(O.P.E.N) Who will miss me?

Op een rustig tempo draafde de jonge Apprentice door het Shadowclan Territorium. De laatste tijd was er zo veel gebeurd. Running, Tall, Otterflight... Zo veel was veranderd... Ze had even wat rust nodig. Even de tijd om goed over alles na te denken, om te beslissen wat te doen. Ze had alles kapot gemaakt, en nu moet ze het weer herstellen. Of niet. Als ze er niet meer was.. Nee. Zo mocht ze niet denken. Dat was slap, laf. Het was de makkelijkste uitweg, maar daarmee zou ze niks oplossen. Dat wist ze uit eigen ervaring. Nee, zo wilde ze haar moeder niet achterna gaan. Terwijl ze zo diep in gedachten was verzonken merkte ze niet waarde naar toe liep, en de prikkende geur van benzine deed haar opkijken. Ze wist meteen waar ze was. The Thunderpath. Hier zou ze het kunnen doen. Gewoon er op staan, en wachten tot een monster haar zou verpletteren. Aarzelend zette ze een pootje op het zwarte gesteente. Het voelde ruw aan onder haar pootkussentjes. Een schreeuw om hulp deed haar opkijken. ‘Iemand!?’ Geschrokken keek het poesje op, en met grote ogen keek ze om zich heen. De stem klonk wanhopig en vol pijn. Een klein stukje verderop zag ze een bekend lichaam liggen. Het was Ace, de kater waarmee ze haar eerste training had gehad. Haar ogen werden nog groter toen ze de enorme plas bloed om hem heen zag liggen. De Apprentice wilde naar hem toe rennen, maar een andere gedaante verscheen en ze remde af. Runningpaw.. Ze zag hoe de gevlekte poes hem probeerde te helpen, en even overwoog Cherry om weg te gaan. Uiteindelijk zette ze zich er overheen. Ace had hulp nodig, en wel nu. Echter waren er terwijl ze twijfelde nog twee katten bij gekomen. Zou ze nu wel gaan? Ze besloot het toch te doen. Ace kon alle hulp nu gebruiken. Ze snelde naar het groepje toe, en keek angstig naar de wond in Ace's zij. 'W..wat is er gebeurt?' Mauwde ze zachtjes, om haar aanwezigheid aan te kondigen. Ze sloeg even geen acht op Running. Ace ging nu voor. 'We moeten Littlestream halen...'

Zijn ogen keken ernaar, maar zagen het niet, de haas was geraakt en viel nu dood langs de rand. Een glimlach verspreidde zich over Talls' gezicht, daar kon weer een gezin van eten. Meteen liep de kater erheen om het beest op te rapen, en hees het in een krachtige beweging omhoog. Ook al waren de laatste dagen wat vreemd en turbulent geweest, hij was zichzelf weer. Het goedmaken met Ace was hij zich mentaal op aan het voorbereiden, en Running zou hij ook nog spreken. Zo dicht bij de dood staan had de kater doen nadenken, maar nadenken ging op het moment niet. Een hard gekrijs aan de rand van zijn gehoor deed de kater langs het pad kijken. Duidelijk waren het katten van zijn clan, poezen bleek al toen er nog eens een schreeuw weerklonk. Wat was daar aan de hand? Waarom stonden ze zo gevaarlijk dicht bij het Thunderpath? Tall had even zijn kopje schuin, maar zette het op een lopen toen een vacht hem bekend voorkwam. Al snel naderde de kater het tafereel, en keek met een rustige blik ernaar. In dit soort situaties moest je vooral erg rustig blijven. Daarom handelde hij snel, duwde alle wanhopige poezen niet al te zachtzinnig opzij, en keek ze met een gezaghebbende blik, die hij geërfd had van zijn moeder, aan. Alle vorige dagen waren vergeten, het draaide om Ace, en al die paniek hielp hem niet. Misschien leek het hard, dat hij niet in paniek raakte van het beeld van zijn vriend die zo lag, maar vanbinnen raasden de gedachten door elkaar heen. "Cherry, jij rent snel, ga Littlestream halen," Mauwde hij, de poes vragend, en toch ook bevelend aankijkend. Toen keek hij even snel om zich heen, en rende zodra de kust veilig bleek te zijn naar de overkant, waar Arcane lag te bloeden. Geen woord kwam uit zijn mond, alles wat hij deed was kijken hoe erg de wonden waren, en haar toen voorzichtig oppakken. "Alles komt goed," Mauwde hij nu zacht, en tilde de kat op, waarna hij met haar over het Thunderpath sprintte. Voorzichtig legde hij haar op een plekje, wat verder van het pad af. "Snowy, kan jij naar haar kijken?" Vroeg hij aan de poes, haar gehuil negerend, en liep toen terug naar Ace. Op het moment zag Tall er als een leider uit, borst vooruit, sterke houding, logisch nadenkend en een vastberaden blik in zijn ogen. Hopelijk zouden de anderen er even geen punt van maken dat hij het even overnam. Een beetje onzeker keek hij naar Running, die bij de kater stond, en liep toen vastbesloten op haar af. Ofwel, eigenlijk op de kater af. De poes een verontschuldigende blik toewerpende greep hij de kater, die net zo groot was als hij, voorzichtig in zijn nek, en trok hem zonder al teveel moeite verder van het Thunderpath af. Het liet een spoor van bloed achter, maar het was veiliger dan hem daar laten liggen. Nog geen reactie op het feit dat zijn vriend hier lag te sterven, als Tall nu ook zou panieken zou de kater het onder geen beding halen, geen tijd voor paniek, hij moest er zijn voor de mini-clan die zich rond het lichaam gevormd had. Hij moest er zijn, voor zijn partner-in-crime, en de gewonde vriendin naast hem op de grond.

