Never say Never

Hij staarde met een lege blik naar de onderkoelde grond. Zijn nagels vlogen af en toe ongecontroleerd in de aarde. Hij moest kalm blijven... Ietwat verwoed keek hij op toen hij een kat hoorde passeren. deze keek ietwat verbaasd toen ze elkaars blik kruisten. Nevermind slikte even waarna hij zijn blik wat ontspannender liet worden en even knikte naar zijn mede warrior. De kat knikte terug, waarna deze zich snel uit de voeten maakte. De zwarte kater keek hem na, een glans was te zien in zijn ogen. Hij was aan het doorslaan, dat voelde hij gewoon. Hoe kon hij van zo'n klein probleem zoiest groots maken? En hoe kon hij ooit zoiets zeggen over zijn leader? Waarom? Hij haalde even diep adem en sloot even zijn ogen, maar opende deze terug toen hij zachte pootstappen zijn richting hoorde opkomen. Langzaam keek hij op. Vanuit zijn positie leek de apprentice groot, hij lag immers op de grond. Hij keek enkel naar de kater. Zijn ogen nog steeds vochtig. Hij slikte even, maar zijn mond was te droog en ook zijn keel voelde als schuurpapier aan. Toch kon hij zijn stembanden dwingen tot een zwakke begroeting. "Tallpaw..." Zei hij enkel, ietwat lichtjes verbaasd. Zijn stem klonk dof, een beetje schurend en droog, maar vooral angstig. "Het spijt me."

Hij volgde de kater met zijn ogen. Zijn blik klampte zich vast aan het lichaam van de jonge kater, tot deze ging zitten, Daan waagde hij zijn goudgele ogen te ontmoeten. Verbazing was te lezen in zijn blik en de kater moest even de droge smaak wegslikken voordat hij zichzelf rechtduwde en ging zitten. Zijn blik gleed naar de plek voor zich. De maar al,te bekende open plek leek nieuw in zijn ogen, het voelde niet meer als thuis. "Hey weirdo," de zwarte kater keek even op. Een ontvanger een duw van zijn vriend en lachte even sober naar hem. "Ik ben degene die dat moet zeggen, nu weet ik niet meer wat ik moet zeggen," het gegrinnik was de oudere kat niet ontglipt en ook hij liet een rij parelwitte tanden zien die samen een maar al de bekende grijns vormden, deze keer minder eng dan die bij zijn aanval. Hij haalde even diep adem, het was gebeurd. En nu kon hij er niks meer aan doen. Langzaam liet hij de lucht uit zij longen en hij wist meteen wat hij moest doen. "Ah, nee?" Zei hij op een verbaasde toon. Zijn ogen ontmoette die van Tall. "Bedankt o grote Nevermind dat u zo awesome bent zodat u mij plette," Zei hij op een hoge toon waarbij hij zijn voorpoten even wat voor zich uitsloeg. Hij lachte even en gaf hel een zachte duw. Dat was echt zijn beste Tall imitatie ever. "Zo, nu weet je het wel," Een voldane geniepige grijns sierde zijn lippen. Ja, er was geen rede meer nodig voor zo'n sfeer.

"Oke dan," Tallpaw ging zitten en Nevermind liet even argwanend zijn oogleden over zijn blauwe ogen zakken, grijnzend staarde hij naar de kater. Hier ging hij van genieten. "Bedankt, Oh grote Nevermind," Hij knikte even toen hij de knik ving van de kater. "Dat.." Nevermind keek hem even aan en al snel verdween de grijns en werd het hem duidelijk wat de kater had willen uitbrengen. "Dat.." De amberkleurige ontmoette de zijne. "Dat je mijn leven gered hebt," Nevermind liet een zachte lach zien aan de kater en keek hem even aan met zachte ogen, iets dat hij eigenlijk maar zelden deed. Maar goed, er waren maar 2 katten die dit mochten zien: Aury en Tall, al de rest mocht zijn ijs maar hebben. "Geen probleem Tall," zei hij op een kalme toon. "Ik zou niet weten wat ik zonder jouw zou moeten," hij lachte zachtjes en knipperde even met zijn ogen, hij meende het ook.

Tall leek even niet zijn goede gebaren op te vangen. What? deed hij het verkeerd misschien? Ah daar ging hij het later wek nog eens over hebben met hem, nu was er een dramatisch moment die niet mocht verstoord worden, te kostbaar en stuff. "Ik ben blij dat je er zo over denkt," Nevermind knikte even waarbij zijn ogen even kort open en toe vlogen. "Want ik ben niet van plan het een tweede keer te proberen," Nevermind lachte even breed toen hij de stralende ogen van zijn maatje zag. "Goed zo," zei hij op spontane toon. "En durf er zelf niet aan te denken," Hij kneep opeens grijnzend zijn ogen tot spleetjes, de zachte ogen verdwenen en maakte plaats voor leegte met een zachte ondertoon van speelsheid. "Ik weet wat je denkt," zei hij op geniepige toon, zijn grijns breed en ietwat schuin en geniepig.

"Echt?" Nevermind keek een beetje verward op van die vraag. "Wil jij ook een speelparadijs?" Ok, die facepaw die volgde van hem mocht hij wel doen. Hij zuchtte even langs en de warme adem sloeg al snel terug in zijn gezicht door de poot die voor zijn gezicht ging. Langzaam trok hij de poot naar onder, tot het de grond raakte. Met twinkelende ogen keek hij naar de tabby, zijn wenkbrauwen lichtjes opgetrokken. "Je weet best wel wat ik bedoel," zei hij op grinnikende toon. "Maar eerlijk gezegd, ja," Oké, dat was droog. waarom dacht hij daar opeens ook aan? En waarom juist aan dat? Uit alle dingen koos hij aan dat? Wat was er mis met hen? Echt, waren ze beide gek? ... Ja.... Wauw, zelfs hij wist het antwoord, dus moest hij het niet meer luidop vragen aan zijn vriend, die er waarschijnlijk hetzelfde over dacht.

