Broken pieces making a puzzle

Een grijns verscheen op zijn gelaat toen de zon opkwam, een nieuwe dag, een slapeloze nacht was weer achter de rug. Zo wachtte Tall het zonlicht af, bang voor de slaap, niet voor het donker. Het donker kon nooit erger zijn dan de dromen die hij kreeg, de dromen die niet meer ophielden en hem vastgrepen. Niets in hem wilde ze nog zien, nooit meer, maar niet slapen kon geen oplossing zijn. Vannacht was het hem in ieder geval gelukt, en de kater voelde zich tot zijn eigen grote verbazing als herboren. Vreemd hoe het kon werken, misschien was het de dauw, misschien had Starclan doorgekregen hoe irritant ze tegen hem gedaan hadden, en hadden ze hem geschonken dat hij nooit meer slaap nodig had. Wat kon Starclan eigenlijk allemaal? Hij had ze nooit helemaal begrepen.

- Brokenpaw 1ste post

Zijn schouders deed nog steeds pijn en hij mankte. De jonge Kate wist eigenlijk niet of hij weg mocht uit het kamp met die wonde, maar echt, who cares? Tinder gaf niks om hem, zijn mentor gef niks om hem en zelfs zijn moeder had niks opneem gegeven. Het kon echt niet beter gaan... Weet je wel... Hij zuchtte even waarna hij opnieuw een sprongetje maakte om de pijnlijke poot te mijden. Goed zo Broken, nutteloos monster, je hebt weer een familie naar de vaantjes geholpen. Hij keek op toen Shadowclan geur zijn neusgaten binnendrong. Zijn gifgroene ogen werden ijzig koud en hij vernauwde zijn ogen bij het zien van de tabby pels. Al zijn instincten riepen gewoon: KILL IT! Maar meer dan even zijn nagels in en uit trekken gebeurde er niet. Zijn haren rezen even omhoog, voordat hij naar voren wandelde en langs de grens stapte. Rustig ging hij er zitten, zijn ijzige blik op de kater gericht. Hij zat deze keer aan zijn kant, hij lichte er blijven ook.

Hij zat daar zeg maar rustig tot een bekende geur zijn neusgaten binnendrong, en de contouren van een grote kater te zien waren. Tall gromde meteen, hij weer. "Wat moet je hier?" Gromde Tall, hij was opgestaan, maar zijn vacht lag nog plat. Hij voelde zich zelfverzekerd genoeg, ook al stond die gek hier. "Om me nog eens te pakken?" Er klonk sarcasme in de woorden die Tall zei door, de ander was gestoord, voorzichtig zijn was nodig. Dit was wel voorzichtig genoeg.

Hij keek de kater aan, met ogen die ijs leken te dragen op zijn bladgroente ogen. Hij vernauwde zijn ogen op de eerste vraag en spande even zijn spieren op, waarbij de wonde open kwam, jippie! Ugh, echt geweldig... Straaltjes bloed liepen langs de korst heen en kleurden zijn vacht opnieuw rood, maar veel was het niet en het kon hem ook echt niks schelen. Bij de tweede zin liet hij zijn ogen terug wat open gaan, zodat hij niet langer tussen spleetjes moest kijken. "Had je dat gehoopt misschien?," zei hij op een ijzige toon. "Kom op, kijk eens goed, zie ik eruit alsof ik een kat kan aanvallen?" zei hij op een sarcastische toon. Het was eigenlijk ook best eng hoe hij zo rustig kon blijven en in al,die tijd niet had bewogen, buiten zijn geknipperd dan.

Tall had geen moeite met vijandig doen tegen deze kat, hij wist niet waarom, en ook al kende hij haar niet goed genoeg. Tinder verdiende beter dan hem! Boos zette Tall een stap naar voren, zijn stem grauwend en kil, zijn staart woest heen en weer aan het slaan. Maar de vacht lag nog plat. "Wat doe je hier dan?" Logische vraag, de ander vroeg er gewoon om om op het Thunderpath gegooid te worden.

