And it's like the fog has lifted {Open}

Aarzelend keek de kleine kit om zich heen. Dit was de eerste keer dat ze echt kon kijken, en het was een vreemd gevoel. De duisternis is verdreven door het licht.. Als ze nu omlaag keek, uit haar nest, zag ze hoe ver de grond eigenlijk van haar was. Het was eng, alsof je er elk moment af kon vallen.. Het bezorgde haar de kriebels, ze haatte het!

De kater liet zich weer de Nursery in glijden. Hij had zichzelf zo goed als voorgenomen hier niet meer te komen maar sinds hij niet meer kon jagen had hij weinig keus voor een andere bezigheid. Met zijn zijwond mocht hij niet het kamp uit, eigenlijk niet eens de Med Den. Maar hij kon onmogelijk daar blijven liggen en niks doen. Daarom had hij zich voorgenomen wat kittens te gaan entertainen. Misschien zou hij een verhaaltje vertellen ofzo, stiekem vertelde hij graag. Al was dat misschien een van zijn geheimen. Tot zijn verbazing zag hij een van de kittens van de heks, Snowynight, naar beneden staren. Wat bezorgt liet hij naar het kleintje toe. ‘Oppassen, straks val je’ sprak hij zachtjes om de ander niet te laten schrikken.

"Oppassen, straks val je", zei opeens een stem. Windkit had hem niet horen aankomen, en van schrik viel ze vooruit, recht de afgrond in. Ze slaakte een gil en kwam met een plofje op de grond terecht. meteen begon ze te huilen, niet zozeer van de pijn maar eerder door de schok.

En de kitten viel en begon te huilen. Verwoed raapte hij het kleintje op en begon hem op een regelmatige manier te likken, hopend dat ze tot rust zou komen. Als dat het geval zou zijn zou hij het kleintje weer terug in haar nest zetten. Hij liet zijn groene blik even rond de Nursery gaan, niemand in zijn zicht. Zachtjes begon hij met zijn diepe bas-stem een zacht deuntje te neuriën. Als niemand hem maar zag.

En ze voelde hoe ze werd opgeraapt en terug in het nest gezet. Dat was een opluchting, maar toen de vreemde kat haar begon te likken begon ze juist nog harder te huilen. Dat verdroeg ze alleen bij katten die ze kende.. Ze hoorde een zacht melodietje, maar het was niet zo mooi als dat wat mama zong.. Het was veel te laag, en het klonk niet als thuis. Thuis was waar haar moeder was.. Ze wou naar haar mama! "M.. Mama!", snikte de kleine tabby kitten. "Mama!" Nu werd het eerder gejammer, een hartverscheurend geroep.

Het kleine mormel begon alleen maar harder te huilen. Kon je het geluid niet uit zetten ofzo? Toen ze nog om haar moeder begon te roepen was het al helemaal te veel voor de kater. Snel griste hij de kitten van de grond en zette haar met beleid terug in haar nest. Toen ging hij in zijn snelste strompel pasje de Nursery uit. De korst begon wat te scheuren en van pijn beklopen kneep hij zijn ogen dicht. Eenmaal uit de Nursery en het hol van de leeuw liet hij zich zuchtend zakken. Rot kittens, ondankbare wezens.

-Wat nou Wind is lief D:

Ze werd terug in haar nest gezet, maar voelde de bekende warmte van haar moeder niet meer. Ze bleef huilen en jammeren, hopend dat er iemand kwam die haar terug in het veilige bekende zette.

Gejammer en gesnik liet Snowynight haar hart een slag overslaan en het hartverscheurende geroep liet haar bijna in paniek slaan. De sneeuwwitte poes was eventjes wat prooi gaan halen, aangezien ze het niet meer uithield zonder eten. Maar wat ze hoorde liet haar alleen maar versnellen. Ze spurtte de nursery in en griste de kitten weg bij Acepaw. Zachtjes drukte ze Windkit tegen zich aan en haar woedende blik op Acepaw zei voldoende. "Jij weer?" Siste de poes, duidelijk woest, "Ik dacht dat ik je de vorige keer gewaarschuwd had over het van slag maken van mijn kittens. Vertrek, of ik rapporteer je aan Shrewstar!" Haar staart zwiepte geagiteerd heen en weer. Ze raakte er steeds meer van overtuigd dat de kater een bedreiging was voor haar kittens. De eerste keer was het een vermoeden, deze keer was het een bevestiging. Op dit moment was ze zelfs in staat om de apprentice hoogst persoonlijk de keel door te bijten om haar kittens te beschermen eigenlijk.

