OOH, Fluffy tail! {Dustkit}

Door het duister sloop de kleine kitten door de nursery. De nacht was eng, dan kon je amper zien waar je ging staan. En dat werd nu maar weer es bewezen. Opeens voelde ze iets pluizig onder haar poten. Toen ze ervan af ging, kwam die omhoog. gebiologeerd keek ze ernaar. Zou het eetbaar zijn? Om dat uit te testen, beet ze erin. Het smaakte niet echt lekker, eerder harig. Maar ze liet niet meteen los, ze bleef gewoon staan. Verstijfd van angst omdat ze zich weer herinnerde dat het donker was.

~Succes Xd

_{De kitten lag weer heerlijk te slapen, dicht bij zijn moeder zoals altijd. Zij was de perfecte bron van warmte en het liefst wilde hij altijd bij haar blijven liggen, samen met zijn siblings. Ze hadden het nooit koud namelijk. Het was alsof iets hem opeens uit zijn slaap rukte, een stekende pijn in zijn staart om eerlijk te zijn. Zijn helderblauwe ogen schoten meteen open, groter dan normaal en een pijnkreet verliet zijn mond. Hij sprong meteen op, zijn staart uit de kaken van de ander trekkende en enkele plukken haar in haar bek achterlatende. Soepel draaide hij zich naar haar om en geschrokken keek hij haar aan. "Waarom deed je dat?" Miauwde hij verbaasd. Zijn blik gleed naar zijn staart, die er gelukkig nog aan zat. "Dat deed pijn!" Zei hij wat zachter, zijn blik nu door de nursery glijdende. Had hij anderen gewekt?}

"Waarom deed je dat?", zei de pointed kater verrast. Daykit haalde haar schouders op en keek weg, naar de grond.. Daarom deed ze dus nooit iets. Iedereen werd dan kwaad op haar, en ze kon zich nooit verontschuldigen, waardoor ze nog kwader werden... "Dat deed pijn!" Dit keer klonk het wat zachter, maar nog luid genoeg om te kunnen verstaan. Voorzichtig keken haar amberen oogjes haar aan. Ze wou sorry zeggen, maar kon het niet. Dat kon ze nooit, het lukte simpelweg niet. Zelfs het simpelste woordje op de wereld was haar nooit gelukt.

_{Boos keek hij de kitten aan, maar bij het zien van deze kitten werd zijn blik alweer vriendelijk. Hij was niet zoals Starlingpaw, die iedereen maar toesnauwde wanneer ze haar zin niet kreeg. Hij draaide zich soepel naar de rossige kitten toe. "Oh, jij bent het." Miauwde hij nuchter. "Je moet niet in andermans staart gaan bijten, dat doet pijn." Hij toverde een vriendelijke grijns op zijn snoet. Hij was niet meer boos op haar, zo lang kon hij niet boos blijven. "Zeg, kan jij nu echt niet praten?" Het mocht misschien een beetje onbeschoft overkomen, dat hij zoiets aan haar vroeg, maar hij vroeg het zich gewoon af. Ze was een hele maan ouder dan dat hij was, dus het was best wel raar dat ze nog geen woordje had gezegd.}

"Oh, jij bent het.", antwoordde de Crémekleurige kitten. Hij klonk helemaal niet boos meer, en de blik in zijn ogen was eerder vriendelijk. Daykit snapte er helemaal niets meer van en keek hem wat verward aan. "Je moet niet in andermans staart gaan bijten, dat doet pijn." Er kwam een grijns op zijn gezicht. De kleine rosse kitten kromp wat ineen, niet doorhebbende dat het een vriendelijke grijns was. Wat zou hij doen? Zou.. Zou hij haar pijn doen? Zij was misschien ouder dan hem, maar het was duidelijk dat ze niet sterker was. "Zeg, kan jij nu echt niet praten?" En daar was dé vraag weer. Misschien hadden ze er lol in om haar te kwellen met die vraag. De blik in haar oogjes veranderde van angstig naar geïrriteerd. Langzaam schudde ze haar kopje, ietwat onzeker.

_{Ze kroop ineen bij zijn gegrijns en meteen staakte hij dat dan ook. Was ze nu bang voor hem? Had hij te fel gereageerd? Zijn gelaat werd nog zachter dan eerst, hij leek net een zorgzame queen die op haar kitten lette, zo hoe hij nu voor haar stond. "Je hoeft niet bang voor mij te zijn, ik zal je niets doen." Miauwde hij zacht en teder. Haar blik werd geïrriteerd bij zijn volgende vraag, alsof het haar vaak gevraagd werd. Natuurlijk werd het haar vaak gevraagd. Als je niet deed praten was dat raar, maar helaas voor deze kitten kon het gewoon niet. Hij slikte en knikte. "Sorry, ik zal het niet meer vragen, oké?" Zei hij vervolgens. "Zullen we een spelletje spelen? Wie het eerst aan de overkant van het kamp is?" Misschien dat dat haar wel zou afleiden van haar niet kunnen praten.}