Storm calls, storm falls

Onderwerp: Storm calls, storm falls ma 14 apr 2014 - 23:41

Een plotselinge, knetterende donderslag liet Dogdance omhoog komen uit haar sluimeringen en haar kop meteen heffen. Voor een moment was ze geschokt en schoten de flashbacks in haar kop van de vernietiging van het Skyclan gebied. Ze probeerde de ergste huiveringen uit haar lichaam te krijgen en haar adem weer in een normaal ritme te krijgen. Het was maar een storm.. Niks om bang voor te zijn. Zwijgend krulde ze haar staart rond de kittens aan haar buik, met een bezorgd oog observerend of ze gewekt waren door het natuur geweld... Zij hadden het recht om nu te huiveren. Zij niet. Zij moest ze beschermen.

{De kits <3}

Runekit

Met een ruk schoot zijn kleine lichaam overeind. Hoewel hij klein was en niet de sterkste, was hij altijd heel alert. Iets als een keiharde knal in het midden van de nacht, ontging hem niet. Runekit struikelde over de poten van een van zijn nestgenootjes, wie wist hij niet precies, maar stond meteen weer op om dichter naar zijn moeder te kruipen. Zij was ook wakker, haar blauwe ogen keken naar hem en zijn broertje en zusje. De kleine tabby had wel eerder over onweer gehoord, in het verhaal van zijn vader over SkyClan. Dat was niet goed afgelopen en dus stond zijn vachtje nerveus overeind. "Komt er nu ook vuur in ThunderClan?" Vergeleken met zijn houding, klonk zijn stem redelijk kalm. Zijn grote blauwe ogen stonden op zijn moeder gericht, wachtend op een antwoord. Zij was ook nerveus, dat voelde hij.

_{De geur van zijn moeder gaf hem een veilig en warm gevoel, waardoor hij iedere nacht eigenlijk wel zonder nachtmerries in slaap viel. De kitten hield er niet zo heel veel van, dat slapen, maar als kitten zijnde werd hij redelijk snel moe. Zeker nu, nu hij nog maar een maan oud was. Te jong om lang op te blijven dus. Zijn buikje rees omhoog en daarna weer omlaag op een rustig tempo, je kon aan hem en zijn siblings zien dat ze aan het slapen waren. Er was echter één heldere, luide knal nodig om hem omhoog te laten schieten. Zijn ogen groot van de schrik, zijn vacht die er opeens warrig uitzag en zijn oren die omhoog stonden. Zijn blauwe kijkers gleden door de Nursery en een lichtflits verlichtte deze. Meteen wierp hij zijn blik op zijn moeder, hij kon nog licht aan haar zien dat ze ook nerveus was, al wist ze het zo goed mogelijk te maskeren. Hij duwde zich tegen haar aan en zag nu ook dat Runekit wakker was, of Squirrelkit wakker was daar lette hij nog niet op. De kitten kroop ineen toen er weer een knal hoorbaar was. "Komt er nu ook vuur in ThunderClan?" Zijn blauwe ogen gleden nu van Runekit naar zijn moeder. "Ja, mama, kan dat? Is Starclan boos op ons?" Miauwde hij zachtjes.}

_{Een zacht gesnor kwam uit het mondje van de kitten, terwijl ze tegen haar moeder aan lag te slapen. Alles leek nog zo vredig, tot een luide knal haar oren bereikte. Met haar vacht rechtovereind was ze direct klaar wakker. Wat in starclansnaam was dat? Een fel licht verlichtte de nursery even, waarna een tweede knal volgde. "Komt er nu ook vuur in ThunderClan?" De stem van Runekit werd al snel opgevolgd door die van Dustkit, "Ja, mama, kan dat? Is Starclan boos op ons?" Miauwde hij zachtjes. Nog steeds verstijfd van de schrik die met de knallen waren meegekomen, bleef Squirrel doodstil en zwijgend zitten. Niet echt iets voor haar. Pas toen een poosje later de volgende knal klonk, liet ze een angstig piepje horen en schoot ze in de richting van haar moeders buik om daar te proberen zich te verstoppen.}