De kater stond nog in de den opening toen moeder heks aankwam schreeuwen. "Ik dacht dat ik je de vorige keer gewaarschuwd had over het van slag maken van mijn kittens. Vertrek, of ik rapporteer je aan Shrewstar!" Evengoed deed hij zijn woordje terug, duidelijk beledigt. ‘Ik deed wat je me had vertelt, je jong viel uit je nest en ik zette haar terug!’ Zijn haren stonden overeind en het was zichtbaar dat de apprentice er klaar mee was. Hij had niks gedaan. Die kittens van haar waren gewoon zulke aanstellers dat ze om het minste gingen blairen. ‘For starclans sake, kat, stel je niet zo aan, ik doe niks’ uitte hij hardop gefrustreerd. Waarschijnlijk niet de slimste zet maar de apprentice draaide zich al weer op en strompelde terug naar zijn tijdelijk onderkomen. Die queen kon de pot op met haar kittens, tevens Vlekje.

Hij werd wakker van een zacht gejammer. Een schok trok door hem heen toen hij wist wiens gejammer het was. In een flits -echt dat licht was niet te handelen- opende hij zijn ogen, voor de allereerste keer. Hij kneep ze wel meteen terug toe, een zacht gekreun ontglipte zijn lippen. Wauw, dat was pijnlijk zeg. Maar toen een geur zijn neus binnen gleed, schoten zijn ogen terug open. De kleine kit was verbaasd door alle kleuren die hij zag. Het was zo anders dan de duisternis waar hij al die tijd had geleefd. Hij zag zijn pels, zijn geur was bekend, net zoals zijn stem. ‘Ik deed wat je me had vertelt, je jong viel uit je nest en ik zette haar terug!’ Zijn grijze haren stonden overeind. Oké, dat kon hij echt niet pikken! Hij liet ook zijn haren omhoog gaan en zijn mond vertrok in een vals gesis. Zijn moeder was er ook. Zij had een witte pels en ze had nog iets anders bij haar. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Ze had een gestreepte pels... Die geur. Zusje! Wel dat was echt de druppel. Zonder nog verder te wachten, kwam hij overeind. Hij liet zich zo uit het nest rollen en kwam recht voor de grote kat neer. Zijn blik priemend in de zijne. Zijn nog ijsblauwe ogen droegen een kilte in zich die door alles heen brandde. Hij gromde even uitdagend naar de grijze kater en zette ook zijn haren overeind. Zijn nageltjes krasten over de vloer toen hij al zijn spieren opspande om recht overeind te komen. Als blikken konden doden, dan had hij zo gewonnen. ‘For starclans sake, kat, stel je niet zo aan, ik doe niks’ Toen draaide hij zich om. De kleine kit bromde gefrustreerd. Hoe durfde hij? Hoe DURFDE hij? Zonder nog iets te zeggen, spande hij al zijn zwakke spiertjes op. Met een klein sprongetje lande hij op een uitsteeksel dat achter de kat ging. Met een schok besefte hij even dat dit het ding was die hem zo ver had gedreven om tegen die kat aan te springen. Ze hoorden bij elkaar! Die vuile papzak! Diep in zijn ogen brandde een helblauw vuur en hij liet, nog voor de kater hem kon afschudden, zijn tanden in het uitsteeksel zakken. Wild begon hij met zijn kop heen en weer te schudden. Zijn nagels zaten diep in het haar weg en haakten ergens aan. NIEMAND RAAKTE ZIJN ZUSJE AAN!

