Broken pieces making a puzzle

Zijn schouders deed nog steeds pijn en hij mankte. De jonge Kate wist eigenlijk niet of hij weg mocht uit het kamp met die wonde, maar echt, who cares? Tinder gaf niks om hem, zijn mentor gef niks om hem en zelfs zijn moeder had niks opneem gegeven. Het kon echt niet beter gaan... Weet je wel... Hij zuchtte even waarna hij opnieuw een sprongetje maakte om de pijnlijke poot te mijden. Goed zo Broken, nutteloos monster, je hebt weer een familie naar de vaantjes geholpen. Hij keek op toen Shadowclan geur zijn neusgaten binnendrong. Zijn gifgroene ogen werden ijzig koud en hij vernauwde zijn ogen bij het zien van de tabby pels. Al zijn instincten riepen gewoon: KILL IT! Maar meer dan even zijn nagels in en uit trekken gebeurde er niet. Zijn haren rezen even omhoog, voordat hij naar voren wandelde en langs de grens stapte. Rustig ging hij er zitten, zijn ijzige blik op de kater gericht. Hij zat deze keer aan zijn kant, hij lichte er blijven ook.

Hij keek de kater aan, met ogen die ijs leken te dragen op zijn bladgroente ogen. Hij vernauwde zijn ogen op de eerste vraag en spande even zijn spieren op, waarbij de wonde open kwam, jippie! Ugh, echt geweldig... Straaltjes bloed liepen langs de korst heen en kleurden zijn vacht opnieuw rood, maar veel was het niet en het kon hem ook echt niks schelen. Bij de tweede zin liet hij zijn ogen terug wat open gaan, zodat hij niet langer tussen spleetjes moest kijken. "Had je dat gehoopt misschien?," zei hij op een ijzige toon. "Kom op, kijk eens goed, zie ik eruit alsof ik een kat kan aanvallen?" zei hij op een sarcastische toon. Het was eigenlijk ook best eng hoe hij zo rustig kon blijven en in al,die tijd niet had bewogen, buiten zijn geknipperd dan.

Hij keek even met ijzige ogen naar de poot die een stap naar voren zette. Broken sloeg zijn staart even heen en weer en voelde hoe warm bloed langs zijn borstkas naar beneden gleed. De kater gaf een vlugge lik over zijn crème kleurige borst waarbij hij het bloed juist nog duidelijker maakte. Langzaam keek hij op en likte hij even zijn lippen af. "Wat doe je hier dan?" Hij ontmoette even de ogen van de jongere kater en knipperde even achterdochtig toen hij die vraag had gehoord. "Mhhh?" zei hij op een licht aangebrande toon. "Heb je de Warrior code herschreven misschien?" Zei hij op een ijzige toon. Zijn gezicht stond neutraal en dat was zijn lichaamshouding ook, maar zijn ogen brandde diep in de zijne. "Rondhangen op je territorium is toegestaan, rat!" Siste hij naar de jongere kat. Zijn ogen werden poelen van gif die alles wilden wegbranden op hun pad, spijtig dat beeldspraak geen werkelijkheid was... "Maar als je mentor, of beter gezegd je kraaienvoer vretende vriendje, je het nog niet heeft geleerd: Borders," hij gebaarde naar de duidelijk overgang van de Shadowclan naar de Windclan. "Daar mag je niet over gaan!" Gierde hij vervolgens uit. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. "Nog vragen, rat?" Hij stond op ontploffen, maar tot nu toe was het enkel zijn gebroken stem en zijn giftige ogen die het gevaarlijkste waren. Puh! Hij mocht komen, Broken was er klaar voor.

"Ja," Hij kneep even zijn ogen tot spleetjes. Ijs brandde in zijn blik. "Hoe is het met Tinderpaw?" Bij het horen van haar naam verstijfde hij. Zijn ogen werden langzaam grote poelen van brandend zuur dat alles leek weg te branden op hun pad. Zo bleef hij daar zitten, voor seconden, minuten, tijden... Hij staarde de kater lang tot hij opeens een gestoorde grijns op zijn lippen kreeg en even met zijn kop naar zijn wonde trok. Al snel keek hij de kater terug aan met ogen die ijzig koel leken en totaal niet bij zijn gestoorde verschijning leken te passen. "Geen flauw idee," Riep hij uit. Hij giechelde even. "Ze geeft namelijk om niks anders dan haar vader, dus kan ik niet echt weten hoe het met haar is. Ik zie haar alleen maar in de den..." Zijn kop draaide even naar zijn wonde en hij hapte ernaar, maar keek toen de kater terug strak aan. Een nog bredere grijns verscheen. "Of wanneer ze met Shadowclanners zit te praten!"