Natuurlijk waren de kleine donderstenen wakker door de donderklap. Runekit, tot haar eigen milde verbazing, stelde als eerste de vraag. Ze was trots op haar kleine, minder assertieve mannetje en voelde een warm gevoel door haar aderen strelen. Zwijgend gaf ze hem een likje over zijn kop. "Natuurlijk niet lieverd... We zijn hier veilig. Het onweer is ver weg..." Miauwde ze met een lichte glimlach, zichzelf een mentale notitie gevend om Silverfang een ram voor z'n kaak te geven dat hij de kittens niet zo bang moest maken met zijn verhalen. Ze richtte haar blik op haar andere zoontje, die dezelfde vraag stelde. "We heten niet voor niks de Thunderclan, Dustkit," snorde ze zo optimistisch mogelijk naar haar andere zoontje. "We kunnen het onweer wel aan.. Daar zijn wij sterk genoeg voor.." miauwde ze, waarna ze haar staart om haar kinderen heen krulde en ze snorrend een kopje gaf, zachtjes ze kietelend met haar snorharen. "Weten jullie toevallig al van het geheime toverwoorden die je vaak beschermd tegen de donder..?" Vroeg ze op een samenzweerderige toon, de woorden van haar moeder naar boven halende toen zij bang was voor onweer als een kitten.

Sneaky edit by Maaike: Thunder song (I'm so evil)

_{"We heten niet voor niks de Thunderclan, Dustkit," snorde haar moeder optimistisch, was er dan altijd veel van dit lawaai? Wat was dat nu weer! Stomme clan! "We kunnen het onweer wel aan.. Daar zijn wij sterk genoeg voor.." Zacht snorde het poesje toen ze de staart van haar moeder tegen zich aanvoelde en kroop nog wat dichter tegen haar vacht. "Weten jullie toevallig al van het geheime toverwoorden die je vaak beschermd tegen de donder..?" Toen spitste de kitten haar oren. "Zijn er toverwoorden?" piepte ze toen opgewonden, plots niet meer bang van de harde knallen. Toverwoord was misschien al een toverwoord op zich, of toch voor deze meid. "Bestaan die echt? En werken ze ook? Heb jij ze al eens gebruikt? Want ik heb je nu nog niks horen zeggen? Of hoef je ze niet luidop te zeggen?" Echter werd ze na die laatste vraag onderbroken door een knal, waarvan haar vacht toch weer rechtop ging staan en ze even van ineen kromp.}

_{"Natuurlijk niet lieverd... We zijn hier veilig. Het onweer is ver weg..." Hij leek voor héél even wat meer te ontspannen, omdat zijn moeder hem deze woorden had toegesproken. "Dus ze kunnen ons echt niet aanraken? Waarom klinkt het dan alsof ze het kamp binnen kunnen treden?" Miauwde hij, zich weer tegen zijn moeder aandrukkende toen hij een lichtflits zag en de den even verlicht werd. Wat was dit? Waarom deed Starclan hen dit aan? "We heten niet voor niks de Thunderclan, Dustkit," Wacht.. wat? Geschokt keek hij omhoog naar zijn moeder. "Waaat?" Zei hij. "Dus.. dus.. dit gebeurt vaker hier?" Hij zette zijn haren omhoog. Nee, dat vond hij beslist niet leuk! "We kunnen het onweer wel aan.. Daar zijn wij sterk genoeg voor.." Dustkit keek zijn moeder even vragend aan. "Was Skyclan niet sterk genoeg dan? En Duststar?" Een rilling gleed over zijn rug heen. Waren ze te slap om de onweer tegen te gaan? "Weten jullie toevallig al van het geheime toverwoorden die je vaak beschermd tegen de donder..?" Nu werden zijn oogjes pas groot van enthousiasme. "Tover..woord..?" Zei hij met een lange pauze daarna. "Vertel ons mama! Snel voordat de donder ons komt halen!" Dustkit sprong omhoog, zijn angst leek te vervagen en zijn enthousiasme nam die plaats in. "Dan bescherm ik ons!" Kwam er luid uit zijn mondje.}

