Sneaking out. [&MOUSEFUR]

Oké. Concentreren. Nu vooral geen aandacht verliezen. Met voorzichtige stappen probeerde Riverpaw om zich een weg te banen door de sneeuw. Zijn zachte pootkussentjes werden koud dankzij de zachte ondergrond van sneeuw, maar zijn behoedzame tred zorgde er in elk geval al voor dat hij niet uitschoof. Dadelijk zou hij weer, zoals gisteren, vallen en op zijn kont doorglijden. Gelukkig stond er gisteren niemand zodat hij op een stoere manier had kunnen opstaan, maar hij zou zich zeker weten geschaamd hebben als een van de andere katten het gezien zou hebben. Zijn twee grijze ogen volgden het spoor van sneeuw behoedzaam. Hij merkte dat overal waar hij ook maar keek de sneeuw gewoon bleef doorgaan. Het zou geen zin hebben om weer terug naar zijn Den te gaan en daar de hele dag te blijven liggen. Hij zou eens blij zijn als er een mentor was die hem kwam ophalen en hem mee uit het kamp nam. Bij die gedachte schoot er opeens een idee door zijn hoofd. Het was een idee die misschien een beetje absurd overkwam, maar het zou in elk geval wel de verveling weghalen. Er verscheen een brede grijns rond zijn lippen en hij draaide zich om alsof de anderen konden merken wat hij van plan was. Niemand leek op hem te letten. Hij zag dat RiverClan op een zeer onverzorgde manier opgesteld stond aan de uitgang van het kamp. Hij wist dat nu de prooi schaars was alle Warriors zich buiten het kamp moesten begeven om een steentje bij te dragen. Apprentices die hierbij gebruikt konden worden waren nu ook weg, waardoor hij vrij spel had. Niemand zou hem kunnen verklikken. Alle kittens zaten netjes in de Nursery en op een paar katten na was er niemand. De katten die er al waren letten helemaal niet op hem. Ze waren veel te druk in gesprek. Dit was zijn kans. Langzaam sloop Riverpaw dichter naar hem kamp toe, daarbij de Warriors in de gaten houdend. Die leken hun gedachten echter niet bij de vrije uitgang van het kamp te hebben en zo snel mogelijk als hij kon snelde hij de opening door die naar het territorium leidde. Hij was benieuwd wat hij zoal zou treffen aan de buitenkant van het kamp. Hij zou wel voorzichtig moeten zijn en moeten zorgen dat hij niet bij een van de andere Clans terechtkwam, want dan was het gedaan met hem.

De geuren die hem tegemoetkwamen toen hij eindelijk de plek buiten het kamp had bereikt drongen onmiddellijk zijn neus in en zorgden voor een fikse verwarring. Zo kwam het dat de jonge kat zijn oortjes draaide en om zich heen keek. De omgeving was veel groter dan hij in eerste instantie had gedacht. De koude sloeg echter meteen zonder genade tegen zijn vacht aan en de jonge Apprentice dook ineen. Hij liet het er echter niet bij zitten en dapper stond hij op, waarna hij begon te lopen. Zijn zachte pootkussentjes werden geteisterd door de koude en even twijfelde de kater of hij zijn tocht wel moest voortzetten. Meteen schold hij zichzelf uit. Was hij nu een laffe poes of een stoere kater? Nou, hij dacht toch echt aan het tweede! Hij bewoog koppig heen en weer met zijn staart en zette zijn tocht voort. Deze keer liet hij zich niet afschrikken door de kou. Zijn oortjes bewogen heen en weer dankzij al die nieuwe geluiden die hij opving. Het geluid was echter alleen maar het zachte kabbelen van water, niet van prooidieren. Zodra hij zich buiten bevond begreep hij ook waarom de prooi zo schaars was en waarom veel jonge Apprentices terugkwamen met lege poten. De krachtigste Warriors hadden alleen maar twee à drie prooien. Er was gewoon niet veel te vangen bij bladkaal. Ineens was het geluid van water driemaal sterker te horen van te voren. Riverpaw vroeg zich af waar al dat geluid opeens vandaan kwam en hij begon te rennen. Dit had hij beter niet kunnen doen. Hij schoof uit, belandde op zijn gat en schoof nog een flink eind door. Pas bij een bosje kwam hij tot stilstand en nijdig schudde hij al het sneeuw dat tussen zijn oren was gevallen weg. Zijn grote ogen keken op naar de waterval die zich voor hem bevond. Maar er was nog iets wat zijn indruk nog harder wekte. Niet ver van hem af stond een andere kat. Alleen was deze veel groter dan hem en gaf ook een machtigere indruk dan hijzelf. Hij probeerde zijn lichaam laag tegen de grond te houden zodat de kat hem niet zou zien, maar het was al te laat. Het was onmogelijk dat de kat vanuit zijn of haar standpunt hem niet meer kon zien. Hij was betrapt.