Ze had te horen gekregen dat er niet zo lang geleden nog eens een Shadowclan-Windclan ontmoeting was geweest. En dat deze keer haar zuster Tinderpaw ermee te maken had. Ze wist nog goed hoe gebroken de poes was geweest een tijdje terug, en dus kon ze het niet laten haar te volgen toen ze de geur van haar zusje rook. Echter had ze doordat ze zich alleen maar fixeerde op de geur van haar zuster, de overduidelijke Shadowclan geur niet opgemerkt. Haar amberkleurige ogen sperden zich echter verbaasd open toen ze Tallpaw, Brokenpaw én Tinderpaw aantrof. Wat moest haar zus met die twee? Spottedpaw spitste haar oortjes toen ze Brokenpaw hoorde praten, en kon het niet laten even afkeurend te snuiven. Wat wist hij er nou van! Ze had verwacht dat de kater een totaal ander innerlijk had, maar blijkbaar had ze zich goed in hem vergist. "Dank je.. Brokenpaw.." Hoorde ze haar zusje plots zeggen, op een zeer zachte toon. Ze was duidelijk van slag. Met ferme passen kwam de poes uit de bosjes gestapt, en drukte ze zich aan tegen Tinderpaw. "Hoe durf je Brokenpaw! Je weet niks af van wat er gaande is met Lionroar! Dus hou je erbuiten, of ga je met iemand anders leven bemoeien!" Miauwde ze luid, zich duidelijk als de oudere zus opstellend. Ook al verschilden de twee niet veel, alsnog voelde zij zich verantwoordelijk over Tinder. Aangezien zij eerst geboren was. Het was eerder een instinct, en ook omdat ze Tinderpaw niet langer gebroken wou zien.

De kater zijn ogen waren groot geworden en hij had hem zitten aanstaren... Puh... Hij meende het! Opeens verscheen een glimlach op zijn gezicht en instinctief rezen zijn haren omhoog. "Dank je.. Brokenpaw.." Hij verstijfde bij het horen van haar stem. Met een slag van zijn kop keek hij om en zag hij haar staan. Zijn ogen werden langzaam zachter en hij voelde hoe tranen prikten in zijn ogen. Maar toen kneep hij ze toe en beet hij even op zijn onderlip. Hij schoot recht en liep op haar af, zijn haren nog steeds overeind. Hij bleef enkele passen voor haar staan en opende zijn ogen. Tranen stroomden uit zijn ogen en bevochtigden zijn vacht. "Dus... Zo zit het dus..." Mompelde hij zachtjes. Hij keek weg van haar, haar blik te mooi om te schaden. "Ga naar hem, kom op, hij is toch veel beter," gromde hij zachtjes. "Hoe durf je Brokenpaw! Je weet niks af van wat er gaande is met Lionroar! Dus hou je erbuiten, of ga je met iemand anders leven bemoeien!" Hij keek op. "Ik durf het en ik bemoei me met mijn eigen zaken, punt uit," gromde hij. "Ik beantwoorde enkel alleen de vraag van je vriendje daar," Daarna draaide hij zich om en keek hij met zachte ogen naar de vijandige kater. Met een stevige tred wandelde hij op de kater af. Even bleef hij staan bij de grens en keek hij even achter zich, een zachte lach op zijn lippen. "Oh en je hoeft echt niks te zeggen," vervolgde hij, waarna hij terug naar de tabby keek en verder wandelde. Vastberadenheid in zijn ogen. Hij keek met vlammende ogen naar de kater en liep regelrecht tegen hem aan. Hij duwde zijn borst tegen de zijne en keek hem recht aan. "Kom op, vermoord me dan, kom op!" Grapte hij met een brede grijns. "Ik ben op je gebied! Oh nee," riep hij uit. Hij drukte zijn kop tegen dat van de kater, hard. "Doe het."