Runekit

Zodra zijn moeder hem een lik over zijn kop gaf en hem vertelde dat ze niets te vrezen hadden kalmeerde hij meteen. Als Dogdance het zei, dan was het zo. Ook hij was nieuwsgierig naar het toverwoord en sommige vragen die zijn broertje en zusje stelde, maar zelf hield hij zich stil. Het had geen zin om het nogmaals te vragen. De andere twee waren altijd zo druk en enthousiast, meestal kreeg hij wel een antwoord door gewoon te luisteren naar wat de katten hen vertelde wanneer ze een stortvloed aan vragen stelde. Opnieuw klonk er een donderslag en hij kneep zijn blauwe oogjes eventjes dicht om goed te luisteren naar dat helse geluid. ThunderClan was vernoemd naar dat oorverdovende gerommel in de lucht. Misschien gaf het hen ook wel kracht dan. Hij vroeg zich af hoe iemand er ooit op was gekomen om die donder een naam te geven en daarna die naam te gebruiken voor een Clan. Zwijgend probeerde hij zelf te bedenken wat dat toverwoord zou kunnen zijn, maar hij kwam nergens op.

Dogdance verwenste Silverfang nog een keer toen ze weer een lading moeilijke vragen kreeg. Een huivering trok eventjes over haar ruggengraat heen, maar ze hield zich sterk. Haar kinderen hoorden zich hier niet druk om te hoeven maken. "Nee lieverds," miauwde ze, "De Skyclan was wél sterk genoeg, er waren nog heel erg veel andere redenen die meespeelden met wat er met Skyclan is gebeurd. En onweer brengt regen.. En regen maakte het vuur uit, dus onweer is niet altijd slecht." legde Dogdance uit. Maar goed, tijd om ze af te leiden. Ze verlaagde haar stem weer tot een samenzweerderig toontje. "Maar goed.. hier komen de toverwoorden.. Luister goed." Snorde ze zachtjes, waarna ze alle drie een kietelende lik gaf. "Donder hoor eens wat ik zeg. Ik ben sterk dus jij blijft weg!" Vertelde ze. Ze zoog het allemaal uit haar poot, maar dat maakte niet uit. Zolang ze het maar zouden geloven. Later zouden ze hier waarschijnlijk wel om kunnen lachen.

_{Zijn blik gleed naar de uitgang van de den. De hemel boven was donker en de wolken zagen er oh zo dreigend uit, niet zoals hij gewend was natuurlijk. Hij was wolken gewend, maar niet in zo'n donkergrijze kleur. Hij was grijze wolken gewend, lichtgrijze wolken. En de strepen die eruit kwamen, de bliksemschichten, zagen er enger uit dan hij gedacht had. Maar dan kwam het ergste nog. Het harde en luide gerommel, alsof er een groot monster hen kant op kwam dat alvast waarschuwde dat het eraan kwam om hen op te peuzelen. Net zoals het gedaan had bij Skyclan. "Nee lieverds," Weerklonk de stem van zijn moeder en hij focuste al zijn aandacht nu op haar; dat was misschien wel beter ook. "De Skyclan was wél sterk genoeg, er waren nog heel erg veel andere redenen die meespeelden met wat er met Skyclan is gebeurd. En onweer brengt regen.. En regen maakte het vuur uit, dus onweer is niet altijd slecht." Zachtjes knikte hij. "Komt er altijd regen na de onweer?" Mompelde hij zachtjes, zijn oogjes nog steeds zo groot als wat. "Maar goed.. hier komen de toverwoorden.. Luister goed." De kitten kwam zelfs nog dichterbij zijn moeder om ze zo goed mogelijk te horen. "Donder hoor eens wat ik zeg. Ik ben sterk dus jij blijft weg!" Dustkit knikte en meteen sprong hij op. "Oké mamma ik jaag de donder wel weg!" Kwam er energiek uit, misschien iets te hard voor midden in de nacht. Hij herhaalde haar woorden zorgvuldig, terwijl hij voor de uitgang van de den ging staan en zijn ogen op de hemel focuste. "Donder hoor eens wat ik zeg! Ik ben sterk dus jij blijft weg!" Na zijn zin schoot er een bliksemschicht door de hemel heen en nog geen vijf seconden daarna weerklonk het gebrul, waardoor de kitten zijn haren overeind zette, een halve meter de lucht in sprong en zich binnen enkele seconden weer tegen zijn moeder aanduwde. "Dat werkte niet mamma" Zei hij, duidelijk nee schuddend met zijn hoofd.}

Onderwerp: Re: Storm calls, storm falls