reageerde hij er niet op. De kitten probeerde wat te raken met haar pootje en de tabby kat kon niks anders doen dan fronsen. Wat was ze aan het doen? Het werd pas duidelijk toen haar kleine pootje zijn snorharen raakte en een trilling door zijn gezicht trok. Dit was niet het enige dat bewoog, Slatekit was ondertussen in het zand gevallen en was nu aan het snorren. Wat speels bracht hij zijn staart weer naar de kitten en hielt hem in haar bereik, om de paar minuten hielt hij zijn staart weer weg. Ineens kwam er weer een nieuw pluisje aanlopen. Wat verrast door het nieuwe bezoek liet hij zijn staart stilhangen bij Slate, ongewild binnen de kit haar bereik. "Wat jij... doet hier?" Deze kittens waren wel nieuwsgierig zeg. ‘Ik kwam kijken naar je moeder en natuurlijk jou en je zusjes’ herhaalde hij zijn woorden dus weer. Van deze grijze bol kende ze de naam niet… Misschien een lichte hint. ‘Ik ben Acepaw’ begon hij dus, zijn naam duidelijk uitsprekend.

Eventjes keek Slatekit op toen ze de stem van haar zusje hoorde, wie ook al wat beter kon praten dan zij. Maar na eventjes na Roughkit gekeken te hebben, besloot Slatekit zich weer te richten op haar nieuwe 'object der affectie'. De staart was binnen haar bereik gaan hangen en daar maakte Slatekit dan ook dankbaar gebruik van. De poes deed haar mond open en zette haar melktandjes in de staart, niet op het gesprek lettend. Niet dat ze nog zoveel bijtkracht had in haar kaakjes, prikken zou het waarschijnlijk wel doen. De poes klemde haar pootjes om de staart heen en begon wat afwezig op het zachte pluis te kauwen, langzaam iets wegdoezelend.

‘Ik kwam kijken naar je moeder en natuurlijk jou en je zusjes,’ miauwde de apprentice. Roughkit vernauwde haar oogjes even, dat antwoord had ze echt al zo vaak gehoord. Wat was er zo speciaal? ‘Ik ben Acepaw,’ stelde de kater zich voor. Nog een apprentice. "Roughkit," piepte ze. Nog steeds klonk haar uitspraak van haar eigen naam meer als 'Woufkit.' Maar tot nu toe had iedere kat het begrepen. Roughkit keek op zij en liet op nieuw haar blik scherp worden zodat ze het goed zien kon. Slatekit had het gemunt op de staart van Acepaw. Roughkit grijnsde en zwaaide even speels met haar staart. Dat was wel heel erg grappig om te zien. Toen ze zag dat Slatekit haar tanden in de staart had gezet, begon ze gelijk te lachen, hoog en pieperig.

Ace had zich helemaal op pluisje nummer 2 gericht en vergat zijn staart even. Kan je een ding dat constant aan je kont vast zit vergeten? Ja, ja dat kan zeker. Tevens is Ace een kater dus je moet niet vergeten dat deze niet kunnen multitasken. "Roughkit," De uitspraak was at vreemd maar aangezien er geen ding zoals een ‘wouf’ bestond en het pelsje van de kleine kattin ruw was vertrouwde hij op Roughkit. Ace was wat afgeleid en schrok op van het plotse gevoel in zijn staart. Rough begon te lachen en de kater keek om naar Slate. Deze was hij even vergeten, nou ja, zover je een kitten kan vergeten. Hij kon het best begrijpen dat ze zijn aandacht terug wou maar om zijn staart op te gaan eten was wat drastisch. Toen hij opmerkte dat deze wat wegdoezelde trok hij zachtjes zijn gevoelige en vochtige staart terug. Straks eerst zijn staart wassen. Daarna legde hij deze toch om Slatekit heen en trok haar wat naar zich toe zodat ze bij hem lag. Heel tactisch legde hij zijn staart zo dat Slate erdoor werd bedekt maar het puntje op een veilige afstand bleef. Even bekeek hij het resultaat en besloot dat missie staart was geslaagd. Zo richtte hij zich op de andere kitten. For Starclans sake, twee kittens was dus te veel voor hem om te handelen. Wat speels en zacht probeerde hij Rough om te duwen met zijn neus en vroeg zich kort af of hij zijn awsomenis in de apprentice den had laten liggen.

Nog steeds zat Slatekit afwezig op de staartpunt te kauwen die ze in haar greep had gehad, alsof het een soort fopspeen was. Slate begon nou eenmaal een beetje afwezig te raken als ze moe werd en dit was geen uitzondering. Verontwaardigde maar slaperige piepjes ontsnapten dan ook uit haar mondje toen de staart uit haar greep werd weggetrokken, samengaand met een zacht gemurmel wat op 'mama' leek. Haar blauwe oogjes waren lodderig en ze zag er wat verstoord uit door het feit dat haar prooi was weggetrokken, maar het feit dat ze toegedekt werd, maakte al snel weer heel erg veel goed. De poes gaapte nog een keertje en krulde zich daarna weer wat meer op, zich verstoppend in het zachte pluis van de staart van Acepaw. De ruwe spelletjes.. die liet ze maar aan Roughkit over. Zachtjes begon de grijze kitten weer te snorren.