OOC: Oké. Deze post was al lang, maar nu lijkt hij nog langer dankzij mijn sheet. Sorry xD

Riverpaw had zin om zich te verbergen, zin om weg te gaan, zin om deze situatie niet onder ogen te komen. Echter wees alles erop dat hij dat wel zou moeten doen, dat hij verantwoordelijkheid zou moeten nemen voor zijn daden en dat hij dus aan de Warrior moest gaan uitleggen wat hij hier deed. Hij kon moeilijk zeggen dat hij hier samen met zijn mentor was, want die had hem nog niet komen halen om samen te gaan jagen. Riverpaw vroeg zich af of dat überhaupt wel eens zou gebeuren. Misschien zou zijn mentor hem wel nooit kunnen komen halen en zouden zijn kansen om een Warrior te worden erg verkleinen. Hij probeerde om zijn oortjes overeind te houden bij die gedachte, maar het ging moeilijk. Hij grijnsde een beetje ongemakkelijk naar de poes toen deze aangaf dat hij betrapt was. Ja, inderdaad, dat kon je wel zeggen ja. Hij wilde dat hij wat voorzichtiger was geweest. De sneeuw maakte veel geluid, maar hij kon al veel opvallende stappen verbergen door op zijn tellen te letten. Echter was hij veel te verbaasd vanwege de prachtige omgeving dat hij dat vergeten was om te doen. En zeg nou zelf, wat zouden de overlevingskansen sowieso voor hem zijn? Hij had niet eens een mentor! De kans dat hij het in deze omgeving zou redden zonder zelf betrapt te worden zou heel klein zijn. Hij mocht dan wel nieuwsgierig zijn naar de buitenwereld, maar hij wist dondergoed dat het 's winters strenger was en dat de Apprentices er strenger op gecontroleerd werden als ze buiten het kamp gingen. Hij had eigenlijk sowieso een begeleider bij zich moeten hebben. Hij zou mogelijk in de sneeuw verdwaald kunnen zijn. Maar daar had hij dus allemaal niet aan gedacht toen hij naar de buitenwereld ging, hij was vooral enthousiast geweest over het fijn dat hij eindelijk kon ontdekken hoe het daar nu buiten uitzag. Met het gevolg dat hij hier dus nu voor deze poes stond. 'Ik heb geen mentor,' zei hij op de vraag. Hij dacht even na. 'Of als ik al een mentor had, is hij me nog steeds niet komen halen.' Zijn oortjes gingen een klein beetje naar beneden nadat hij die woorden had uitgesproken en de kater sloeg zijn staart om zich heen. Hij ging netjes zitten en krulde zijn staart daarbij zo netjes mogelijk op tot aan zijn voorpoten.

Zijn ogen gleden over de poes heen, observeerden haar. Hij wist dat hij haar ergens van kende. Hij kende niet veel katten in RiverClan, hoogstens een paar kittens en een paar Apprentices waar hij tot nu toe mee opgegroeid was. Van de Warriors kende hij echt vrij weinig katten. Hij kende alleen de naam van zijn Clanleider, dat was Dawnstar. Maar hij kende de naam van de Deputy niet eens. Hij had nog heel veel te leren van zijn eigen Clan, wist hij. Alleen deze poes kwam hem zo bekend voor. Hij wist zeker dat hij één van de Apprentices er over had horen praten. Toen drong de naam weer door tot zijn geheugen. 'Jij bent Mousefur, toch?' vroeg hij voor de zekerheid, waarna hij nerveus heen en weer zwiepte met het puntje van zijn staart. Het zou echt een faal zijn als hij het niet juist had. Hij wist zeker dat zijn vacht dan warm zou worden. Zijn oortjes gingen plat toen hij haar aankeek. 'Wil je alsjeblieft niet tegen de andere Warriors zeggen dat ik het kamp uitgegaan ben? Dadelijk wilt niemand mij als leerling!' Zijn ogen keken haar paniekerig aan en hij voelde zijn vacht opzetten van schrik.