Hij keek even met ijzige ogen naar de poot die een stap naar voren zette. Broken sloeg zijn staart even heen en weer en voelde hoe warm bloed langs zijn borstkas naar beneden gleed. De kater gaf een vlugge lik over zijn crème kleurige borst waarbij hij het bloed juist nog duidelijker maakte. Langzaam keek hij op en likte hij even zijn lippen af. "Wat doe je hier dan?" Hij ontmoette even de ogen van de jongere kater en knipperde even achterdochtig toen hij die vraag had gehoord. "Mhhh?" zei hij op een licht aangebrande toon. "Heb je de Warrior code herschreven misschien?" Zei hij op een ijzige toon. Zijn gezicht stond neutraal en dat was zijn lichaamshouding ook, maar zijn ogen brandde diep in de zijne. "Rondhangen op je territorium is toegestaan, rat!" Siste hij naar de jongere kat. Zijn ogen werden poelen van gif die alles wilden wegbranden op hun pad, spijtig dat beeldspraak geen werkelijkheid was... "Maar als je mentor, of beter gezegd je kraaienvoer vretende vriendje, je het nog niet heeft geleerd: Borders," hij gebaarde naar de duidelijk overgang van de Shadowclan naar de Windclan. "Daar mag je niet over gaan!" Gierde hij vervolgens uit. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. "Nog vragen, rat?" Hij stond op ontploffen, maar tot nu toe was het enkel zijn gebroken stem en zijn giftige ogen die het gevaarlijkste waren. Puh! Hij mocht komen, Broken was er klaar voor.

Tall negeerde de opmerkingen die naar zijn hoofd geslingerd werden. Gewoon negeren, deze gast wist toch niet waar hij over praatte. "Ja," Mauwde hij echter uitdagend toen de ander vroeg of hij nog wat te vragen had. Ja, eigenlijk wel. "Hoe is het met Tinderpaw?" Tall had een aureool om zijn hoofd kunnen hebben zo beleefd vroeg hij het, maar zijn ogen maakten duidelijk dat hij de ander aan het ophitsen was. Wat een geweldig iets, de ander was zichzelf compleet verloren, nu al. Vijandig zijn was nog nooit zo gaaf geweest.

"Ja," Hij kneep even zijn ogen tot spleetjes. Ijs brandde in zijn blik. "Hoe is het met Tinderpaw?" Bij het horen van haar naam verstijfde hij. Zijn ogen werden langzaam grote poelen van brandend zuur dat alles leek weg te branden op hun pad. Zo bleef hij daar zitten, voor seconden, minuten, tijden... Hij staarde de kater lang tot hij opeens een gestoorde grijns op zijn lippen kreeg en even met zijn kop naar zijn wonde trok. Al snel keek hij de kater terug aan met ogen die ijzig koel leken en totaal niet bij zijn gestoorde verschijning leken te passen. "Geen flauw idee," Riep hij uit. Hij giechelde even. "Ze geeft namelijk om niks anders dan haar vader, dus kan ik niet echt weten hoe het met haar is. Ik zie haar alleen maar in de den..." Zijn kop draaide even naar zijn wonde en hij hapte ernaar, maar keek toen de kater terug strak aan. Een nog bredere grijns verscheen. "Of wanneer ze met Shadowclanners zit te praten!"

Zwijgend volgde Tinderpaw het spoor van Brokenpaw. Ze moesten nog praten.. Uitpraten wat er gebeurd was. Ze was geschrokken van hem, echt waar. Maar dat betekende toch niet dat ze nog vrienden konden zijn..? Toch nog..? Een lichte glimlach verscheen op haar lippen toen ze aan hem dacht... Ze moest zich niet zo aanstellen. Het was een goede kater... Maar vlak voordat ze zichzelf kenbaar wilde maken aan hem, wilde verschijnen... Hoorde ze het. Haar naam. Ze bevroor. Met wie sprak Brokenpaw... Was dat de Shadowclan apprentice? "Geen flauw idee," Wat? "Ze geeft namelijk om niks anders dan haar vader, dus kan ik niet echt weten hoe het met haar is. Ik zie haar alleen maar in de den..." Haar hart leek wel naar de bodem van de zee te zinken en ze voelde haar ogen vochtig worden. "Of wanneer ze met Shadowclanners zit te praten!" Haar poten begonnen lichtjes te trillen. Dus.. zo dacht hij over haar... Ze liet haar oren hangen. What a fool I've been... Een schaduw trok over haar gelaat heen en stapte tussen het hoge gras vandaan. "Dank je.. Brokenpaw.." Haar stem was zacht, bevend. Ze voelde zich vernederd, bedrogen. Hoe kon hij... Ze was blijkbaar dus echt niks waard. Alles ging toch wel kapot. Ze schonk Tallpaw niet eens een blik waardig. Haar blik, haar treurige blik was enkel en alleen op Brokenpaw gericht. Verder zei ze niks meer. Haar oren had ze plat gelegd, haar haren stonden overeind. Maar haar keel was dichtgeknepen. Ze kon geen woord meer verzinnen. Niks kon verwoorden wat ze voelde.

