Shatter me {Sparrowpaw}

Stil liep hij langs de Windclan grens. Hij was al een paar keer heen en weer gelopen in de hoop wat afgedwaalde dieren te kunnen vinden. Een konijn dat midden in de jacht op hun terrein werd opgejaagd en hier belande was een makkelijke prooi voor de warrior. Maar ergens had hij toch andere bedoelingen om hier te zijn. Waarom juist hier? Waarom had hij het Thunderpath niet gekozen? Ah, het ergste wat er kon gebeuren was dat hij weer een kat verminkte of -voor het eerst- er één doodde. Pff, het kon toch niet slechter gaan. Met een slepende staart draaide hij zich op opnieuw op, zijn kop laag. Zijn zwarte pels was dof en glansde niet zoals het gewoonlijk deed. Hij had verkeerde dingen gedaan en dan ging hij nog eens hier rondhangen. Jep, strak plan. Want dat gingen Shrewie en Inner zeker leuk vinden. Of hij deed het onbewust, om hen te treiteren en uit te dagen hem uit te maken voor wat hij echt was. Hij zuchtte even, waarna hij even alle lucht naar binnen zoog die hij nodig had om zijn longen terug op te vullen. Maar een vage geur gleed zijn zwakke neus binnen. Verrast keek hij op.

Met het eikenblad tussen zijn kaken geklemd trippelde de kater in de richting van de grens met ShadowClan. Tsja, sommige kruiden waren maar op bepaalde plekjes van het territorium te vinden, zeker na zo'n zware winter achter de rug. Het woud had moeite om weer op gang te komen, en nog altijd heerste er honger. Ook de jonge medicine cat apprentice moest en een beetje onder leiden, al hoe wel het hem opviel dat er vaak warriors naar hun den toe kwamen om eten te brengen. Was het omdat ze bang waren dat de medicine cats straks dood zouden gaan van de honger en er niemand was die hun beter kon maken? Of was het omdat ze bang waren dat StarClan boos zou worden als ze hun naaste contacten zouden verwaarlozen? Echter was de kater zelf al een paar keer stiekem naar de nursery geslopen en had hij zijn prooi aan een Queen gegeven, of naar een hardwerkende warrior. Hij schrok op uit zijn gedachten bij het ruiken van een ShadowClan geur. Hij checkte of hij nog op zijn eigen kant van de border stond, wat dus wel het geval was, en haalde iet wat opgelucht adem. Hij keek een tikkeltje angstig naar de struiken, waar een grote zwarte kater opdoemde. Oh StarClan, niet hem weer..

Hij keek het gebied rond en opeens ontmoette zijn ogen die zijne. Hij boorde instinctief zijn nagels in de grond bij het zien van de kater, maar ontspande zich, hij zat aan zijn kant van de border en omgekeerd, dus er was geen reden voor een gevecht. Hij haalde even diep adem en perste toen alle lucht terug naar buiten. Een pieperig geluidje ging erbij gepaard en ook zijn ogen sloten zich even af van de wereld. Jep, als hij kalm bleef zou deze ontmoeting minder... Bloederig zijn dan de eerste keer. Hij opende zijn cyaanblauwe ogen, die wel meteen een ijzige uitdrukking hadden. Een ijzige diepte van leegte vormde zich in zijn ogen, die kat moest er maar aan wenen. "Hoe is het... Met je poot?" Zei hij op een aarzelende, bezorgde toon. Hij haalde even diep adem en zuchtte langzaam al de lucht terug uit zijn longen. Hij duwde zijn ogen dicht en dacht even na. "S... Sorry," Hij opende ze terug en wist het ijs uit zijn ogen te halen, maar meer dan die leegte was er niet.