Hello {Woodkit}

Opnieuw had hij de slaap verjaagd, maar hij was opnieuw ontwaakt in de duisternis. Hij zoog even alle lucht naar binnen en liet een zuchtje langs zijn lippen rollen. Ja, dit leek het wel te zijn. Dit leek zijn leven zijn. Zou er ooit dan verandering in komen. Hij opende zijn bek en liet een luide gaap aan zijn bek ontglippen. Hij haatte het feit dat er geen verandering kwam in dit eentonige leven. Waarom eigenlijk? Dit leven was echt oersaai. Oké soms had hij wel leuke dingen te doen met zijn broertjes of zusjes maar daar stopte het ook. Hij vond de andere katten die kwamen ook wel leuk, maar die leken altijd wel iets te hebben met hem te helpen. Ze waren meestal stil en ze deden nooit iets uitdagend! Ze hielpen hem alleen en dat wilde hij soms niet! Alleen als het hun schuld was, anders kon hij het wel allemaal zelf hoor! Waarom hielpen ze hem eigenlijk? Dat snapte hij nu niet? Ze hadden kracht genoeg om alles met hem te doen en toch hielpen ze hem? Dat snapte hij nu niet.

Nadat alles dat was gebeurd, was het alleen nog maar donker geweest. Het was meestal stil en rustig. Af en toe hoorden hij de warme stem die hij voor het eerst hoorde. Zo wist Woodkit dat hij veilig was. Waar hij nog niet achter was gekomen wat die zachte bolletjes naast hem waren. Ze hadden dezelfde grootte als hem en dezelfde zachte vacht. Dit keer wilde hij het weten. Een van de bolletjes naast hem was het meest beweeglijk. Woodkit probeerde op te staan maar hij kon zichzelf niet goed in balans houden en kieperde elke keer weer om, dus besloot hij te kruipen. Met zijn pootjes voelde hij een uitsteeksel, eentje die hij eerder ook had gevoelt bij zichzelf. Maar hoe wist hij nou zeker dat het van het bolletjes was? Hij dacht even na en duwde met zijn kop er tegen aan. Het bolletje naast hem rolde om. Woodkit snuffelde en wachte tot er iets ging gebeuren...

Opeens voelde hij iets aan zijn lichaam... Nee aan zijn uitsteeksel die zo ver van zijn kopje was dat hij het amper kon vastpakken. De jonge kater liet een piepje horen, wat zat hier achter? Hij snapte het niet, waarom kwam er opeens iemand daar aan? Hé, wacht, nee! Opeens werd er kracht op gezet en wel meteen verloor hij zijn evenwicht en rolde hij om. Met zijn pootjes boven zich, liet hij een zwak gebrom horen. Dit was niet echt vriendelijk! Hij liet een luide piep horen, gevuld met woede voor deze levensvorm die hem zonder enige waarschuwing uit zijn balans had gebracht. Waarom deed hij dat? Een gebrom steeg op uit zijn keeltje en de jonge kater trappelde even verwoed met zijn pootjes. Langzaam voelde hij hoe terug omrolde en hoe de ondergrond terug kwam onder zijn poten. Hij haalde even opgelucht adem, maar wist wel degelijk wat hij nu moest doen. De jonge kat spande zijn spieren op en trok zich langzaam recht. Toen hij eindelijk terug recht lag, tilde hij zijn voorpootje op. Zo snel als hij kon, sloeg hij naar het niks, tastend naar het ding dat hem zonder pardon omver had gekieperd.

Er kwam een woedend gepiep uit het bolletje. Het was dus wel zoals hij! Maar wacht....,wat hij net had gedaan was nou niet echt aardig. Daar ging een goede eerste indruk. Woodkit hoorde een hoop woedend gepiep, wat hij hem niet kwalijk kon nemen. Pof!! Uit het niets kreeg Woodkit een poot tegen zijn kop. Hij kukkelde achterover en kwam weer verbaast op zijn kont terecht. De andere kit was duidelijk niet gecharmeerd van zijn spontane actie. Waarom was het dan ook zo donker!? Woodkit ging een beetje wankelend op zijn pootjes staan en zette voorzichtige stapjes. Na drie stappen struikelde hij over zijn poot om zo tegen de andere kit aan te rollen. Hij wilde graag spelen nu hij net zo iemand had gevonden als hemzelf. Hoe moest hij nou vriendjes maken met die andere kit?

Al snel had hij de andere kit geraakt en zo werkte hij dat stomme geval weg. Hij liet even een stille, opgeluchte piep horen en al snel ging hij terug liggen. Hij drukte zijn kopje tegen zijn moeder aan en genoot van haar warmte. Hij was niet echt in de stemming om op verkenning te gaan, hij was te moe en nu al te ongeïnteresseerd in het leven buiten de warmte. Iedereen deed er hetzelfde, wat saai zeg. Als dat het leven was buiten de warmte, dan mochten ze het houden, hij ging hier wel liggen rotten, want hier gebeurde er nog dingen. Hier gedroegen de katten zich niet alsof hij breekbaar was. Oké, behalve zijn moeder dan. Opeens voelde hij hoe een lichaam tegen hem aan beukte. Hij piepte even pijnlijk, maar herkende de geur meteen. Wel meteen ontglipte een grom zijn bek. Zijn kleine klauwtjes kwamen uit hun hulsel, hij had nog nooit zo snel zijn poot naar voren geslagen. Hopelijk verstond deze domme het een beetje.

De andere kit begon te grommen en sloeg met zijn poot weer tegen Woodkit aan. Dit keer werd Woodkit er kwaad van. Hij mocht dan wel niet zo handig zijn, maar hij hoefde het nog niet te pikken als iemand hem ging slaan. Zodra de andere kit zijn poot had uitgestoken, gaf Woodkit een harde klap met zijn achterpoot. Zo! Dat zal hem leren. Er schoot hem iets te binnen. Er waren andere namen genoemd..., namen die Woody niet kende. Een daarvan was.... Hij dacht even na. Lurking!! Okaa-san had hem Lurking genoemd. Nu Woodkit wist met wie hij te maken had was het afwachten wat er zou gebeuren...

OOC;; Okaa-san is mama in het Japans ;3

Toen hij zijn poot terug tegen hem aan drukte, voelde hij opeens een schop in zijn buikje. Oké, dit pikte hij echt niet. Hij liet even een grauw horen waarna hij zijn spieren opspande en langzaam overeind kwam. Met een klein hupsje en een beetje kluneligheid lande hij op de kit die hij ooit als zijn broer had aangezien, maar nu eerder als vijand. Hij liet zijn kleine, nog redelijke ongevaarlijke klauwtjes in de haren van de kit zakken, maar echt veel pijn zou hij waarschijnlijk niet hebben want verder dan dat zakte hij niet. Hij zocht met zijn bek naar iets en vond het al snel. Hij greep het vast en begon eraan te trekken, maar niet al te hard, maar gewoon als waarschuwing dat deze kit niet zo met hem mocht aan. Familie of niet, niemand ging zo met hem om.