Ietwat verbaasd keek de zwarte kater op toen de kater antwoord gaf. "Dat kan toch niet zomaar?" Nevermind fronste even en keek hem een beetje verward aan. Uhm? Wat kon niet? Een speelparadijs? Maar dat kon toch wel? Waar zat hij nu weer aan te denken? Nevermind zuchtte even. "Ben je gek?" DE blauwzwarte kater ontmoette even de amberkleurige ogen van zijn vriend en grijnsde even zachtjes. "Tuurlijk, dat weet je toch?" Zei hij op en grijnzende toon. Hij keek even met lege ogen nar de kat vor hem, hij snapte er echt niks meer van, maar goed… Dat zou hij waarschijnlijk wel nog uitleggen… Hopelijk… Hij haalde even diep adem en zuchtte nogmaals. Soms waren de gesprekken met Tall echt wel raar, maar hij had ze nodig om te blijven lachen en door te blijven gaan. En eerlijk gezegd leek het alsof Tall ze nodig had… Jep, iedereen had hier nood aan...

Tall moest grinniken om wat Never had gezegd, maar zette dan meteen weer zijn serieus face op. De blauwzwarte kater keek hem grijnzend aan, een frons liep over zijn voorhoofd en hij keek de kater even niet-begrijpend aan. Waaraan dacht hij? Waarom keek hij opeens zo serieus? "Je kan toch niet zomaar Shrewstar afzetten?" Nevermind staakte het gegrinnik en keek even geschokt naar Tall. "Dat kan ik niet tolereren, sorry," Opeens verscheen een krul in de lippen van de warrior en kneep hij zijn ogen dicht. Hij schokte zachtjes, alsof hij aan het huilen was. Maar als je beter keek zag je dat zijn mond in een scheve grijns was geplooid. Langzaam deed hij zijn ogen open en ontmoette hij de schuine blik van zijn vriend. "Serieus?" Zei hij op een grinnikende toon. "Ik die macht wil?" Hij knipperde een paar keer met zijn ogen. "Alsof ik dat ooit wil, ik ben blij met mijn rang, minder verantwoordelijkheid dan Shrewstar en Innerghost, minder stress," Hij glimlachte even naar zijn vriend. "Ik ben daar nog lang niet klaar voor," Hij sloeg zijn staart langs zich heen en het puntje wiebelde even voordat hij verder ging. "Maar als ik ooit de eer krijg om Deputy of Leader te worden, dan zal dat zeker zijn met de toestemming van Shrewstar," Hij knikte even naar Tall. "Ik ben nog steeds loyaal aan mijn clan en aan mijn leader," Hij sloeg even zijn ogen van de jonge kater af. "Hoe mijn gevoelens ook zijn," mompelde hij zachtjes, het was een feit dat hij het niet goed kon vinden met de hoge rangen van de clan. Hij ontmoette weer de goudgele ogen van zijn vriend. "Wat dacht je wel?" zei hij op een grinnikende toon.

"Waar zat jij ooit aan te denken?" Zei zijn vriend al lachend. Never gniffelde even en keek met geniepige ogen naar de kater. Dat wilde hij wel weten hé? "Ik zit te denken 'hij zal toch zeker niet de clan over willen nemen,' en dan zeg jij ineens 'Ja'," Hij begon luider te grinniken en keek met twinkelende ogen naar de kat. Ja, daar was er een misverstand gebeurd... Dat was zeker... Maar waarom dacht hij dat eigenlijk? Waarom zou hij in Starclansnaam een clan willen hebben? Veel te veel verantwoordelijkheid... Hij was nog jong en moest van zijn leven genieten... Niet zoals Shrew en Inner van hun leven genoten... Of gewoon leefden, genieten deden ze niet echt. Hij grinnikte weer. "Weet je wel hoe verwarrend dat is?" Hij knikte. "Ik dacht dat je het over dat speelgeval had," zei hij op een halflachende toon. "Want echt... Ik zat daar ook aan te denken."

"Wat?" Zei de kater. Never keek hem even aan. Hij snapte er ook niet echt iets van, hij begon ermee. Waarom vroeg hij dit nu? Wat was dit? Waarom deden ze dit eigenlijk? Hoe waren ze hier eigenlijk op gekomen? Waar was hij? Hij keek even rond en haalde opgelucht adem. Ah ja, het kamp, dat was waar ook. "Waaraan?!" Nevermind keek hem even vragend aan. Koppijn... Koppijn! Aaaah! Hij schudde even zijn kop. "Weet je wat, laat maar, ik krijg er koppijn van," Hij keek even naar de kater en knipperde een paar keer met zijn ogen. "Nee echt ik heb koppijn door jouw."

Tall grinnikende en Never snoof even geïrriteerd, man hij had gewoon koppijn, laat de oude warrior met rust. "Ach nee!,"zei de apprentice, zijn plagende toon was niet te missen. "Kan je oude hoofd het niet meer aan? Zitten er teveel muizenkeutels in?" Nevermind grinnikte even, waarna hij zijn ogen groot maakte en met een 'soblipje' knikte naar de kat. "Dat weet je toch best" zei hij, een beetje te serieus. "Ik wist het wel hoor," Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en al snel keerde het ijs terug in zijn ogen. "Man, geef je oude warrior toch wat rust op zijn oude dag," hij deed het op een bromtoon, wat het stond hem eigenlijk niet zo aan. Hij moest aan veel dingen denken dan begon Tall met zijn rare woorden. Uhm... Dan kreeg toch elke kat koppijn, toch?