Silence {Dawnkit}

Stilte, het was het niks dat hem gerust stelde. Hij ervaarde het als een eeuwige vrede waarin zijn gedachten rustig konden nagaan wat er was gebeurd en wat er gebeurde. Nog steeds voelde de duisternis zijn blik, hij kon nog steeds niks zien. Hij wist zelfs niet wat 'zien' was, dus miste hij het niet echt... Hij kon zich perfect oriënteren met het ruiken en het voelen van andermans warmte. Zo wist hij zelfs al dat zijn moeder Snowy... Snowy... Euh ja, Snowy heette. Hijzelf noemde waarschijnlijk Lurkie ofzo. Hij vond het een rare naam, maar accepteerde het. Meestal volgde er nog iets maar dat ving hij meestal niet op. Hij vond het ook niet zo erg, maar het was best vervelend om niet alles te kunnen horen. Ja, hij had een naam op dat gevoel kunnen plakken. Hij wist niet of dat wel de juiste naam was, maar goed. Zolang hij het begreep viel ermee te leven. Die stomme gevoelens, waarom moesten ze altijd komen en gaan? Waarom konden ze niet gewoon wegblijven, het zo zou een heleboel verwarring voorkomen kunnen worden!

"Ljukjit?" Hu? Stil draaide hij zijn kop naar het geluid. Hij snoof even, wat al erg moeilijk was voor hem, en ademde snel alle lucht terug uit zijn longen. Langzaam strekte de kit zijn pootjes, waardoor hij het lichaampje van zijn broertje raakte. Langzaam liet hij zijn fijne klauwtjes uit hun hulsels, alsof hij zichzelf uitrekte, en liet deze teder langs de kop van zijn broertje glijden, zodat hij eens kon voelen wat dit echt was. Even bleef hij steken met een klauwtje in de haren van de jonge kit, waardoor hij met krachtige snokken zichzelf probeerde los te krijgen. Uiteindelijk, na een een ietwat te harde snok, kon hij zichzelf verlossen. Wel meteen tuimelde hij achteruit, die evenwicht moest iets tegen hem hebben echt. "Ljukjingkjit." Hoorde hij nog, waarna de warmte en de geur van moeder wat minder scherp werd en hij op de koude vloer terecht kwam. Hij hapte even naar adem toen hij zo hard op de ijzige koude terecht kwam. Even bleef hij roerloos liggen, misschien zelfs te lang... Hij gaf geen kick en bewoog niet, zijn borstkastje rees langzaam en stopte even... Hij was licht verschoten van die actie en was al zijn lucht voor een seconde verloren. Was dit... Pijn?

Licht verontrust rolde Dawnkit om. De kittennageltjes had hij wel gevoeld, maar het plofje dat hij gehoord had vertrouwde hij niet. Op de tast kropp hij rond, en piepte een paar keer naar zijn broer. Plots hield het nest op, en een miliseconde tuimelde alles, waarna hij bam, op zijn broertje terecht kwam. "Sojjy!" zei hij, en kroop van Lurkingkit af. De lichte tabby kitten kroop rond, en kreeg rillingen van de koude grond. Zacht piepend probeerde hij te zien, wat niet lukte omdat zijn oogjes dichtgeplakt zaten. Hij wou Lurk geen pijn doen, en met een schuldgevoel bleef hij strompelen.

Het gepiep klonk ver en even zoog de jonge kit alle lucht naar binnen om een zwak piepje uit te brengen. Hij lag nog steeds op zijn rugje, maar al snel werd hij op zijn zij getrokken dankzij die vervloekte zwaartekracht. Altijd weer die zwaartekracht, waarom was hij er toch? Ah ja, soms was ze nuttig, zoals nu. Opeens hoorde hij iets. De kit opende zijn bekje om eens te piepen, maar in de plaats daarvan kwam een zwak kuchje zijn mondje uit. Hij sloot terug zijn bekje en liet zijn kopje op zijn poten rusten, alles deed nog een beetje pijn, het was niet leuk. Toen er opeens een gewicht op hem neerkwam, piepte hij luidkeels alle pijn uit. Al snel volgde nog wat jammerende piepjes van de pijn. Alle lucht was opnieuw uit zijn longen geslaan en hij had pijn... Heel veel pijn... "Sojjy!" Hoorde hij. De kleine kit liet een zwak gejammer horen, waarna het gewicht van hem af ging. Wel meteen sperde hij zijn bekje open en zoog hij een grote hap lucht naar binnen. De koude ondergrond was hem inmiddels al bekend, maar voor zijn broertje blijkbaar niet, want gepiep ontglipte diens bekje. De kleine kit liet een pijnlijke piep horen toen hij zichzelf recht trok om op zijn poten te komen. Hij wist waar het warm was, hij wist waar je naartoe moest gaan om terug te gaan naar de warmte. De kleine kit verzamelde al zijn kracht en strompelde pijnlijk naar het gepiep toe. Toen hij zijn warmte voelde, piepte hij zachtjes. De piep, gevuld met pijn en angst, klonk ook bemoedigend. De kleine kit kroop dicht tegen zijn broertje aan en wachtte af wat deze ging doen. Elke ademhaling was nog steeds pijnlijk, maar hij wist dat hij het meende hem pijn te doen. Niet zoals luilak had gedaan.