OOC:: Spotted's stuk er gewoon bij geplakt xD

"Wat doe je! Kom terug!" Hij snoof en duwde zijn ogen tot nog kleinere spleetjes zijn kop tegen dat van de ander gedrukt, nog harder dan eerst. Hij wist wel zeker dat hij dit wilde doen. "Idioot! Wat doe je?! Als Everstar ziet wat je nu doet..!" Hij reageerde niet, maar viel om door de snelle beweging van de Shadowclanner. Hij viel op zijn zij en gromde even woest toen hij grof zand voelde scheuren in de wonde op zijn schouder. Hij zette zijn tanden op elkaar en verwachte een slag op zijn buik... Maar die kwam er niet. Het was voor hem dan ook een grote shock om te zien hoe de kater naar zijn staart liep en hem vastgreep. Broken siste even toen hij met zijn schouder over de grond werd gesleept. Kom aan! Stomme rat. Hij begon wild te kronkelen over de grond, maar uiteindelijk gaf hij het op. Hij gromde even en drukte zijn kop tegen de grond. Zand sneed in zijn vel, misschien ook omdat hij zijn gezicht zo tegen de grond aandrukte. Opeens vlogen bekende geuren zijn neusvleugels binnen en wel meteen draaide hij zich om en sprong hij recht, de knijpende pijn in zijn staart negerend. Hij sprong in één grote beweging de grens terug over en het voelde goed om terug op zijn eigen gebied te zijn. De apprentice keek even van Spotted naar Tinder. Daarna keek hij naar de tabby die hem over de grond had gesleept. Hij snoof. "Puh, ik wist wel dat een rattenvreter niet eens één moord op zich wilde weten," zijn blik verduisterde. "Althans geen moord van een apprentice die door gedraaid is," hij lachte even sarcastisch naar de tabby en keek toen met vuurspuwende ogen naar Spottedpaw. "Meld maar aan Everstar dat ik de grens ben overgegaan," Riep hij haar vol verachting toe. "En meld intussen ook even dat Whitelion me wilde vermoorden," grijnsde hij breed. Hij deed dreigend een stap naar voren. "Oh wacht... Nee, iedereen was dat al lang vergeten...." zei hij op zachte toon. "Iedereen denkt hier echt alleen maar aan zichzelf!" Hij gromde en zette dreigend nog een stap naar voren. "Heel deze rotclan!" Hij ontblootte zijn nagels tanden en liet zijn nagels even uit hun hulsel gaan. "Maar ah..." Opeens gingen al zijn haren liggen en sloot hij zijn bek. Langzaam trok hij zijn nagels terug in. "Denk daar maar eens over na..." Fluisterde hij en even leek het alsof hij terug normaal was, hoe hij daar stond, met ontspannen houding en koele ogen. Maar al snel verscheen een sadistische grijns op zijn lippen, zijn blik niet langer gericht op de twee apprentices voor hem, maar het zwarte pad dat het landschap doorkruiste. Zijn ogen werden groot toen hij een helrode, blinkende pels van een monster zag tussen de struiken die het Thunderpath probeerde te verbergen. Hij keek even naar de kattinen en knikte toen even naar hen. "Doe me een plezier," zei hij en de tabby wandelde rustig op hen af, op een konijnenlengte afstand bleef hij staan. "En doe jezelf niks aan, ok?" zijn stem klonk opeens kalm, alsof hij terug de oude was. Zijn ogen zacht en liefdevol, nog steeds voelde hij iets voor Tinder en vertrouwde hij Spotted, maar iets zei hem dat die tijd voorbij was. Hij sloot even zijn ogen en draaide zijn kop weg van hen, waarna hij het op een lopen zette, voor zover zijn schouder dat toeliet, in de richting van het Thunderpath. Hij ging dit zelf wel afhandelen.

OOC:: Topic uit, ik maak het vervolg nog aan en btw hij is op Windclan ;3
Vervolg Je kan hier ook gerust verder posten ^^