{Open} Purr purr purr

Ineens, daar, als de eeuwige redder stond Tall. Zijn eerste gedachtes kwamen als zulke die gebeurde bij een vriend. Even maakte hij zich zorgen of Tall hem uit ging lachen. Nee, zorgen maken was een groot woord. Hij verwachtte weer een nieuw avontuur of lachertje mee te maken om later over na te lachen. Toch schoot de gedachte weer door zijn kop. Ugg, dit was zo moeilijk. De kater begreep het zo niet. Iemand was of je vriend of je vijand. Er was geen middenweg. Het een of het ander. Wat. Was. Tall? "Hulp nodig?" Nee, niet van jou. Oké goed, hulp is nodig maar of dat aangeboden of geaccepteerd word was iets anders. ‘Lichtelijk’ zei hij, neutraal op zijn eigen manier. Dus hij reageerde op Tall zoals hij deed bij andere waar hij niks mee of tegen had. Licht spottend lachje maar met een duidelijkere emotie in de ogen. Die van nu? Afwisselend vijandig, vriendelijk en vrolijk. Steeds gevolgd door een lange nietszeggende blik. Deze keek af en toe naar de kittens, zelf wat bezorgt, om te zien of ze nog sliepen.

De ander nam de tijd, en Tall kon het hem niet kwalijk nemen, de situatie tussen hun twee was niet wat je noemde erg makkelijk. De stem was dan ook onverschillig toen Ace sprak, maar voor Tall was het een baken van hoop. Van niets ging hij nu naar iets. "Oke, mooi dat ik langsliep dan," Mauwde hij, op precies dezelfde toon terug, maar had glimmende ogen van de pret die hij voelde. De kater zette een stap dichterbij, peilde de reactie, en keek toen naar de kittens. Acuut snelde hij achteruit en viel om, om met grote ogen naar de donkergrijze kitten te kijken. "Oke, ehm.. Doe jij de donkergrijze?" Vroeg hij hoopvol aan zijn vriend, was het een vriend? Tall wist het allemaal niet meer, het was zo lastig, te lastig voor een situatie waarin 'het' betrokken was.

Stemmen drongen langzaam haar oren binnen en trokken Slatekit langzaam maar zeker weer uit haar slaap. Ze begon wat meer te bewegen en haar pootjes te strekken. Haar pootkussentjes kneep ze even samen, om vervolgens haar teentjes weer te strekken. Eventjes kropen haar nog zachte klauwtjes uit hun hulsjes en opende ze haar roze kaakjes om diep te gapen. Haar tanden blonken eventjes lichtjes in het vale licht en ze kroop nog eventjes wat dichter tegen Acepaw aan voor de warmte. De geluiden en geuren waren nog wazig door de slaperige mist die zich in haar kop had opgehangen. Maar toen gleden naar blauwe oogjes langzaam open. Eventjes knipperde Slatekit langzaam, maar toen haakte haar blik die in de goudkleurige ogen van Tallpaw. Haar oren sperden zich wijd open en haar pels schoot meteen alle kanten op van schrik. Hij was er weer! Alweer! Haar mondje opende zich en haar adem werd paniekeriger, alsof ze nog twijfelde of ze nu hard moest gaan huilen of niet. Ze zat in ieder geval zeker weten op de rand en kon elk moment overgaan op hard om haar moeder schreeuwen.

Nu haar oogjes open waren gegaan, een grote week geleden, waren haar dromen iets logischer geworden. Ze had al gespiekt uit de nursery, waar door ze bomen had gezien, en regen. Dit keer ging haar droom over een verhaal die Cherrypaw haar eens verteld had. Over regendruppels die de kitten van de wolken waren, het leuk vonden om van hun moeders af te springen om te vliegen door de lucht, en te rusten op de grond. Wanneer de moeder wolken hun kittens miste, verdwenen ze, waardoor ze werden opgehaald. Nu droomde ze dus dat ze zelf een vliegende regendruppel was naar de grond toe, en voor ze de grond raakte, schrok ze wakker van bewegingen en gemiauw. Ze knipperde met haar ogen, maar het beeld werd nog niet scherp. Ze gaapte, en probeerde weer de focussen, nu ging het al wat beter. Ondanks dat haar beeld nog wazig was, kon ze Tallpaw onderscheiden, en toen ze de lucht van Acepaw rook, wist ze dat ze niet in haar nest lag te slapen. Ze keek om naar haar zusje, tussen de poten van Acepaw door. Haar beeld was nog steeds wat wazig. Ze zag dat haar zusje met haar bek open stond, en haar ogen paniekerig. "Wat er is? Slate?" Piepte ze langzaam en slaapdronken.