Direct nadat Dawnkit van zijn broer was gekropen, hoorde hij die ademhalen, heel diep ademhalen. Toen hij de warmte van zijn broertje tegen hem voelde, spon hij kort en dankbaar. Hoe kon hij nu terug naar mama? De koude grond begon al te wennen, maar het liet de warmte van het nest niet vergeten. Hij 'keek' even naar Lurkingkit, maar kroop daarna richting het nest, en probeerde zijn klauwtjes in het mos te slaan. Misschien kon hij .. Klimmen? Waarom niet proberen. Hij haakte zijn nageltjes, en klom een minieindje naar boven, waarna hij weer een minieindje naar onder viel. Opgeven wou hij niet, en snel stond hij weer op, klaar om opnieuw te proberen. Dit keer haakte zijn klauwtje wat beter, en klom hij een klein beetje hoger omhoog, tot hij zijn pootje niet meer loskreeg, en een geërgerde piep liet horen. Hij rukte zachtjes met zijn poot, maar het lukte niet. Opnieuw piepte hij, en uitendelijk schoot zijn poot los, waarna hij een tuimeling maakte, en weer op de koude vloer lag.

Hij hoorde hoe zijn broertje een zwak gegrom liet horen. Hij had het al eens gehoord, bij die grotere kat. Het klonk dankbaar dus liet hij ook een beetje zijn stembanden trillen, als teken dat hij ook dankbaar was. Waarom was hij hem dankbaar? Pff, instincten, simpel antwoord. Langzaam voelde hij hoe warme lucht zijn gezicht in sloeg. Hij blies even wat warmte in diens richting, want hij kon ruiken dat dit zijn broertje was die zijn kopje naar hem had gedraaid. Toen verdween deze warmte, de kleine kit wist al waar zijn broer heen ging, de warme grond en moeder. Hij haalde diep adem en zuchtte zachtjes. Hij herinnerde zich nog de eerste keer dat hij uit de warmte was gegaan, hij was minder paniekerig geweest dan deze kit. Na enkele tellen kwam ook hij in bewegingen, zijn passen waren kleiner en langzamer want zijn lichaam was kleiner dan dat van zijn oudere broer. Uiteindelijk kwam hij bij het nest, waar hij de zwakke geur van zijn broer aantrof. Uiteindelijk plofte er iets naast hem neer. De kleine kit draaide zijn kopje en raakte even het lichaampje van zijn broer aan. Ergens wist hij dat ze moesten samen werken, maar hoe precies? Hoe konden twee blinde kits nu samenwerken? Het was iets onmogelijks.

Het duurde even voordat er reactie kwam en in die tijd had de kleine kit al iets opgesteld. deze kit was duidelijk bang en minder bekwaam in het bedwingen van zijn angsten. Hij liet even een zucht horen. Dus er liepen ook zo'n katten rond, wel er moesten er van elk type zijn zeker. Niet iedereen kon dus perfect zijn, zo slim om te weten wat die emoties met je deden. Toen hij een por voelde, draaide hij zijn kopje naar zijn broer, maar veel zag hij niet. Zijn oogjes waren nog steeds toegeplakt en dat vond hij echt wel irritant. Hij hoorde een piepje en de kleine kit vroeg zich even af wat de kit wilde wat hij deed. Hij wist dat ie' bang was, waarschijnlijk wilde hij gewoon terug in het nest, de warmte enzo. Hij piepte even instemmend en kwam in beweging. Ondertussen was de andere kit al van de grond gekomen. Als ondersteuning ging de kleine kit onder hem liggen en begon hij met al zijn krachten zichzelf de lucht in te drukken, dit keer was het extra lastig, want ook het gewicht van de bangerik moest hij deze verdragen. Geweldig...