- You guys needed a Tom-cat here >3

De kater keek geruststellend naar zijn zusje, en legde voor het eerst sinds een lange tijd zijn staart om haar heen. Het voelde niet verkeerd deze keer, niet ongewenst, het draaide nu om Ace, niet om hun perikelen. "Ja," Hij wist niet hoe zijn stem zo rustig kon klinken, maar het was zo. Dat hielp hem ook om te reageren op de kat die erbij kwam. Eindelijk, een warrior. Klaar om de rol van leider over te geven was hij blijkbaar nog niet, want deze poes wist nog niet wat er gebeurt was. "Veel, maar nu is het het belangrijkste om Spinrag te vinden," Mauwde hij, en vloekte vanbinnen, het was automatisch zo gegaan. Hij had het gewoon gezegd omdat de situatie niet uit de hand mocht lopen. Maar hij was zojuist wel redelijk brutaal geweest tegen een heuse warrior. "Ace," Mauwde hij toen tegen zijn vriend, luid en duidelijk, geen greintje medeleven. "Als je me hoort moet je je ogen openen," Een opdracht, en hopelijk zou Ace ernaar luisteren, Tall moest weten hoe erg het was en zijn belofte aan Running waarmaken.

Tallpaw keek de poes een beetje beledigd aan toen deze hem ineens opdrachten ging lopen geven, en keek tevens ook een beetje verbaasd, verwarde ze hem en Running nou? Of leek dat maar zo? Geen tijd voor, geen tijd. Ineens zei Ace wat, Tall boog zich voorover om te luisteren, en grinnikte toen. "Je denkt toch niet dat ik je hier zomaar achterlaar he, we moeten nog op zoek naar de verloren grens," Zijn relatie met de kater kwam in deze woorden duidelijk naar boven, hij kon niet doen alsof hij Ace niet kende, hij moest hem laten weten dat hij weer normaal was. Daarna liep hij naar Arcane, die er direct naast lag. Hij keek even naar de poes, om tot zijn vreugde te zien dat haar bloeden al wat minder leek, maar dat kon ook zijn geest zijn. Running hielp haar, en even keek Tall bezorgd naar zijn zusje, haar was nog niets overkomen, dat ging ook niet zomaar gebeuren. Hij zou er persoonlijk voor zorgen dat Running hier niets aan overhield.

Overal om haar heen was het chaos. Katten schreeuwden, iedereen was in paniek. 4 poesjes van net ouder dan 8 Moons en een dodelijk gewonde kater; dat kon ook niet goe gaan. Plotseling stapte Snowypaw, om het nog even erger te maken, de Thunderpath op, net toen een monster aan kwam. Met grote ogen keek Cherry toe, en net voor het monster de witte Apprentice raakte duwde Arcanepaw haar weg, waardoor die aan de andere kant van de weg kwam te liggen. Nog eentje dodelijk gewond. Cherry dreigde te flippen, tiener nog iemand bij hen kwam. Tallpaw. Vrijwel direct nam hij de lering in handen, waarna hij instructies begon te geven. Omdat zij snel was moest ze Litylestream gaan halen, en ze sprong overeind. Ironisch genoeg deed dit haar denken aan de eerste keer dat ze Tall ontmoet had. Ze hadden toen een wedstrijdje gedaan om wie et snelst was, en uiteindelijk kwamen ze ook bij Littlestream terecht. Cherry aarzelde heel even, maar vertrok toen. Weg van de chaos.

Ze was blij dat ze even kon ontsnappen, blij dat ze iets nuttigs kon doen. Hoe beroerd de situatie ook was; de wind die door haar vachtje streek kalmeerde haar toch. Ze was altijd al snel geweest, eigenlijk was snelheid het enige waar ze echt in uitblonk. Terwijl ze door het Territorium rende dacht ze na over alles. Zou Ace het wel redden? En Arcane? Leefden ze überhaupt nog? Ze moest snel zijn, heel snel. Ze verhoogde haar tempo, en raakte de grond amper. Misschien was ze nu wel zo snel als een Windclanner, bedacht ze trots. Maar ze moest zich focussen, dus rende ze door. Het poesje merkte dat ze toch een betere conditie had dan ze dacht, maar het kon ook door de adrenaline komen. Hoe dan ook; ze was snel, en hopelijk op tijd.

Na een tijdje kwam de poes aan in het Camp. Gehaast keek ze rond, terwijl ze hijgde van de inspanning. 'Littlestream! Er is een noodgeval!' Begon ze te roepen. Snel rende ze naar de Medicine Cat Den, en keek ze naar binnen. 'Littlestream? Littlestream? Ace en Arcabe zijn saneerden door een monster, je moet snel komen!' Haar stem klonk panisch, en zo voelde ze zich ook. Hoe zou dit ooit goed komen?

Note; Moet ik anders een nieuw topic in het Camp aanmaken, of kan Little gewoon hier reageren?