De kater flipte hem nu helemaal compleet, Tall keek maar toe met steeds groter wordende ogen, oke, niet verwacht. Sorry sorry sorry, wat zou de ander doen ophouden met gek worden? Alsof zijn vraag naar Starclan ging, en dat die het antwoord stuurden kwam de poes plots in beeld. Tall glimlachte naar haar, en besefte ineens dat het voor haar heel beledigend over kon komen, wat de gek voor hem zei. Dus wendde hij zijn blik even af om de twee een moment te gunnen, het was tenslotte ergens wel zijn schuld dat de guys jellyfish ging.

Ze had te horen gekregen dat er niet zo lang geleden nog eens een Shadowclan-Windclan ontmoeting was geweest. En dat deze keer haar zuster Tinderpaw ermee te maken had. Ze wist nog goed hoe gebroken de poes was geweest een tijdje terug, en dus kon ze het niet laten haar te volgen toen ze de geur van haar zusje rook. Echter had ze doordat ze zich alleen maar fixeerde op de geur van haar zuster, de overduidelijke Shadowclan geur niet opgemerkt. Haar amberkleurige ogen sperden zich echter verbaasd open toen ze Tallpaw, Brokenpaw én Tinderpaw aantrof. Wat moest haar zus met die twee? Spottedpaw spitste haar oortjes toen ze Brokenpaw hoorde praten, en kon het niet laten even afkeurend te snuiven. Wat wist hij er nou van! Ze had verwacht dat de kater een totaal ander innerlijk had, maar blijkbaar had ze zich goed in hem vergist. "Dank je.. Brokenpaw.." Hoorde ze haar zusje plots zeggen, op een zeer zachte toon. Ze was duidelijk van slag. Met ferme passen kwam de poes uit de bosjes gestapt, en drukte ze zich aan tegen Tinderpaw. "Hoe durf je Brokenpaw! Je weet niks af van wat er gaande is met Lionroar! Dus hou je erbuiten, of ga je met iemand anders leven bemoeien!" Miauwde ze luid, zich duidelijk als de oudere zus opstellend. Ook al verschilden de twee niet veel, alsnog voelde zij zich verantwoordelijk over Tinder. Aangezien zij eerst geboren was. Het was eerder een instinct, en ook omdat ze Tinderpaw niet langer gebroken wou zien.

De kater zijn ogen waren groot geworden en hij had hem zitten aanstaren... Puh... Hij meende het! Opeens verscheen een glimlach op zijn gezicht en instinctief rezen zijn haren omhoog. "Dank je.. Brokenpaw.." Hij verstijfde bij het horen van haar stem. Met een slag van zijn kop keek hij om en zag hij haar staan. Zijn ogen werden langzaam zachter en hij voelde hoe tranen prikten in zijn ogen. Maar toen kneep hij ze toe en beet hij even op zijn onderlip. Hij schoot recht en liep op haar af, zijn haren nog steeds overeind. Hij bleef enkele passen voor haar staan en opende zijn ogen. Tranen stroomden uit zijn ogen en bevochtigden zijn vacht. "Dus... Zo zit het dus..." Mompelde hij zachtjes. Hij keek weg van haar, haar blik te mooi om te schaden. "Ga naar hem, kom op, hij is toch veel beter," gromde hij zachtjes. "Hoe durf je Brokenpaw! Je weet niks af van wat er gaande is met Lionroar! Dus hou je erbuiten, of ga je met iemand anders leven bemoeien!" Hij keek op. "Ik durf het en ik bemoei me met mijn eigen zaken, punt uit," gromde hij. "Ik beantwoorde enkel alleen de vraag van je vriendje daar," Daarna draaide hij zich om en keek hij met zachte ogen naar de vijandige kater. Met een stevige tred wandelde hij op de kater af. Even bleef hij staan bij de grens en keek hij even achter zich, een zachte lach op zijn lippen. "Oh en je hoeft echt niks te zeggen," vervolgde hij, waarna hij terug naar de tabby keek en verder wandelde. Vastberadenheid in zijn ogen. Hij keek met vlammende ogen naar de kater en liep regelrecht tegen hem aan. Hij duwde zijn borst tegen de zijne en keek hem recht aan. "Kom op, vermoord me dan, kom op!" Grapte hij met een brede grijns. "Ik ben op je gebied! Oh nee," riep hij uit. Hij drukte zijn kop tegen dat van de kater, hard. "Doe het."