Tall probeerde te helpen maar tevergeefs. De kittens werden wakker. Eerst Slate, verassend genoeg was deze ineens niet meer zo tevreden. Bezorgt keek hij toe, even niet wetend wat te doen. Hij pakte de kitten maar op en zette het kleintje tussen zijn poten, naast haar zusje. ‘Rustig Slate, er is niks’ probeerde hij troostend, een pootje om haar heen geslagen. Deze vroeg meteen haar zusje wat er was, zelf wou Ace het antwoord ook wel weten. Was het Tall? Hij was niet eng. Zijn blik gleed naar Tall, bijna schreeuwend om uitleg. Even gaf hij de grijze kitten een troostend duwtje met zijn snuit. Kom aan, niet huilen, niet huilen. Grote Ace zorgt ervoor dat jullie bij zijn…

De kater slikte toen de kitten opnieuw een scene begon te schoppen, heerlijk, alsof het allemaal zo erg was. Hij keek naar zijn vriend, en grinnikte om de blik die die had, "Yeah.. Ik en die kitten hebben geen goede band," Een weemoedige glimlach was te zien op zijn gezicht, true, geen goede relatie at all. Dus bleef Tall staan, in de hoop dat Ace het kon fixen, anders moest hij rennen of Fawnstep zou hem weer in de kraag grijpen en dan zou hij er niet zo makkelijk van af komen. Al was het deze keer opnieuw zijn fout niet.

De kitten voelde haar hartje als een kerktoren kloppen. In haar kop, vanaf jongs af aan aangeleerd, was Tallpaw onlosmakelijk verbonden met angst. Grote angst zelf. Misschien perongeluk aangeleerd, maar ze wist alleen maar dat het gevoel op kwam zetten als een vloedgolf wanneer ze de apprentice zag. Meteen vroeg Roughkit wat er was, maar Slatekit liet alleen maar haar oortjes hangen. "E-eng..." Murmelde de kitten zachtjes, haar stem bevend. Ze sloeg haar voorpootjes om Acepaw's voorpoot heen en verstopte zich er iets achter. Met grote blauwe ogen hield ze Tallpaw in de gaten, maar schreeuwen deed ze niet meer. Ze bleef alleen maar doodstil zitten met lichte bevinkjes. Het was nog steeds geen goede band, maar hey, het was al iets een verbetering.

Wat had Tall die kitten nu aangedaan? In ieder geval was het kleintje best overstuur met zijn aanwezigheid. Arm ding, zo voelde hij zich diep van binnen ook. "Yeah.. Ik en die kitten hebben geen goede band," Zijn blik veranderde in wat spottends, alsof hij wou zeggen; Je meent het? Maar hij zei niks en schudde weemoedig zijn hoofd. Nu kon hij weer oppas spelen zeker? De kitten bevestigde Talls woorden daarbij nog. "E-eng..." Ace voelde de kleine pootjes op dezijne en fronste kort vertederd. Arm klein ding. Zoals hij andere queens wel eens had horen zeggen drukte hij het kleintje wat tegen hem aan. Een moederpoes had eens gezegd dat een onrustig kleintje kon kalmeren met een rustige hartslag. Nou ja, het was het proberen waard. Hij lette erop dat dezijne rustig was en hoopte dat Slate zich erdoor veilig zou voelen. ‘Rustig maar Slatekit, het is al goed’ fluisterde hij, een zijdelingse dreigende blik richting Tall om hem te weerhouden van hem uit te lachen.

Tall keek toe naar hoe de kater de kitten troostte, maar lachte niet hardop, zijn ogen twinkelden, meer niet. "Je zult een goede vader worden," Zei hij echter, duidelijk te deftig om serieus te zijn. "Anyways, ik zocht je," Kwam de kater uiteindelijk maar, to the point. Naderen deed hij niet, in plaats daarvan ging hij liggen, en maakte hij zich kleine. Snowy had hem geleerd dat je het rustig aan moest doen als kitten een ingenestelde angst hadden, dat deed hij nu.