De bekende geur van haar moeder kwam haar tegenmoet. Windkit duwde haar kopje in de witte vacht van haar moeder en snikte nog steeds. Maar het was minder geworden, enkel nog een licht gesnik. De tabby kitten haalde haar kopje eventjes uit de vacht van haar moeder. Haar zicht was troebel van de kleine traantjes die nog steeds naar beneden parelden. Ze keek omlaag en zag tot haar geruststelling dat de grond onder haar kleine pootjes was, dichtbij. Ze keek weer naar de kat die haar zo bang maakte, en zag hoe iets zwart-wits aan zijn staart hing. De geur zei haar dat het haar broertje was, Lurkingkit. Maar.. Wat deed hij aan de staart van die enge kater?

Opnieuw hoorde Thrushdive heisa in de nursery. Elke keer wanneer hij er niet was leek er van alles te gebeurden. Meteen stond de vader kater op en liep over de open plek naar de nursery toe. Toen hij naar binnen stapte kon hij zacht gesnik van een kitten horen, de stem van Snowynight, en de brutale stem van de onrespectvolle apprentice, Acepaw. ‘For starclans sake, kat, stel je niet zo aan, ik doe niks,’ miauwde Acepaw. "Zet niet zo'n toon tegen een Queen op, jonge ápprentice," sprak hij met nadruk op zijn jonge rang. Hij behoorde respect te tonen voor ouderen, ongeacht wat. Toen zag hij Lurkingkit in de aanval gaan, hij schudde zijn kopje heen en weer met Acepaws staart in zijn bek. Thrushdive boog zijn kop, en greep Lurkingkit voorzichtig bij zijn nek vel, en haalde hem bij de staart vandaan. Hij zette de kitten tussen zijn poten neer en keek Acepaw strak aan. "Ik zal je een les geven, als een kitten in paniek raakt, of er iets aan de hand is, in plaats van dat je zelf tevergeefse pogingen gaat doen tot rustig maken, haar je de Queen er bij," bromde hij, Acepaw strak aankijkend. Mán, wat was het vaderschap zwaar. Hij probeerde zich rustig te houden, omdat hij geen onrespectvol, brutaal gedrag naar zijn partner toe duldde. "Én nu maken dat je de nursery verlaat, ga anders de nesten van de elders verschonen," miauwde hij, het was geen vraag, maar het soort taak dat hij als warrior uit mocht delen aan apprentices.

Opeens zag hij een grijze pels verschijnen die een geur droeg van iets bekend. Hij keek er niet naar, maar liet zijn tanden nog verder zakken in de staart. Niemand zou haar pijn doen en die staart ging eraan! "Zet niet zo'n toon tegen een Queen op, jonge ápprentice," De kit keek er niet naar maar hoorde wel dat het zijn vader was die kwam ingrijpen. Opeens voelde hij hoe iets hem vastgreep bij zijn nekvel, maar hij liet de staart niet los toen hij de lucht in werd gebracht. Uiteindelijk moest hij de grijze staart werd loslaten, want het werd te zwaar voor zijn kopje en de zwaartekracht trok teveel aan hem. Hij werd tussen de poten van zijn vader geplaatst en keek met priemende ogen naar de kater. Zijn oogleden gingen wel ontspannen over zijn ogen heen, wat een rare combinatie gaf. Maar goed, zo voelde het het beste aan, plus, die kat moest verdwijnen. "Ik zal je een les geven, als een kitten in paniek raakt, of er iets aan de hand is, in plaats van dat je zelf tevergeefse pogingen gaat doen tot rustig maken, haar je de Queen er bij," De toon van zijn vader stond de jonge Lurk wel aan. Ja, zeg het maar eens! "Én nu maken dat je de nursery verlaat, ga anders de nesten van de elders verschonen," De kleine kater sprong naar voren en lande ietwat onstabiel op zijn poten, maar hij stond nog overeind. Zijn haartjes rezen wat de lucht in, maar zijn oogleden hingen nog steeds onstappen over zijn ogen en hij keek vijandig naar de kater die zijn vader een apprentice had genoemd.