OOC:: Spotted's stuk er gewoon bij geplakt xD

Geschokt staarde Tinderpaw naar de kater die ze tot voor kort nog als vriend had gezien, misschien zelfs wel als meer. Maar deze kater herkende ze niet meer. "Dus... Zo zit het dus..." Mompelde Brokenpaw zachtjes. "Ga naar hem, kom op, hij is toch veel beter," Waar had de kater het over? "Hoe bedoel je..?" Stamelde ze zachtjes. Als bevroren bleef ze staan. Ze wist niet hoe ze ermee om moest gaan en reageerde met de reactie die ze daar altijd maar op gaf, bevriezen. Maar gelukkig was de ondersteuning al daar in de vorm van haar zus. Zwijgend keek ze weg en leunde ze tegen Spottedpaw aan. Op de één of andere manier voelde ze zich altijd jonger dan haar zusje, ondanks dat ze bijna even oud waren. Als Spottedpaw er was, kon zij zichzelf voor haar gevoel terug trekken. Misschien was dat nog wel de meest egoïstische actie die ze kon uitvoeren... Maar ze deed het automatisch. Met grote geschokte ogen volgde ze echter de bewegingen van Brokenpaw. "Wat doe je! Kom terug!"

Hij luisterde naar het gesprek, en draaide zich verbaasd om toen Spottedpaw er ook plots bij was gekomen. Tall glimlachte even naar de zusjes, maar schoot toen meteen met zijn blik naar de kater die naar hem toe kwam, en de lijn overstak. Dat was nog tot daar aantoe, maar Tall had het helemaal gehad toen de ander hem omver probeerde te walsen en hem naar beneden wilde duwen. Een diepe grom kwam in zijn keel, en ook al was de ander twee moons ouder, ze waren even groot. Misschien zelfs even ver met de training aangezien Tall zoveel zelf deed. Al dat maakte hem nu niet uit, die kater stond op zijn helft, en hij moest er weg. Tall duwde met zijn poot de voorpoten van de kater onder zijn lichaam weg waardoor, omdat hij zijn gewicht in de duw legde, hij omviel. Toen pakte Tall, blind van woede, maar nog wel bij zinnen, niet al te zachtzinnig de staart van de ander en trok hem op die manier in de richting van de grens. Gedeporteerd moest 'ie worden, en snel ook.

Ze streek even met haar pluizige staart over de rug van Tinderpaw, in een troostend gebaar en vernauwde nadien haar ogen toen Brokenpaw dichter naar Tallpaw toeging. Zijn woorden schokten haar even, maar ze wist zich algauw te herpakken en legde haar oren plat in haar nek. "Idioot! Wat doe je?! Als Everstar ziet wat je nu doet..!" Riep ze luid, haar uiterste best doend om de wanhoop uit haar stem te houden. En tot nu toe lukte haar dit prima. Ze mocht misschien dan al wel vaak dode katten hebben gezien, maar er eentje zien vermoord worden wou ze niet. Kon ze niet aan, nog niet misschien. Ze waren nog maar 9 moons! Een normale apprentice van die leeftijd hoorde een doodnormaal leven te leiden, niet iets zoals dit te aanschouwen!