Slatekit gaf aan dat Tallpaw eng was. Roughkit maakte zich groot en ging beschermend voor Slatekit zitten. "Tallpaw jou njiks doewn." Roughkit likte haar lipjes en keek Tallpaw waarschuwend aan. "Tjoch?" Ondetussen gaf Acepaw Slatekit wat troost, dat keurde ze goed. Níemand kwam aan haar zussen. Zij was dan de oudste, ze zou nooit de zwakste zijn.

Ze werd in de warme pels van de kater gedrukt en drukte haar kopje iets tegen hem aan, wat kalmerend. Ook de enge apprentice was gaan liggen.. Was hij verslagen..? De poes stopte langzaam met beven en tuurde licht nieuwsgierig en voorzichtig langs Roughkit heen om de situatie in de gaten te houden. Een voorzichtige glimlach trok lichtjes aan haar mondhoeken, maar bij elke beweging die Tallpaw maakte, verstopte ze zich toch weer in Acepaw's pels. Je wist immers maar nooit..

Ace voelde Slate zich wat in zijn vacht te drukken. Maar ze leek zeker wat te kalmeren. Dat was iets. "Je zult een goede vader worden," Ging er Tall toch tegen waarschijnlijk beter weten in. Een spottende blik werd terug gestuurd maar hij bleef toch de kitten troosten. "Anyways, ik zocht je," Zijn blik werd opslag weer wat afstandig. Het was duidelijk dat de kater de ander nog niet had vergeven. Toch hielt hij zijn lichaam rustig, om Slate niet meer van streek te maken. Deze werd echter wat nieuwsgieriger naar Tall. Hij had een plan, grijnzend tikte hij Slate aan met zijn snuit. ‘Inderdaad Rough, Tall is niet eng, kijk maar, je kan alles doen en hij word niet boos.’ Met zijn poot sloeg hij tegen Tall zijn kop aan, niet hard, eerder wat plagerig. Daarna woelde hij nog wat met zijn poot door de ander zijn haren en lachte even. ‘Maar goed, Tall, nu je hebt gevonden’ zo gaf hij de ander maar toestemming verder te gaan.

De waarschuwende blik van Rough deed hem bijna lachen, maar in plaats daarvan knikte de kater plechtig zijn hoofd. Net toen hij wat wilde antwoorden op de poes ontving hij een harde klap op zijn kop. Zijn eerste gedachte was om een klap terug te geven, maar een blik op het kleine grijze poesje deed hem kalmeren. Hate aan Ace, maar die zette hij het later wel betaald. "Ik heb je inderdaad gevonden," Zei hij sceptisch, en keek nog eens naar zijn vriend, "Ik kom mijn 'excuses' aanbieden," Het was wel duidelijk dat Tall het niet leuk vond om te doen, wat het een grotere prestatie maakt dat hij het dan toch deed. Na deze woorden wendde hij zijn blik tot Roughkit, de tweede van het nestje van Fawnstep. "Nee hoor, ik zou je zusje nooit iets aandoen," Deze keer was zijn stem warm, en duidelijk oprecht. Als die irritante spanning tussen hem en het poesje eindelijk opgelost zou kunnen worden, was hij weer een vrije kater.

Roughkit moest lachen bij wat Acepaw deed. Zo had ze ook het idee dat Tallpaw zich in moest houden wat de reactie betrof. Ze zei niks meer, en gaapte enkel, terwijl haar oogleedjes langzaam op en neer gingen. Ze was moe. Ze stond stuntelig op en keek van kat naar kat, met een loom gezichtjes liep ze met grote, stuntelige passen naar het nestje van Fawnstep toe. Ze klom er klunzich in, wist net niet op de grond te vallen, en rolde zich zelf op in het nestje terwijl ze haar oogjes sloot. Ze was moe, te moe om Slatekit te beschermen, te moe om Tallpaw op zijn donder te geven, gewoon omdat het kan, en te moe om Acepaw aantevallen.

OOC: Topic uit~