Roughkit fronste bij het zien van haar slapende zusje. Ze was saai. Ze staarde er even naar hoe Acepaw zijn staart om en over haar heen legde en hoe Slatekit zo verder sliep. Roughkit voelde zich zelf ergens ook al moe worden. Ze kon nauwelijks recht lopen, en dan zo lang wakker zijn en rond kruipen was redelijk vermoeiend. Toen ze in eens voelde hoe Acepaw haar om wou duwen, verdween haar vermoeidheid als sneeuw voor de zon. Ze zette een schattige, uitdagende, speelse grijns op. Roughkit probeerde ondertussen naar Acepaws poot te happen, maar viel om. Een klein, speels piepje verliet haar bek, en meteen strompelde ze overeind, en liep ze met grote, klunzige stappen naar Acepaw toe. Ze duwde haar beide pootjes tegen zijn voorpoot aan en probeerde hem weg te duwen, maar het leek vrijwel meteen op onbegonnen werk.

Slate was best schattig maar het mama genoemd worden krenkte zijn mannelijkheid best wel. Toch was het best leuk om te zien dat de grijze kitten in slaap viel door de warmte van zijn vacht. De andere echter was een stuk actiever en leek niet toe te geven aan de kitten moeheid. Als Rough straks ook nog in slaap zou vallen zou hij echt gered moeten worden. Ace kon moeilijk gewoon weglopen als ze allebei tegen hem aan lagen. Nu probeerde hij ook de ander nog te entertainen door haar om te duwen. En hij had succes, toen ze in zijn poot wou bijten, viel het bolletje grijs om. Gelukkig was deze niet van duiker gemaakt en piepte vrolijk. De kater liet Rough dichterbij komen en haar pootjes tegen zijn hoofd zetten. Echter voelde hij de druk ervan nauwelijks maar besloot was mee te spelen. Hij deed net of de kitten te sterk voor hem was om tegen te houden en liet zich languit op de grond vallen, ervoor zorgend dat Slate niet te veel verplaatst werd. Zijn grijze kop legde hij op de grond en keek met zijn groene ogen op naar de kitten. ‘Spaar me grote Roughkit’ zei hij zacht met een speelse blik in zijn ogen.

Het was moeilijk voor de kitten om haar evenwicht te bewaren. Haar dunne, kleine staartje zwaaide ook onhandig alle kanten op. ‘Spaar me grote Roughkit.’ En toen viel Roughkit om. Ze wist niet wat Acepaw met die zin bedoelde, maar het kon haar ook niet veel schelen. "Meh," kwam er piepend uit. Ze bleef even roerloos liggen en keek Acepaw strak aan. "Moeee..." pufte ze. Ze gaapte en kroop toen naar Acepaw toe. Ze propte zich zelf tussen zijn poten en ging zo liggen. Haar oogjes bleven even open. Even maar. Toen gingen ze dicht en dommelde ze wat. Weer gingen ze open, en weer dicht, en ze gaapte. Toen gingen ze weer open, en maakte ze een paar smakkende geluidjes. En ze gingen weer dicht, en nu bleven ze dicht, weg dommelend in een diepe slaap.

Triest, ze begreep hem niet eens. Dat was gewoon niet leuk. "Moeee..." Uitte de kitten. Nouw, deze was dus ook zo knock. Even was hij verbaast toen ze naar hem toe kroop en tussen zijn poten ging liggen. Ehem… Hoe kwam hij hier nu weg? Zijn blik gleed naar Slate die ook nog sliep. Help… Iemand. Hij was nog niet klaar voor het moederschap… ‘Iemand?’ fluisterde hij om de kittens niet te wekken. ‘Help…’ Wat wanhopig liet hij zijn groene blik rond gaan. Deze twee werden vast wel gemist door hun moeder… Ja toch? Of een andere queen die een ineens de vage apprentice op de grond zag liggen. Hopelijk. ‘Please’ bracht hij nog zielig uit. Moest hij hier nu blijven wachten tot die kittens wakker werden…

{Nog open voor iemand die Ace gaat redden of uitlachen xD}

Zijn ogen waren vermoeid en het allerliefst zou hij ze sluiten, maar nu kon het niet. Hij kon het niet, hij moest Ace nog even alleen spreken, maar zoals het zo vaak ging was diegene die hij zocht spoorloos. Een weemoedige grijns verscheen op zijn gelaat toen het zo bleek te zijn, en met een schouderophaal liep Tall richting de nursery, klaar om zijn taak uit te voeren. Het schouwspel waar hij in terecht kwam leek echter in niets op iets wat hij verwacht had, eigenlijk het tegenovergestelde. Zijn eerste reactie was lachen, maar dat werd nog voor het zijn mond uit was gestopt. In plaats daarvan verdween de moeë houding, en leek Tall weer wat vrolijker. Oke, zijn vriend, of voormalige vriend, ze waren er nog niet over uit. Had zijn hulp nodig, "Hulp nodig?" Overbodige vraag, maar ja.

- If I may