OOC: Sheets laten je posts langer lijken dan ze eigenlijk zijn. Yeah

Riverpaw probeerde zich uit alle macht te focussen op Mousefur, maar de omgeving leidde hem nogal af. Het was dan ook een prachtige omgeving, bedekt met sneeuw. De sneeuw liet de omgeving nog prachtiger uitkomen, maar zorgde ook veel flink wat nadelen. Schaarse pooi, heftige kou en rijmplekken waren daar een voorbeeld van. Het uitzicht was prachtig, maar de nadelen die eraan verbonden waren, waren wel vervelend. Zijn blik gleed opzij toen hij Mousefur hoorde praten. Hij voelde adrenaline opkomen. 'Dat zou kunnen werken, want niemand heeft mij gezien toen ik het kamp uit glipte!' zei hij. Een tikkeltje trots klonk in zijn stem en hij rechtte fier zijn rug. Zijn staartpuntje krulde hij hierbij nog netter om zich heen, zodat hij meer op een of andere hooggeplaatste kat leek dan op een simpele Apprentice. Hij liet deze houding echter meteen varen om vooral geen slechte reacties van Mousefur op te wekken. Hij wilde niet dat de Warrior dacht dat hij zich verheven boven haar voelde, want dat was niet het geval. Toen hij haar volgende woorden hoorde bewoog hij heftig met zijn kopje op en neer. Hij kwam meteen uit zijn nette positie vandaan en liep naar haar toe, waarna hij grote ogen opzette. 'Zou je dat echt willen doen?' Hij keek haar aan met hoopvolle ogen. Hij voelde zich enthousiast worden en het volgende moment sprong de kater dolblij heen en weer. Hierbij keek hij natuurlijk weer niet goed uit waar hij stapte en kwam op een van de rijmplekken te staan. Het gevolg was dat zijn poten weggleden en hij op zijn zij viel. Hij schoof nog een eindje naar voren en belandde in een hoopje sneeuw. Hij probeerde zich al lachend uit de sneeuw te bevrijden, stond op en liep toen weer terug naar Mousefur toe. 'Brr, koud,' miauwde hij, waarna hij zijn lichaam heen en weer schudde om de sneeuw uit zijn vacht te krijgen. Hij keek naar Mousefur. 'Zoals je ziet, ben ik er wel klaar voor,' zei hij vervolgens. Hij moest moeite doen om niet om zijn eigen acties te lachen. Hij was een echte Apprentice die nog niet veel van verantwoordelijkheden hebben wist. Hij was liever speels en enthousiast dan dat hij over serieuzere zaken nadacht. Toch kon hij op sommige momenten best volwassen overkomen, als hij daar toch moeite voor deed. Hij was benieuwd wat Mousefur hem zou leren. Hij besloot dan ook dat hij nu wel druk genoeg was geweest en wachtte af op wat ze zou gaan zeggen.

Riverpaw schudde het laatste deeltje van de sneeuw af van waar hij zojuist nog in uitgegleden was. Het zou wel een hilarisch zicht zijn geweest voor Mousefur, maar hij kon niet goed zeggen of ze had gelachen of niet. Sowieso leek de poes in zijn ogen een vrij serieuze kat te zijn. Het maakte haar wel scherp en oplettend, dat moest Riverpaw haar nageven. Hij twijfelde er ook niet aan dat de poes goed was in jagen. Hij bofte maar dat hij haar tegenkwam en dat zij hem liet jagen samen met haar! Aandachtig, Mousefurs instructies opvolgend, liep de kater naast de poes en opende zijn bek. Hij ving niks op van prooigeur, maar dat kon ook zijn omdat zijn zintuigen nog niet wisten hoe ze daar op moesten reageren. Natuurlijk wist hij wel hoe muis rook, maar hij had nog geen richtingsgevoel. Het kon zomaar zijn dat hij de verkeerde kant opkeek. Hij wist echter ook dat in de winter de prooi zeer schaars was en het dus niet raar zou zijn als ze met lege poten terug zouden komen. Riverpaw werd een beetje zenuwachtig bij het idee dat hij de prooi zou verspillen door iets stoms te doen, maar Mousefur leek te weten waar ze mee bezig was, dus vertrouwde hij haar volledig. 'Ja, Mousefur,' antwoordde hij op beide bevelen. Hij draaide zijn kopje om en spitste zijn oren, maar het bleef stil. Een fijn ding aan de winter was dat het heel stil was overal, zodat het geringste geluid van prooi opviel. Hoe hij zijn oren ook spitste, hij kon geen enkel teken van prooi opvatten. Hij opende zijn bek, maar dit leverde hem ook geen resultaten op. Hij sprong naast Mousefur waarbij zijn poten nauwelijks geluid maakten op de zachte, besneeuwde ondergrond. 'We kunnen proberen om uit de rivier iets op te pikken?' vroeg hij zacht en aarzelend aan Mousefur. Hij wist niet hoe het zat met de rivier en of daar prooi was, maar ze konden het altijd proberen, toch? Net toen hij naar de rivier wilde lopen, hoorde hij het. Het was een vaag geluid, maar zijn oren waren zo gespitst dat hij het geluid wel opving. Hij durfde zich dan ook nauwelijks om te draaien naar het struikje. Hij tikte Mousefur met zijn staartpunt aan en knikte onopvallend naar het struikje waar een muis op een zaadje zat te knabbelen. De muis leek zich onbewust te zijn voor zijn omgeving. Het zou een ideale kans zijn. Hij gaf Mousefur een knikje waarmee hij aangaf dat hij de eer toekende aan haar. Hij wist zeker dat hijzelf het dankzij zijn gebrek aan ervaring zou verprutsen en prooi was nu zeer belangrijk voor de Clan!