"Wat doe je! Kom terug!" Hij snoof en duwde zijn ogen tot nog kleinere spleetjes zijn kop tegen dat van de ander gedrukt, nog harder dan eerst. Hij wist wel zeker dat hij dit wilde doen. "Idioot! Wat doe je?! Als Everstar ziet wat je nu doet..!" Hij reageerde niet, maar viel om door de snelle beweging van de Shadowclanner. Hij viel op zijn zij en gromde even woest toen hij grof zand voelde scheuren in de wonde op zijn schouder. Hij zette zijn tanden op elkaar en verwachte een slag op zijn buik... Maar die kwam er niet. Het was voor hem dan ook een grote shock om te zien hoe de kater naar zijn staart liep en hem vastgreep. Broken siste even toen hij met zijn schouder over de grond werd gesleept. Kom aan! Stomme rat. Hij begon wild te kronkelen over de grond, maar uiteindelijk gaf hij het op. Hij gromde even en drukte zijn kop tegen de grond. Zand sneed in zijn vel, misschien ook omdat hij zijn gezicht zo tegen de grond aandrukte. Opeens vlogen bekende geuren zijn neusvleugels binnen en wel meteen draaide hij zich om en sprong hij recht, de knijpende pijn in zijn staart negerend. Hij sprong in één grote beweging de grens terug over en het voelde goed om terug op zijn eigen gebied te zijn. De apprentice keek even van Spotted naar Tinder. Daarna keek hij naar de tabby die hem over de grond had gesleept. Hij snoof. "Puh, ik wist wel dat een rattenvreter niet eens één moord op zich wilde weten," zijn blik verduisterde. "Althans geen moord van een apprentice die door gedraaid is," hij lachte even sarcastisch naar de tabby en keek toen met vuurspuwende ogen naar Spottedpaw. "Meld maar aan Everstar dat ik de grens ben overgegaan," Riep hij haar vol verachting toe. "En meld intussen ook even dat Whitelion me wilde vermoorden," grijnsde hij breed. Hij deed dreigend een stap naar voren. "Oh wacht... Nee, iedereen was dat al lang vergeten...." zei hij op zachte toon. "Iedereen denkt hier echt alleen maar aan zichzelf!" Hij gromde en zette dreigend nog een stap naar voren. "Heel deze rotclan!" Hij ontblootte zijn nagels tanden en liet zijn nagels even uit hun hulsel gaan. "Maar ah..." Opeens gingen al zijn haren liggen en sloot hij zijn bek. Langzaam trok hij zijn nagels terug in. "Denk daar maar eens over na..." Fluisterde hij en even leek het alsof hij terug normaal was, hoe hij daar stond, met ontspannen houding en koele ogen. Maar al snel verscheen een sadistische grijns op zijn lippen, zijn blik niet langer gericht op de twee apprentices voor hem, maar het zwarte pad dat het landschap doorkruiste. Zijn ogen werden groot toen hij een helrode, blinkende pels van een monster zag tussen de struiken die het Thunderpath probeerde te verbergen. Hij keek even naar de kattinen en knikte toen even naar hen. "Doe me een plezier," zei hij en de tabby wandelde rustig op hen af, op een konijnenlengte afstand bleef hij staan. "En doe jezelf niks aan, ok?" zijn stem klonk opeens kalm, alsof hij terug de oude was. Zijn ogen zacht en liefdevol, nog steeds voelde hij iets voor Tinder en vertrouwde hij Spotted, maar iets zei hem dat die tijd voorbij was. Hij sloot even zijn ogen en draaide zijn kop weg van hen, waarna hij het op een lopen zette, voor zover zijn schouder dat toeliet, in de richting van het Thunderpath. Hij ging dit zelf wel afhandelen.

OOC:: Topic uit, ik maak het vervolg nog aan en btw hij is op Windclan ;3
Vervolg Je kan hier ook gerust verder posten ^^

De Windclanner zei plots heel erg veel gekke dingen achter elkaar aan, maar Tall negeerde het gewoon een beetje. Oh wat zou de kater graag de ander's strot doorbijten, maar er waren dames bij dus dat mocht hij niet doen. Plus, dan had hij twee moorden op zijn geweten, al was de vorige zelfverdediging geweest. De shadowclanner keek pas weer op toen de vreemde kater plots teder en lief deed tegen de poezen. Ach wat, hij had het recht en Tinder wilde hem vast al niet meer hebben, Spotted was vast en zeker slim genoeg om er niet op in te gaan. Dus keek Tall alleen met vlammende ogen naar de kater, maar handelde niet, nog niet. Hij handelde echter wel toen de kater daarna ineens in de richting van Shadowclanterritorium rende! Natuurlijk, het was hem vast te doen om het levensgevaarlijke pad, maar zo dacht Tallpaw niet. Dus keek hij nog even, met verdriet om de vorige ontmoeting in zijn ogen, naar Spottedpaw, knipoogde nog eens naar Tinderpaw, en schoot er toen achteraan. Als de poezen hem achterna kwamen, whatever, maar die kater mocht nooit zijn gebied betreden.

Haar adem stokte in haar keel en met geschokte ogen staarde ze naar het schouwspel wat er voor haar ogen ontvouwde. Brokenpaw was de grens over gestoken en zocht ruzie... Alweer. Wat was er met de kater gebeurd die ze kende? Die ze lief had gehad? Was het allemaal spel geweest? Weer een angstige huivering trok over haar rug heen. Wat was er allemaal gebeurd..? Het ging allemaal te snel voor haar, haar hoofd duizelde van alle nieuwe onthullingen. Het ene moment zaten Brokenpaw en Tallpaw te vechten, en het volgende moment kwam Brokenpaw de grens weer over zetten. Instinctief drukte Tinder zich weer iets tegen haar zusje aan, lichtjes wegduikend voor de kater en voor zijn woorden. Angstig en geschrokken keek ze hem na, ergens de lichte aantrekking voelend om hem achterna te gaan. Maar haar poten waren aan de grond genageld... Ze bleef bij Spottedpaw. Ze durfde de instabiele kater niet eens meer achterna te gaan. Wie weet wat hij nog zou doen...

Onderwerp: Re: Broken pieces making a puzzle